Ο Χριστος στην Παραβολή της Συκής, αναφέρεται στα έσχατα χρόνια. Ομιλεί την επανίδρυση του κράτους του Ισραηλ.
Και , αυτό αποτελεί ένα από τα καθοριστικά Σημεία των Καιρών.
Θέλοντας να συγκεκριμενοποιήσει τον χρόνον, ότι η γενεά εκείνη που θα ιδεί όλα αυτά τα γεγονότα να συμβαίνουν, δεν θα φύγει από την ζωή, μέχρις ότου ιδεί και όλα τα υπόλοιπα που είπε ο Χριστός, σχετικά με τον Αντίχριστο και την Δευτέρα Παρουσία Του.
Από την συκιά δε μάθετε την παρομοίωσιν. όταν πλέον ο κλάδος της γίνει μαλακός και αρχίζει να βγάζει τα φύλλα, γνωρίζετε, καταλαβαίνετε όλοι ότι πλησιάζει το καλοκαίρι. Έτσι λοιπόν και σεις, όταν θα δείτε όλα αυτά, να ξέρετε ότι είναι κοντά το τέλος, η Δευτέρα Παρουσία μου. Σας διαβεβαιώνω, ότι δεν θα περάσει η γενεά αυτή, έως ότου γίνουν όλα όσα σας προείπα. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν, αλλά θα πραγματοποιηθούν εξ ολοκλήρου». [225]
Γιατί όμως χρησιμοποιεί ως παράδειγμα το δένδρο της συκιάς και όχι ένα οποιοδήποτε άλλο δένδρο;
Μήπως τα άλλα δένδρα, δεν αρχίζουν να βγάζουν και αυτά φύλλα την Άνοιξη, αφού έχει αρχίσει και ζεσταίνει ο καιρός και πλησιάζει το καλοκαίρι;
Αυτοί που πρόκειται να αποκομίσουν κάποιαν ωφέλειαν από τα αναγινωσκόμενα πρέπει να μην παρατρέχουν ούτε το παραμικρόν από τα λεγόμενα, διότι δια τούτο ελάβομεν εντολήν να ερευνώμεν τας Γραφάς, επειδή θεωρούνται τα περισσότερα από αυτά, ότι έχουν κρυμμένα εις το βάθος πολλά σπουδαία νοήματα». [226]
Και αλλού πάλι μας λέγει ο Άγιος:
Ο Θεός δεν θέλει, έτσι απλά, να ακούμε τις λέξεις και τα λόγια που υπάρχουν εις τας Γραφάς, αλλά να τα ακούμε με πολλή προσοχή, σκέψη και φρόνηση». [227]
Η καταρασθείσα και ξηρανθείσα Συκή
Εάν ανατρέξουμε σε ένα άλλο κεφάλαιο του Ευαγγελίου και συγκεκριμένα στο ΚΑ τοῦ Ματθαίου, βλέπουμε ότι και εδώ ο Ιησούς Χριστός, μας ομιλεί πάλι για μια συκιά. Μια συκιά που δεν είχε καρπούς και ο Κύριός μας την ξέρανε, αφού είχε μόνο φύλλα.
Ας δούμε όμως με προσοχή αυτήν την διήγηση.
Πρωΐας δε επανάγων εις την πόλιν επείνασε∙ και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ αὐτήν, και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον, και λέγει αυτή∙ μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. και εξηράνθη πραχρήμα η συκή». [228]
Κάποιο πρωϊνό, μας λέγει η Γραφή, επιστρέφοντας ο Ιησούς από τη Βηθανία εις την πόλη των Ιεροσολύμων, επείνασε. Και βλέποντας στο δρόμο του μία συκιά, πλησιάζει κοντά της για να κόψει μερικά σύκα και να φάει. Μη βρίσκοντας όμως ούτε ένα σύκο σε αυτήν, παρά μόνο φύλλα, την «καταράται» και της λέγει: «Από εδώ και στο εξής και μέχρι συντελείας του αιώνος, να μην ξαναβγάλεις, ούτε έναν καρπό». Και με το που είπε αυτά τα λόγια ο Χριστός, η συκιά αμέσως, παραχρήμα, εξηράνθηκε.
Η ξηρανθείσα συκή συμβολίζει τους Εβραίους
Η συκιά συμβολίζει, σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες μας, την Ιουδαϊκή Συναγωγή, αλλά και γενικώτερα όλο το γένος των Ιουδαίων.
α) Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Η συκιά αυτή οι περισσότεροι από τους ερμηνευτές λένε ότι συμβολίζει την Συναγωγή των Ιουδαίων». [229]
β) Ο Άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας:
«Η συκή δε αυτή, έχει και τύπον της συναγωγής των Ιουδαίων, οι οποίοι φύλλα μόνον είχαν· τουτέστι νόμον οπού τους έδειχνε σκιαν, αλλά καρπόν δεν είχαν ουδένα... επειδή λοιπόν δεν είχε καρπόν η συναγωγή, κατηράσθη, και εξηράνθη, και δεν έχει πλέον μήτε προφήτην, μήτε διδάσκαλον». [230]
γ) Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας:
«Μ’ αυτό το νόημα να σκεφθείς και την παραβολή των Ευαγγελίων για τη συκιά. Κόπηκε λοιπόν από τον Θεό (το Ισραήλ) σαν άκαρπο και όχι καρποφόρο πια δένδρο. Όμως η αξίνα δεν χτύπησε την ρίζα, λέγει, αλλά βρίσκεται κοντά στη ρίζα. Κόπηκαν δηλαδή τα κλαδιά, αλλά το δένδρο δεν ξερριζώθηκε. Γιατί σώθηκε το υπόλειμμα του Ισραηλιτικού λαού (Ησ. ι ,22)και δεν χάθηκε ολοσχερώς η ρίζα». [231]
δ) Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης:
«Ο Κύριος καταράστηκε την συκή, όχι τυχαία, μη νομίζεις κάτι τέτοιο, αλλά το έπραξε αυτό θέλοντας να δείξει στους αχάριστους Ιουδαίους, ότι όπως ακριβώς καταράστηκε την συκιά και αυτή ξεράθηκε αμέσως, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς μπορεί να τιμωρήσει, όταν το κρίνει απαραίτητο, και αυτούς, παρότι είναι ο εκλεκτός του λαός, και να πάθουν ο,τι ακριβώς έπαθε η συκιά, όπως άλλωστε και έπραξε». [232]
ε) Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:
«Έρχεται λοιπόν γρήγορα για να πάθει και βιάζεται να πιεί το ποτήρι του θανάτου, προκειμένου να φέρει την σωτηρία στον κόσμο, να σώσει τον κόσμο. Έρχεται πεινώντας για την σωτηρία των ανθρώπων και δεν βρίσκει καρπό· διότι παραβολικώς η συκή αυτό υπαινίσσεται». [233]
Δηλαδή το γένος των Ιουδαίων. Γιατί σε ποιούς άλλους ήρθε ο Χριστός για να βρει καρπό, έργα, αρετές, πίστη; Στα διάφορα άλλα έθνη που ήταν όλα ειδωλολατρικά και αλλόθρησκα; Φυσικά και όχι. Μόνον στον «περιούσιο» λαό Του, το Ισραήλ.
ς) Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:
«Ο Κύριός μας, επιστρέφοντας από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή μετά την τυπική και σκιώδη παρουσία του, που ήταν κρυμμένη μέσα στο νόμο, ερχόμενος ξανά στους ανθρώπους με τη σάρκα, είδε στο δρόμο μια συκιά που είχε μόνο φύλλα, που υπήρχε στη σκια και στους τύπους, δηλαδή τη σωματική λατρεία του νόμου... και μη βρίσκοντας καρπό, δηλαδή δικαιοσύνη, την καταράστηκε επειδή δεν έδινε τροφή στο Λόγο, η καλύτερα πρόσταξε να μη καλύπτει πια δυναστεύοντας την αλήθεια με τους νομικούς τύπους, πράγμα που αποδείχτηκε στη συνέχεια με τα έργα, αφού καταξεράθηκε εντελώς η νομική ωραιότητα που είχε την ύπαρξή της στα σχήματα μόνο και έσβησε η έπαρση των Ιουδαίων γι’ αυτή... Γι’ αυτό λέει “δεν ήταν ο καιρός των σύκων”(Μαρκ. ια’, 13)· ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο κυριαρχούσε στην ανθρώπινη φύση ο νόμος, δεν ήταν καιρός καρπών της δικαιοσύνης, αλλά εικόνιζε τους καρπούς της δικαιοσύνης και μυούσε κατά κάποιο τρόπο τη μέλλουσα θεία κι απόρρητη και σωτήρια όλων χάρη, στη οποία δεν είχε φτάσει από την απιστία του ο παλαιός λαός του Ισραήλ και γι’ αυτό χάθηκε...
