Σ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Πανδημια ανεδειξε πραγματα που χρονια τωρα βρισκονταν επιμελως κρυμμενα στα βαθη της ψυχης μας.

Βιασμοι,πορνεια,ανθρωποκτονιες,οργη.

Πραξεις που κανουν ανθρωποι που  πιστευουν ότι είναι Ζωντανοί ενώ είναι από χρονια νεκροι  απλα ακομα περπατουν μεχρι να παψουν να υπαρχουν.

 

 

 

 

Ανθρωποι  θλιμμένοι απογοητευμένοι φοβισμένοι αναζητούν διεξόδους  χωρίς  να αντιλαμβάνονται ότι δεν φταίνε οι διέξοδοι αλλά ο στραβος τους λογισμος

 

 

 

 

 

 

Ψάχνουν  σκοπό μα αυτός  δεν βρίσκεται ποτέ Προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους με παρέες  και συναναστροφές 

Τρομάζουν εύκολα .Επικρίνουν ακόμα ευκολότερα  και μετά Απομονώνονται

Κι όμως είναι τόσα λίγα, αυτά που προκαλούν  πραγματική θλίψη .Όλα τ άλλα είναι ενας  πληγωμένος εγωισμός και έλλειψη πιστης . 

Τους βλεπουμε καθημερινα γυρω μας. 

Απλα υπαρχουν μεχρι να κλεισουν τον κυκλο τους. Μετα ο Αδης

και σ Αυτον δεν υπαρχει μετανοια.  

 

 

 

 

 

 

 

Η ΨΥΧΗ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

 

Το σκηνικό χιονισμένο, μελαγχολικό, παγωμενο  στο μεγαλο ορφανοτροφείο , σε μια πόλη της σημερινης Ρωσίας.

Οι τρόφιμοί του, παιδάκια, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα

Στο ορφανοτροφείο αυτό, ηρθε, παραμονές Χριστουγέννων, ένας καθηγητής, να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. 

 

 

Τα περισσότερα άπ’ αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση Του.  

Ένας εξάχρονος, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.

Αφου τέλειωσε τη διηγησή του,για να κεντρίσουν το ενδιαφερον των παιδιών, τους δόθηκαν απλά πράγματα για να φτιάξουν μια σπηλιά, τη φάτνη, κι ό,τι μπορούσαν να σκεφθούν, απ οσα άκουσαν για την Γεννηση του Χριστού.

Και τα παιδια άρχισαν τη χειροτεχνία με όση δεξιότητα τους επετρεπε η δημιουργική φαντασία τους Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο που εφτιαχνε ο Μίσα, ο οποίος μέσα στη φάτνη τοποθέτησε  δύο μωρά. 

Περιεργος ο καθηγητής, και καθόλου επικριτικός τον ρώτησε.

– Ο ένας είναι ο Χριστός. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;

Τότε ο εξαχρονος Μίσα ξεκινησε να του λέει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού, πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. 

Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη, συνέχισε με αυτά τα λόγια: 

Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. 

Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω.

 

 

Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί Του.

Εγώ τότε σκέφτηκα, συνεχισε ο εξάχρονος, πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του;Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να

Τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα: 

Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο;

Ο Ιησούς μου απάντησε: 

Αν με κρατήσεις  ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.

Έτσι ¨μπήκα¨ στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι 

μ π ο ρ ο ύ σ α  να μείνω

μ α ζ ί  Του για πάντα.

Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα.

Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι και συνεχισε να κλαιει σιωπηλά.

Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ,πού δε θα τον κακοποιούσε 

Κάποιον πού θα ειχε να μενει μαζί του για πάντα.

Χαίρετε.

 

 

Πηγή:  Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Δεκέμβριος 2008

Η ΕΥΦΥΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ..

 

Οι ευφυείς , έχουν ελαχιστους φίλους. Ειναι γεγονος. Όσο πιο αληθινός και έξυπνος είσαι τόσο λιγότερους φίλους έχεις. Ειναι απλο.

Είσαι απελευθερωμένος Έχεις σταθερες αξίες Το μυαλό σου δεν είναι περιορισμένο έχεις συνήθως άποψη. Σκέφτεσαι διαφορετικά από τους άλλους, και δεν σε ενοχλούν οι απόψεις τους γι αυτό.

Δεν έχεις χρόνο για άσκοπες συζητήσεις,  παρακολουθωντας ο,τι  κάνει ο καθένας. Έτσι μπορεις και περνάς περισσότερο χρόνο μόνος Δεν σε απασχολουν οι τελευταίες τάσεις . 

Είσαι  ικανοποιημένος κάνοντας τα δικά σου πράγματα .

Δεν χρειάζεται να αποδείξεις την αξία σου σε κανέναν. 

Είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου. 

Είσαι ανεξάρτητος και δυνατός. 

Δεν βασίζεσαι σε άλλους.  Είσαι ευγνώμων για τα μικρά πράγματα. Δεν νιώθεις την ανάγκη να γίνεις αποδεκτος από κανέναν εκτός από τον εαυτό σου.

Έχεις πλεονκαταλάβει ποιοι είναι οι φίλοι σου και δεν επιδιώκεις να αποκτήσεις νέους. 

Έχεις βάλει τα σωστά άτομα στον κύκλο σου. Και ξέρεις ότι ενδιαφέρονται για εσένα. 

Δεν είσαι αρνητικός να βάλεις νέους φίλους στην παρέα σου. Αλλά δεν θα το κάνεις αν δεν υπάρχει λόγος. 

Εξακολουθείς να τους δοκιμάζεις σε καταστάσεις, για να δεις αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για εσένα ή έχει άλλους σκοπούς.

