Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ..

 

Η Αγία μεγαλομάρτυς Αικατερίνη έζησε μέσα σε ένα κόσμο καθολικής παρακμής, ανάλογο με το σημερινό. 

Γεννήθηκε το 294 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από αριστοκρατική οικογένεια ειδωλολατρών και κατα τον Ρουφίνο, την ελεγανΔωροθέα. Όνομάστηκε Αικατερίνα λόγω της καθαρότητας και αγνότητάς της (αεί+καθαρίνα). 

Είχε ασύγκριτη  ομορφιά,  σπούδασε στις σχολές της εποχής της φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική.

Διακρινόταν για την ευφυΐα και τη φιλομάθειά της. Γι’ αυτό και ονομάζεται Πάνσοφος. 

Η Φιλοσοφική Σχολή των Παρισίων θαυμάζοντας τη σοφία της την ανακήρυξε προστάτιδά της. 

Γενικά στις Δυτικές χώρες τιμάται ως προστάτιδα της παιδείας και των γραμμάτων. 

Η Αγία Αικατερίνη περιφρόνησε την κοσμική σοφία και προτίμησε τη σοφία του Θεού.. 

Εμφάνιση της Μάρτυρος μπροστά στον αυτοκράτορα και έλεγχος της ψεύτικης πίστεως. 

Η Αγία Αικατερίνη προβάλλει διδασκαλίες σοφών ειδωλολατρών για να δείξει ότι η ειδωλολατρία στηρίζεται στην άγνοια και την πλάνη. 

Ο μόνος αληθινός Θεός είναι αυτός που έγινε άνθρωπος, υπέστη σταυρικό θάνατο και προσφέρει την αληθινή σωτηρία.

Η παράσταση της Αγίας ενώπιον του αυτοκράτορα. Ομολογία της βασιλικής καταγωγής  και της πολύπλευρης μορφώσεώς της, την οποία όμως θεωρεί ασήμαντη και μηδαμινή μπροστά στην αγάπη της για τον αθάνατο Νυμφίο της Χριστό.

Κάνει εντύπωση που μέσα στους χρόνους της ειδωλολατρίας..ασεβείς αυτοκράτορες, με  τεράστια δύναμη, δέχονται να ακουστεί και η αντίθετη προς τις αντιλήψεις και την πίστη τους άποψη.  Πολλοί δε απ αυτους , ακούοντας για πρώτη φορά μια νέα διδασκαλία και θέτοντας τη λογική σκέψη τους σε ενέργεια  να προσχωρούν στη παράταξη των χριστιανών.

Λεγαν οι σοφοι πως Οι Θεοί των  είναι μεγάλοι και σπουδαίοι. Οπως λέει ο Όμηρος στα έπη του και ο Ορφέας στη Θεογονία του.Κανένας παλαιός ποιητής δεν παραδέχεται τον εσταυρωμένο ως σοφό ή ως Θεό.

Η Αγία Αικατερίνη φανερώνει ένα λάθος του μεγάλου ρήτορα. Χρησιμοποιεί εν γνώσει του ελλειπή στοιχεία με σκοπό τον εντυπωσιασμό των ακροατών. 

Ο ρήτορας αποκρύπτει την αλήθεια. Χρησιμοποιεί ένα μέρος της, το οποίο παρουσιάζει ότι είναι ολόκληρη η αλήθεια. 

Η Αγία δέχεται ότι πράγματι οι ποιητές λένε για τους Θεούς όσα είπε ο ρήτορας, αλλά λένε και άλλα. Χρησιμοποιεί δε τους ίδιους Όμηρο και Ορφέα παρουσιάζοντας όσα λένε αυτοί για τα πολλά ελαττώματα των θεών ψεύτες, πανούργοι, απατεώνες και το πόση ανοησία και φαντασιοπληξία έχουν οι ειδωλολάτρες που τους λατρεύουν.

Στο δεύτερο επιχείρημα η Αγία αναφέρει τη δυσκολία που έχει ο άνθρωπος να κατανοήσει τον αληθινό Θεό και Δημιουργό γιατί είναι ακατάληπτος, ανεξερεύνητος, άρρητος, άπειρος και ανεξιχνίαστος. Παρουσιάζει όμως μαρτυρία της Σίβυλλας που αναφέρεται στην κατά σάρκα Γέννηση του Χριστού και στην άφατη πρός τους ανθρώπους φροντίδα του. 

