Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ..ΙΣΩΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ..

 

Η εκπαιδευση του παιδιου. 

Ο Σωκράτης μεσα απ τα κείμενα των μαθητών του, Πλάτωνα και Ξενοφώντα έλεγε στους νέους πως ή μητέρα του, Φαιναρέτη ή μαμή, ξεγεννούσε τις επίτοκες μητέρες, δεν γεννούσε τα παιδιά πού έφερνε στον κόσμο. 

Το μόνο πού μπορούσε κι εκείνος να τούς προσφέρει, είναι να τούς παρασταθεί στον πνευματικό τοκετό, για να γεννήσουν υγιείς Ιδέες, όχι ανάπηρα πλάσματα. 

Η μαιευτική είναι ή μέθοδος και ή τέχνη του αληθινού δασκάλου·. 

Μ αυτήν ό,τι μαθαίνει ο νέος είναι δική του κατάκτηση, όχι ξένη εισφορά. 

Κάτι περισσότερο: μ αυτήν μαθαίνει το : πώς να μαθαίνει, μόνος και αυτοδύναμος. Το πώς επομένως θα πάψει να χρειάζεται το δάσκαλο.

Η πρώτη αρετή του δασκάλου: 

Ειναι η Αγάπη του στο παιδί. Στο παιδί πού δεν είναι δικό του, άλλα γίνεται δικό του όταν συνδεθεί μαζί του με την παιδευτική σχέση. 

Στο παιδί ως παιδί, ως ένα δηλαδή νέο και τρυφερό βλαστάρι, πού δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του, άλλα κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς — νοημοσύνης, ευαισθησίας, δραστηριότητας — και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για ν’ ανθοβολήσει, ν’ αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί. 

Είναι απίστευτο με πόση αγάπη ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη  αφοσιώνεται ό αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. 

Το παιδί πού τού εμπιστεύτηκαν να διδάξει, γίνεται ό άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει το περιεχόμενο και το νόημά της.

Στο δάσκαλο όμως πού έχει αμφίβολο ήθος, εμπαθή και διαστρεμμένο χαρακτήρα, πως να παραδώσουμε το παιδί μας να το μορφώσει; 

Σ’ αυτόν καθώς λέγει ό Πλάτων στο περίφημο προοίμιο του Πρωταγόρα , με το στόμα του Σωκράτη, πάμε και δίνουμε όχι το σώμα, αλλά την ψυχή μας· είναι λοιπόν δυνατόν να αδιαφορήσουμε για τον ψυχικό του κόσμο, για το ποιόν της προσωπικότητάς του; 

—Μα είναι λαμπρός μαθηματικός, εξαίρετος φιλόλογος, θαυμάσιος γυμναστής… — 

Παρ’ όλες όμως αυτές τις ιδιότητες του μπορεί να μην είναι άνθρωπος  στις ηθικές διαστάσεις του, οπότε κάνει για ερευνητής, για συγγραφέας, για συνδικαλιστής, άλλα δεν κάνει για δάσκαλος. 

Κάτι περισσότερο, κάτι πιο πέρα από τα προσόντα αυτά χρειάζεται ό δάσκαλος· μέταλλο ψυχής γνήσιο και υψηλής ποιότητας. 

Το δεύτερο πού ζητούμε από το δάσκαλο είναι: στις σχέσεις του με το μαθητή σ’ ένα στόχο να βλέπει πάντοτε σταθερά πώς να αχρηστέψει τον εαυτό του. 

Ξέρετε άλλο επάγγελμα πού αποκλειστική επιδίωξή του έχει να αχρηστεύει τις υπηρεσίες του; 

Ό νους μας πηγαίνει στο ιατρικό επαγγελμα όταν μας θεραπεύσει, ό γιατρός παύει να μας είναι χρήσιμος. 

Αν όμως καλοεξετάσουμε τα πράγματα, δεν θα εξαιρέσουμε ούτε το γιατρό, γιατί και το σώμα πού υπερνίκησε μια νόσο, φθείρεται διαρκώς με την ηλικία κι έχει πάντοτε την ανάγκη του γιατρού. 

Με το δάσκαλο συμβαίνει το αντίθετο. 

Επιτυχημένος είναι εκείνος ο δάσκαλος πού έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μη τον χρειάζεται πια. 

Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δασκάλου: να κάνει τον νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο  ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά τού δασκάλου του.

Ευαγ. Παπανούτσος – Οι δρόμοι της ζωής