Ο Ιπποκράτης εκτός απο μεγάλος Ιατρός ήταν και Φιλόσοφος.
Ισχυριζεται πως ο Νομος διαφέρει απο την έννοια που δίνουν οι νομικοί.
Στη γλώσσα του ,Νόμος είναι
η προϋπόθεση, η απαίτηση
για να δημιουργηθεί μια επιστήμη
ή μια τέχνη.
Η Ιατρική είναι το πιο σπουδαίο επάγγελμα.
Όσοι όμως την ασκούν, είναι αμαθείς και όσοι τους κρίνουν, επιπόλαιοι, υστερεί σήμερα πολύ σε σχέση με τα υπόλοιπα επαγγέλματα.
Νομίζω ότι το κακό αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η πολιτεία δεν προβλέπει για τους αμαθείς ιατρούς καμία τιμωρία εκτός απο την ανυποληψία
(δηλαδή την περιθωριοποίηση απο τους ανθρώπους μέσω της ελλείψεως της εκτίμησης απέναντι στο πρόσωπο τους).
Οι ιατροί αυτοί , μοιάζουν υπερβολικά με τους βοηθητικούς ηθοποιούς στις τραγωδίες.
Δηλαδή, έχουν μορφή, ενδυμασία και προσωπείο ηθοποιού, αλλά
δεν είναι πραγματικοί ηθοποιοί,
το ίδιο μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει και με τους ιατρούς.
Πολλοί έχουν το όνομα , αλλά ελάχιστοι είναι ιατροί στην πραγματικότητα.
Στο πιο πανω κείμενο , ο Ιπποκράτης εκφράζει την δυσαρέσκεια του σχετικά με την Πολιτεία η οποία αφήνει ατιμώρητους του αμαθείς ιατρούς που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Μας παραθέτει έναν προβληματισμό δηλαδή ότι γιατρός μπορεί να γίνει ο καθένας, όμως ελάχιστοι είναι στην πραγματικότητα ιατροί με ολη τη σημασία της λέξεως.
Η επικαιροτητα, απλα αποδεικνυει ποσο δικιο ειχε ο Μεγαλος αυτος Φιλοσοφος.
Ό Άλντους Χάξλεϋ, έγραψε το 1932, το ¨The Brave New World¨
Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο,
κοιτωντας απλώς το μέλλον.απ την προσωπική του χαραμάδα με βοηθό την ¨αγκιστρωτή του Ελικα¨Uncinate Gyrous¨
Απ την αρχή, επιλέγει ως πρώτη εικόνα ,το εργαστήριο που είναι υπεύθυνο για τις γεννήσεις.
Σε καθεστώς πλήρους αποστείρωσης παρακολουθούμε τους εργαζόμενους νοσηλευτές να φροντίζουν μωρά στα μπουκάλια τους, να αναπτύσσονται με απαρασάλευτο, προγραμματισμό.
Τα παιδιά είναι αποκλειστικά εργαστηριακή υπόθεση.
Οι εγκυμοσύνες απαγορεύονται δια νόμου κι ως εκ τούτου οικογένειες δεν υπάρχουν.
Από θέση αρχής χωρίζονται σε κατηγορίες.
Οι λιγότεροι σε αριθμό είναι οι προικισμένοι πνευματικά και
οι περισσότεροι οι χειρώνακτες.
Τα νούμερα καθορίζονται από τις ανάγκες της κοινωνίας.
Τα μεγάφωνα παίζουν χαμηλόφωνατραγουδάκια
Το φοβερώτερο δε απ όλα, που εντυπωσιάζει τον σύγχρονο ερευνητή, σκεπτόμενο πραγματικό επιστήμονα.¨χόκους-πόκους, χόκους-πόκους, θανατος στους στρεπτοκόκκους ¨
Κάπως έτσι εξασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη, αφού δεν υπάρχει ούτε υπερπληθυσμός, ούτε ανεργία, ούτε η αδηφάγα ανταγωνιστικότητα που απ-ανθρωποιεί τους ανθρώπους στα πλαίσια τηςεπιβίωσης.