Δεν φοβάσαι να πείς  αυτό που θέλεις. 

Κάποιοι σε βλέπουν σαν απειλή. Ετσι ο φιλικός κύκλος παραμένει μικρός. 

Δεν πειραζει. Ακομα κι ενας φιλος που ομως σε αγαπαει φτανει. 

Χαιρετε

ΚΥΡΙΕ ΣΩΣΟΝ ΤΟΥΣ…ΕΥΣΕΒΕΙΣ..

 

 

Πριν 4 χρονια ο Μητροπολιτης Ναυπακτου σχολιαζε..

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ κατά τήν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ὅσοι μετέχουν τῶν Μυστηρίων καί πιστεύουν ὀρθῶς, ὡς βεβαπτισμένοι καί βεβαιόπιστοι, κατά τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, εἶναι ζωντανά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά νά νικήση τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο καί ἐπάνω στόν Σταυρό τό Σῶμα Του πληγώθηκε, ἔρρευσε ἀπό τά μέλη πού καρφώθηκε στόν Σταυρό, κυρίως ἀπό τήν ἁγία του πλευρά πού λογχεύθηκε, τό αἷμα Του.

Καί μετά ἀπό τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός κράτησε τίς οὐλές τῶν πληγῶν στό Σῶμα Του γιά νά δείξη στούς ἀνθρώπους τήν μεγάλη του ἀγάπη πρός αὐτούς, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

 

 

 

Ὅταν σκέπτομαι τήν ὀδύνη τοῦ Χριστοῦ πάνω στόν Σταυρό καί τό αἷμα πού ἔρρευσε ἀπό τήν ἁγία Του πλευρά, δηλαδή τίς πληγές πού σχηματίσθηκαν πάνω στό Σῶμα Του,συγκλονίζομαι ἀπό αὐτήν τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν ἀχαριστία καί τήν ἀπρέπεια τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του.Ὅμως, τώρα καί οἱ Χριστιανοί σταυρώνουν τόν Χριστό καί πληγώνουν τό Σῶμα Του.

Γι’ αὐτήν τήν ἀνασταύρωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:

Καί παραπεσόντας πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί παραδειγματίζοντας (Ἑβρ. στ’, 6).

Οἱ ἁμαρτίες τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν Χριστιανῶν, οἱ διαιρέσεις καί τά σχίσματα, οἱ φιλαρχίες καί οἱ ἀνταγωνισμοί καί πολλά ἄλλα πληγώνουν καί πάλι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ εὐθύνη τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν, σήμερα παρουσιάζεται πληγωμένη καί τραυματισμένη.

Βεβαίως, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι δοξασμένο καί ἀναστημένο, ἀλλά ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί τό πληγώνουμε καθημερινά μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο.

Τόν τελευταῖο καιρό αἰσθάνομαι δύο διαφορετικές καταστάσεις. 

Διαβάζω καί γράφω γιά τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ὀρθόδοξη νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνθουσιάζομαι καί εὐφραίνομαι γιά τό ὕψος τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Κάνω τήν τελευταία διόρθωση τοῦ βιβλίου γιά τήν πατερική καί σχολαστική θεολογία. Ὅμως, ὅταν θελήσω νά ἀγγίξω μερικές πονεμένες καί τραυματισμένες πλευρές τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό ὅπου ρέει ἄφθονο αἷμα, τότε δοκιμάζω καί ἐγώ μιά ἀφόρητη θλίψη, ἕνα μεγάλο πόνο.

Κάπως ἔτσι αἰσθάνονται καί οἱ χειρουργοί ἰατροί. 

Διαβάζουν καί γράφουν διάφορα θεωρητικά βιβλία περί ἰατρικῆς χειρουργικῆς, ἀλλά ὅταν πιάνουν τό νυστέρι γιά νά κάνουν ἐγχειρήσεις τότε ἀγγίζουν τίς πληγές τοῦ σώματος τῶν ἀσθενῶν καί πολλές φορές τά αἵματα πέφτουν ἐπάνω τους, ματώνονται καί τά ροῦχα τους.

Μιά τέτοια ἀντίληψη ἔχω τόν τελευταῖο καιρό. Τό νά γράφω γιά θεολογικά, νηπτικά καί πνευματικά θέματα εἶναι εὔκολο καί ἴσως καί εὐχάριστο.

Ὅμως ὅταν θέλω νά γράψω γιά τίς ἐκκλησιολογικές πληγές, συναντῶ τίς ἀντιδράσεις τῶν τραυματισμένων πληγωμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί πέφτει πάνω μου τό αἷμα πού τρέχει ἀπό αὐτές τίς πληγές.

Σκέπτομαι ὅτι πολλή ἀρρώστια ὑπάρχει μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό μέλη της, ἄλλοτε λόγῳ ἁμαρτιῶν, ἄλλοτε λόγῳ ζηλωτισμῶν, καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπίσης παρατηρῶ ὅτι μερικοί εἰδήμονες καί μή, γράφουν θεολογικές ἐκθέσεις ἰδεῶν καί ἀστυνομικές ἀναλύσεις, χωρίς πόνο, δίχως δάκρυ, στεκόμενοι σέ ἀπόσταση γιά νά μή λερωθοῦν καί ματώσουν.

Ὅπου κι ἄν κοιτάξη κανείς θά δῆ πληγές, αἵματα, πόνους. Καί κράζει:

Κύριε, σῶσον τούς εὐσεβεῖς

 

 

Ν.Ι.