O ΚΥΚΛΟΣ KREBS

Υπαρχουν 22 Αμινοξεα. 

Από τα 22 τα 8 είναι γνωστά ως βασικά αμινοξέα.

Αυτά τα 8 αμινοξέα είναι τα εξής: 

L-Λευκινη L-Ισολευκινη L-Λισινη L-Μεθιονινη   L-Τριπτοφανη L-Βαλινηl-Φαινυλαλανινη L-Θρεονινη 

Αυτά ονομάζονται βασικά, γιατί το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να τα παράγει. 

Πρέπει να αναπληρνωνονται με την διατροφή.

Το σώμα μπορει να παράγει τα ονομαζόμενα μη βασικά αμινοξέα. 

Κατά τη διάρκεια της άσκησης μερικοι απο τους ιστους των μυών διασπωνται σε αμινοξεα και χρησιμοποιουνται ως ενεργεια.

Δραστηριότητες όπως 

Η Αρση Βαρων  διασπούν τους μύς σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι σε δραστηριότητες οπωςτο τρεξιμο μακρινων αποστασεων,αλλα και οι δυο δραστηριοτητες διασπουν μυϊκη πρωτεϊνη.

Η γλυκοζη μπορει να μετατραπει γρηγορα σε ΑΤΡ μεσω της γλυκολυσης και το υποπροϊον του πυροσταφυλικου οξεος μπορει να χρησιμοποιηθει στον κυκλο του krebs για αεροβικη ενεργεια.

Χαιρετε.

ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ ΑΓΑΠΟΛΑΓΝΕΙΑ

Ἐθνικό πένθος κηρύχθηκε λόγῳ τῶν φοβερῶν καταστροφῶν πού συνέβησαν στήν Πατρίδα μας καί ἀποτελοῦν ἐθνική τραγωδία. 

Εἶναι ὄντως φοβερό γεγονός νά πεθαίνουν ἄνθρωποι κάτω ἀπό τέτοιες τραγικές συνθῆκες καί ἀκόμη νά καταστρέφεται τό περιβάλλον, τό «κόσμημα» τοῦ Θεοῦ.

Ὅσοι αἰσθάνονται τήν τραγική κατάσταση τῶν ἡμερῶν αὐτῶν πονοῦν καί πενθοῦν στήν καρδιά τους.

Πῶς, ὅμως, νά παρηγορήσης τούς ἀνθρώπους πού ἔχασαν τούς συγγενεῖς τους; 

Πῶς νά καταλάβης αὐτούς πού πῆγαν στό νεκροτομεῖο γιά νά ἀναγνωρίσουν τούς ἀνθρώπους τους, μέσα σέ τόσους ἀπανθρακωμένους; 

Πῶς νά συναισθανθῆς καί νά πονέσης μαζί μέ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀναζητοῦν τούς ἀγνοουμένους συγγενεῖς τους καί ζοῦν μεταξύ ἐλπίδας καί ἀπογνώσεως, στά ὅρια ζωῆς καί θανάτου; 

Πῶς νά νοιώσης τόν διασώστη πού εἶδε ἕναν σωρό στάχτη καί ἀφαιρώντας την εἶδε ἕνα καμένο κρανίο καί μερικά κόκκαλα; 

Πῶς νά ἔλθης στήν θέση τοῦ διασώστη πού ἔγραψε ὅτι «σέ τέτοιους τόπους πού τριγυρνᾶς ὁ ἀέρας μυρίζει ἀλλιῶς, μυρίζει ... θάνατο»;

Σέ αὐτές τίς καταστάσεις δέν μπορεῖς νά μιλήσης, δέν μπορεῖς νά κάνης ποιμαντική μέ ἠθικολογίες.

Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφοντας ἐπιστολή σέ μιά γυναίκα τῆς ὁποίας πέθανε τό παιδί της, μεταξύ ἄλλων γράφει:

«Σκόπευα νά σιωπήσω πρός τήν κοσμιότητά σου, σκεπτώμενος ὅτι, ὅπως στόν ὀφθαλμό πού πάσχει ἀπό φλεγμονή καί τό ἁπαλότερο παρηγορητικό ἐπίθεμα προκαλεῖ ἀνία-πόνο, ἔτσι καί στήν ψυχή πού ἔχει κτυπηθῆ ἀπό βαρειά θλίψη, ὁ λόγος καί ἄν φέρη πολλή παρηγοριά, φαίνεται νά εἶναι κάπως ὀχληρός, ὅταν προφέρεται στήν ὥρα τῆς ἀγωνίας».

Αὐτό δείχνει μιά ποιμαντική εὐαισθησίας καί τρυφερότητας, θά λέγαμε μιά ποιμαντική διακρίσεως.Στήν προκειμένη περίπτωση θά ἀρκοῦσε αὐτό πού ἔγραψε κάποιος τηλεοπτικός Σταθμός τοῦ ἐξωτερικοῦ: «προσευχή γιά τήν Ἑλλάδα». 

Αὐτό τά λέει ὅλα. Προσευχή γιά θύτες καί θύματα, γιά ἄρχοντες καί ἀρχομένους, γιά πονεμένους καί νεκρούς, γιά Κληρικούς καί λαϊκούς. 

Γιατί σέ στιγμές ἀγωνίας καί ὁ παρηγορητικός λόγος εἶναι ὀδυνηρός, δέν ἀντέχεται, ἀρκεῖ ἡ σιωπηλή ἀρχοντική παρουσία.

Τοὐλάχιστον ὅταν θέλουμε νά μιλήσουμε, νά μιλᾶμε μέσα ἀπό τήν θεολογία τῆς «συμπάσχουσας καρδίας»

 

 

 

 

 

 

Δυστυχῶς σέ τέτοιες στιγμές ἀκούγονται διάφοροι «θεολογικοί» λόγοι, ἄλλοτε ὅτι εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ἄλλοτε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί φιλανθρωπία. 

Καί στίς δύο περιπτώσεις ἐπιστρατεύονται ἁγιογραφικά καί λειτουργικά κείμενα γιά νάτεκμηριωθοῦν οἱ ἀπόψεις. 