Εξάλλου, με τη μεθοδικήπλύσηεγκεφάλου, αποφεύγεται και η διαφορετικότητα, αφού κάθε ομάδα νεογέννητων διαποτίζεται αλάθευτα από τα ιδανικά που πρέπει να υπηρετήσει.
Όμοιοι άνθρωποι, σε απόλυτη κοινωνική αρμονία με εξασφαλισμένη πληθώρα αγαθών σε ονειρική συμβίωση.
Ένας καλοκουρδισμένος, επίγειος παράδεισος.
Όμως και σ αυτόν τον παράδεισο,οι άνθρωποι ασφυκτιούν.
Ζούν αποκλειστικα με χαπάκια ευτυχίας,και πάλι καταλήγουνε στη νεύρωση και την τρέλα.
Και να που,Εντελώς απροσδόκητα εμφανίζεται ένας Άγριος, απο μιαν ¨άγρια φυλή¨ που κατοικούσε κάπου μακριά.
Φήμες που μιλούσαν για μια κοινωνία ζούγκλας, με ανθρώπους αχαλίνωτους , που καυγάδιζαν και πολλές φορές εγκληματούσαν, που διατηρούσαν οικογένειες και καθορίζονταν από την τύχη, που εμφάνιζαν αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, που παρέμεναν στο ζωώδες ,εκπροσωπώντας το από καιρό εξαφανισμένο απολίτιστο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Κι εδώ ξεκινά η σύγκρουση του παλιού με το καινούριο. Ο Άγριος περιφέρεται από υπεύθυνο σε υπεύθυνο σαν αρκούδα σε τσίρκο. Πραγματικά μαινόμενος αδυνατεί να προσαρμοστεί επιμένοντας στο πρωτόγονο και το ενστικτώδες, που δεν μπαίνει σε καλούπια και παραμένει απρόβλεπτο.
Είναι το εξωφρενικό μέσα στον αρτηριοσκληρωτικό προγραμματισμό του απαρέγκλιτου.
Μια πραγματική βόμβα.
Παρά τις αδυναμίες της παρουσίασής του,αδυναμίες που επισημαίνει κι ο ίδιος ο Χάξλεϋ, δημιουργεί επαρκώς τον αντίθετο πόλο που βαραίνει το Νέο Κόσμο.
Το ανθρώπινο συναίσθημα και το απροσδιόριστο της ανθρώπινης φύσης που έχει ανάγκη τους συνανθρώπους και που είναι αδύνατο να βιώσει την ατομική ευτυχία γιατί πολύ απλά ευτυχία μεμονωμένη είναι ευτυχία ανύπαρκτη.
Ακόμα κι οι ανεπιθύμητες επιθετικές συμπεριφορές είναι αναπόσπαστες από την ανθρώπινη φύση που είναι καταδικασμένη να συγκρούεται και να συνυπάρχει σ’ ένα αντιφατικό δίπολο που όμως καθορίζει επακριβώς όλο το βάθος της πολυπλοκότητας της ύπαρξης.
Η κατάργηση της διπολικότητας
στα πλαίσια του πολιτισμού δεν είναι παρά ευνουχισμός, δηλαδή δυστυχία, η άλλη όψη της βαρβαρότητας.
Τελικά ποιος είναι πιο βάρβαρος;
Ο Άγριος με την ασημαντότητα της οχλοβοής του ή οι άνθρωποι του Νέου Κόσμου με τον εκλεπτυσμένο ακρωτηριασμό που ομαλοποιεί τη συνύπαρξη;
Ο Άγριος απαγγέλλει Σαίξπηρ.
Οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου τον αγνοούν καθώς τα βιβλία που εκφράζουν τ ανθρώπινα πάθη κρίνονται απαγορευμένα.
Παρά τη χοντροκομμένη υπερβολή, κρύβεταιάλλη μια αλήθεια.