Στη συνέχεια ανέφερε απόσπασμα του Απόλλωνα που χωρίς να το θέλει αναφέρθηκε στο Χριστό. 

Βρίσκει δε την ευκαιρία να εκθέσει συνοπτικά τη χριστιανική πίστη, αρχίζοντας απ τη Δημιουργία του κόσμου, την πτώση του ανθρώπου και το σχέδιο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου με τη σάρκωση, διδασκαλία, σταύρωση, ανάσταση, ανάληψη, αποστολή του Αγίου Πνεύματος και την αποστολή των μαθητών σε ολόκληρη την οικουμένη με σκοπό τη σωτηρία των ανθρώπων.

Στό τέλος η Αγία κάλεσε το ρήτορα να πιστέψει στο μόνο αληθινό Θεό όπως και οι ίδιοι οι ποιητές τον ομολόγησαν. 

Και οικονόμησε έτσι τα πράγματα ο αληθινός Θεός, δηλαδή αποκάλυψε μέσω των αρχαίων σοφών ένα μέρος από την αλήθεια, ώστε οι ασεβείς να μην έχουν καμιά πρόφαση για το ότι είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας.

Ο ρήτορας έμεινε κατάπληκτος και άφωνος από τα λόγια της Αγίας. 

Ο αυτοκράτορας κάλεσε τους άλλους ρήτορες να την αντικρούσουν. 

Ουκ έχομεν αντιθείναι. 

Δεν μπορούμε να αντικρούσουμε όσα αυτή είπε και μάλιστα βλέποντας τον άριστό μας ρήτορα νικημένο. 

Η Αγία εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. 

Η γλώσσα των κομψών (=σπουδαίων) ασεβών(=ειδωλολατρών) δέθηκε (=εφίμωσε).

Επακολούθησε η καταδικαστική απόφαση του αυτοκράτορα για τους ρήτορες. 

Στις 17 Νοεμβρίου τους έριξαν στην πυρά. Έλαβαν το βάπτισμα του αίματος με το μαρτύριό τους. 

Το βράδυ της ίδιας ημέρας οι χριστιανοί μάζεψαν τα άγια λείψανά τους τα οποία βρήκαν εντελώς σώα και άθικτα και τα έθαψαν.

Ακολούθησε το μαρτύριο της Αγίας. Ο αυτοκράτορας προσπάθησε με διάφορες υποσχέσεις και κολακείες να πείσει τη Μάρτυρα να αρνηθεί το Χριστό. 

Βλέποντας την πανεύφημον Νύμφην να επιμένει στη σταθερή πίστη και ομολογία της, την παρέδωσε σε φρικτά βασανιστήρια. 

Συνεχείς μαστιγώσεις που έκαναν το παρθενικό της σώμα αγνώριστο. Την έκλεισε στη φυλακή για δώδεκα ημέρες. Εκεί την επισκέφθηκε η Αυγούστα Φαυστίνα, μαζί με ένα σπουδαίο στρατηγό, τον Πορφυρίωνα ή Πορφύριο, μαζί με τους διακόσιους στρατιώτες του. Όλοι κατηχήθηκαν και πίστεψαν και  μαρτύρησαν κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου της Αγίας.

Για να φοβηθεί η Αγία κατασκευάστηκε ένα ειδικό μηχάνημα από τροχούς, στους οποίους την έδεσαν ώστε μόλις μετακινηθούν απότομα και βίαια να βρει φρικτό θάνατο. Με την επέμβαση θείου αγγέλου η Μεγαλομάρτυς λύθηκε από τα δεσμά και οι τροχοί κύλισαν και σκόρπισαν το θάνατο σε πολλούς απίστους. Μετά αποφασίστηκε ο αποκεφαλισμός της Αγίας. 