Ὅμως, ἡ ἑρμηνεία τῶν σχετικῶν χωρίων εἶναι τίς περισσότερες φορές παραποιητική.

Βεβαίως, ὑπάρχουν ἁγιογραφικά χωρία, στά ὁποῖα γίνεται λόγος γιά τήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ, καί ἄλλα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, πῶς συνδυάζονται αὐτά μεταξύ τους καί πῶς ἑρμηνεύονται;

Σύμφωνα μέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική παράδοση, ὁ Θεός δέν διακρίνεται ἀπό τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στέλλει τήν Χάρη Του καί τήν ἐνέργειά Του σέ ὅλη τήν κτίση. 

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε ὅτι ὁ Πατήρ Του, ὁ ἐν οὐρανοῖς «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε', 45). 

Ὁ Θεός δέν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ, ἀλλά εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἀγαθοῦ, ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος ἀπό κάθε ἀνάγκη καί ἰδιοτέλεια. 

Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «οὐκ ἐκεῖνος (δηλαδή ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ' ἡμεῖς∙ Θεός γαρ οὐδέποτε ἐχθραίνει». Δέν εἶναι δυνατόν τίς δικές μας ἐμπαθεῖς καταστάσεις νά τίς ἀποδίδουμε στόν Θεό.

Βεβαίως, στήν Ἁγία Γραφή ὑπάρχουν φράσεις πού κάνουν λόγο γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ' οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων» (Ρωμ. α', 18). 

Ἀλλά τέτοια χωρία πρέπει νά ἑρμηνευθοῦν μέσα ἀπό τήν ὅλη ἀποστολική καί πατερική παράδοση, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε «τέκνα φύσει ὀργῆς», ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: 

«Ἐν οἷς καὶ ἡμεῖς πάντες ἀνεστράφημεν ποτε ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς σαρκός ἡμῶν, ποιοῦντες τὰ θελήματα τῆς σαρκός καὶ τῶν διανοιῶν, καὶ ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς, ὡς καὶ οἱ λοιποί» (Ἐφ. β', 3).

Στήν πραγματικότητα αὐτό πού ὀνομάζουμε ὀργή τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ δική μας αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὀργισμένος καί μᾶς τιμωρεῖ, ὁπότε ἐμεῖς αὐτοτιμωρούμαστε, ἐπειδή ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί αἰσθανόμαστε τόν Θεό ὀργισμένο.

Εἶναι σάν νά τοποθετοῦμε ἕνα λουλούδι μέσα στό σκοτάδι, τό ὁποῖο μαραίνεται, γιατί στερεῖται τῶν ζωογόνων ἀκτίνων τοῦ ἡλίου. Ὁπότε δέν μποροῦμε νά ἀποδώσουμε εὐθύνες στόν ἥλιο, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ νά στέλλη τό φῶς του στήν κτίση. 

Ἔτσι, πρέπει νά ἑρμηνευθοῦν ὅλα τά σχετικά ἁγιογραφικά χωρία γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά ὁμιλοῦν γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἀντί νά ἑρμηνεύουν ὀρθόδοξα τά σχετικά χωρία τῆς «συμβολικῆς θεολογίας», ἀρέσκονται νά ὁμιλοῦν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὡσάν ὁ Θεός νά δέχεται καί νά ἀμνηστεύη τά πάντα καί νά μήν ἐνδιαφέρεται γιά τήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.

Καί οἱ ἄνθρωποι κάνουν τέτοιες ἐπεμβάσεις.

Οἱ χειρουργοί ἰατροί ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης στόν ἄρρωστο ἄνθρωπο ἀποκόπτουν ἄρρωστα μέλη τοῦ σώματός του, οἱ διδάσκαλοι βαθμολογοῦν μέ χαμηλό βαθμό τούς μαθητές τους καί οἱ γονεῖς παιδαγωγοῦν κατάλληλα τά παιδιά τους. 

Ἡ ἀγάπη δέν ἀμνηστεύει ὅλες τίς κακίες καί ὅλα τά ἀτοπήματα τῶν ἀγαπητῶν τους ἀνθρώπων.

Ὅσοι ὁμιλοῦν γιά τόν Θεό μόνον ὡς ἀγάπη, ἴσως συναισθηματικῆς φύσεως, ἀμνηστεύοντας ὅλα τά ἐγκλήματα, ἀγνοοῦν τί εἶναι αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ θεία ἀγάπη εἶναι ἡ ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἡ ὁποία ἀποστέλλεται στούς ἀνθρώπους καί ἐνεργεῖ σέ αὐτούς, ἀνάλογα μέ τήν κατάστασή τους, ὁπότε ἄλλους σώζει καί ἄλλους καταδικάζει.

Σέ αὐτό δέν εὐθύνεται ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος, πού δέχεται τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τήν κατάστασή τους.Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλώντας γιά τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι ἄδικος, χρησιμοποιεῖ τόν λόγο∙ «ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ, καὶ οἰκτειρήσω ὃν ἂν οἰκτείρω» (Ἐξ. λγ', 19).

Καί ἀποφαίνεται: 

«Ἄρα οὖν ὃν θέλει ἐλεεῖ, ὃν δὲ θέλει σκληρύνει» (Ρωμ. θ', 18).

Ὅμως, πῶς ἑρμηνεύεται αὐτό τό χωρίο;Ὑπάρχουν πολλά πατερικά κείμενα πού τό ἑρμηνεύουν, ἀλλά θά ἀρκεσθῶ στήν ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Θεοφυλάκτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας, πού στηρίζεται στούς Πατέρας, κατά τήν μεταγλώτισση τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.