Η πάλι, κατά άλλη ερμηνεία· επειδή το πλήθος των ιερέων και γραμματέων και νομικών και Φαρισαίων, άρρωστοι από την κενή δόξα με την επίδειξη της πλαστής ευλάβειας των ηθών, φαινόμενοι ότι ασκούσαν δικαιοσύνη, έτρεφαν την έπαρση της οίησης, ο Λόγος λέει ότι η οίηση αυτών που αναφέρθηκαν είναι συκιά άκαρπη πλούσια μόνο σε φύλλα, την οποία, αυτός που επιθυμεί την σωτηρία όλων των ανθρώπων και πεινά την θέωσή τους, την καταριέται ως άκαρπη και την ξεραίνει...». [234]
ζ) Ο Προκόπιος Γαζαίος:
«Και όταν φάνηκαν στην γη, τα άνθη, οι άγιοι άνδρες των Χριστιανών, έφθασε ο καιρός της τομής, της αποβολής δηλαδή των Ιουδαίων. Και η συκή (που συμβόλιζε τους Ιουδαίους, γι’αυτό και την διέταξε ο οικοδεσπότης να μην βγάλει καρπό), αφού φύγει ο Χριστός, δεν θα ξαναανθίσει ποτέ, παρά μόνον κάπου κάπου θα βγάζει ολύνθους (=μικρά σύκα που βγαίνουν την περίοδο του χειμώνα και δεν ωριμάζουν ποτέ), μικρούς δηλαδή καρπούς μετανοίας, οι οποίοι όμως δεν πρόκειται να ωριμάσουν και να φαγωθούν ποτέ». [235]
η) Στο Συναξάριον της Μ. Δευτέρας διαβάζουμε τα εξής:
«Τη αγία και Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής...Την συναγωγήν, συκήν Χριστός, Εβραίων, Καρπών άμοιρον πνευματικών εικάζων, αρά ξηραίνει∙ ης φύγωμεν το πάθος.
Συκή ενταύθα εννοείται η συναγωγή των Ιουδαίων, εις την οποίαν ελθών ο Σωτήρ και μη ευρών εν αυτή τον πρέποντα καρπόν, ειμή μόνον την σκιαν του νόμου, απέσυρε και ταύτην την σκιαν απ αὐτῆς και παντάπασιν αργήν την κατέστησεν». [236]
θ) Αλλά και ο Προφήτης Ιερεμίας (κεφ. ΚΔ ) βλέπουμε ότι παρομοιάζει τον Ιουδαϊκόν λαόν με δύο καλάθια σύκα. Το ένα καλάθι περιείχε καλά και όμορφα σύκα, το δε άλλο σάπια και πονηρά σύκα.
Τα καλά και όμορφα σύκα ήταν οι καλοί Ιουδαίοι που θα τους ξαναέφερνε πίσω στην πατρίδα τους, ενώ τα σάπια και πονηρά σύκα ήταν οι πονηροί Ιουδαίοι που θα τους διεσκόρπιζε εις πάσαν την γη, αποστέλλοντάς τους ταυτόχρονα, κατάρες, πείνες, αρρώστιες, πολέμους, μάχαιρα και άλλα πολλά. [237]
Άρα λοιπόν η συκιά πέραν πάσης αμφιβολίας, όπως είδαμε σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες μας, συμβολίζει τους Εβραίους και την Ιουδαϊκή Συναγωγή.
Ένα λοιπόν πρωϊνό, και μάλιστα σε εποχή ανοίξεως που τα δένδρα δεν βγάζουν ακόμα καρπούς, ο Ιησούς «επείνασεν» και πλησίασε σε μια συκιά για να φάει σύκα.
«Επείνασεν», ο των όλων Δεσπότης. «Επείνασεν», Αυτός που εδημιούργησε από το μηδέν τα πάντα. «Επείνασεν», Αυτός που με πέντε άρτους και δύο ψάρια εχόρτασε πέντε χιλιάδες άνδρες, εκτός από τα γυναικόπαιδα. «Επείνασεν», Αυτός που φροντίζει για την τροφή και των πετεινών του ουρανού. «Επείνασεν»... «Επείνασεν»...