Στο τόπο του μαρτυρίου παρακάλεσε τους στρατιώτες να της δώσουν λίγο χρόνο να προσευχηθεί. Μετά έσκυψε το κεφάλι και είπε στους στρατιώτες να εκτελέσουν τη διαταγή του αυτοκράτορα. 

Η μεγαλομάρτυς Αικατερίνη αποκεφαλίστηκε περί το 307 μ. Χ.

Από τον αυχένα της έτρεξε γάλα αντί για αίμα. Το τίμιο και πάναγνο σώμα της το σκέπασαν άγγελοι και το μετέφεραν στη κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά. 

Εκεί παρέμεινε κατά την παράδοση άταφο επί αιώνες. Ανάμεσα στον 8^ο με 9^ο αιώνα η ύπαρξη του τιμίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο μοναχών της μονής, οπότε έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτηση του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής Σινά αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. 

Από τότε ο ναός φέρει το όνομα της Αγίας Αικατερίνης. Θεωρείται δε πολιούχος Σινά, προστάτιδα δηλ. της Μονής.

Η Αγία Αικατερίνη πέτυχε τρία ωραία πράγματα.  Αικατερίνα, και σοφή και παρθένος· Εκ ξίφους, και Μάρτυς. Ω καλά τρία. 

Η Αικατερίνα ήταν σοφή και παρθένος· από το ξίφος δε, έγινε και Μάρτυς. 

Ταις Αυτής αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

https://www.pemptousia.gr/2017/11/i-agia-ekaterina-ke-i-kompsi-ton-as/

ΕΙΡΗΝΗ..ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πού συνῆλθε στίς ἀρχές Ὀκτωβρίου τοῦ 2023, ἀναφέρθηκε καί στά τραγικά γεγονότα πού συμβαίνουν στήν Μέση Ἀνατολή, ὕστερα ἀπό τήν ἐπίθεση τῆς τρομοκρατικῆς ὀργανώσεως Χαμάς στό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ.

Μεταξύ τῶν ἄλλων τόνισε τά ἀκόλουθα: 

Καταδικάζουμε ἀπερίφραστα κάθε τρομοκρατική ἐνέργεια σέ βάρος τῶν συνανθρώπων μας, ὁποιασδήποτε φυλῆς καί θρησκείας, ἀπ’ ὁπουδήποτε καί ἄν προέρχονται. 

Εὐχόμαστε στόν Θεό νά φωτίσει τούς ἐπιτετραμμένους νά βροῦν βιώσιμες λύσεις γιά τή συνύπαρξη τῶν λαῶν, μέ εἰρήνη καί δικαιοσύνη, κατά τό προφητικό λόγιον 

δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς.

Τό ὅτι αὐτό ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα φαίνεται ἀπό ἕνα ἄρθρο πού διάβασα στήν Ἐφημερίδα «Τό Βῆμα» (22-10-2023) τοῦ Μάικλ Χέρτσφελντ, Ἑβραίου κατά τήν καταγωγή, κοινωνικοῦ ἀνθρωπολόγου καί ὁμοτίμου Καθηγητοῦ στό Πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ, μέ τίτλο 

Μέση Ἀνατολή, οἱ ρίζες τοῦ μίσους.

Τό ἄρθρο ἀρχίζει μέ μιά ὁμολογία: 

Εἶμαι Ἰσραηλίτης τήν καταγωγή, ἀλλά δέν εἶμαι Ἰσραηλινός. 

Πρόκειται γιά μιά λεπτή διάκριση, ἡ ὁποία ὅμως ἔχει ἄμεση καί βαρυσήμαντη σχέση μέ τήν κατάσταση στή Μέση Ἀνατολή.

Ἔπειτα γράφει ὅτι 

τό νά εἶναι κανείς Ἰσραηλίτης δηλώνει θρησκεία καί καταγωγή καί ἀντιστοιχεῖ στόν κοινῶς γνωστό ὅρο Ἑβραῖος. 

Ἄλλο ἡ πολιτισμική ταυτότητα, ἄλλο ὅμως ἡ ὑπηκοότητα, ἄλλο πάλι ἡ καταγωγή.

Ἐπισημαίνεται χαρακτηριστικά ὅτι 

ἡ λέξη Ἰσραηλινός, σέ ἀντίθεση μέ τόν ὅρο Ἰσραηλίτης, σημαίνει ὑπηκοότητα καί μόνο. 