«Ἄκουσον∙ καθώς ὁ Ἥλιος τό μέν κηρί ἁπαλύνει, τόν δέ πηλόν σκληρύνει, ὄχι καθ' ἑαυτόν, ἀλλά διά τήν διαφορετικήν ὕλην τοῦ κηροῦ, καί τοῦ πηλοῦ∙ ἔτσι καί ὁ Θεός, τήν πηλίνην καρδίαν τοῦ Φαραώ λέγεται πώς ἐσκλήρυνε∙ μέ τί τρόπον; μέ τήν μακροθυμίαν του καί ὑπομονήν∙ διατί μακροθυμώντας καί ὑπομένοντας αὐτόν, τόν ἔκαμε σκληρότερον∙ καθώς, χάριν παραδείγματος, καί ἀνίσω τινάς ἔχοντας δοῦλον πονηρόν, δέν παιδεύῃ αὐτόν, ἀλλά μεταχειρίζεται φιλανθρωπίαν εἰς αὐτόν, τό κάμνει περισσότερον ἀπό ὅ,τι ἦταν πρότερον∙ ὄχι πῶς ὁ αὐθέντης διδάσκει τόν δοῦλον ἐκεῖνον τήν πονηρίαν∙ ἀλλ' ὅτι ὁ δοῦλος μεταχειρίζεται τήν φιλανθρωπίαν τοῦ αὐθέντου του εἰς αὔξησιν τῆς πονηρίας του, μέ τό νά καταφρονῇ ἐκείνην».

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἑρμηνεύοντας τό ψαλμικό χωρίο «φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός», γράφει ὅτι τό πῦρ ἔχει δύο δυνάμεις, τήν καυστική καί τήν φωτιστική, γι' αὐτό καίει καί φωτίζει. 

Ὁπότε, ἕνας ἄνθρωπος αἰσθάνεται τήν καυστική ἰδιότητα, ἐνῶ ἄλλος αἰσθάνεται τήν φωτιστική ἰδιότητα.

Ἔτσι ἑρμηνεύεται ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση, ὄχι δικανικά, ἀλλά ἰατρικά, θεραπευτικά. Ὁπότε, τό πῦρ τῆς κολάσεως εἶναι ἀλαμπές, μέθεξη τῆς καυστικῆς καί ὄχι τῆς φωτιστικῆς ἰδιότητας τοῦ ἀκτίστου Φωτός∙ καί τό φῶς τοῦ παραδείσου εἶναι ἄκαυστον, βίωση τῆς φωτιστικῆς καί ὄχι τῆς καυστικῆς ἰδιότητος.

 Ἡ ἔλλαμψη καί ἡ καύση ἐξαρτᾶται ἀπό τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφερόμενος σέ αὐτό τό θέμα γράφει ὅτι ἡ μέλλουσα ζωή εἶναι 

«φῶς τοῖς κεκαθαρμένοις τήν διάνοιαν», «κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθαρότητος», πού εἶναι ἡΒασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ Χάρη γίνεται σκότος «τοῖς τυφλώττουσι τό ἡγεμονικόν» πού εἶναι ἀλλοτρίωση τοῦ Θεοῦ «κατά τήν ἀναλογίαν τῆς ἐντεῦθεν ἀμβλυωπίας».

Μέσα σέ αὐτά τά πλαίσια ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος γράφει ὅτι ἡ Κόλαση εἶναι ἡ μάστιγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ: 

«Ἐγώ δέ λέγω ὅτι ἐν τῇ γεέννῃ κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται». 

Καί συνεχίζει ὅτι εἶναι ἄτοπο νά ὑποστηρίζη κανείς «ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί ἐν τῇ γεέννῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ», γιατί ἡ ἀγάπη ἐνεργεῖ «ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατά διπλοῦν τρόπον∙ τούς μέν ἁμαρτωλούς, κολάζουσα ὡς καί ἐνταῦθα συμβαίνει πρός φίλον ὑπό φίλου∙ τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα, εὐφραίνουσα ἐν αὐτῇ». 

Παντοῦ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἐξαρτᾶται πῶς τήν βιώνει ὁ ἄνθρωπος.

Αὐτή ἐν ὀλίγοις εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση γιά τήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ καί τήν «ἀγάπη» Του.

Ἄς παύσουν, λοιπόν, μερικοί νά παρερμηνεύουν τά χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καί ἄλλοτε νά τρομάζουν τούς ἀνθρώπους μέ τήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε νά τούς καθησυχάζουν μέ τήν «ἀγάπη» τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὅλη προφητική, ἀποστολική καί πατερική παράδοση ποιμαίνει τούς ἀνθρώπους θεολογώντας καί θεολογεῖ ποιμαίνοντας, δηλαδή οἱ Ποιμένες μέ τήν ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ θεραπεύουν τούς ἀνθρώπους, ὥστε ἡ συνάντησή τους μέ τόν Θεό νά εἶναι φῶς καί ὄχι πῦρ. 

Αὐτό δέν ὀφείλεται στόν Θεό, ἀλλά στήν ψυχική κατάσταση κάθε ἀνθρώπου. 

Γι' αὐτό, ὅσο σκληρή εἶναι ἡ τρομολαγνεία, τόσο καί περισσότερο σκληρότερη εἶναι ἡ ἀγαπολαγνεία, πού δέν σώζει.

 

Εἶναι γνωστή ἡ δύναμη τῆς φωτιᾶς. 

Τό πῦρ στήν φιλοσοφία τοῦ Ἡρακλείτου εἶναι σύμβολο τῆς ζωῆς, τῆς κίνησης, τῆς νομοτέλειας, εἶναι ρυθμιστής τοῦ σύμπαντος. Τό πρόβλημα δέν εἶναι τό πῦρ, πού εἶναι στοιχεῖο τῆς φύσεως, καί ἀπαραίτητο γιά τήν ζωή μας, ἀλλά ἡ κακή χρήση τοῦ πυρός, ἡ παράχρησή του.

Ἐκεῖνο πού προβληματίζει ὅλους μας εἶναι ἡ ἐπιδημία τῶν ἀνεξέλεγκτων πυρκαγιῶν, κάθε χρόνο τέτοια περίοδο, πού εἶναι σταθερά ἐπαναλαμβανόμενα γεγονότα, ἡ χρησιμοποίηση τῆς φωτιᾶς γιά νά καίγονται οἱ πόλεις καί οἱ οἰκισμοί μέ φοβερές συνέπειες, ἤτοι τήν ἀπώλεια ἀνθρώπων, τήν καταστροφή τῶν οἰκιῶν καί τόν ἀφανισμό τῶν δασῶν καί τῶν ζώων.

