Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον
και να τον υποφέρεις.
Πρέπει να ζούμε ό χ ι λέγοντας:
Δώσε μου, αλλά Πάρε από εμένα.
Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα.
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πώς είναι
να δώσεις το πουκάμισο που φοράς.
Όσα είναι ευάρεστα στο Θεό
τα απορρίπτουμε
Κι Εκείνος, στην αγάπη του, βλέποντάς σε,
να είσαι σκληρόκαρδος επιτρέπει
να έρθουν δυσκολίες ,όχι πλέον
μ ό ν ο σε σένα
αλλά σε όλους Σε όλο τον πληθυσμό.
Δυσκολίες που φαίνεται οτι οφείλονται
στους κυβερνώντας
Σε διεφθαρμένους πολιτικούς
Σε κλέφτες αρχηγούς.
Σε απάτριδες πρωθυπουργούς
Και δεν πάει το μυαλό σου, οτι άν όλοι
είμασταν τίμιοι στις συναλλαγές μας
με τον διπλανό μας,και με το,
έστω διεφθαρμένο κράτος,
και πληρώναμε την αναλογία μας στα έξοδα,
έστω και με την τεράστια διαφθορά.
Δεν θα φτάναμε στο σημείο, να υπάρχουν
μικρά παιδιά που πηγαίνουν σχολείο νηστικά
Ομως εμείς κοιτάμε πώς θα κλέψουμε
το κράτος,που ναί δεν αντιλέγω,
μας επιβάλλει δυσβάχτους φόρους, στην ανικανότητά του να τιθασσεύσει τους μεγάλους κλέφτες,
που έχουν τα μέσα και τη δύναμη να
το εκβιάζουν και να ξεγλιστράνε, χωρίς
να πάει ο νούς τους,πως υπάρχει πάντα
ο Πνευματικός Νόμος,που περιμένει,
τον ανόητο στο τέλος.
Βλέπουμε καθημερινά, μεγάλους,
προβεβλημένους,διεφθαρμένους,ανόητους,
φτωχούς, πολιτικούς,να διαπομπεύονται
ανηλεως, όντες εν τη ουσία στο παρά πέντε.
Και Δεν Βάζουμε Μυαλό Δημόσιοι άνδρες,
που κι ένας απλός άνθρωπος καταλαβαίνει
πως ζούνε μέσα στο άγχος,που όλοι ξέρουμε
οτι σκοτώνει αργά αλλά μεθοδικά,
να προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους άλλους
προφασιζόμενοι αθωότητα περιφέροντας
τον επιβλητικό τους όγκο,απο γραφείου εις
γραφείον,πιστεύοντας οτι είναι υπεράνω
του Νόμου
Αραγε πόσο βαθειά πιστεύουν κάτι τέτοιο;
Κανείς δεν μπορεί να χωνέψει οτι είναι αστείο
να παλεύειςφωνάζοντας οτι είσαι αθώος,
οταν ο ίδιος δεν μπορείς να το χωνέψεις,
έχοντας την καρδιά σου γεμάτη απο την
¨Δαιμονικήν Ύβριν¨
Αλλ όμως προχωρώντας προς τα κάτω
Ο πλούσιος παίρνει από το φτωχό κι αυτό
το λίγο.Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά
κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες,για να
μην του τα πάρουν άλλοι.
Κι εμείς Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για
τον χριστιανισμό.
Αλλά τα πράγματα είναι απλά.
Πόσο ¨αίμα¨ μπορείς να δώσεις στον άλλο;
Είναι γραμμένο όσα κάνεις για τους αδελφούς
μου τους ελαχίστους,σ’ Εμένα το κάνεις.
Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ μπορείς
στο προσκέφαλο της μάνας σου,που υποφέρει
από τα χρόνια και τις αρρώστιες,αλλά πολύ
περισσότερο απ την δική σου σκληροκαρδία,
που την έκανε πέτρα η δουλειά, το εμπόριο,
η μουρμούρα της άδειας απο συναίσθημα
ψυχρής, συντρόφου σου.
Να πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε
μέρα γιατί αλλιώς σε τι σου χρησιμεύει να
πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου
να είναι άδεια;
Μάθε να μ η ν διακόπτεις τους
άλλους όταν μιλούν.
Μάθε επι τέλους να ακούς τους άλλους,
έστω κι αν λένε ανοησίες,έστω κι διαφωνούν
με τη δική σου σωστή,δεν αντιλέγω, γνώμη
Τι σημαίνει να μην κρίνεις;
Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις.
Γνώμη είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε.
Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες
διευκρινήσεις στους Φαρισαίους, ενώ
ο θυμός του ήταν δίκαιος.
Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου
επειδή π.χ. χτες βράδυ οργίσθηκες.
Να μισείς την αμαρτία , τα πάθη σου, αυτά
που σε βασανίζουν και δε βρίσκεις γιατρικό.
Μόνο αν μισήσεις την αμαρτία βαθιά,
θα γευτείς το άρωμα της νίκης .
Να προσπαθείς κάθε μέρα να μαθαίνεις.
Όλα είναι στα χέρια μας το πώς ακούμε,
το αν τα μάτια μας είναι καθαρά,το εάν
τα αυτιά μας είναι κλεισμένα,
το εάν η ψυχή μας είναι ξεκλειδωμένη,
το αν η συνείδησή μας είναι καθαρή.
Εάν μείνουμε όμως μόνο σε διαπιστώσεις
τίποτα δε θ’ αλλάξει.
Μόνο το κακό, από το οποίο έχουμε αρκετό,
θα πολλαπλασιαστεί .
Να ελαττώσουμε την κακία.
Εμείς της δίνουμε μορφή,την κάνουμε
χειροπιαστή Με τους ερεθισμούς μας.
Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο
Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη.
Να λοιπόν, η κόλαση,είναι η έλλειψη αγάπης…
στον διπλανό,στον αλλοδαπό, στον βασανισμένο
στον χτυπημένο απ τη μοιρα.
Και για σκεφτείτε πόσο σκοτεινή γίνεται
η κόλαση οταν κανείς αδιαφορεί για την μάνα
που τον γέννησε,πιστεύοντας οτι στην πορεία
τον.. αδίκησε,κι έτσι της κλείνει την πόρτα
της καρδιάς του, και την αφήνει στην παγωνιά
της μοναξιάς,να πεθαίνει κάθε στιγμή,
προσδοκώντας μια κουβέντα του,εναν λόγο
στοργης ένα φιλί ένα χαμόγελο.
Και αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός,
η σκοτεινή ψυχή,όταν βγαίνει στο φως,
λειώνει, χάνεται.
Δε ζούμε ποτέ τη στιγμή.
Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι
οι σκέψεις μας πετάνε, δεξιά κι αριστερά
Στα χρήματα που τελειώνουν
Στα αγαθά που δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε,
στο ταξίδι που δεν πήγαμε.
Κι έρχεται η αρρώστια, κι είμαστε μόνοι,
πεταμένοι σ έναν διαδρομο νοσοκομείου,
ή σ ένα πολυτελές δωμάτιο ιδιωτικής κλινικής,
με τα μάτια κενά, μια κι αποκλείσαμε
την μόνη αγάπη,που είναι αληθινή
Δοκιμάστε έστω ανά λεπτό την ημέρα,
όταν δεν έχετε κάτι να κάνετε,να
συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας,
για να ζήσετε το τώρα.
Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό.
Είναι πολύ δύσκολο.
Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας
θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του
Θεού.
Ομως γιατί να φτάσουμε εκεί;
Γιατί να αναγκάσουμε το κράτος,
που είναι ανίκανο,να πάρει απο όλους
για να πληρώσει τα χρέη του,
και να μην βοηθήσουμε με την θέληση μας,
να λιγοστέψει ο πόνος;
Είναι αστείο ν ακούς εκκλήσεις απο
ραδιοφωνικούς σταθμούς,να πάμε τα φάρμακα…
που δεν χρειαζόμαστε.
Τί κουταμάρα είναι αυτή που αναδίδει άρωμα
απάτης;
Γιατί να παίρνουμε φάρμακα,
που δεν τα χρειαζόμαστε ;
Απο φόβο…μήπως αρρωστήσουμε
Να γιατί τώρα πληρώνουμε διπλά
και τριπλά..
Ας πάψουμε να παραπονιόμαστε για
την αδικίαπου συντελείται στο κράτος μας
Ολοι μας φταίμε γι αυτό.
Ούτε η παρωδία των παραπομπών μπορεί
να ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα,
ούτε κι αν κρεμάσουμε τους υπαίτιους
πολιτικους στο Σύνταγμα.
Γι αυτούς υπάρχει Μια δικαιοσύνη που
ούτε μπορούν να το υποψιασθούν.
Ας είμαστε λοιπόν περισσότερο ψύχραιμοι,
κι ας μάθουμε να συμπονούμε τους όποιους
αποδιοπομπαίους τράγους το σύστημα
στήνει εμπρός μας
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες,
τον αγριεμένο Ποσειδώνα, δεν θα βρούμε
μπροστά μας στο δρόμο για την Ιθάκη μας
αν η ψυχή μας δεν τους στήνει εμπρός μας
Καλή νύχτα σας.