Ὑπάρχουν ἀκόμη καί σήμερα πολλοί Ἰσραηλινοί πολίτες πού εἶναι μουσουλμάνοι, χριστιανοί καί μέλη ἄλλων θρησκειῶν καί ἐθνοτήτων. 

Οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς εἶναι ἀραβόφωνοι. 

Ἐπισήμως ἔχουν τά ἴδια δικαιώματα μέ τούς Ἑβραίους. Ἀλλά ἰδού τό παράδοξο: 

ἐνῶ τό ἐπίσημο Ἰσραήλ ἰσχυρίζεται ὅτι τό πολίτευμά του εἶναι δημοκρατικό, ταυτόχρονα ἐπιμένει στήν ταυτότητά του ὡς 

Ἑβραϊκοῦ Κράτους.

Στήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου ὁ Καθηγητής, πού εἶναι Ἰσραηλίτης-Ἑβραῖος κατά τήν καταγωγή, καταδικάζει 

τήν τρομοκρατική Χαμάς, ἀλλά ἀπορρίπτει καί τήν καταπιεστική πολιτική τοῦ Νετανιάχου ἀπέναντι στούς Παλαιστινίους, πού κινδυνεύει νά τούς ὁδηγήσει στά χέρια τῆς Χαμάς. 

Καί ἀκόμη ἐντοπίζει τό ρόλο τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀποικιοκρατίας στή δημιουργία τοῦ θεσμοῦ τοῦ ἔθνους-κράτους καί τῶν διακρίσεων πού συνεπάγονται.

Καί καταλήγει ὅτι οὔτε ἡ ὁλοκληρωτική ἀποδόμηση τοῦ Ἰσραηλινοῦ Κράτους εἶναι σκόπιμη καί ἐφικτή, οὔτε τό ἐνδεχόμενο καί ἄλλης σφαγῆς Παλαιστινίων, κάτι πού ἡ Χαμάς προκαλεῖ μέ πλήρη ἐπίγνωση τῶν πιθανῶν ἐπιπτώσεων, πρόκειται νά φέρει εἰρήνη στό Ἰσραήλ ἤ δικαιοσύνη πουθενά. Ὁπότε:

 Παλαιστίνιοι καί Ἰσραηλινοί εἶναι θύματα μιᾶς ἱστορίας πού γεννήθηκε ἀπό 

τόν ἀνίερο γάμο ἔθνους καί κράτους, 

κληρονομιά τῆς ἀποικιοκρατίας καί τῶν διχασμῶν πού ἔσπειρε παντοῦ.

Βέβαια, τό θέμα αὐτό ἔχει πολλές πλευρές, καί πέρα ἀπό τήν ἱστορία στό βάθος τοῦ χρόνου, τουλάχιστον στήν ἐποχή μας εἶναι 

τό ἄλυτο ζήτημα ἑνός αἰώνα, 

καί ἔχει σχέση μέ τόν σιωνισμό καί τόν ἀραβικό ἐθνικισμό.

Ἀλλά σ αὐτό ἐνεπλάκησαν κατά τήν διάρκεια τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οἱ Βρετανοί καί οἱ Γάλλοι πού ἀποφάσισαν νά διαμελίσουν τό ἔδαφος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στήν Μέση Ἀνατολή. Στήν συνέχεια ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Βρετανίας Λόρδος Μπάλφουρ, στίς 2 Νοεμβρίου 1917 διεκήρυξε ὅτι ἡ Κυβέρνησή του ἐπιθυμοῦσε τή δημιουργία μιᾶς ἐθνικῆς ἑστίας στήν Παλαιστίνη γιά τόν διάσπαρτο ἑβραϊκό πληθυσμό, πού ἔγινε ἀργότερα.

Αὐτή ἡ ἀρχή τοῦ διαίρει καί βασίλευε 

δημιούργησε πολλές διενέξεις στό διάβα τοῦ αἰώνα μας.

