ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

 

Στη Θεραπευτικη  Διδασκαλια Των Πατερων της Εκκλησίας, γινεται Ιδιαίτερη αναφορά στα Πάθη τις Παρά Φύσιν Ψυχής Κινήσεις. Παθη τα οποία πρέπει να μεταμορφωθούν όπως και οι Λογισμοί  που  μπορούν  να γίνουν Πάθη. 

Ακόμα η φαντασια,  υπάρχει υπερτροφική στον συγχρονο άνθρωπο. Αιχμαλωτίζει τον νού και οδηγεί στην ασθένεια-Αμαρτία.

Ο  Νούς  έχει την δυνατότητα Να Επικοινωνει Με Τον Θεο Και Να Οδηγηση Τον Ανθρωπο Στην Θεωση

 

 

 

 

 

 

 

 

Αναμεσα Στο Νου Και Την Αισθηση , Λειτουργουν Τρεις Δυναμεις Της Ψυχης. Η Φαντασία, Η Δόξα Γνώμη και η Διάνοια,που  επεξεργάζονται τις παραστάσεις της αισθήσεως. 

Για την υπέρβαση αυτών λειτουργεί η μέθοδος  Θεραπείας της Ορθόδοξης Παράδοσεως. Η Εκκλησία μια  κοινότητα στην οποία εντάσσεται κανείς κι εκεί συντελειται η θεραπεια με την βοηθεια  Της Ασκησης, Της Υπακοης,Της Αγαπης  Και Των Κανονων Των Πατερων, που λειτουργουν Οχι Ως Νομοι Αλλα ως Φαρμακα .

Ποια Λοιπον Ειναι Η Μεθοδος Θεραπειας;

Κατ’ αρχάς η Εκκλησία εργάζεται και λειτουργεί Ως Κοινότητα. 

Υπάρχει ένας χώρος  κοινωνικός,και όχι απλώς θρησκευτικός. Υπάρχει ένας  συγκεκροτημένος  θεσμός που αποτελείται από Μητροπόλεις, Ενορίες και Μοναστήρια. 

Εντασσεται Κανεις Στον Πνευματικο Αυτον Χωρο Και Αρχιζει  Η θεραπεια.  Βέβαια αυτό έχει σχέση με την ελευθερία του ανθρώπου, αφού τίποτε δεν γίνεται ανεξάρτητα από το αυτεξούσιό του.

 

 

 

 

 

 

Η Θεραπεια Γινεται Με Τα Μυστηρια Και Την Ασκηση. Τα τρία βασικά μυστήρια είναι το Βαπτισμα,Το Χρισμα,Και Η Θεια Ευχαριστια.  Και εκτός από αυτά είναι και άλλα μυστήρια, όπως: 

Η Ιερωσύνη, Η Μετάνοια,Το Ευχέλαιο  Και Ο Γάμος. 

Άσκηση είναι ο τρόπος εκείνος με τον οποίο ο άνθρωπος προετοιμάζεται για να μεθέξει των μυστηρίων και μάλιστα ο τρόπος εκείνος που κάνει τον άνθρωπο να ανήκει, οργανικά στον χώρο της Εκκλησίας.

Όταν κανείς ανήκει σε ένα χώρο πρέπει να τηρει και τους κανονισμούς που τον διέπουν.

 

 

 

 

 

Οι Κανονισμοι Αυτοι Ειναι Οι Εντολες Του Χριστου Και Οι Κανονες Των Πατερων Της Εκκλησιας Που Λειτουργουν Ως Θεραπευτικα Φαρμακα Και Οχι Ως Εισαγγελικες Και Δικαστικες Τιμωριες.

Υπάρχει όμως και μια ιδιαίτερη μέθοδος την οποία χρησιμοποιεί κανείς για να αποκτήση την εσωτερική ειρήνη. 

Κάθε επιστήμη έχει την μέθοδό της, την οποία αν δεν γνωρίση ο άνθρωπος δεν μπορεί να την μάθη και να την εξασκήση.

 

 

 

 

 

 

Η ορθοδοξη  θεολογια ειναι Εμπειρικη Επιστημη την οποια πρεπει ολοι Να Σπουδάσουμε , 

Να Την Αναζητήσουμε. 