Ἡ ἐπιδημία αὐτή ὀφείλεται σέ πολλά αἴτια, ὅταν ὅμως πρόκειται γιά ἐμπρησμούς, αὐτό ὀφείλεται στά «ἄρρωστα μυαλά» τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. 

Πολλοί κάνουν λόγο γιά Θεομηνία.Τό ἐρώτημα εἶναι: γιατί ἐμπλέκουν τόν Θεό σέ ὅλες τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τους; 

Δέν μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά Θεομηνία, ἀλλά  γιά ἀνθρωπομανία, γιατί τέτοιες καταστροφές 

ὀφείλονται σέ ἀνθρώπους, πού 

ὁ Ντοστογιέφσκι θά τούς 

ὀνόμαζε «δαιμονισμένους», οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν τίς ἐσωτερικές ἀρρωστημένες καταστάσεις τους, ἀδιαφορώντας γιά τά φρικτά ἀποτελέσματα πού δημιουργοῦνται.

Διερωτῶμαι: 

Ὅταν παρατηροῦνται τέτοια τρομακτικά γεγονότα, γιατί ἀμέσως τό μυαλό τῶν «θεολογούντων» ἀναμειγνύη τόν Θεό σέ αὐτά, ἄλλοτε μιλώντας γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε γιά τήν ἀγάπη Του; 

Γιατί ἐμπλέκουν τόν Θεό στίς δικές μας ἐμπαθεῖς διαθέσεις;Βεβαίως, ὑφίσταται ἡ ἀποστασία ἀρχόντων καί ἀρχομένων καί ὑπάρχουν ἀμφίπλευρες εὐθύνες, ἀλλά αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀποδίδεται στόν Θεό, ἀφοῦ ξεκινοῦν ἀπό τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων καί ἐγκληματικές τους ἐνέργειες. 

Ὁ Θεός καί σέ αὐτές τίς περιπτώσεις σέβεται τήν ἐλευθερία τους, ἀκόμη σέβεται καί τήν ἐλευθερία τοῦ διαβόλου, ἀλλά παρεμβαίνει θεραπευτικά καί περιορίζει τό καταστροφικό ἔργο του.

Ἐκεῖνο πού παρατηρῶ εἶναι ὅτι μερικοί, ἐξετάζοντας διάφορα γεγονότα εὔκολα εἰσέρχονται στόν χῶρο τῆς θεολογίας 

(τοῦ Θεοῦ), ἐνῶ αὐτά κινοῦνται στόν χῶρο τῆς δαιμονολογίας. 

Οἱ δαίμονες παρακινοῦν τούς ἀνθρώπους γιά τό κακό καί ἐκεῖνοι ἀποδέχονται τίς ἐνέργειές τους.

Παρατηρῶ ὅτι ὅσοι κάνουν λόγο γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἤ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀγνοοῦν τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. 

Ἡ δαιμονολογία εἶναι βασικό κεφάλαιο τῆς ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Ὅταν διαβάση κανείς τό Εὐαγγέλιο καί δῆ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε θά διαπιστώση ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ πολεμική τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ διαβόλου. 

Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, ὄχι γιά νά ἀσκήση ἁπλῶς τόν ἀλτρουϊσμό καί τήν φιλανθρωπία, ἀλλά γιά νά νικήση τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἄλλωστε, αὐτή ἦταν ἡ διαδικασία τῆς πτώσεως.

Δυστυχῶς, πολλοί σύγχρονοι Κληρικοί καί θεολόγοι ἀρέσκονται νά ὁμιλοῦν γιά τήν ὀργή ἤ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιά κοινωνικά θέματα, χρησιμοποιώντας ὡραία διπλωματική, εὐγενῆ, ἐκκοσμικευμένη γλώσσα, τήν γλώσσα τῶν ἀνθρώπων μέ ὑψηλές θέσεις, πού συζητοῦν στό σαλόνι, ἐκφράζοντας ἁπλῶς τήν θλίψη τους καί ἀμνηστεύοντας τούς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς, πού εἶναι ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. 

Δηλαδή ἠθικολογοῦν καί δέν θεολογοῦν.Ἔτσι, ἀκυρώνουν στήν πράξη τό ἔργο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ὅποιος δέν γνωρίσει τό μίσος τοῦ διαβόλου καί δέν πολεμήσει τόν διάβολο, δέν θά μπορέση νά αἰσθανθῆ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅποιος ὁμιλεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀμνηστεύει τό μίσος καί τό ἔργο τοῦ διαβόλου, μᾶλλον εἶναι ἀντίθετος πρός τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας.Τά γεγονότα πού ζήσαμε καί ζοῦμε εἶναι ὄντως τραγικά. 

Εὐθύνονται πολλοί γι' αὐτά, κυρίως οἱ ἐμπρηστές. 

Παρακαλοῦμε τόν Θεό νά περιορίση τό κακό, νά θεραπεύση αὐτό πού πράττουν οἱ «δαιμονισμένοι», γιατί καί αὐτῶν σέβεται τήν ἐλευθερία, ἀλλά περιορίζει τό καταστρεπτικό τους ἔργο.

Νά μάθουμε ὅμως καί ἐμεῖς νά μή ἐκφράζουμε μιά «θεολογία» τῶν παθῶν μας, ἀλλά νά παρηγοροῦμε τούς ἀνθρώπους, ἀγαπώντας ἐν ἀληθείᾳ καί ἀληθεύοντας ἐν ἀγάπῃ. 