«Επείνασεν ο τρέφων πάσαν την οικουμένην. επείνασεν ο εκ πέντε άρτων πεντάκις χιλίους εις κόρον εκθρέψας. επείνασεν ο εκ πηλού ζώντας οφθαλμούς εργασάμενος. επείνασεν ο επί των κυμάτων της θαλάσσης περιπατήσας, και τους πόδας εις το ύδωρ μη βάψας. επείνασεν ο εννοία μόνη το ύδωρ εις οίνον μετατρέψας.
Πως ουν επείνασεν ο Θεός;», [238] λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.
«Τις γαρ πρωί εσθίει; Ο βασιλεύς, ο Κύριος, ο Διδάσκαλος· πρωί πεινών, ουκ έχει την επιθυμίαν της βρώσεως. Ου κρατεί της φύσεως, αλλ ὥσπερ τις ακρατής και ακόλαστος, αλόγως ορμά προς την βρώσιν, εν καιρώ τω μη προσήκοντι.
Και πως παιδεύει τους μαθητάς νηστεύειν, και μη ηττάσθαι πάθει επιθυμίας; Ουχ ούτως τούτό εστι· αλλ’ ώσπερ λόγω δια παραβολών διδάσκων ελάλει, ούτω και έργω τας παραβολάς διεξέρχεται.
Προσήλθε τη συκή πεινάσας», [239] συμπληρώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Πρωΐ λοιπόν επείνασε, για να μας δείξει ότι πρωϊνό και όχι μεσημέρι η εσπέρας η βράδυ ενδιαφέρθηκε για τον άνθρωπο.
Η ακόμη ήθελε να μας ειπεί ότι από το πρωΐ, από την αρχή της ημέρας, δηλαδή από την αρχή της υπάρξεως του Εβραϊκού γένους, αλλά και της δημιουργίας του ανθρώπου γενικώτερα, «πεινούσε» και «διψούσε» για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Ακόμη, η λέξις «πρωΐ» σημαίνει την παρούσα ζωή, διότι μετά θάνατον θα είναι πλέον αργά για όλους μας αφού, «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» [241] και αφού όπως ξέρουμε
«εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».
Πλησίασε λοιπόν κοντά στην συκιά, κατέβηκε από τον ουρανό και έγινε άνθρωπος, για να δει από κοντά τι έγινε το δένδρο Του, το δένδρο που εφύτευσε ο ίδιος, η συκιά, δηλαδή οι Εβραίοι.
Έβγαλε άρα γε καρπούς η όχι, μετά από τόση φροντίδα που της επέδειξε όλα αυτά τα χρόνια, σκαλίζοντας το χώμα της, βάζοντας λίπασμα, ποτίζοντάς την, δηλαδή στέλνοντας τους Προφήτας Του με τους νόμους και τις εντολές Του, βοηθώντας τους σε πολλές περιπτώσεις και γλυτώνοντάς τους από πολλούς κινδύνους, όπως στην αιχμαλωσία της Βαβυλώνος, στην δουλεία της Αιγύπτου, στην Ερυθρά θάλασσα, με το μάννα στην έρημο, τα τείχη της Ιεριχούς και μύριες άλλες ευεργεσίες;
Πλησίασε λοιπόν, κοντά στο δένδρο Του, στη συκιά, στο Γένος των Ιουδαίων, πεινώντας και διψώντας για καρπούς. Για πίστη, για έργα, για αγάπη, για καλοσύνη και άλλες αρετές. Δυστυχώς όμως, δε βρήκε ούτε ένα σύκο, ούτε έναν καρπό, ούτε ένα καλό έργο στους Ιουδαίους, στο δένδρο Του, στο λαό Του, παρά μόνο φύλλα, δηλαδή τύπους, σκιές, τυπολατρίες, θυσίες χωρίς έλεος, χωρίς αγάπη, χωρίς περιεχόμενο.