Ὅλα αὐτά τεκμηριώνουν πλήρως τήν ἀνακοίνωση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ τήν ὁποία εὐχόταν νά φωτίση ὁ Θεός τούς ἐπιτετραμμένους νά βροῦν βιώσιμες λύσεις γιά τήν συνύπαρξη τῶν λαῶν, γιά νά ἐπικρατήση στήν περιοχή αὐτή εἰρήνη συνδυασμένη μέ δικαιοσύνη.

 

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” και στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου

ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ..

 

Στις 14-10-2011 , πριν 12 χρονια ο Μητροπολιτης Ναυπακτου , μιλησε στο  Πανεπιστήμιο του Ιασίου  της Ρουμανίας, για τη θεραπεια του αρρωστου ανθρωπου. 

Ζούμε μέσα στήν Εκκλησία γιά νά θεραπευθούμε, πού σημαίνει νά περάσουμε από τήν κατάσταση τού δούλου,στήν κατάσταση τού μισθωτού καί από εκεί νά φθάσουμε στήν υιοθεσία,νά γίνουμε παιδιά τού Θεού.

Έλεγε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης ότι αίρεση είναι η άρνηση τής μεθόδου γιά νά φθάση κανείς στήν γνώση τού Θεού που είναι ο  ιερός  ησυχασμός. 

Δηλαδή, κάθε επιστήμη έχει τήν κατάλληλη μέθοδο. 

Άν δέν ακολουθήση κανείς τήν κατάλληλη μέθοδο, δέν μπορεί νά εχει τό αποτέλεσμα πού επιθυμεί. 

Η μέθοδος τής ορθοδόξου θεολογίας, πού προσφέρει τήν γνώση τού Θεού, είναι :

Η  κάθαρση, ο φωτισμός , πού οδηγεί στήν θέωση. 

Όταν αρνειται κανείς αυτήν τήν μεθοδολογία,τότε  στοχάζεται περί τού Θεού καί στόν στοχασμό  αναμειγνύεται η φαντασία, οπότε καταλήγει κανείς σέ  αίρεση .

Μάλιστα, έλεγε ότι οι άνθρωποι γίνονται αιρετικοί όταν δέν υπάρχουν Προφήτες νά διδάξουν τήν μέθοδο τής γνώσεως τού Θεού.

Η εσχατολογική ζωή δέν είναι η ζωή μετά  τήν Δευτέρα Παρουσία, αλλά η εν Χριστώ ζωή μέσα στήν Εκκλησία είναι ο συνδυασμός Μυστηρίων καί ασκήσεως. 

Μερικοί λένε ότι θά ζήσουμε τό έσχατο μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τού Χριστού. 

Αυτό είναι λάθος. 

Στό Βιβλίο τής Αποκαλύψεως τού Ιωάννου λέγεται ότι ο Χριστός είναι ο πρώτος καί ο έσχατος. 

Μέ τήν ενανθρώπηση τού Χριστού τό έσχατο, δηλαδή ο Χριστός, εισήλθε μέσα στήν Ιστορία.

Έτσι, η Βασιλεία τού Θεού εισήλθε μέσα στόν κόσμο καί τήν Ιστορία, οπότε οι άνθρωποι μπορούν νά μεθέξουν τής Βασιλείας τού Θεού, τής θέας τού ακτίστου Φωτός, γιατί αυτή είναι η Βασιλεία τού Θεού.

Όταν οι άγιοι φθάνουν στήν θεοπτία καί βλέπουν τόν Θεό, τότε βιώνουν τήν Βασιλεία τού Θεού, τό έσχατο τό βλέπουν από τώρα, από τήν ζωή αυτή. 

Αυτό λέγεται πρώτη ανάσταση καί η δεύτερη ανάσταση θά είναι μετά τήν ανάσταση τού σώματος, κατά τήν δευτέρα έλευση τού Χριστού. 

Οι άγιοι βλέπουν τό Φώς τού Θεού διά τής θεώσεως. Είναι αυτό πού ψάλλουμε στήν δοξολογία: 

εν τώ φωτί σου οψόμεθα φώς . 

Ζούμε, δηλαδή, μέσα στό Φώς τού Αγίου Πνεύματος μέ τήν κάθαρση, τόν φωτισμό, καί έτσι μπορούμε νά δούμε τό Φώς.