Γιατί στό τέλος ἡ τρομολαγνεία καί ἡ ἀγαπολαγνεία εἶναι μιά ἀρνητική θεολογία, εἶναι μιά ἄλλη πνευματική πυρκαγιά, αἰώνιας διάρκειας.–

 

ΒΑΠΤΙΖΕΤΑΙ Η ΔΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΑΡΙΝΑ

Πλησίαζαν Χριστούγεννα η σύζυγος μου ήταν έγκυος 4 μηνών στο τέταρτο παιδί μας. Της έσπασαν τα νερά ρήγμα στον αμνιακό σάκο, το έμβρυο σαν από θαύμα έβαλε το σώμα του ώστε να σταματήσει την ροή του αμνιακού υγρού

Οι γιατροί συμβούλεψαν να διακόψουν την κύηση γιατί δεν επρόκειτο να τα βγάλει πέρα εμείς αρνηθήκαμε και έτσι μας είπαν πλήρη ακινησία.

Πέρασε ένας μήνας μαρτυρικός, τόσο για την ακίνητη γυναίκα μου, που ήταν καρφωμένη στο κρεβάτι, όσο και για μένα που όλοι η φροντίδα του σπιτιού έπεσε πάνω μου, μαγείρεμα, τάισμα, πλύσιμο, καθάρισμα κ.α

Στα μέσα Ιανουαρίου η γυναίκα μου είχε κι άλλη ροή αμνιακού υγρού.

Οι γιατροί συνέστησαν εισαγωγή στο νοσοκομείο.Την έβαλαν σε ένα κρεβάτι ακίνητη, της τοποθέτησαν ένα παλμογράφο στην κοιλιά και ακούγαμε την καρδιά του μωρού. 

Στις 5 Φεβρουαρίου το μωρό άρχισε να δυσανασχετεί, έπρεπε να βγει.

Αφού υπέγραψα κάποια έγραφα ,δεν θυμάμαι ούτε τι έγραφαν, έβαλαν την γυναίκα μου στο χειρουργείο. 

Μετά από μία ώρα, μέσα σε ένα διαφανές κουτί που ήταν πάνω σε φορείο, πέρασαν μπροστά μου την κόρη μου.

-Ακολουθήστε με ήταν η εντολή της νοσοκόμας.

Πήγαμε στο θάλαμο προώρων.Το μωρό ήταν από κύηση 6 μηνών, ζύγιζε 1000gr και είχε εσωτερική αιμορραγία.

Η γιατρός που το ανάλαβε μου είπε ότι δεν έχει ζωή, η κατάσταση του είναι μη αναστρέψιμος γι’ αυτό δεν το έβαλαν σε θερμοκοιτίδα, αλλά σε ένα μαξιλάρι επάνω και το σκέπασαν με μια μεμβράνη διαφανή, σαν και αυτή, που τυλίγουμε τα τρόφιμα.

Λέω στην γιατρό:

-Θα χάσω το παιδί, αλλά θέλω να κερδίσω την ψυχή του, να το βαφτίσουμε.

-Βάφτισέ το εσύ μου λέει.

 Είπα 3 φορές, Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, βαπτίζετaι η δούλη του Θεού Μ α ρ ί ν α

Και την σταύρωσα με ένα ξύλινο μικρό Σταυρό που είχα από το Άγιο Όρος και μετά τον τοποθέτησα κάτω από το μαξιλάρι της.

Έφυγα στενοχωρημένος, στην ουσία ήμουν διαλυμένος, τότε σκέφτηκα αφού το μωρό μου δεν έχει βοήθεια από τους γιατρούς να ζητήσω από το Θεό.

Πήρα τηλέφωνο στην Αθωνιάδα, που ήταν ιεροσπουδαστής ο γιος μου, να παρακαλέσει τον σχολάρχη να κάνει παράκληση στην Παναγία, για να σωθεί η Μαρίνα. 

Ο σχολάρχης  ήταν τότε ο π. Νικηφόρος ο Μικρογιαννανίτης, δέχτηκε με τα χαράς. 

Έστειλε ένα μαθητή του να πάει στην Ι.Μ. Ιβήρων να φέρει άρτο.

Όταν οι Ιβηρήτες μοναχοί ρώτησαν το μαθητή, τί τον θέλουν τον άρτο, ο μαθητής τους είπε τι συνέβαινε, αποφάσισαν και αυτοί να κάνουν παράκληση στην Πορταΐτισσα για την Μαρίνα μου.

Μετά πήγα να δω την γυναίκα μου, την έφεραν ύστερα από 4 ώρες στο θάλαμο. 

Κομμάτια ήταν και αυτή, από την κούραση η φωνή της ακουγόταν ξεψυχισμένα, το παιδί, ψέλλισε. Είναι καλά ξεκουράσου τώρα, της είπα.Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, το παιδί, πάνω στην σύγχυση μου δεν θυμόμουν την μορφή του, τι να της έλεγα. 

Πήγα ξανά στον θάλαμο τον νεογνών, με τρόμο είδα το μαξιλαράκι που ήταν το παιδί μου αδειανό, τα γόνατα μου άρχισαν να τρέμουν δεν το πρόλαβα το καημένο είπα μέσα μου. 

Εκείνη την στιγμή έρχεται η γιατρός που το είχε αναλάβει και μου λέει:

-Έλα να δεις την κ ό ρ η  σου. 

Ξαφνικά σταμάτησε η αιμορραγία και το παιδί ως εκ θαύματος ανέκτησε. 

Το θαύμα δεν σταματά εδώ, η Μαρίνα γεννήθηκε πρόωρη, με εγκεφαλική παράλυση τετραπληγία η Παναγιά δεν μας άφησε έτσι, με τον δικό της τρόπο μας τα έφερε βολικά και μας δέχτηκαν στο ΕΛΠΑΠ για φυσικοθεραπείες.

Σήμερα η Μαρίνα είναι 13 ετών πηγαίνει γυμνάσιο είναι άριστη μαθήτρια, πανέμορφη αρτιμελής και όλοι στην οικογένεια δοξάζουμε και ευλαβούμαστε ιδιαίτερα την Παναγία

Γεώργιος Μιχελόπουλος

Αλεξάνδρεια Ημαθίας

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Προκειται για Μιὰ εις βαθος, θεολογικὴ μελέτη ,μὲ θεολογικὰ και  ἱστορικὰ στοιχεια, πού θα διαφωτισει, ὅσους θέλουν νὰ μάθουν τι εγινε στη προσφατη  Σύνοδο τῆς Κρήτης.