Τίποτε δεν είναι δεδομένο. 

Δεν Γνωριζουμε Την Ορθοδοξια επειδή εκκλησιαζόμαστε κατά αραιά διαστήματα.

 

Η Ορθοδοξία δεν είναι αυτό που βγαίνει και φαίνεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά κάτι άλλο βαθύτερο και ουσιαστικότερο . 

 

 

 

 

 

 

 

Κι αυτή η σπουδή είναι απαραίτητη,

Γιατί Πάσχουμε Από Κατάθλιψη, Μας Διακατέχει 

Ο Φόβος Και Η Αγωνία Του Θανάτου.

Η Ορθοδοξη Εκκλησια Με Την Θεολογια Της, Που Ειναι   Ψυχοθεραπευτικη, Μας Βοηθα Να Υπερβουμε Τα Υπαρξιακα Προβληματα Και Να Γινουμε Απελευθεροι Ιησου Χριστου.

ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΟ ΘΕΛΗΜΑ

 

Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ καί ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται 

Ὁ ἄνθρωπος, χωρισμένος, θεληματικά, ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, θεωρεῖ, ὡς θησαυρό του, αὐτό πού τοῦ ὑπαγορεύει τό φυσικό του θέλημα, μέ τό ὁποῖο σχηματίζει ἕνα ὑποκειμενικό εἴδωλο θησαυροῦ, βιαστικά  χωρίς σύνεση καί περίσκεψη,

Στή συνέχεια τῶν βιωμάτων του, προσκολλά τήν καρδιά του σ αὐτό τόν εἰδωλικό θησαυρό καί, κατά συνέπεια, ἡ καρδιά του λειτουργεῖ, εἰδωλολατρικά. 

Κάθε εἴδωλο, δημιουργεῖται εἴτε μέ πρωτοβουλία τοῦ φυσικοῦ εἴτε μέ πρωτοβουλία τοῦ γνωμικοῦ θελήματος.

Ἡ ὑπόσταση καί λειτουργία τοῦ γνωμικοῦ θελήματος, ὅμως, ἕπεται τοῦ φρονήματος, τῆς γνώμης, πού σχηματίζεται καί εἶναι συνισταμένη τοῦ ὅλου πλαισίου τῶν παραγόντων καί τῶν συντελεστῶν πού δίνουν τήν ὀντότητα καί τήν λειτουργική ποιότητα στό κάθε πρόσωπο.

Ὁ Μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος, ὁ ἅγιος Παῦλος, στήν ἐπιστολή του πρός Ρωμαίους διδάσκει τά ἑξῆς βαρυσήμαντα: 

καί μή συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον.

Ἡ θέση αὐτή τοῦ ἁγίου Παύλου, εἶναι καί χαρισματική καί ἐμπειρική. Ἔχει πλήρη συνείδηση, σφαιρική ἀντίληψη, καί γιά τό φυσικό καί γιά τό γνωμικό θέλημα κάθε ἀνθρώπου. Γνωρίζει πολύ καλά ὅτι δέν εἴμαστε τέλειοι, ὅσο καί ἄν ἐπιθυμοῦμε τήν τελειότητα, καί ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἀβούλητης ἀτέλειάς μας, δέν πρέπει νά θεωροῦμε τό γνωμικό μας θέλημα τέλειο, παγιωμένο καί στάσιμο, ἀλλά πάντοτε εὑρισκόμενο σέ κατάσταση συνεχοῦς ἀναμόρφωσης, ἡ ἐπιτυχία τῆς ὁποίας , ἐν πολλοῖς, ἐξαρτᾶται ἀπό τό ρυθμό λειτουργίας τῆς ἐσωτερικῆς καί ἐξωτερικῆς ἐλευθερίας μας, ὡς ἀπαραίτητης προϋπόθεσης κατανόησης καί ἀποδοχῆς τοῦ θελήματος καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος, πρίν ἀπό τήν ἄμεση κλήση του ὑπό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στήν πορεία του πρός τή Δαμασκό, ἦταν φανατικά συσχηματισμένος μέ τό θρησκευτικό καί κοινωνικό του περιβάλλον καί, κατά συνέπεια, τό γνωμικό του θέλημα τόν ὁδηγοῦσε νά ἐγκληματεῖ κατά τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Χριστιανῶν.