«Έλεον θέλω και ου θυσίαν». [242]
Δεν βρήκε πίστη (καρπούς) αλλά μόνο φύλλα, το γράμμα του νόμου. Βρήκε μόνον Συναγωγές, Ραββίνους Νομοδιδασκάλους, Αρχιερείς Γραμματείς και Φαρισαίους που η καρδιά τους ήταν γεμάτη από τυπολατρία, μίσος και υπερηφάνεια και που ο,τι έκαναν, το έκαναν για το θεαθείναι Που, αντί να φροντίζουν να μην παραβαίνουν οι άνθρωποι, τις εντολές και τις παραδόσεις του Θεού, εκείνοι πρόσεχαν να μην παραβαίνουν οι άνθρωποι, τις εντολές και παραδόσεις τις δικές τους.
Αφέντες γαρ την εντολήν του Θεού κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων». [243]
Που, αντί να τηρούν τους Νόμους και τις εντολές του Θεού, καθώς και την ουσία αυτών, αυτοί κοιτούσαν και τηρούσαν τους τύπους. Εάν επί παραδείγματι, θα έπλεναν οι άνθρωποι τα χέρια τους πριν φάνε, εάν θα τηρούσαν το Σάββατο, εάν θα τηρούσαν κάποιες άλλες νομικές διατάξεις και τα όμοια. Μη βρίσκοντας λοιπόν ο Κύριός μας κανέναν καρπό, παρά μόνον φύλλα, και αφού τελικά ούτε αυτόν τον ίδιον θέλησαν να τον δεχθούν και να τον πιστέψουν ως Μεσσία και Σωτήρα τους, θλιμμένος, απογοητευμένος, αλλά και αγανακτισμένος γι’ αυτήν την κατάσταση, αναγκάζεται να ξηράνει το συγκεκριμένο αυτό δένδρο, την συκιά, την Ιουδαϊκή Συναγωγή και όλο το γένος των Εβραίων, σαν λαό, αφού μετά από τόσων χρόνων φροντίδα και μετά από τόση επιμέλεια, στοργή και αγάπη που τους έδειξε, τελικά δεν απέδωσαν καρπούς.
Τι να το κάνει πλέον ένα τέτοιο δένδρο (έναν τέτοιο λαό) που δεν του αποδίδει ούτε έναν καρπό; Του είναι άχρηστο.Ένα τέτοιο δένδρο δεν χρειάζεται να το έχει κανείς, να το φροντίζει και να το περιποιείται, χάνοντας το χρόνο του. Στο μόνο που μπορεί να χρησιμεύσει, είναι η φωτιά. Να κοπεί και να γίνει καυσόξυλα.
Αυτό άλλωστε δεν θα έκανε και ο οποιοσδήποτε γεωργός και άνθρωπος σε κάποιο δένδρο του, που το έχει και το περιποιείται με ιδιαίτερη φροντίδα, για πάρα πολλά χρόνια και που τελικά, όταν έλθει η ώρα να δώσει τους καρπούς του, αυτό δεν βγάζει ούτε έναν καρπό; Τι να το κάνει ένας γεωργός, ένα τέτοιο άχρηστο δένδρο;
Δεν ξανασχολείται πλέον μαζί του. Το κόβει και το πετάει στην άκρη η το χρησιμοποιεί για την φωτιά.
Έτσι λοιπόν, τελικά ο Κύριός μας, αφού αυτό το δένδρο (ο Ιουδαϊκός Λαός) απεδείχθει άχρηστο, το ξήρανε και φύτευσε άλλο δένδρο (την εξ εθνών εκκλησία) πιο καλό, πιο όμορφο, πιο δυνατό, πιο ποιοτικό, που να μπορεί να αποδώσει καρπούς, όταν θα έλθει η ώρα.
Γι’ αυτό, και στο ίδιο κεφάλαιο, μετά την αναφορά στη συκιά, τους αναφέρει άλλα δύο σχετικά παραδείγματα.
Στο πρώτο, μιλάει για έναν πατέρα που είχε δύο υιούς και που κάποια μέρα πηγαίνει στον μεγάλο, τον πρωτότοκο (Ισραήλ) και του λέει να πάει στον αμπελώνα του και να εργασθεί και εκείνος του είπε μεν εντάξει, αλλά στη συνέχεια δεν πήγε.
Αργότερα, λέει το ίδιο στον δεύτερο υιό του (τα έθνη) ο οποίος στην αρχή αρνήθηκε, όμως στη συνέχεια άλλαξε γνώμη και πήγε στον αμπελώνα του πατέρα του.