Ο Παράδεισος καί η Κόλαση υπάρχουν από τήν πλευρά τού ανθρώπου καί όχι από τήν πλευρά τού Θεού. 

Δέν δημιούργησε ο Θεός τόν Παράδεισο καί τήν Κόλαση, 

αλλά ο άνθρωπος βιώνει τόν Θεό ως Παράδεισο καί Κόλαση 

Ο Θεός είναι Φώς καί φωτίζει όλον τόν κόσμο. 

Τό κτιστό φώς έχει δύο ιδιότητες φωτίζει καί καίει  άλλοι φωτίζονται καί άλλοι καίγονται.

Άν βάλουμε κάτω από τόν ήλιο ένα κερί καί λίγη λάσπη, τότε τό κερί θά αρχίση νά λιώνη καί η λάσπη νά σκληρύνεται. 

Σ αυτό ευθύνεται η ουσία κάθε υλικού αντικειμένου. 

Ο Θεός είναι τό άκτιστο Φώς καί μερικοί μετέχουν τού Φωτός καί φωτίζονται, διότι έχουν καθαρθή, καί άλλοι καίγονται, διότι δέν είναι έτοιμοι νά δεχθούν τό Φώς. 

Άν κανείς δέν έχη οφθαλμό νά δή τό Φώς, καίγεται από τό Φώς.

Αυτό είναι ο Παράδεισος καί η Κόλαση.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης έλεγε ότι ο Χριστός πολλές φορές μιλώντας γιά τήν κόλαση, τήν απεκάλεσε σκότος καί άλλες φορές τήν απεκάλεσε πύρ 

Όπου, όμως, υπάρχει η φωτιά, εκεί δέν υπάρχει σκοτάδι, όπου υπάρχει σκοτάδι δέν υπάρχει φωτιά. 

Αυτό σημαίνει ότι η Κόλαση 

δέν είναι ούτε σκοτάδι ούτε πύρ, 

όπως εμείς γνωρίζουμε τό σκοτάδι καί τό πύρ,δέν είναι κτιστές πραγματικότητες, αλλά  άκτιστες. 

Ο Θεός θά αγαπά όλους τούς ανθρώπους καί  τούς αμαρτωλούς καί θά στέλνη τήν άκτιστη Χάρη Του 

σέ όλους.

Όσοι θεραπεύθηκαν από τήν ζωή αυτή καί απέκτησαν τήν ανιδιοτελή αγάπη θά βλέπουν τόν Θεό ως Φώς. 

Όσοι δέν θεραπεύθηκαν, δέν θά βλέπουν Τόν ως Φώς, αλλά ως πύρ.  

Γι’ αυτό τό πύρ τής κολάσεως είναι άκτιστο, δέν είναι κτιστό,  όπως διδάσκουν οι Δυτικοί .

Αυτό τό παρουσιάζει πολύ ωραία η αγιογραφία τής ΔευτέραςΠαρουσίας  Από τόν θρόνο τού Θεού βγαίνει τό Φώς καί φωτίζει τούς αγίους καί από τόν ίδιο τόν θρόνο τού Θεού βγαίνει ο πύρινος ποταμός στόν οποίο βρίσκονται οι αμαρτωλοί, πού σημαίνει ότι είναι άκτιστο τό πύρ. 

Αυτό σημαίνει ότι Παράδεισος καί Κόλαση υπάρχει από τήν πλευρά τού ανθρώπου καί όχι από τήν πλευρά τού Θεού 

Έτσι, μέσα στήν Εκκλησία αγωνιζόμαστε νά θεραπευθούμε, ώστε όταν θά δούμε τό Φώς ,

γιατί όλοι θά δούν τόν Θεό καί οι αμαρτωλοί καί οι δίκαιοι,

τότε ο Θεός νά γίνη Παράδεισος καί όχι Κόλαση.Αυτό γίνεται καί τώρα μέ τήν θεία Κοινωνία. 

Όσοι προετοιμάζονται κατάλληλα αισθάνονται μέσα τους τό Φώς,  όσοι δέν προετοιμάζονται κατάλληλα, η θεία Κοινωνία γίνεται φωτιά, εις κρίμα καί εις κατάκριμα.