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου, μὲ αἴσθημα εὐθύνης όπως παντα,ἔναντί τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καὶ τῆς ἱστορίας μὲ θεολογικὸ τρόπο καταγραφει τα ὅσα συνέβησαν στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, στὴν ὁποία ἦταν παρών, ἀλλὰ καὶ διετυπωσε τις αποψεις του..

Ο Μητροπολιτης Ναυπακτου, πρεσβευει, διδασκει και διατυπωνει εις τα υπερ εκατο βιβλια του, ότι  Ορθόδοξη θεολογία, είναι αυτή,ὅπως ἐκφράσθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες της Εκκλησιας μας, και φυσικα  εἶναι ἐμπειρικὴ καὶ κὰτ ἐξοχὴν προφητική, ἀποστολικὴ καὶ πατερική, δηλαδὴ ἐκκλησιαστική.

Μιὰ τέτοια θεολογία πρέπει νὰ εἶναι ἡ βάση τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ τοῦ ὀρθοδόξου διαλόγου μὲ τοὺς ἑτεροδόξους Χριστιανούς.

Δὲν πρέπει νὰ γίνωνται ¨ἐκπτώσεις¨ ἀπὸ τὴν ἀποκεκαλυμμένη πίστη, ὅπως τὴν παρέλαβαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀπὸ τὸν Χριστό, τὴν διατύπωσαν σὲ ὅρους, οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ τὴν διεφύλαξε ἡ Ἐκκλησία.Ὅταν παραθεωρῆται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας πού ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ βρεθοῦν μερικὰ ¨κοινὰ¨ σημεῖα μὲ τὸν δυτικὸ Χριστιανισμό, τότε ἐμφανίζεται ἡ ¨διπλωματία.¨

Περιεχόμενα τοῦ βιβλίου

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος 

στήν Κρήτη θεολογικές καί ἐκκλησιαστικές θέσεις 

Περιεχόμενα

Εἰσαγωγή Α΄Βασικά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα γιά τίς Συνόδους καί τούς διαλόγους μέ τούς ἑτεροδόξους

1. Ἡ θεολογία τῶνΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ.)

Ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (381 μ.Χ.)

Ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (431 μ.Χ.)

Ἡ Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (451 μ.Χ.)

Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (553 μ.Χ.)

Ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (680-681 μ.Χ.)

Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (787 μ.Χ.)

Ἡ Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (879-880 μ.Χ.)

Ἡ Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (1351 μ.Χ.)

Ἡ θεολογία τῆς περιχώρησης

1. Ὁ ὅρος καί ἡ θεολογική ἔννοια τῆς περιχώρησης

2. Σημαντικά σημεῖα

3. Συμπέρασμα 

Τό Χριστολογικό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας

1. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ

2. Ἡ Ἐκκλησία ὡς «κοινωνία θεώσεως»

3. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά Σῶμα Χριστοῦ

4. Ἡ Σύνοδος τῶν Τριῶν Πατριαρχῶν τοῦ ἔτους 1756 καί ἡ σύγχρονη «βαπτισματική θεολογία»

1. Ἡ ἀκρίβεια καί ἡ οἰκονομία, κατά τόν Μητροπολίτη Ἐφέσου Χρυσόστομο Κωνσταντινίδη

2. Ἡ Σύνοδος τῶν Τριῶν Πατριαρχῶν τοῦ ἔτους 1756

3. Οἱ ἀπόψεις τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων Ἀποστόλου Δανιηλίδη

4. «Ἡ βαπτισματική θεολογία»

5. Ἡ Β΄ Βατικανή Σύνοδος καί ἡ νέα θεολογία καί ἐκκλησιολογία της

1. Τό περιεχόμενο τῆς διατριβῆς (π. Πέτρου Χίρς)

2. Βασικές θέσεις τῆς διατριβῆς

3. Ἡ νέα θεολογία καί ἡ νέα ἐκκλησιολογία6. 

Ἡ «νέα ἐκκλησιολογία» τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου

1. Ἡ προσφορά τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν στήν ἔρευνα συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν καί θεολογικῶν θεμάτων

2. Τρία βασικά θέματα τῆς διατριβῆς (π. Πέτρου Χίρς)3. 

Τά συμπεράσματα τῆς διατριβῆς4. Συμπερασματικό μου σχόλιο7. 

Ἡ θεολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὡς βάση ὀρθοδόξου ὁμολογίας καί ὀρθοδόξουδιαλόγου μέ τούς ἑτεροδόξους

1. Οἱ ἀπεικονίσεις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στούς Ἱερούς Ναούς

2. Σημαντικές θεολογικές θέσεις

3. Ἡ ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ πρός Παῦλο Ἀσάνη

4. Ἐπίκαιρες ἀναφορές στήν σύγχρονη ἐκκλησιαστική ζωή

5. Ἡ Ἐκκλησία κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ8. 

«Διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν»

1. Τό περιληπτικό διάγραμμα τῆς εἰσηγήσεως

2. Παρατηρήσεις σέ σημαντικά σημεῖα τῆς εἰσηγήσεως

α) Πολιτικές σκοπιμότητες καί ἀντιδράσεις

β) Ἄρση ἀναθεμάτων ἤ ἄρση ἀκοινωνησίας;

γ) Τά θεολογικά κείμενα τῶν συναντήσεων

δ) Ἡ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στόν διάλογο

ε) Τό θεολογικό νόημα τῆς φράσεως «ἵνα ὦσιν ἓν»9. 

Ἱστορία καί προοπτική τῶν θεολογικῶν διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν

1. Ἡ ἱστορία τοῦ Διαλόγου

2. Παρατηρήσεις ἐπί τοῦ διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν

3. Συμπεράσματα10.

