ΚΥΡΙΕ ΣΩΣΟΝ ΤΟΥΣ…ΕΥΣΕΒΕΙΣ..

 

 

Πριν 4 χρονια ο Μητροπολιτης Ναυπακτου σχολιαζε..

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ κατά τήν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί ὅσοι μετέχουν τῶν Μυστηρίων καί πιστεύουν ὀρθῶς, ὡς βεβαπτισμένοι καί βεβαιόπιστοι, κατά τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, εἶναι ζωντανά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά νά νικήση τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο καί ἐπάνω στόν Σταυρό τό Σῶμα Του πληγώθηκε, ἔρρευσε ἀπό τά μέλη πού καρφώθηκε στόν Σταυρό, κυρίως ἀπό τήν ἁγία του πλευρά πού λογχεύθηκε, τό αἷμα Του.

Καί μετά ἀπό τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός κράτησε τίς οὐλές τῶν πληγῶν στό Σῶμα Του γιά νά δείξη στούς ἀνθρώπους τήν μεγάλη του ἀγάπη πρός αὐτούς, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

 

 

 

Ὅταν σκέπτομαι τήν ὀδύνη τοῦ Χριστοῦ πάνω στόν Σταυρό καί τό αἷμα πού ἔρρευσε ἀπό τήν ἁγία Του πλευρά, δηλαδή τίς πληγές πού σχηματίσθηκαν πάνω στό Σῶμα Του,συγκλονίζομαι ἀπό αὐτήν τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν ἀχαριστία καί τήν ἀπρέπεια τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του.Ὅμως, τώρα καί οἱ Χριστιανοί σταυρώνουν τόν Χριστό καί πληγώνουν τό Σῶμα Του.

Γι’ αὐτήν τήν ἀνασταύρωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:

Καί παραπεσόντας πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί παραδειγματίζοντας (Ἑβρ. στ’, 6).

Οἱ ἁμαρτίες τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν Χριστιανῶν, οἱ διαιρέσεις καί τά σχίσματα, οἱ φιλαρχίες καί οἱ ἀνταγωνισμοί καί πολλά ἄλλα πληγώνουν καί πάλι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ εὐθύνη τῶν Κληρικῶν καί λαϊκῶν, σήμερα παρουσιάζεται πληγωμένη καί τραυματισμένη.

Βεβαίως, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι δοξασμένο καί ἀναστημένο, ἀλλά ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί τό πληγώνουμε καθημερινά μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο.

Τόν τελευταῖο καιρό αἰσθάνομαι δύο διαφορετικές καταστάσεις. 

Διαβάζω καί γράφω γιά τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, τήν ὀρθόδοξη νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνθουσιάζομαι καί εὐφραίνομαι γιά τό ὕψος τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Κάνω τήν τελευταία διόρθωση τοῦ βιβλίου γιά τήν πατερική καί σχολαστική θεολογία. Ὅμως, ὅταν θελήσω νά ἀγγίξω μερικές πονεμένες καί τραυματισμένες πλευρές τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό ὅπου ρέει ἄφθονο αἷμα, τότε δοκιμάζω καί ἐγώ μιά ἀφόρητη θλίψη, ἕνα μεγάλο πόνο.

Κάπως ἔτσι αἰσθάνονται καί οἱ χειρουργοί ἰατροί. 

Διαβάζουν καί γράφουν διάφορα θεωρητικά βιβλία περί ἰατρικῆς χειρουργικῆς, ἀλλά ὅταν πιάνουν τό νυστέρι γιά νά κάνουν ἐγχειρήσεις τότε ἀγγίζουν τίς πληγές τοῦ σώματος τῶν ἀσθενῶν καί πολλές φορές τά αἵματα πέφτουν ἐπάνω τους, ματώνονται καί τά ροῦχα τους.

Μιά τέτοια ἀντίληψη ἔχω τόν τελευταῖο καιρό. Τό νά γράφω γιά θεολογικά, νηπτικά καί πνευματικά θέματα εἶναι εὔκολο καί ἴσως καί εὐχάριστο.

Ὅμως ὅταν θέλω νά γράψω γιά τίς ἐκκλησιολογικές πληγές, συναντῶ τίς ἀντιδράσεις τῶν τραυματισμένων πληγωμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί πέφτει πάνω μου τό αἷμα πού τρέχει ἀπό αὐτές τίς πληγές.

Σκέπτομαι ὅτι πολλή ἀρρώστια ὑπάρχει μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό μέλη της, ἄλλοτε λόγῳ ἁμαρτιῶν, ἄλλοτε λόγῳ ζηλωτισμῶν, καί μάλιστα ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπίσης παρατηρῶ ὅτι μερικοί εἰδήμονες καί μή, γράφουν θεολογικές ἐκθέσεις ἰδεῶν καί ἀστυνομικές ἀναλύσεις, χωρίς πόνο, δίχως δάκρυ, στεκόμενοι σέ ἀπόσταση γιά νά μή λερωθοῦν καί ματώσουν.

Ὅπου κι ἄν κοιτάξη κανείς θά δῆ πληγές, αἵματα, πόνους. Καί κράζει:

Κύριε, σῶσον τούς εὐσεβεῖς

 

 

Ν.Ι.