Οι άγιοι στήν Βασιλεία τού Θεού δέν θά έχουν μία στασιμότητα,όπως έλεγε ο Πλάτων, δέν θά ζούν στήν ευδαιμονία,  όπως έλεγε καί ο ιερός Αυγουστίνος,  αλλά θά έχουν μία διαρκή πρόοδο. Θά υπάρχη μία αεικίνητη στάση, μία στάσιμη κίνηση, κατά τόν άγιο Μάξιμο τόν Ομολογητή, ενώ οι αμαρτωλοί πού δέν μετανόησαν θά αποκτήσουν πώρωση, καί δέν έχουν αυτή τήν εξέλιξη.

Απόσπασμα ομιλίας στό Πανεπιστήμιο Ιασίου Ρουμανίας, τήν 14-10-2011

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΥΦΛΟΙ..

 

Οι περισσοτεροι ,νομίζουμε ότι το κυριότερο, είναι τα μάτια μας.. Λεμε : Το προσεχω σαν τα ματια μου.

Οταν  τωρα  είσαι πνευματικά τυφλός, τα σωματικά μάτια δεν πρόκειται να σε ωφελήσουν χώρια που μπορεί και να σε καταστρέψουν 

Είδε λοιπόν με τα ματιά της ψυχής του, ο Βαρτιμαιος, ο Τυφλος της Ιεριχους , τον Χριστό και κατάλαβε ότι ήταν η  ευκαιρία της ζωής  του γι΄ αυτό την άρπαξε από τα μαλλιά.

Και πέτυχε.Ο,τι ζητούσε το έλαβε. 

Ο Βαρτίμαιος Ήθελε Το Φως Του, γιατί είχε γι αυτόν μεγάλη σημασία , ίσως, είπαμε, δεν ήταν εκ γενετής τυφλός, όμως ήταν ανοιχτομάτης,κι έτσι ζητάει σε ενεστώτα.

Ο Βαρτίμαιος είναι σύγχρονός μας, 

το έλεος του Χριστού,  

γιατί αυτό το ελεος, είχε πιο μεγάλη σημασία από το φως του

 ¨Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησόν με¨

Και έτσι βγήκε από μέσα του η ευχή, η μετέπειτα    νοερα προσευχη  Και ήρξατο κράζειν και λέγειν

Ελέησέ   με Ιησού ..φώναζε δυνατά ο Βαρτιμαίος. 

Και συνεχώς επαναλάμβανε. 

¨Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με¨

Δεν Υπελογιζε Τα Εμπόδια Του Κόσμου.

Οι Προάγοντες  Επιτίμων Αυτώ Ινα Σιωπήσει , Αυτός Δε Πολλώ Μάλλον Έκραζεν Υιέ Δαυϊδ Ελέησόν Με.

Οι άλλοι, οι γύρω άρχισαν τα παράπονα. 

Πολύ φασαρία κάνει αυτός ο Βαρτίμαιος.

Εκείνος όμως φώναζε δυνατοτερα 

Για μας όμως,ο Βαρτίμαιος μένει ο Προάγγελος  της ευχης :

Υιέ του Δαβίδ ελέησέ με. Ιησού υιέ Δαβίδ ελέησόν με. 

Για μας προτυπώνει   την Μονολόγιστη ευχή.

Κύριε Ιησού Χριστέ,υιέ του Θεού,ελέησόν με

Προσεύχεται ο τυφλός Βαρτίμαιος στο Χριστό και βρίσκει το φως του. 

Παύει να προσεύχεται ο σύγχρονος άνθρωπος στον Χριστό και χάνει  το λογικό και πνευματικό του φώς, καταντωντας.

”τυφλος τα τ’ωτα,τον τε νουν,τα τ’ ομματ’ει”

Ενα σύγχρονο, ¨πεινασμένο¨, χαμένο μέσα στην ηδονή και οδύνη, αντίτυπο  του τυφλού Βαρτίμαιου που Εκείνος πάντα περιμένει την δική   του επίκληση.

Υιέ  Δαβίδ, ε λ έ η σ έ  με..