Δέν πρέπει νά διαφεύγει τῆς προσοχῆς μας, ὅτι αὐτό τό ἐγκληματικό γνωμικό θέλημά του, τό ἐπικύρωναν οἱ κοινωνικοί καί θρησκευτικοί παράγοντες τοῦ τότε αἰῶνος. Ἐθεωρεῖτο ἄψογος ἐνῶ λειτουργοῦσε τήν ὑπαρξή του ἐγκληματικά 

Σέ μιά ὅμοια κατάσταση, στίς μέρες μας καί κατά ἕνα μεγάλο ποσοστό τοῦ συνόλου πληθυσμοῦ τῆς Χώρας μας, βρίσκονται καί οἱ βαπτισμένοι στήν ἱερά Κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας μας Χριστιανοί, ἀκριβῶς ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ἔχουν συσχηματιστεῖ τῷ αἰῶνι τούτῳ. 

Τό γνωμικό τους θέλημα, εἶναι ἀντίθετο πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τῆς Καινῆς Διαθήκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί βρίσκεται συσχηματισμένο μέ τά φρονήματα τῆς σύγχρονης ούμανιστικῆς καί ἡδονολατρικῆς κοινωνίας, τῆς παραπαιούσης μεταξύ ἀμοραλισμοῦ καί ἐγκληματικῆς διαστροφῆς.

Ἀρχιμ. Ἀντώνιος Ρωμαῖος

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

Ο Χριστιανισμός εμφανίσθηκε στην ιστορία με την ενανθρώπηση του Χριστού, την Ανάστασή Του και την έλευση του Παναγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, ως η Νέα Ζωή, ως Ευαγγέλιο της Βασιλείας, ως κάτι το νέο, το καινούριο, που δεν αποβλέπει στην συντήρηση του παλαιού, αλλά στην μεταμόρφωση και την ανακαίνιση του ανθρώπου και του κόσμου.

Με αυτήν την έννοια ο Χριστός έφερε στον κόσμο το πυρ που είναι η είσδυση του έσχατου μέσα στην ιστορία, που όμως δημιουργεί αφόρητη δίψα αναζητήσεώς του, που είναι ο ακόρεστος χορτασμός του θείου ελέους. 

Ο Χριστός, που είναι η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω, έγινε άνθρωπος για να οδηγήση τον άνθρωπο στην θέωση και να του δώση την δυνατότητα να εισέλθη στην ουράνια πόλη της Αποκαλύψεως. 

Ο άνθρωπος αρχίζει την πνευματική του ζωή από το Ευαγγέλιο –πίστη εξ ακοής– και φθάνει στην Αποκάλυψη–πίστη εκ θεωρίας. 

Έτσι ο Χριστιανός, που είναι ενωμένος με τον Χριστό, δεν είναι πολίτης μιας εγκοσμιοκρατικής κοινωνίας, αλλά οδίτης• όπως έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και το πολίτευμά του δεν βρίσκεται ενταύθα, αλλά άνω• το γαρ πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει (Φιλ.γ 20).

Μερικές από αυτές τις απόψεις εκτίθενται στο πρώτο μέρος του βιβλίου αυτού. 

Αφού καθορίζεται τι είναι ο Χριστιανισμός, ότι, δηλαδή, δεν είναι θρησκεία με την έννοια που έχουμε σχηματίσει εμείς περί της θρησκείας, αλλά είναι Εκκλησία. 

Στην συνέχεια περιγράφονται μερικές πλευρές της ουσίας του εκκλησιαστικού βίου. 

Στο δεύτερο μέρος εκτίθενται μερικές πτυχές της συναντήσεως του Χριστιανισμού με το ενταύθα στην πορεία του προς το επέκεινα.

Αν με την ανάγνωση του βιβλίου αυτού δοθή μια άλλη αίσθηση του Χριστιανισμού-Εκκλησίας από εκείνη την συμβατική, που έχουμε προσλάβει από τις στοιχειώδεις γνώσεις μας, και βιώσουμε αυτήν την πραγματικότητα, τότε θα είναι μια αφορμή δοξολογίας του Θεού. 

