ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ

 

Ρώτησε ένας νομικός της εποχής εκείνης, που σίγουρα είχε ανησυχίες βαθύτερες..έψαχνε, δεν ησύχαζε

Διδάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; 

Κι ο Χριστός τον παρέπεμψε στις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου. 

Ο Νομικος ανέφερε τις δύο βασικότερες , 

την αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς τον πλησίον. 

Θέλοντας όμως να δικαιολογηθεί, Τον ρώτησε: 

Δηλαδή.. Ποιον πρέπει να θεωρώ πλησίον μου; 

Και αντι απαντήσεως είπε ο Χριστός, την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. 

Τελειώνοντας, ρώτησε , ποιος από τους τρεις αυτούς ανθρώπους, έκανε το καθήκον του προς τον πλησίον..  Αυτός που τον συμπόνεσε και τον ελέησε…απήντησε ο νομικός..

Πήγαινε και κάνε κι εσύ το ίδιο.

Αυτή η προσταγή έχει διαχρονικο χαρακτήρα… Πρέπει και εμείς να δείχνουμε αγάπη σε κάθε άνθρωπο που πάσχει, χωρίς να εξετάζουμε αν είναι δικός μας ξένος ή εχθρός, και χωρίς να υπολογίζουμε θυσίες και κόπους και δαπάνες. 

Αυτό μας  δίδαξε ο Χριστός, όχι μόνο μέσα από την παραβολή αυτή αλλά πολύ περισσότερο μέσα από τη ζωή Του.

Διότι ο ίδιος έγινε ο καλός Σαμαρείτης για μας 

Αγάπησε τους ανθρώπους μέχρι θανάτου.

Η αγάπη του κορυφώθηκε και έλαμψε σε όλο το μεγαλείο στο Σταυρό. Και μας ζητά να μάθουμε κι εμείς να αγαπάμε, να γινόμαστε καλοί Σαμαρείτες στους γύρω μας.

Δυστυχώς όμως στην εποχή μας, ενώ όλοι μιλούμε για αγάπη, πραγματική αγάπη δεν έχουμε. 

Κι αυτό φαίνεται περισσότερο στις σχέσεις μας με τα δικά μας πρόσωπα.

Πώς τους μιλάμε, πώς τους φερόμαστε; 

Αλλά αν δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους ξένους;

Γι΄ αυτό υποφέρουμε. 

Διότι αγάπη σημαίνει θυσία, σημαίνει να δίνουμε κι όχι να απαιτούμε να γίνουν καλοί για να τους αγαπήσουμε.   

Ν ακούμε με πόνο τον πόνο τους, να τους ανακουφίζουμε στο πρόβλημά τους. 

Κατανοώντας το χαρακτήρα τους, να διαισθανόμαστε την κούρασή τους, τις δυσκολίες τους, τις επιθυμίες τους. 

Και να τους προσφέρουμε την αγάπη μας άλλοτε μ’ ένα στοργικό λόγο κι άλλοτε με τη σιωπή μας… άλλοτε με τη διακονία μας κι άλλοτε με θυσίες, που κοστίζουν ίσως πολύ. 

Έτσι θα γίνουμε καλοί Σαμαρείτες κι ισως κάποτε μπορέσουμε να γίνουμε και σωστοί άνθρωποι.

Αυτή είναι η παραβολή  του 

Καλού Σαμαρείτη..

Συμπερασματικά, 

τί κανουμε για να αποφύγουμε την κόλαση των τύψεων και των ενοχών, πρίν την πραγματική κόλαση;

Βιώνουμε με ηπιοτερους όρους την κόλαση της αυτομεμψίας…της πλήρους μετανοίας, κι όπως ο καλός Σαμαρείτης πήρε πάνω του τον άγνωστο αυτόν αλλοεθνή και αλλόθρησκο και τον περιέθαλψε, έτσι κι εμείς να βοηθούμε αυτούς που καλώς ή κακώς βρέθηκαν στο δρόμο μας…με πλήρη μετάνοια…ζώντας την απόλυτη κόλαση της μετανοίας, να επιστρέψουμε τα οφειλόμενα, στον Χριστό, παρακαλώντας για την αναπαυση της συνειδήσεως μας

Και μην νομίζετε οτι αυτοί οι άνθρωποι που φυλακίζονται, διαπομπευόμενοι,δεν μετανοιώνουν εκπρόθεσμα όμως τότε είναι λίγο αργά, ο πόνος και το αντίτιμο αυτής της μετανοιας είναι βαρύτατο… 

Και Το Αντίτιμο Της Κόλασης ποιό;  πολλα χρήματα…πάρα πολλά χρήματα λές και τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν λίγα λεπτά μακαριότητας

Και ας μην ξεχνάμε οτι 

οι δούλοι εργάζονται απο φόβο…

Οι μισθωτοί για τον μισθό…

Μόνον Οι ¨Υιοί¨ Το Κάνουν Απο Αγάπη Για Τον Πατέρα..

Χαίρετε.