Η τέχνη είναι συνυφασμένη με τα ανθρώπινα πάθη, κι αυτό την καθιστά αιώνιο σύντροφο.
Η εξωραϊστική τέχνη δεν είναι τέχνη και γι’ αυτό είναι καταδικασμένη εξ’ αρχής.
Ο Άγριος όταν πια χάνει τελείως τον εαυτό του, κυριολεκτικά ένα βήμα πριν από τη συντριβή,
καταφεύγει στην τέχνη.
Ο Σαίξπηρ λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο, ως τελική αναπνοή κι επαναδιαπραγμάτευση.
Μετά απ’ αυτό έρχεται το τέλος, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο απ’ την αρχή.
Το τέλος του Αγρίου δεν είναι τίποτε άλλο απ το τέλος της ανθρωπότητας, που πλέον αλλάζει μορφή χάνοντας κάθε υπόσταση.
Γίνεται Θαυμαστός Νέος Κόσμος.
Και κάπως έτσι τα πράγματα για τον αναγνώστη γίνονται απλά.
Φυσικά και συμπαθούμε τον Άγριο, φυσικά κι απεχθανόμαστε το Νέο Κόσμο με την άκρατα τυποποιημένη ελευθερία του, που δεν είναι τίποτε άλλο από το απόλυτο ανελεύθερο.
Όμως λίγο πριν το φινάλε ο Χάξλεϋ ξεθάβει αλήθειες που συγκλονίζουν.
Ο Άγριος συζητά με το Συντονιστή του Νέου Κόσμου.
Ο Συντονιστής εκπροσωπώντας τη σοφία του κυνισμού μιλάει για πολέμους, για κτηνωδίες, για την τραγικότητα της ιστορίας, για το ολοκληρωτικά απάνθρωπο του παρελθόντος.
Ναι, ευνουχίζει τους πολίτες, ναι, τους χειραγωγεί πετσοκόβοντας κάθε ελευθερία σκέψης, ναι, υπάρχει μοναξιά,πλαστή ευτυχία,αποξένωση καθώς περνά ο καιρός οι άνθρωποι θα βλέπουν πως η ανεξαρτησία δεν γίνηκε για το ανθρώπινο είδος Μπροστά στο μακελειό της ιστορίας ο Νέος Κόσμος προτείνει νιάτα κι αφθονία.
Που είναι το κακό..
Η Δαμόκλειος λεπίδα,στέκεται πάνω μας καλογυαλισμένη, αφού καταδεικνύει το αδιέξοδο, χωρίς όμως να το αποδίδει πουθενά αλλού πέρα από την ίδια την παραδοξότητα της ανθρώπινης φύσης.
Της αυτοκαταστροφικής, αντιφατικής, απολύτως ελαττωματικής ανθρώπινης φύσης.
Ο Χάξλεϋδεν ψαχνει πολιτικά συστήματα, ούτε πάλη τάξεων, ούτε συμφέροντα, ούτε τίποτε.Κέντρο του είναι ο άνθρωπος, με την τραγικότητα της ύπαρξής του που είτε έτσι, είτε αλλιώς παραμένει εγκλωβισμένος.
Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος γραμμένος το 1932 δεν καταστρέφει απλώς το μύθο της προόδου που σήμερα, 100 χρόνια αργότερα, επιβεβαιώνεται κατά γράμμα αλλά προχωρά ακόμη περισσότερο. Φέρνοντας τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του καταδεικνύει το ατελέσφορο της ύπαρξης που έχει καθαρά εσωτερικά αίτια.
Ο άνθρωπος δεν έχει άλλη λύση από τον επαναπροσδιορισμό του εαυτού του, και την αναζήτηση μιας άλλης, διαφορετικής οπτικής.
Ποιός άραγε θα μπορούσε να του δώσει μια τέτοια προοπτική;
Μήπως να ξαναδιαβάζαμε τί λέει ο Χριστός για τον κόσμο, ή την κτίση , αν θέλετε.
.jpg)