 «Ὁμολογιακή» διγλωσσία, ἀσάφεια καί σύγχυση

1. «Ἡ οἰκουμενική συνεργασία τῶν Χριστιανῶν»

2. «Ἡ μία Ἐκκλησία καί αἱ Ἐκκλησίαι»

3. Ἐκκλησιαστικές ἐφαρμογές

α) «Ρωμαιοκαθολικοί Χριστιανοί»

β) «Οἱ Ἀγγλικανοί Χριστιανοί»

γ) «Οἱ Κοπτοαρμένιοι καί Αἰθίοπες Χριστιανοί»

δ) «Οἱ Λουθηρανοί καί οἱ ἄλλοι Προτεστάνται Χριστιανοί»4. 

Συμπέρασμα Β΄

Πρίν τήν σύγκληση τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»(περίοδος Μάρτιος 2014‑ἀρχές Ἰουνίου 2016)

1. Ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τό ἔτος 20141. Ἡ θεματολογία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου

2. Οἱ ἀποφάσεις μέ ὁμοφωνία

3. Μία «φωνή» ψῆφος γιά κάθε Ἐκκλησία

4. Ἡ θεολογική ὁρολογία2. 

Ἔγγραφά μου στήν Σύνοδο, Πρακτικά τῆς Συνόδου καί Ἐκθέσεις τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκ-κλησίας

1. Προτάσεις πρός τήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν διόρθωση τῶν κειμένων

2. Ἐρωτήματα πρός τήν Ἱερά Σύνοδο σχετικά μέ τήν προετοιμασίατῶν κειμένων

3. Ἀποσπάσματα Πρακτικῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου

4. Ἀποσπάσματα Πρακτικῶν τῆς Συνεδριάσεως τῆς Δ.Ι.Σ. Ἀπριλίου 20155. Ἐκθέσεις τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν Εἰδική ἘπιτροπήἈναθεωρήσεωςτῶν Κειμένων6. Ἀπόψεις γιά τά κείμενα πού ἐπρόκειτο νά συζητηθοῦν στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»

1. «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον»

2. «Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ»7. Παρατηρήσεις γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» κατά τήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆςἙλλάδος (8 Μαρτίου 2016)

1. Ἡ ταυτότητα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου

2. Θεολογικά σχόλια στά καταρτισθέντα κείμενα8. Πρόταση πρός τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο γιά τήν μνημόνευση τῶν Μεγάλων Συνόδων ἐπί ΜεγάλουΦωτίου καί ἁγίου Γρηγoρίου τοῦ Παλαμᾶ στό Μήνυμα τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»

3. Ἡ ὄντως Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας4. 

Τά οὐσιαστικά προβλήματα μέ τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»

1. Σύνοδος Προκαθημένων

2. Ἡ παράκαμψη Μεγάλων Συνόδων

3. Ἐλλιπής προετοιμασία

4. Ἐκκλησιαστική διγλωσσία

5. Ὁ ὅρος ἀδελφαί Ἐκκλησίαι

6. Τό «ἔγκυρο» καί «ὑποστατό» τοῦ Βαπτίσματος

7. Ἡ κακοδοξία τῆς «ὀντολογίας τοῦ προσώπου»

8. Συμπέρασμα5. 

Λίγο πρίν τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο

1. Ἡ αὐτοσυνειδησία τῆς Συνόδου

2. Ὁ δυτικός Χριστιανισμός

3. Ἐκκλησία – Ὀρθοδοξία – Εὐχαριστία

4. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

5. Συμπέρασμα

6. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας κατά τήν Συνεδρίαση τῆς 24ης καί 25ης Μαΐου 20167. Θεολογία καί πολιτική

1. Ἡ θεολογία τῆς Πεντηκοστῆς

2. Τά σύγχρονα θεολογικά ρεύματα

3. Ἡ εἴσδυση τῆς πολιτικῆς στίς ἐνδοορθόδοξες ἐκκλησιαστικές σχέσεις  Γ΄Οἱ παρεμβάσεις μου στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» (Ἰούνιος 2016)

Οἱ παρεμβάσεις μου στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»

1. Ὁ Κανονισμός Ὀργανώσεως καί Λειτουργίας τῆς Συνόδου

2. Οἱ παρεμβάσεις μου στίς συζητήσεις

Πρώτη ΠαρέμβασηΔεύτερη παρέμβασηΤρίτη παρέμβασηΤέταρτη παρέμβασηΠέμπτη παρέμβασηἝκτη παρέμβασηἙβδόμη παρέμβασηὈγδόη παρέμβασηἘνάτη παρέμβασηΔέκατη παρέμβασηἙνδέκατη παρέμβασηΔωδέκατη παρέμβαση

Ἡ νέα πρόταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἙλλάδοςΔ΄Μετά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»

1. Μετά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»1. Ἡ ἀποτίμηση τοῦ ἔργου τῶν Συνόδων

2. Παροῦσες καί ἀποῦσες Ἐκκλησίες

3. Τά θέματα τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»

4. Ἡ ἱστορική ἐκκλησιαστική συνέχεια

5. Ἐκκλησιολογικοί προβληματισμοί

6. Οἱ παρεμβάσεις μου

2. Γιατί δέν ὑπέγραψα τό κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστια-νικόν κόσμον»

3. Θεολογία καί Ὁμολογία

4. Ἀναφορά στόν δημόσιο διάλογο γιά τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης

5. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» καί ἡ κατάληξή τους

1. Τά βασικά σημεῖα τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱεραρχίας

2. Ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου

3. Τά κείμενα στά ὁποῖα ἔγιναν ἀλλαγές

α) «Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσ

β) «Τό Αὐτόνομον καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ»

γ) «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον»

4. Ἡ Ἐγκύκλιος τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»

5. Συμπεράσματα

6. Παρέμβαση κατά τήν ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 23-24 Νοεμβρίου 2016

7. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης

1. Ἡ προετοιμασία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν Σύνοδο

α) Ἡ εἰσήγηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου

β) Οἱ ἐκθέσεις τῆς Εἰδικῆς Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς Ἀναθεωρήσεως τῶν κειμένων τῶν Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων

2. Ἡ νέα πρόταση τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόν λοιπό Χριστιανικό κόσμο