Στο δεύτερο παράδειγμα, μας μιλάει πάλι για έναν αμπελώνα, όπου ο κύριος αυτού (Θεός Πατέρας) τον παρεχώρησε σε κάποιους γεωργούς (Εβραϊκός λαός) για να τον καλλιεργούν. Και όταν, μετά από χρόνια ήλθε ο υιός (Υιός του Θεού) αυτού που είχε την άμπελον, αφού ο κύριος του αμπελώνα είχε στείλει προηγουμένως πολλούς δούλους του (Προφήτας, δικαίους κλπ.) και άλλους από αυτούς έδιωξαν, άλλους βασάνισαν και άλλους σκότωσαν οι γεωργοί, τελικά εφόνευσαν και αυτόν, τον υιόν του κυρίου τους (τον Ιησούν Χριστόν), προκειμένου να πάρουν δικό τους τον αμπελώνα.
Στην ερώτηση λοιπόν του Χριστού, «όταν ουν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις;» οι ίδιοι οι Ιουδαίοι δίνουν την απάντηση: «Κακούς κακώς απολέσει αυτούς, και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών». [244]
Και με τα δύο αυτά παραδείγματα, ήθελε να τους πει ότι, επειδή δεν το αξίζουν και επειδή θα έφθαναν στο φοβερό σημείο ακόμη και να Τον φονεύσουν, θα τους εγκαταλείψει, «ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος», [245] θα άρη την χάρη και την ευλογία Του απ’ αυτούς και θα πάψουν πλέον να είναι ο «περιούσιος Λαός Του». [246]
Θα δώσει δε, την κληρονομία του σε άλλους λαούς, σε άλλα έθνη, στα ειδωλολατρικά μέχρι τότε έθνη· «δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής». [247]
Τόσα τους είπε, τόσα τους έκανε, για να τους βοηθήσει και συνετίσει, αλλά αυτών η καρδία είχε τόσο πωρωθεί, που δεν αντελήφθησαν τίποτε. «Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε». [248]
Λέγει χαρακτηριστικά, ερμηνεύοντας τα ανωτέρω, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:
«Ταύτα δια παραβολών αινιττόμενος, ουκ έπειθεν. Εκάμμυσαν γαρ τους οφθαλμούς αυτών του μη βλέπειν και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν. Διο ουκ ηύγασεν αυτούς το φως του Ευαγγελίου. Ω της ατόπου των ανιέρων ιερέων πωρώσεως». [249]
Η ξηρανθείσα Συκή ξαναβγάζει φύλλα το 1948
Αφού λοιπόν είδαμε, ότι η καταρασθείσα και ξηρανθείσα συκή συμβολίζει την Συναγωγή των Ιουδαίων και όλο το γένος των Εβραίων, τους οποίους ο Κύριος μας «καταράστηκε», ας έλθουμε τώρα στην αρχική παραβολή μας.
«Από την συκιά δε μάθετε την παρομοίωσιν· όταν πλέον ο κλάδος της γίνη μαλακός και αρχίζει να βγάζει τα φύλλα, γνωρίζετε, καταλαβαίνετε όλοι, ότι πλησιάζει το καλοκαίρι. Έτσι λοιπόν και σεις, όταν θα δείτε όλα αυτά, να ξέρετε ότι είναι κοντά το τέλος, η Δευτέρα Παρουσία μου. Σας διαβεβαιώνω, ότι δεν θα περάση η γενεά αυτή, έως ότου γίνουν όλα όσα σας προείπα. Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν, αλλά θα πραγματοποιηθούν εξ ολοκλήρου» (ΚΔ’, 32-35).
Τι μας λέει λοιπόν εδώ ο Θεός μας;
Ότι όταν θα δούμε την συκιά - ποιά συκιά; - αυτήν τη συκιά, που «καταράστηκε» ο Κύριος και ξεράθηκε, δηλαδή την Συναγωγή των Ιουδαίων και όλο το γένος των Εβραίων, να ξαναβγάζει φύλλα, φύλλα όχι καρπούς, δηλαδή να επιστρέφουν ξανά στην πατρίδα τους, να ιδρύουν ξανά κράτος και να αρχίζουν πάλι την ζωή τους σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, με τους Ραββίνους τους, τις συναγωγές τους, τις προσευχές και θυσίες τους κ.λπ., τότε να ξέρουμε ότι, ο ερχομός Του είναι πολύ κοντά, πάρα πολύ κοντά, «εγγύς επί θύραις».