Το βιβλιο το παραγγελετε στην Εκδοτρια Ιερα Μονη  και σας αποστελλεται με αντικαταβολη

https://www.pelagia.org/root.el.aspx  

22360 35135

ΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

 

 

 

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει ότι το κατ' εικόνα είναι το νοερό και το αυτεξούσιο, είναι ό νους και το αυτεξούσιο, όταν ό νους αυτεξουσίως ορμά προς τον Θεό.

 

Και το καθ' ομοίωση είναι η θέωση.

 

Οι σύγχρονοι θεολόγοι ταυτίζουν το αυτεξούσιο με την προαίρεση και την ελευθερία.

Όταν λένε για το αυτεξούσιο, το συνδέουν με την ελευθερία, νομίζοντας ότι αυτό είναι η δυνατότητα της επιλογής, ότι  έχουμε δύο πράγματα και επιλέγουμε ένα από αυτά.

Αυτό, όμως, είναι το γνωμικό θέλημα και η προαίρεση, δεν είναι το αυτεξούσιο, ούτε η θέληση.

 

Έχει γίνει παραφθορά των όρων αυτών σήμερα κατι  που ξεκινά από την δυτική φιλοσοφία, από τον Διαφωτισμό, περνά στον Γερμανικό Ιδεαλισμό και φθανει μέχρι τις μέρες μας.

Όμως, υπάρχει διαφορά μεταξύ τους, αφού άλλο είναι το αυτ­εξούσιο, άλλο είναι η προαίρεση και άλλο είναι η ελευθερία.

Όταν οι Πατέρες μιλούσαν για το αυτεξούσιο και το αυτεξουσίως, εννοούσαν το νοερό πού δεν είναι απλώς η λογική, αλλά είναι ο νους πού έχει μία κινηση  προς τον Θεό. Που είναι η λεπτότατη προσοχή, ο οφθαλμός της ψυχής πού έχει αναφορά στον Θεό και αυτεξουσίως οδηγείται προς Αυτον.

 

Δηλαδή, όπως έχουμε την όρεξη για να φάμε κάποιο φαγητό, έτσι και η φύση του άνθρωπου έχει μέσα της την όρεξη να οδηγείται προς τον Θεό.

Ενώ η θέληση είναι όρεξη της φύσεως, εν τούτοις η προαίρεση είναι όρεξη διασκεπτική, αφού προηγείται η βουλή, η κρίση και η γνώμη.

 

Η ελευθερία είναι, κατά τους Πατέρες, η απελευθέρωση του άνθρωπου από την δουλεία των παθών.

Έτσι, η θέληση δεν συνδέεται με το πρόσωπο, όπως το συνδέουν οι σύγχρονοι περσοναλιστές θεολόγοι, και το αυτεξούσιο δεν συνδέεται στην πατερική παράδοση με το πρόσωπο, αλλά με την φύση.

Το κατ' εικόνα είναι αυτό το δεδομένο, δηλαδή το νοερό και το αυτεξούσιο, για να οδηγείται προς τον Θεό, και για να φθάσει στην θέωση.

 

Γι' αυτό ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ταυτίζει το καθ' ομοίωση με την θέωση του ανθρώπου και εκεί ολοκληρώνεται ο άνθρωπος.

 

Σήμερα, όταν μιλούν οι θεολόγοι για τα θέματα αυτά, έχουν μία διαφορετικη  φιλοσοφική ορολογία και, απ ότι φαίνεται, μιλούν για τον άνθρωπο ως πρόσωπο, χωρίς να το συνδέουν με το κατ' εικόνα και το καθ' ομοίωση, αλλά το συνδέουν με την ελευθερία της βούλησης, με την ελευθερία της επιλογής.

Όταν όμως  συνδεθεί η θέληση, η βούληση και η ελευθερία με το πρόσωπο, τότε ακριβώς δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα από πλευράς θεολογίας, κι αυτό γιατί ή θέληση είναι της φύσεως και όχι του προσώπου.

 

Απόσπασμα από το θέμα ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ που αναπτύχτηκε από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου σε σύναξη της αδελφότητος της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Από το βιβλίο Η ΑΓΙΑ ΓΝΩΣΗ εκδόσεως της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου του Άγιου Όρους, σελ. 455-457