α) Σαθρά ἐπιχειρήματα γιά τόν ὅρο Ἐκκλησία στίς ὁμάδες τῶν ἑτεροδόξων

β) Ἡ ἀντορθόδοξη θεωρία τῶν «ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν»

Συμπέρασμα

8. Ἡ ἱστορία τῆς 6ης παραγράφου τοῦ κειμένου: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ λοιπός Χριστια-νικός κόσμος»

1. Τό κείμενο καί ἡ εἰσήγηση τοῦ Γραμματέως τῆς Ἐπιτροπῆς. Ἡ συζήτηση τῶν ἐκπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

3. Ἡ διαμόρφωση τοῦ κειμένου

4. Ἡ διαδοχική μετάβαση ἀπό τήν ὀντολογική-πραγματική ἱστορική ὕπαρξη, στήν ἱστορική ὀνομασία

5. Ρεαλισμός καί νομιναλισμός στήν Ἐκκλησιολογία

6. Γενικές παρατηρήσεις

7. Παράρτημα

Ἡ παράγραφος 6 στά διάφορα καταρτισθέντα κείμεναα) 

Στό κείμενο «Ἀκρίβεια καί Οἰκονομία», ὅπως τήν παρουσίασε ὁ Μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστο-μοςβ) 

Στό κείμενο τῆς Γ΄ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως 1986

γ) Στό κείμενο τῆς Σύναξης τῶν Προκαθημένων (Ἰανουάριος 2016), ὅπως εἶχε προταθῆ ἀπό τήν Ε΄ Προ-συνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη

δ) Στό τελικό κείμενο τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016)

9. Τά χαρισματικά καί τά κανονικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, ἤγουν Πεντηκοστή καί θεία Εὐχαριστία

1. Τά χαρισματικά καί τά κανονικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας

2. Πεντηκοστή καί Ἐκκλησία, κατά τήν ἱερή ὑμνογραφία

3. Ἡ κοινωνία μεταξύ τῶν Χριστιανῶν στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας

4. Ἡ θεία Εὐχαριστία κατά τούς ἀποστολικούς χρόνους

α) Ἡ θεία Εὐχαριστία στήν πρώτη ἐκκλησιαστική κοινότητατῶν Ἱεροσολύμων, κατά τίς Πράξεις τῶνἈποστόλων

β) Ἡ χαρισματική Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου

5. Ἡ «πᾶσα ἀλήθεια» εἶναι ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ

10. Ὁ ὅρος «Ἐκκλησίες» ὡς «τεχνικός ὅρος»

1. Τι σημαίνει «τεχνικός ὅρος»

2. Οἱ «τεχνικοί ὅροι» σέ ὁμολογιακά κείμενα

3. Τό πράγμα καί τό ὄνομα, ὡς πρός τόν ὅρο Ἐκκλησία Ἐκκλησίες

4. Ὁρισμός, ἀποφατισμός καί ἑτεροπροσδιορισμός

5. Ὁ «τεχνικός ὅρος» χρησιμοποιεῖται ὡς οὐσιαστικός ὅρος

11. Ἡ θεολογία τοῦ προσώπου στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» καί τίς Προσυνοδικές Διασκέψεις αὐτῆς(Ἱστορία καί ἑρμηνεία περί τοῦ θέματος)

1. Τό κείμενο τοῦ 1986 καί τό κείμενο τοῦ 2016

2. Συζήτηση στήν Ε΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη γιά τό «ἀνθρώπινο πρόσωπο»

3. Τό πρόσωπο-ἄτομο

4. Οἱ παρατηρήσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς

5. Ἡ συζήτηση στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»

6. Τό πρόσωπο στήν σύγχρονη θεολογία καί τήν πατερική θεολογία

7. Συμπέρασμα

12. Ἐνημέρωση γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

1. Ἡ προσωπική μου ἐνασχόληση μέ τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης

2. Ἀπό τήν ἰδέα πραγματοποιήσεως μιᾶς Μεγάλης Συνόδου μέχρι τήν γέννησή της

α) Ἡ ἰδέα τῆς συνεργασίας μέ τόν Χριστιανικό κόσμο (1902-1961)

β) Ἡ σύλληψη τῆς ἰδέας τῆς Συνόδου (1961-1976)

γ) Ἡ κυοφορία τῆς Συνόδου (1976 - Μάρτιο 2014)

δ) Ἡ ἀπόφαση γιά τήν Σύνοδο καί ἡ ἔναρξη γιά τόν τοκετό (Μάρτιος 2014)

ε) Οἱ πόνοι τῆς κυοφορίας (Μάρτιος 2014 - Ἰανουάριος 2016)

στ) Οἱ ἡμέρες πρό τοῦ τοκετοῦ (Ἰανουάριος 2016-Ἰούνιος 2016)

ζ) Οἱ πόνοι τοῦ τοκετοῦ (Μάιος 2016 - Ἰούνιος 2016)

η) Ἡ γέννηση τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου Ἰούνιος 2016

θ) Ἡ περίοδος μετά τήν γέννηση (Ἰούνιος 2016 καί ἑξῆς)

3. Οἱ τελικές ἐκτιμήσεις μου

4. Μετά τήν ὁμιλία μου στήν Κληρικολαϊκή Σύναξη

13. Γενικές ἐκτιμήσεις

1. Σκοπός τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»

2. Τά θετικά σημεῖα τῆς Συνόδου

3. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία

4. Τά ἀρνητικά σημεῖα τῆς Συνόδου

5. Ἡ ἀποδοχή τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης

ἘπίμετρονἩ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὡς «ἡ αἰώνια καλλονή»

1. Περίληψη τοῦ περιεχομένου τοῦ βιβλίου

2. Ἡ Ἰταλική μετάφραση τοῦ βιβλίου

3. Ὁ τελευταῖος λόγος μου.

Το βιβλιο, μοναδικο στο ειδος του, διατιθεται απ την Ιερα Μονη Γενεθλιου της Θεοτοκου.Emailpelagia@pelagia.orgΤηλέφωνο22610 35135