Όσο κοντά είναι κάποιος που βρίσκεται έξω από την πόρτα μας και όσο κοντά είναι η άνοιξη από το καλοκαίρι.
Μάλιστα δε, για να μην παρανοήσουμε η κάποιοι εσκεμμένα διαστρέψουν το νόημα των λόγων Του, μας δίνει και ένα ακόμη επιπλέον σημείο.
Ποιό είναι αυτό; Το ότι η γενεά που θα δει την συκιά να ξαναβγάζει φύλλα, δεν θα φύγει απ’ αυτή την ζωή, προτού δει να γίνεται η Δευτέρα Παρουσία. «αμήν λέγω υμίν, ου μη παρέλθη η γενεά αύτη έως αν πάντα ταύτα γένηται». (ΚΔ’, 34)
Δηλαδή, η γενεά εκείνη που θα δει τους Ιουδαίους να επιστρέφουν στα εδάφη τους, ύστερα από 2.000 χρόνια εγκατάλειψης από τη χάρη του Θεού και όντες διεσκορπισμένοι εις όλη τη γη, χωρίς πατρίδα, χωρίς Ναό, χωρίς θυσίες, αυτή η γενεά λοιπόν, θα ζήσει και την Δευτέρα Παρουσία!
Πότε άρα γε η «συκιά», ξαναέβγαλε φύλλα;
Πότε δηλαδή ο Εβραϊκός λαός δημιούργησε κράτος, το κράτος του Ισραήλ μετά από 2.000 χρόνια περίπου;
Όπως είναι γνωστό από την Ιστορία, αυτό συνέβη το έτος 1948.
Και όπως μια συκιά δεν βγάζει κατ’ ευθείαν τα φύλλα της μεγάλα και έτοιμα, αλλά ξεκινάει να βγάζει πρώτα μια μικρή μυτούλα που σιγά-σιγά ανοίγει και δίνει μικρά και τρυφερά φυλλαράκια, τα οποία όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνουν και γίνονται κανονικά και σκληρά φύλλα, μέχρι να έλθει η ώρα να βγάλει και τους «καρπούς», έτσι και οι Εβραίοι.
Έφτιαξαν μεν το κράτος τους το 1948, αλλά αυτό ήταν η αρχή.Σιγά σιγά, κέρδισαν τα παλαιά τους εδάφη και τις πόλεις, με πολλούς αγώνες και πολέμους. Όπως με τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967, που κατέλαβαν και πήραν ο,τι πιο σπουδαίο και σημαντικό γι’ αυτούς· τα Ιεροσόλυμα. Που είναι τα πάντα γι’ αυτούς. Που είναι η αγία Σιών, η ιερή τους πόλη, εκεί όπου είχαν τον μοναδικό Ναό και θυσιαστήριό τους, τον Ναό του Σολομώντα και που χωρίς αυτόν, δεν έχουν τίποτα. Σιγά-σιγά κτίζουν τις πόλεις τους, την μία μετά την άλλη, σε όλο το Ισραήλ.
Σιγά-σιγά επιστρέφουν από όλο τον κόσμο χιλιάδες Ισραηλίτες και εποικίζουν όλες τις περιοχές και τις πόλεις τους.
Σιγά-σιγά προετοιμάζουν τα ιερά σκεύη και τελετουργικά του Ναού τους, για να είναι όλα έτοιμα μόλις κτιστεί ο Ναός τους.
Σιγά-σιγά ετοιμάζουν τους ιερείς και αρχιερείς τους και βέβαια για να τα κάνουν όλα αυτά (κοντά στον νου και η γνώση) θα είναι σχεδόν έτοιμοι για να κτίσουν τον Ναόν τους και να υποδεχθούν τον μεσσία τους, τον Αντίχριστον για εμάς.
Το 1948 λοιπόν άρχισε η «συκιά», δηλαδή ο Εβραϊκός λαός, να ξαναβγάζει φύλλα.
Άρα, η γενεά που θα δει η μάλλον που είδε πλέον το 1948 τους Εβραίους να επιστρέφουν, μετά από 2.000 χρόνια στην πατρίδα τους, και να κάνουν όλα αυτά που είπαμε, δεν θα φύγει απ’ αυτή τη ζωή μέχρι που θα δει τον Κύριόν μας να έρχεται ξανά, στην Δεύτερη και ένδοξη Παρουσία Του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου