Η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ..

 

Η αιώνια ζωή δεν είναι στάση, 

αλλά μια διαρκής κίνηση, 

γι' αυτό οι άγιοι συνεχώς θα γίνονται χωρητικότεροι στην μέθεξη της ακτίστου δόξης του Θεού. 

Αυτή είναι μια αλήθεια πού τονίζεται στην βιβλικοπατερική Παράδοση.

Η θεολογική υποδομή της αλήθειας αυτής φαίνεται σε δύο σημεία. 

Πρώτον, ότι ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Θεού.

Η φράση «καθ' ομοίωσιν» δείχνει την κίνηση, την φορά προς τον Θεό. 

Και, φυσικά, αυτό υπονοεί ότι δεν θα υπάρχει τέλος της τελειώσεως, γιατί αυτό θα σήμαινε τελεία και πλήρη ομοίωση με τον Χριστό. 

Δεύτερον, πού συνδέεται με το προηγούμενο, έχει σχέση με την διαφορά μεταξύ ακτίστου και κτιστού. 

Το κτιστό ποτέ δεν μπορεί να γίνει άκτιστο. 

Κινείται μεν το κτιστό προς το άκτιστο, αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνει κατά φύσιν άκτιστο. 

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο πάντοτε θα κινήται και δεν θα υπάρχει τέλος και πέρας αυτής της κινήσεως.
   
Οι άγιοι κατά την θεωρία του Θεού, καταλαβαίνουν πολύ καλά την κτιστότητα και την τρεπτότητα της φύσεώς τους. 

Κι αυτό το αισθάνονται ως πτώση. Βέβαια, αυτό λέγεται από την εποψη ότι συγκρινόμενο το κτιστό προς το άκτιστο βλέπει την μηδαμινότητά του. Γι' αυτό όσοι είδαν τον Θεό κατάλαβαν την φθαρτότητα, την θνητότητα και, όπως ο Αβραάμ, είπαν «εγώ ειμί γη και σποδός». 

Αυτή η διαρκής κίνηση και εξέλιξη φαίνεται σε πολλά αγιογραφικά χωρία. 

Ο ρηματικός τύπος του διαρκούς ενεστώτος πού χρησιμοποιείται σε πολλές φράσεις, όπως 

«μετανοείτε», «γρηγορείτε»  

δείχνει ότι δεν πρόκειται για μια στάσιμη κατάσταση, αλλά για μια διαρκή εξέλιξη και απ αυτήν ακόμη την ζωή.

Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου υπάρχει προτροπή: 

«και ο άγιος αγιασθήτω έτι» 

(Αποκ. κβ', 11). 

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην ζωή αυτή, αλλά θα συνεχισθεί και στην άλλη . 

Όποιος εισήλθε στο στάδιο της καθάρσεως και της μετανοίας, αυτός θα προχωρεί από αγιασμό σε αγιασμό και από Χάρη σε Χάρη. 

Όσο ο άνθρωπος θα ευφραίνεται από την θεωρία της δόξης του Θεού, τόσο και περισσότερο θα αυξάνεται η αναζήτησή της. 

Άλλωστε, αυτή είναι η πορεία της αρετής. 

Η αρετή δεν έχει τέλος, γιατί αυτό θα σήμαινε έναν κορεσμό, και, φυσικά, κάθε κορεσμός δημιουργεί κόπο, κούραση. 

Εφ' όσον οι αρετές είναι καρποί του Παναγίου Πνεύματος, και ποτέ δεν μπορούμε να φθάσουμε στην τελειότητα της ζωής του Χριστού, άρα, δεν υπάρχει όριο της αρετής. 

Με αυτές τις προϋποθέσεις καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει πέρας μετανοίας, γιατί αυτό θα σήμαινε κατά φύσιν ομοιότητα με τον Χριστό.

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης υποστηρίζει ότι η αρετή δεν έχει τέλος. 

Η τελειότητα για όλα τα πράγματα πού μετρώνται με τις αισθήσεις διαλαμβάνεται μέσα σε ορισμένα όρια, και φυσικά μετρώνται με μια μονάδα μετρήσεως. 

Για τα μεγάλα όμως αγαθά, όπως την αρετή, δεν υπάρχει κανένα όριο. 

«Επί δε της αρετής έναν παρά του αποστόλου τελειότητος όρον εμάθομεν, το μη έχειν αυτήν όρον». 

Η αρετή δεν έχει όριο, πέρας. 

Και το τονίζει αυτό, έχοντας υπ' όψη του τον λόγο του Αποστόλου Παύλου; «ούχ ότι ήδη έλαβον ή ήδη τετελείωμαι, διώκω δε ει και καταλάβω, εφ' ω και κατελήφθην υπό του Ιησού Χριστού αδελφοί, εγώ εμαυτόν ούπω λογίζομαι κατειληφέναι, εν δε, τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού, όσοι ουν τέλειοι, τούτο φρονώμεν» 

Ο Απόστολος Παύλος ενώ αισθάνεται ότι έχει καταληφθεί από τον Χριστό και ότι βρίσκεται στον δρόμο της τελειότητας, εν τούτοις αισθάνεται ότι δεν έχει φθάσει ακόμη. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αναφερόμενος σε αυτό το αποστολικό χωρίο, λέγει ότι ο Απόστολος Παύλος τρέχοντας τον δρόμο της αρετής και επεκτεινόμενος προς τα εμπρός, δεν αισθανόταν ότι η πορεία του έληξε, γιατί δεν θεωρούσε ασφαλή την στάση του δρόμου. 

Το τέλος της αρετής είναι η κακία, όπως το τέλος της ζωής είναι ο θάνατος. 

Ο Θεός είναι το τέλειο αγαθό από την φύση του, πού δεν έχει καμμιά κακία. Γι' αυτό η θεία φύση είναι αόριστη και απεράτωτη, δηλαδή δεν έχει πέρας. Να ασκούμε την αρετή σημαίνει να μετέχουμε του Θεού. 

Όσοι λοιπόν, γνωρίζουν το κατά φύσιν καλό, έχουν την επιθυμία της μετουσίας του, αλλά επειδή το κατά φύσιν καλό δεν έχει όριο, πέρας, γι' αυτό η επιθυμία του μετέχοντος δεν μετέχει στο αμάρτημα. 

Επομένως, η αρετή έχει έναν όρο, το αόριστο, το ότι δεν έχει όριο. 

«Της δε αρετής εις ορός εστί, το αόριστον»22.

Αν αυτό γίνεται στην ζωή αυτή, σημαίνει ότι θα συνεχιστεί και στην άλλη ζωή ακόμη περισσότερο, τότε πού ο άνθρωπος θα αποκτήση και μεγαλύτερη γνώση του Θεού, και αυτό θα αυξάνει την επιθυμία του εφέτου. Γιατί, όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι η γνώση. Και όσο μεγαλύτερη είναι η γνώση, τόσο αυξάνεται και η αγάπη, καθώς επίσης και η επιθυμία.

Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος λέγει ότι η ενοίκηση της Αγίας Τριάδος μέσα στην καρδιά των τελείων, «γνωστώς και ευαισθήτως», δεν είναι πλήρωση του πόθου, αλλά αιτία σφοδρότερου και μεγαλυτέρου πόθου. Η επίσκεψη αυτή του Θεού δεν αφήνει τον άνθρωπο να ηρεμήσει, αλλά τότε φλέγεται από φωτιά. Επειδή ο νους δεν μπορεί να βρει τέλος του ποθούμενου, και επειδή δεν μπορεί να δώση κανένα μέτρο στον πόθο και την αγάπη και βιάζεται να μεθέξη του ατελέστου, γι' αυτό «ατέλεστον αεί τον πόθον και απλήρωτον την αγάπην εν εαυτώ περιφέρει»23.

Έτσι, ο ορισμός της τελειότητας είναι να μην περιορίζεται σε μέτρα. Υπάρχει μια ακατάπαυστη και αυξανόμενη αγάπη και ένας διάπυρος πόθος προς τον Θεό. Κάθε στάση είναι κακία. Γι' αυτό κατά τους Πατέρας η τελειότητα ορίζεται ως η «των τελείων ατέλεστος τελειότης».

Στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων για την αιώνια ζωή και την μέθεξη της ακτίστου Χάριτος του Θεού γίνεται λόγος για διαρκή εξέλιξη. 

Ο άγιος Μάξιμος κάνει αναφορά στην αεικίνητη στάση των εφιεμένων το εφετό. Κατά τον άγιο Μάξιμο η θέωση ταυτίζεται με την ομοίωση με τον Θεό και την μέθεξη του Θεού. 

Μιλώντας για την μέθεξη, την θεωρεί ως διηνεκή και διαρκή απόλαυση του εφετού. 

Εδώ γίνεται φανερό ότι μιλάει για διηνεκή απόλαυση, η οποία είναι αεικίνητη στάση. 

Χαρακτηριστικά γράφει: 

«Αεικίνητος δε στάσις περί το εφετόν των εφιεμένων έστιν η του εφετού διηνεκής τε και αδιάστατος απόλαυσις, απόλαυσις δε διηνεκής και αδιάστατος του εφετού, η των υπέρ φύσιν θειων καθέστηκε μέθεξις»24.

Σε όλη την διδασκαλία του αγίου Μαξίμου γίνεται φανερό ότι η πνευματική ζωή έχει μια διαρκή εξέλιξη και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. 

Γι' αυτό γίνεται λόγος για συνεχή άνοδο και αύξηση στην μέθεξη του αγαθού. Στα έργα του πολύ συχνά συναντούμε τους όρους «αεικίνητος στάσις» και «στάσιμος κίνησις». 

Για να ερμηνεύσουμε όμως καλύτερα αυτήν την ουσιαστική του θέση, πρέπει να δούμε τα προβλήματα πού αντιμετώπιζε από την πλευρά της φιλοσοφίας. 

Γιατί, είναι γνωστόν ότι οι Πατέρες απήντησαν στα οντολογικά ερωτήματα των φιλοσόφων και έδωσαν σωστές απαντήσεις, προερχόμενες από την Αποκάλυψη του Θεού.

Ο Ωριγένης, ακολουθώντας εν πολλοίς τις θεωρίες του Πλάτωνα, υποστήριζε ότι η κίνηση προϋπήρχε της γενέσεως του κόσμου και ότι έπειτα από την γέννηση ακολουθεί η στάση. Έλεγε ότι τα πνεύματα πού βρίσκονταν στον Θεό, αισθάνθηκαν κόρο, οπότε κινήθηκαν. Καρπός της κινήσεως ήταν η δημιουργία και η γένεση του κόσμου. 

Γι' αυτό, το κακό είναι αιτία της δημιουργίας του κόσμου. 

Οπότε η σωτηρία του ανθρώπου είναι η επαναφορά της ψυχής στον Θεό, όπου θα υπάρξει η στάση. Έτσι το σχήμα είναι κίνηση, γένεση, στάση. Δηλαδή, πρώτα κινήθηκαν τα πνεύματα, έπειτα δημιουργήθηκε ο κόσμος και τέλος θα ακολουθήσει η στάση, όταν οι ψυχές, ελευθερωμένες από τα σώματα, θα αναπαυθούν στον Θεό25.

Ο άγιος Μάξιμος, αντιμετωπίζοντας αυτήν την σειρά πού εξέθεσε ο Ωριγένης, ο οποίος εκινείτο μέσα σε πλατωνικές απόψεις για την δημιουργία και την σωτηρία του ανθρώπου, ενώ διατηρεί τους όρους κίνηση, γένεση, στάση, αλλάζει την σειρά και δίνει άλλο περιεχόμενο. 

Για τον άγιο Μάξιμο δεν προηγείται η κίνηση, αλλά η γένεση. 

Ο κόσμος είναι θετικό δημιούργημα του Θεού. 

Ο Θεός κατ' αρχάς δημιούργησε τον κόσμο, μέσα στον οποίο έβαλε την κίνηση. 

Χωρίς την κίνηση δεν θα μπορούσαν τα κτίσματα να ανεβούν στον Θεό. Έτσι, η κίνηση είναι καρπός της δημιουργικής ενεργείας του Θεού, πού ετέθη στον κόσμο, και όχι αιτία της γενέσεως και πτώσεως του ανθρώπου και του κόσμου. 

Κάθε κτιστό έχει από τον Θεό την δυνατότητα της κινήσεως, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε τελείωση. 

Γι' αυτό, η κίνηση δεν είναι αιτία πτώσεως, αλλά τρόπος ανυψώσεως. Είναι φυσικό να μην υπάρχει πέρας της κινήσεως, γιατί το άκτιστο, ο Θεός, δεν έχει πέρας, αφού είναι άπειρος.

Ο άγιος Μάξιμος αντιμετώπισε το εξής πρόβλημα:

Αφού η κίνηση είναι φυσικό γνώρισμα του κτιστού, τότε πώς θα επικρατήσει η στάση, δηλαδή πώς θα σταματήσει κάποτε αυτή η κίνηση; Ακριβώς σε απάντηση αυτού του ερωτήματος, ο άγιος Μάξιμος εισήγαγε τον όρο «αεικίνητη στάση». Ο άνθρωπος θα παραμένει σε κοινωνία με τον Θεό, αλλά αυτή η στάση θα είναι μια διαρκής κίνηση. 

Ο λόγος είναι ότι δεν μπορεί ποτέ το κτιστό να ομοιωθεί κατά πάντα με το άκτιστο, δεν μπορεί το πεπερασμένο να ταυτισθεί πλήρως με το άπειρο.

Έτσι, ο άγιος Μάξιμος, αντικρούοντας την Ωριγενική αντίληψη, 

κίνηση - γένεση - στάση, 

κάνει λόγο για γένεση - κίνηση - στάση, καθώς επίσης ότι η στάση θα είναι αεικίνητη. 

Φυσικά, πέρα από αυτήν την αλλαγή των λέξεων άλλαξε και το περιεχόμενο. 

Γιατί ο άγιος Μάξιμος με τον όρο αεικίνητη στάση δεν εννοεί την αποδέσμευση της ψυχής από το σώμα και την παραμονή της στον Θεό, αλλά την αιώνια ύπαρξη όλου του ανθρώπου, πού αποτελείται από ψυχή και σώμα και την διαρκή τελείωση του. 

Η κτίση δεν μπορεί να κινηθεί προς την ανυπαρξία, προς το μη Ον, 

γιατί αυτό εμποδίζεται από την κυβερνητική ενέργεια του Θεού. 

Η φυσική, λοιπόν, κίνηση είναι προς το ζην εν Χριστώ προς την εκπλήρωση του λόγου της δημιουργίας της.

Μέσα στα πλαίσια αυτά θεολογούν και όλοι οι άγιοι Πατέρες. 

Στην συνέχεια θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα από δύο Πατέρες, πού αντιμετώπισαν το θέμα ότι στην άλλη ζωή θα υπάρξει μια διαρκής εξέλιξη για τους ανθρώπους πού θα μετέχουν της ακτίστου δόξης του Θεού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης γράφει ότι στον μέλλοντα αιώνα οι άγιοι και οι άγγελοι ούτε θα μειωθούν στην έφεση των αγαθών, αλλά ούτε και θα παύσουν να προκόπτουν στην προσθήκη των χαρισμάτων. 

Ο μέλλων αιών δεν θα έχει ύφεση ή μείωση από την αρετή, και, φυσικά, δεν θα έχει στάση. Θα παρατεθεί το κείμενο για την κατοχύρωση αυτής της θέσεως: 

«Εν τω μέλλοντι αιώνι οι Άγγελοι και οι άγιοι, φασί, προκόπτοντες εν τη των χαρισμάτων προσθήκη ουδέποτε λήξουσιν, ή ενδώσουσι των αγαθών εφετώς έχοντες ύφεσιν γαρ ή μείωσιν από της αρετής επί κακίαν εκείνος ουκ έχει ο αιών»26.

Μια τέτοια θέση αναπτύσσει και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αντικρούοντας τον φιλόσοφο Βαρλαάμ. 

Ο Βαρλαάμ υποστήριζε ότι το να βρίσκεται ο άνθρωπος κατά την προσευχή υπέρ αίσθησιν, όπως αυτός το εννοούσε, είναι τελεώτατον δώρο του Θεού. 

Και γι' αυτό η προσευχή πού γίνεται με άλγος, πόνο κ.λ.π. δεν ανήκει στα τελεώτατα δώρα του Θεού.

Ο  άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς χρησιμοποιεί πολλά επιχειρήματα για να ανατρέψει αυτήν την θέση. Μεταξύ των άλλων λέγει ότι δεν υπάρχουν τελεώτατα δώρα του Θεού, δηλαδή απηρτισμένα και μη επιδεχόμενα αύξηση, γιατί είναι γνωστό και φανερό ότι οι άγιοι κατά τον μέλλοντα αιώνα θα προκόπτουν έπ' άπειρον κατά την θεοπτία. 

Η έφεση των επιτυγχανόντων δεν σταματά ποτέ, η Χάρη πού λαμβάνουν οι άγιοι είναι δυναμοποιός, αφού τους οδηγεί προς την μετάληψη των μεγαλυτέρων, ο δε Θεός, πού δίνει την Χάρη Του άφθονα, είναι άπειρος. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ποιος τρόπος υπολείπεται «μη ουχί προκόπτειν τους υιούς του μέλλοντος αιώνος κατ' αυτήν έπ' άπειρον, χάριν εκ χάριτος κομιζομένους και την ακάματον επιτερπώς ανιόντας άνοδον;». 

Όλα τα δώρα πού δίνει ο Θεός δεν είναι τελεώτατα, αφού το τελειότατο δεν δέχεται καμμιά προσθήκη27.

Έτσι, λοιπόν, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά θα υπάρχει διαρκής εξέλιξη στον μέλλοντα αιώνα. 

Η στάση ταυτίζεται με την κακία. 

Η διαρκής εξέλιξη γίνεται και από αυτήν την ζωή, θα συνεχισθεί και στην άλλη, για τους δικαίους. Μετέχοντας της θείας δόξης, θα αποκτούν μεγαλύτερη έφεση και υψηλότερο πόθο. 

Άλλωστε, ο εράσμιος Θεός είναι άπειρος και είναι αδύνατον να περικλυστεί από την κτιστή ανθρώπινη φύση, όση δύναμη και αν διαθέτη. Και επειδή ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς βασίζεται και σε χωρίο του άγιου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, πρέπει να πούμε ότι ο θείος Διονύσιος στο σύγγραμμα του περί της ουρανίου Ιεραρχίας, οπού κάνει λόγο για τις τρεις τάξεις των αγγέλων, εκ των οποίων η πρώτη είναι η ανώτερη, πού βρίσκεται πλησιέστερη στον Θεό, η κατώτερη, πού βρίσκεται πλησίον των ανθρώπων, και η μεσαία τάξη πού δέχεται τις ελλάμψεις από την υψηλότερη, κάνει λόγο για την κάθαρση, τον φωτισμό και την τελείωση των αγγέλων, πού έχει σχέση με την χωρητικοτέρα έλλαμψη.

Έτσι υπάρχει εξέλιξη στην θεοπτία και στις αγγελικές τάξεις, κατά τα διάφορα τάγματα τους. 

Η πρώτη τάξη «καθαίρεται και φωτίζεται και τελεσιουργείται πάσης μεν υφέοεως αμιγής, πρώτου δε φωτός πλήρης και πρωτοδότου γνώσεως και επιστήμης μέτοχος αποτελουμένη», «της προτελείου τελεσιουργίας αναλόγως αύτη πληρουμένη». 

Και οι άγγελοι καθαρίζονται από την άγνοια με την γνώση των τελειοτέρων μυήσεων, πού δίνονται κατά τάξη. 

Η τελειότερη μύηση προσφέρει περισσότερη γνώση, και αυτή η γνώση λέγεται κάθαρση από την προηγούμενη άγνοια. Το ίδιο γίνεται και με τις άλλες τάξεις των αγγέλων28.

Πρέπει να προστεθεί ότι ο μέλλοντας αιώνας, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, λέγεται άληκτος, δηλαδή δεν τελειώνει ποτέ, όχι μόνον από την άποψη του χρόνου, αλλά και από την άποψη της προσθήκης των χαρισμάτων. 

Αναφερόμενος ο άγιος Γρηγόριος στην μεγάλη αξία της Παναγίας, αφού δι' αυτής επεδήμησε στον κόσμο ο Χριστός, υπογραμμίζει και την άξια της Θεοτόκου κατά τον μέλλοντα αιώνα. Γιατί, κάθε πρόοδος στην φωτοφάνεια και στην αποκάλυψη των μυστηρίων και στην προσθήκη των χαρισμάτων, θα είναι Αχώρητη χωρίς την Θεοτόκο: «Εις τον εξής άληκτον αιώνα πάσα φωτοφανείας θείας πρόοδος και πάσα μυστηρίων θείων αποκάλυψις και πάσα πνευματικών ιδέα χαρισμάτων άπασιν αχώρητος χωρίς αυτής»29.

Επομένως, είναι απόσταγμα της πατερικής σοφίας ότι στην μέλλουσα ζωή για τους δικαίους δεν θα υπάρχει στασιμότητα, αλλά διαρκής εξέλιξη, και αυτό θα γίνεται έπ' άπειρον, αφού θα αυξάνεται ο πόθος του ανθρώπου από την μεγαλυτέρα γνώση του Θεού, και αφού δεν μπορεί να παύση να είναι κτιστός και να γίνει κατά φύσιν άκτιστος. 

Μπορεί να βιώσει το κατά Χάριν άκτιστο, όχι όμως το κατά φύσιν, πού ανήκει αποκλειστικά στον Θεό, πού είναι αυτοϋπαρξη και αυτοζωή.

Φυσικά, αυτό θα συμβεί γι' αυτούς οι οποίοι πριν πεθάνουν είχαν εισέλθει στο στάδιο της καθάρσεως και της μετανοίας. 

Αν, δηλαδή, ο άνθρωπος μετανόησε, εξομολογήθηκε, αλλά δεν πρόφθασε να θεραπευθεί, να φωτισθεί ο νους του, αυτός, με την Χάρη του Θεού θα αυξάνεται στην θεία γνώση. 

Δεν το εννοούμε αυτό μέσα στα πλαίσια της λατινικής θεολογίας, συμφωνά με την οποία όταν ο άνθρωπος μετανοήσει, αλλά δεν προφθάσει να κάνει τον κανόνα του, θα πέραση μέσα από το λεγόμενο καθαρτήριο πυρ. 

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν κάνουμε λόγο για ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης, αλλά για είσοδο στο στάδιο της καθάρσεως και μετανοίας, έστω και αν δεν έχει τελειώσει η θεραπεία. 

Σ' αυτές τις περιπτώσεις η θεία Χάρη θα βοηθήσει στην θεραπεία και μετά θάνατο, με την άποψη ότι οι μετανοήσαντες θα γίνουν χωρητικότεροι με την θεια Χάρη στην έλλαμψη και την μέθεξη της δόξης του Θεού.

Αντίθετα, για όσους δεν μετανόησαν ούτε έδειξαν έμπρακτα την μετάνοια τους δεν θα υπάρχει εξέλιξη στο αγαθό και την αρετή. 

Δεν έχω εντοπίσει χωρία Πατέρων, πού δείχνουν ότι οι αμετανόητοι θα κινούνται προς βίωση μεγαλύτερης κακίας. 

Ξέρουμε, βέβαια, ότι όπως στον Παράδεισο, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου, θα υπάρχουν διαβαθμίσεις, το ίδιο θα γίνεται και στην Κόλαση.

Ο  Χριστός, αναφερόμενος στην πόλη εκείνη που θα εκδιώξει τους Αποστόλους, λέγει: 

«αμήν λέγω υμίν ανεκτότερον έσται γη Σοδόμων και Γομόρρας εν ημέρα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη»

Η λέξη ανεκτότερο δείχνει ότι θα υπάρχουν διαβαθμίσεις και στην Κόλαση.

Σαν συμπέρασμα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει αιώνια ζωή, πού βιώνεται ή ως αιώνιος Παράδεισος, ή ως αιώνια Κόλαση. 

Αυτό το αιώνιο πρέπει να μας προβληματίσει. 

Τα μεταμορφωμένα σώματα όλων των ανθρώπων θα ζουν την αιώνια ζωή. Όλων τα σώματα θα αναστηθούν, και των αμαρτωλών και των δικαίων.

Η ανάσταση των σωμάτων είναι ένα δώρο πού δόθηκε σε όλους τους ανθρώπους με την ανάσταση του Χριστού. Μόνον πού οι δίκαιοι θα βιώσουν περισσότερο την ανάληψη, αφού θα αρπαγούν εν νεφέλαις «εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα» (Α' Θεσ. δ', 17). 

Με την Δευτέρα έλευση του Χριστού θα γίνει και η ανακαίνιση της κτίσεως από την φθορά. Η δε μέθεξη της Δόξης του Θεού για τους δικαίους θα είναι αυξανόμενη και διαρκής. 

Δεν θα υπάρχει στάσιμη κατάσταση, αλλά αεικίνητη στάση και στάσιμη κίνηση.

Ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει την φθαρτότητα και την προσωρινότητα της ζωής αυτής και να αποβλέπει στην αιωνιότητα. 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ερμηνεύοντας τα αγιογραφικά χωρία «παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α' Κορ. ζ', 31) και «ο καιρός συνεσταλμένος εστί» (Α' Κορ. ζ', 29), λέγει: «Βραχύς ο βίος, εγγύς ο θάνατος, φθαρτός ο κόσμος ούτος, ο αεί μένων έτερος». 

Η καταφρόνηση του παρόντος κόσμου, η ετοιμασία για τον μέλλοντα κόσμο, η ζωή σύμφωνα με την πολιτεία του μέλλοντος αιώνος, όσο είναι δυνατόν, και η αποφυγή των βλαβερών του παρόντος κόσμου «παραπέμπει ημάς προς εκείνον εν ασφαλεία»30.

Η σκέψη μας πρέπει να είναι στραμμένη στην αιώνια ζωή, γιατί «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. γ', 20). 

Οι επίγειοι άνθρωποι μπορεί να κυβερνώνται από καπιταλιστικά, σοσιαλιστικά, και μαρξιστικά συστήματα, αλλά των Χριστιανών το πολίτευμα είναι ουράνιο. 

Σκοπός του ανθρώπου είναι η έφεση της αιωνίου ζωής και η μέθεξη της Βασιλείας του Θεού της οποίας «ουκ έσται τέλος». Ούτε θα υπάρχει τέλος της τελειώσεως αλλά η τελειότητα θα είναι ατέλεστη.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου 

Η διαρκής εξέλιξη στον Μέλλοντα Αιώνα

ΑΓΑΠΗ ..ΩΣ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ..

 

Στην Ορθοδοξη Παράδοση, 

Μέλλοντας αιώνας.. 

ειναι η κατάσταση της ανθρωπότητας, 

στη Βασιλεία του Θεού.

Έκει, η ανιδιοτελής, θυσιαστική

 αγάπη παρουσιάζεται ως:

το θεμέλιο της αιώνιας ζωής,

το κατ’ εξοχήν γνώρισμα μιας  ολοκληρωμένης ύπαρξης,

η δύναμη που υπερβαίνει τον χρόνο, τον πόνο και τον θάνατο.

Αν το δούμε ανθρωποκεντρικά, 

Η αγάπη ειναι θεμέλιο για κοινωνίες  δίκαιες.

Η αγάπη αντίβαρο στην τεχνολογία, στις συγκρούσεις και στην αποξένωση.

Η αγάπη ως η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος

Η θεολογία βλέπει τον 

«μέλλοντα αιώνα»  

ως την τελική αποκατάσταση  την φανέρωση της Βασιλείας του Θεού. 

Η δημιουργία δεν θα υπόκειται πλέον στη φθορά, αμαρτία και αποξένωση, αλλά θα ζει στην πληρότητα

 της κοινωνίας με τον Θεό.

Στην καρδιά αυτού του μέλλοντος κόσμου δεν βρίσκεται ούτε 

η δύναμη, η δόξα, η γνώση, 

αλλά η αγάπη.  

ως οντολογική πραγματικότητα, 

ως ο τρόπος υπάρξεως του Θεού: 

« Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν ». 

Επομένως, το μέλλον του ανθρώπου δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από την αγάπη, 

Διότι ο άνθρωπος προορίζεται να μετάσχει στη ζωή του Θεού  δηλαδή στη ζωή της αγάπης.

Η αγάπη είναι η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος διότι:

Είναι η τελική μορφή κοινωνίας με τον Θεό

Στον μέλλοντα αιώνα, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό 

Θα είναι άμεση, φωτισμένη, ολοκληρωμένη, και κατ’ εξοχήν σχέση αγάπης. 

Η θέωση, ως μετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, είναι η πλήρης βίωση αυτής της αγάπης.

Ο απόστολος Παύλος σημειώνει ότι:

 «Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει». 

Ο θάνατος, που είναι η διάλυση των δεσμών, δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη. 

Έτσι, η αγάπη δεν είναι απλώς μια ηθική εντολή· 

είναι η ουσία της αιωνιότητας.

Είναι το κριτήριο της τελικής κρίσεως

Στην παραβολή της τελικής κρίσης, το κριτήριο δεν είναι : 

η γνώση, οι θρησκευτικές πράξεις ή τα χαρίσματα, αλλά 

η πραγμάτωση της αγάπης: 

«ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε…». 

Η αγάπη αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου.

Είναι η υπέρβαση του ατομισμού και η είσοδος στην κοινωνία

Ο μέλλων αιώνας δεν είναι ατομική λύτρωση, αλλά κοινωνία φυσεων. 

Στην αιώνια ζωή, ο άνθρωπος δεν σώζεται μόνος του, αλλά μέσα σε σχέση — σχέση αγάπης με τον Θεό και με τον άλλον. 

Η αγάπη αποτελεί το «υλικό» της Βασιλείας.

Είναι η πιο αυθεντική εικόνα της ανθρώπινης φύσης

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα» Θεού, και η αγάπη είναι το χαρακτηριστικό που 

διασώζει αυτήν την εικόνα. 

Στον μέλλοντα αιώνα, η εικόνα αυτή όχι μόνο θα αποκατασταθεί, αλλά θα φτάσει στην πληρότητά της.

Η φράση 

«η αγάπη ως η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος» 

συνοψίζει το χριστιανικο Δογμα:

ότι το τέλος της ιστορίας δεν θα είναι η φθορά, η κρίση ή η απώλεια, αλλά 

η φανέρωση της αγάπης ως της αληθινής ουσίας της ζωής.

Η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος είναι Πρόσωπο, ο Χριστός, 

στον οποίο η αγάπη ενσαρκώθηκε και μέσα από Τον Οποίο ο άνθρωπος καλείται να γίνει αυτό για το οποιο πλασθηκε : 

Φορέας και κοινωνός της αγάπης του Θεού.

Είναι η δύναμη που υπερβαίνει τον θάνατο

Στην πατερική παράδοση, 

ο «μέλλων αιών» δεν είναι απλώς μια χρονική προέκταση του παρόντος, αλλά η τελείωση της Βασιλείας, η φανέρωση του Θεού «καθώς ἐστίν». Και επειδή «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν», ο μέλλων αιών έχει ως οντολογικό του θεμέλιο την αγάπη. 

Δεν είναι κάτι που προστίθεται από έξω, αλλά η ίδια η φύση της θείας ζωής, στην οποία ο άνθρωπος καλείται να μετέχει.

Η αγάπη ως το πλήρωμα της θεώσεως

Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η θέωση δεν είναι υπερφυσικό επίτευγμα, αλλά συμμετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού. 

Αυτή η μέθεξη βρίσκεται στον τρόπο της αγάπης.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι η αγάπη είναι «ἕξις θεία», δηλαδή μόνιμη κατάσταση ομοιώσεως με τον Θεό. 

Στον μέλλοντα αιώνα, αυτή η ομοίωση δεν θα είναι αγώνας, αλλά κατάσταση, μια αβίαστη ροή χάριτος.

Η αγάπη υπέρβαση του ιδίου θελήματος

Για τους Πατέρες, η πτώση του ανθρώπου ταυτίζεται με την προσκόλληση στο ίδιον θέλημα. 

Η αγάπη, ως κένωση και δωρεά, αποτελεί την υπέρβασή του.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει πως εκείνος που έφθασε στην τέλεια αγάπη 

οὐ διακρίνει πρόσωπον προσώπου, 

αλλά βλέπει όλους με την ίδια ευσπλαχνία.
Αυτή η παγκόσμια, άκτιστη, αδιάκριτη αγάπη είναι ο τρόπος του Θεού και συνεπώς ο τρόπος του μέλλοντος αιώνος.

Η αγάπη ως σκοπός της Οικονομίας

Όλη η θεία οικονομία 

—η δημιουργία, η ενσάρκωση, ο σταυρός, η ανάσταση— 

έχει ένα τέλος: 

την αποκατάσταση του ανθρώπου στην κοινωνία της αγάπης.

Ο Μέγας Αθανάσιος  σημειώνει ότι ο Υιός έγινε άνθρωπος 

«ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».

Αυτή η θεοποίηση είναι η είσοδος στον τρόπο της αγάπης, όχι απλώς ηθικά, αλλά υπαρξιακά.

Η αγάπη ως η ουσία της αιωνιότητας

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ταυτίζει την αιωνιότητα με την ατελεύτητη κίνηση της ψυχής προς τον Θεό. 

Η κίνηση αυτή δεν είναι φόβος ούτε ανάγκη· είναι πόθος, και ο πόθος αυτός είναι αγάπη.
Στον μέλλοντα αιώνα, η ψυχή δεν θα έχει αγάπη ως επιθυμία του αγαθού που λείπει, αλλά ως μέθεξη του Αγαθού που δεν τελειώνει.

Η αγάπη ως κριτήριο και φανέρωση του προσώπου

Οι Πατέρες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος γίνεται αληθινό πρόσωπο όταν ζει εν κοινωνία. 

Ο ατομισμός είναι μια μορφή «νεκρώσεως».
Γι’ αυτό και στην τελική κρίση, όπως τονίζουν οι πατερικές ομιλίες στον Ματθ. 25, το κριτήριο δεν είναι η εξωτερική πράξη, αλλά το εσωτερικό ήθος:
αν η καρδιά έχει γίνει τόπος φιλοξενίας της αγάπης.
Εκεί φανερώνεται το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου.

ΝΙΚΑΙΑ 325-2025

 Νίκαια, 325 – 2025: 1700 χρόνια μετά.

Πάπας Λέων ΙΔ'

Πατριάρχης Βαρθολομαίος

Το 2025 η Εκκλησία επιστρέφει στη Νίκαια.

Ο Πάπας Λέων IΔ' και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στέκονται μαζί στην İznik - την αρχαία Νίκαια - για να τιμήσουν 1700 χρόνια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο του 325 μ.Χ., εκεί όπου η Εκκλησία όρισε :

ὁ Υἱὸς ὁμοούσιος τῷ Πατρί.

Η συνάντηση αυτή δεν είναι μια απλή επετειακή τελετή.

Είναι μια συμβολική επιστροφή στις ρίζες.

Τότε η Εκκλησία διασώθηκε από τον Αρειανισμό∙ σήμερα δοκιμάζεται από την ιστορική της διάσπαση.

Τότε οι Πατέρες συγκεντρώθηκαν για να ορίσουν τι πιστεύουμε∙ Σήμερα οι Προκαθήμενοι στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλο για να θυμίσουν ότι η πίστη που μας ενώνει είναι βαθύτερη από όσα μας χωρίζουν.

Όμως δεν υπάρχει αφέλεια εδώ∙ γνωρίζουμε πως η ενότητα δεν κατορθώνεται με φωτογραφίες, ούτε με δηλώσεις καλών προθέσεων.

Χρειάζεται μετάνοια, θεολογική ειλικρίνεια, διάλογο, σταύρωση του εγωισμού των Εκκλησιών.

Η Νίκαια του 325 - το σημείο μηδέν της χριστιανικής ενότητας

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος υπήρξε ιστορική στιγμή κρίσης και ταυτόχρονα γέννησης.

Χωρίς αυτήν, δεν θα είχαμε το «Πιστεύω» όπως το γνωρίζουμε∙ δεν θα υπήρχε η χριστολογία όπως θεμελιώθηκε∙ ίσως ούτε η ίδια η Εκκλησία θα είχε διασωθεί αδιάσπαστη στην πίστη της.

Στη Νίκαια, οι επίσκοποι διακήρυξαν όχι απλώς δόγματα, αλλά τον πυρήνα της σωτηρίας:

ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.

Η ενότητα δεν ήταν διοικητική αλλά οντολογική.

Εδράζονταν στην ίδια την θεότητα του Χριστού.

Εκεί γεννήθηκε η εκκλησιολογική συνείδηση ότι :

η αλήθεια της πίστης είναι προϋπόθεση ενότητας, όχι συνέπεια.

Η Νίκαια του 2025 - όχι Σύνοδος, αλλά συνάντηση

Σήμερα, κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η Ορθοδοξη και η Καθολική Εκκλησία συμφιλιώνονται αυτομάτως.

Τα θεολογικά, κανονικά, εκκλησιολογικά εμπόδια παραμένουν.

To Filioque, το πρωτείο, η εκκλησιολογία του πρώτου θρόνου, η αμοιβαία κανονικότητα των μυστηρίων - τίποτε από αυτά

δεν λύνεται με ένα προσκύνημα.

Όμως κάτι βαθύτερο συμβαίνει.

Στη Νίκαια οι δύο ηγέτες πηγαίνουν όχι για να συζητήσουν ποια Εκκλησία έχει δίκιο, αλλά για να θυμηθούν

ποιος είναι ο Χριστός.

Και αυτό δεν είναι μικρό.

Ο Πατριάρχης και ο Πάπας στέκονται πάνω στις πέτρες όπου Πατέρες, αιρετικοί, αυτοκράτορες και άγιοι έδωσαν μάχη για μία ομολογία.

Εκεί συντελέστηκε η πρώτη μεγάλη πράξη ενότητας.

Εκεί επιστρέφουμε όχι για να αναβιώσουμε το παρελθόν, αλλά για να κριθεί αν πιστεύουμε ακόμη ότι η ενότητα είναι δυνατή.

Δεν υπάρχει ακόμη κοινό ποτήριο.

Αλλά υπάρχει κοινή μνήμη - και ίσως, επιτέλους, κοινή επιθυμία.

Τι απομένει; Ποια είναι η οδός;

Η επίσκεψη δεν ενώνει τα σχισμένα∙ ενώνει τις προσεγγίσεις.

Δεν καταργεί τα προβλήματα, αλλά τα αναδεικνύει υπό νέο φως.

Θέτει μία ερώτηση που δεν μπορούμε πια να αγνοήσουμε:

Μπορεί η Εκκλησία, 1700 χρόνια μετά, να ξαναμιλήσει με μία καρδιά;

Αν η Νίκαια του 325 μας έδωσε το «Πιστεύω»,

η Νίκαια του 2025 μας ρωτά αν το πιστεύουμε ακόμη.

Η ενότητα δεν θα έρθει με διπλωματία, αλλά με αγιότητα.

Δεν θα προκύψει με συμφωνίες κορυφής, αλλά

με μεταμορφωμένες καρδιές.

Δεν θα έρθει από τα πάνω, αν πρώτα δεν γεννηθεί μέσα μας.

Ίσως λοιπόν η σημαντικότερη πράξη αυτής της συνάντησης δεν είναι η κοινή δήλωση, αλλά

η σιωπή προσευχής μπροστά στα θεμέλια μιας Βασιλικής που πια δεν υπάρχει.

Μια Εκκλησία που έζησε δια μέσου αιώνων βλέπει τα ερείπια της ιστορίας και καλείται να απαντήσει:

Θα αρκεστούμε στη μνήμη ή θα ζητήσουμε Ανάσταση;

1700 χρόνια μετά, η Νίκαια δεν είναι μόνο μνήμη.

Είναι πρόσκληση.

Προς ενότητα, αλήθεια, ταπείνωση.

Ίσως, προς ένα νέο ξεκίνημα.

Σε εποχές όπου ο Χριστιανισμός συχνά μετατρέπεται σε πολιτισμική ταυτότητα ή ηθικό σύστημα, χρειάζεται να θυμηθούμε ξανά τον Ιησού Χριστό στην πληρότητα των δύο φύσεων.

Τον τέλειο Θεό και τον τέλειο άνθρωπο.

Ξεχνάμε συχνά την ανθρώπινη φύση Του. Τον θέλουμε θριαμβευτή, ανέγγιχτο, μακριά από τις πληγές μας. Κι όμως, ο Χριστός της Γεθσημανή δεν κάθεται - όπως γράφει ο Καζαντζάκης - «αναπαυμένος σε μαλακά σύννεφα», αλλά ιδρώνει αίμα, πεινά, δακρύζει, φοβάται, αγαπά.

Είναι Θεός που καταδέχεται να κουραστεί.

Είναι Θεός που περπατά με ανθρώπινα πόδια.

Είναι Θεός που σώζει από μέσα, όχι από μακριά.

Αν μία αληθινά οικουμενική πορεία μπορεί να υπάρξει, αυτή θα ξεκινήσει μόνο από εκεί:

από το να ξαναθυμηθούμε τον Χριστό ως Θεάνθρωπο και όχι ως ιδέα.

Να ξαναβρούμε

όχι απλώς το «Πιστεύω», αλλά Εκείνον στον οποίο πιστεύουμε.

Ίσως λοιπόν, 1700 χρόνια μετά, το μεγαλύτερο ερώτημα είναι αυτό:

Δεν είναι μόνο αν θα ενωθούμε με τους άλλους,

αλλά αν πρώτα θα ενωθούμε ξανά με Εκείνον.

ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ..ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

 

Πιστεύετε πως η λογική έχει παραγκωνίσει την ικανότητα του ατόμου να «διαβάζει» την ενέργεια των γύρω του και, αν ναι, πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτή μας την ικανότητα, απολαμβάνοντας ποιοτικότερες διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις..

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να λάβετε υπόψη είναι, ότι υπάρχουν δύο τρόποι επικοινωνίας. 

Η γλώσσα είναι ένας τρόπος που έχουμε αναπτύξει ως άνθρωποι αλλά πολύ πριν αναπτυχθεί η γλώσσα, 

οι οργανισμοί μπορούσαν επίσης να επικοινωνούν μεταξύ τους. 

Για παράδειγμα, 

τα βακτηριδια επικοινωνούν, 

τα φυτά επικοινωνούν.

Ο δεύτερος αυτος τρόπος επικοινωνίας  είναι ενεργειακός. 

Είναι η επικοινωνία 

των δονήσεων και των συχνοτήτων. 

Αυτή η επικοινωνία έχει μια πολύ απλή αρχή : 

Όταν δύο όμοιες ενέργειες ενώνονται, αθροίζονται και δημιουργούν ένα ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο. 

Αυτή η διαδικασία ονομάζεται ενεργειακή παρεμβολή. 

Υπάρχουν δύο είδη παρεμβολών. 

Η ε-ποικοδομητική παρεμβολή και     Η α-ποικοδομητική παρεμβολή.

Η εποικοδομητική παρεμβολή συμβαίνει όταν δύο όμοιες ενέργειες συναντιούνται και προστίθενται δημιουργώντας ένα πιο πυκνό, και μεγαλύτερο ενεργειακό πεδίο. 

Οι άνθρωποι το αποκαλούμε στην καθομιλουμένη «καλές δονήσεις». 

Και αυτό το βιώνουμε διαρκώς, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πληροφορία. 

Παράδειγμα. 

Πάτε σε ένα κατάστημα παπουτσιών και βλέπετε 20 ζευγάρια που σας κάνουν στο μέγεθος και κυμαίνονται στο κόστος που μπορείτε να πληρώσετε.

Ωστόσο, θα επιλέξετε μόνον ένα ζευγάρι. 

Ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε εκείνο το συγκεκριμένο παπούτσι; Πιθανότατα, το γεγονός ότι όταν φανταζόσασταν τον εαυτό σας να τα φοράει, αισθανόσασταν ένα θετικό συναίσθημα. 

Και όποιο παπούτσι σας δημιουργήσει το ισχυρότερο θετικό συναίσθημα, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το επιλέξετε.

Αυτό ισχύει, όχι μόνο στην επιλογή παπουτσιών, αλλά και στην επιλογή συντρόφου, κατοικίδιου, ενός φίλου. 

Όταν λέμε ότι κάποιος έχει «καλές δονήσεις», συνήθως εννοούμε ότι έχουμε  θετική βιωματική εμπειρία όταν βρισκόμαστε μαζί του.

Ο λόγος που έχουμε αυτή τη βιωματική εμπειρία είναι διότι οι ενέργειές μας συναντιούνται και δημιουργούν υψηλότερες συχνότητες και ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο. Έτσι, αυθόρμητα, τείνουμε να είμαστε επικοινωνιακοί, λιγότερο επιφυλακτικοί και έχουμε την αίσθηση ότι περνάμε όμορφα όταν βρισκόμαστε κοντά με ανθρώπους που έχουν «καλές δονήσεις».

Κι εδώ υπάρχει μια  παρεξήγηση. Πολλοί , όταν ακούν για ενέργεια και δονήσεις, νομίζουν ότι μιλάμε για κάτι αόρατο, μη αντιληπτό απ τις αισθήσεις μας. 

Αυτό, είναι ωστόσο, προϊόν άγνοιας. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ενέργεια. 

Εγώ, αυτή τη στιγμή που σας μιλάω είμαι ένα σύνολο από φωτόνια. 

Τα φωτόνια αυτά συλλαμβάνονται από τα μάτια σας, στέλνουν ένα μέρος της πληροφορίας στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλός ερμηνεύει αυτό το σύνολο ως την τελική εικόνα που μου αποδίδετε καθώς με βλέπετε. Πολλές σύγχρονες ιατρικές διαγνωστικές συσκευές, σήμερα, βασίζονται πάνω σ’ αυτήν την ενέργεια και στις δονήσεις της.

Έτσι, η εποικοδομητική παρεμβολή της ενέργειας συμβαίνει όταν 

δύο όμοιες ενέργειες συναντιούνται και δημιουργούν ένα ισχυρότερο και μεγαλύτερο ενεργειακό πεδίο. 

Όταν όμως δύο ενέργειες είναι διαφορετικές, τότε, μπορεί να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. 

Η μία να εξουδετερώνει ή να αφαιρεί από την άλλη. 

Αυτό το ονομάζουμε 

αποικοδομητική παρεμβολή.

Στην καθομιλουμένη, πολες φορές, χρησιμοποιούμε την έκφραση των «κακών δονήσεων». 

Όταν βρεθείτε κάπου όπου η ενέργεια των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας, τότε, το δικό σας πεδίο γίνεται πιο αδύναμο και κατά έναν τρόπο «ακυρώνεται» με αποτέλεσμα να σας προκαλεί μια αίσθηση αποστροφής 

ή τάσης για φυγή.

Έτσι λοιπόν, η πρωταρχική γλώσσα δεν είναι αυτή που έχουμε αναπτύξει μέσω της χρήσης των λέξεων αλλά αυτή που υπάρχει έμφυτη και αποτελεί την αναγνώριση και την επεξεργασία της ενέργειας. 

Ο σκύλος σας, για παράδειγμα, δεν γνωρίζει κάποια γλώσσα που τον βοηθά να σας αντιλαμβάνεται πριν έρθετε στο σπίτι σας για να τον συναντήσετε. 

Ανταποκρίνεται απλά στο ενεργειακό σας πεδίο.

Η πρωταρχική γλώσσα όλων των έμβιων όντων είναι οι δονήσεις. 

Για παράδειγμα, το... σαλιγκάρι. 

Το σαλιγκάρι εγκαταλείπεται από τους γονείς του μόλις βγει από το αυγό. 

Δεν υπάρχει κανένας να το εκπαιδεύσει για το πού πρέπει να πάει και πού όχι, τι πρέπει να φάει και τι όχι. 

Ο μοναδικός του πλοηγός είναι οι δονήσεις. 

Έλκεται από τα μέρη εκείνα ή τις τροφές εκείνες που έχουν υψηλότερες και ισχυρότερες δονήσεις, που θα του επιτρέψουν να κάνει τον κύκλο της ζωής του.

Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε, 

όλη η εκπαίδευσή μας αφορά την ανάπτυξη της γλώσσας των λέξεων και όχι των δονήσεων. 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάσουμε σε μεγάλο βαθμό την ευαισθησία μας και την ικανότητα να την αντιλαμβανόμαστε σωστά.

Είναι όπως μια οποιαδήποτε γλώσσα. Όσο δεν την εξασκούμε, τόσο τείνει να την ξεχνάμε. 

Ακόμα κι έτσι όμως, η ενεργειακή γλώσσα, πολλές φορές υπερισχύει της λεκτικής. 

Και είναι αυτό που αποκαλούμε πολλές φορές διαίσθηση ή ένστικτο.

Για παράδειγμα, ακούμε κάποιον να μας διαβεβαιώνει λεκτικά για το πόσο αξιόπιστος είναι ο ίδιος ή ένα προϊόν ή μια υπηρεσία που μας προσφέρει αλλά ταυτόχρονα μέσα μας κάτι αντιδρά, με αποτέλεσμα να μην τον πιστεύουμε ή να διατηρούμε επιφυλάξεις. 

Είναι αυτή η πρώτη αίσθηση εμπιστοσύνης που μας προκαλεί ένας άνθρωπος για τον οποίον δεν ξέρουμε ακόμα πολλά πράγματα.

Έτσι, στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης της γλώσσας, 

ο πρώτος είναι να αισθάνεστε την ενέργεια και έπειτα να ακούτε τις λέξεις. 

Ο δεύτερος τρόπος είναι να ακούτε τις λέξεις και να δίνετε μηδενική ή ελάχιστη αξία στην ενεργειακή γλώσσα. 

Στη δεύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι εξαπατώνται πολύ πιο εύκολα. Οπότε, αυτή είναι μια διαδικασία που μπορούμε να την μάθουμε.

– Το «διάβασμα» της ενέργειας των άλλων ανθρώπων δεν απαιτεί μια ιδιαίτερη εκπαίδευση; 

Ειδικά όταν όλοι έχουμε εκπαιδευτεί στη ζωή μας, απλά, να ακούμε τη λεκτική γλώσσα;

Αυτή είναι μια έμφυτη ικανότητα που υπάρχει σε όλους από όταν ήμασταν παιδιά. 

Το πρόβλημα είναι ότι την χάνουμε καθώς μεγαλώνουμε διότι μας εκπαιδεύουν να βασιζόμαστε ολοένα λιγότερο στο ένστικτο και στα συναισθήματα και περισσότερο στη λεκτική επικοινωνία. 

Και το πρόβλημα συνήθως ξεκινάει από τους γονείς, πολλοί από τους οποίους παροτρύνουν τα παιδιά από την αρχή της ζωής τους να παραμερίζουν τα συναισθήματά τους και να επικεντρώνονται μόνο 

στον αναλυτικό νου τους. 

Άρα, δεν απαιτείται ακριβώς μια εκπαίδευση, αλλά μια ενθύμηση της έμφυτης ικανότητάς μας.

Και ο πιο απλός τρόπος να το κάνουμε αυτό, είναι να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε ξανά τα συναισθήματά μας. 

Φυσικά θα γίνουν λάθη διότι το μυαλό μας θα τα αμφισβητεί αλλά αυτό είναι στο πρόγραμμα. 

Παρατηρήστε τι αισθάνεστε για μια κατάσταση, καταγράψτε τα συναισθήματά σας και πάρτε όποια απόφαση θεωρείτε καλύτερη. 

Η πορεία του χρόνου θα σας βοηθήσει να τα εμπιστεύεστε περισσότερο και να διακρίνετε καλύτερα τα ενεργειακά πεδία.

– Οι σκέψεις επιδρούν στα κύτταρά μας. Με ποιον μηχανισμό συμβαίνει αυτό;

Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από περίπου 50 τρισεκατομμύρια κύτταρα. 

Αυτά τα κύτταρα πεθαίνουν και αναγεννωνται. 

Ερώτημα: πώς αναγεννωνται αυτά τα κύτταρα. 

Αυτό συμβαίνει διότι στο σώμα μας υπάρχουν τα εμβρυικά κύτταρα, τα οποία δεν είναι προγραμματισμένα να κάνουν τίποτε άλλο παρά να αντικαθιστούν αυτά που πεθαίνουν.

Τα εμβρυικά κύτταρα, αυτά, τα ονομάζουμε βλαστοκύτταρα 

και μπορούν να υποκαταστήσουν οποιοδήποτε κύτταρο μέσα στον οργανισμό μας, από την επιδερμίδα έως τα οστά. 

Κάθε 10 ώρες, τα κύτταρα αυτά διαιρούνται και πολλαπλασιάζονται. Έτσι λοιπόν, μετά από 10 ώρες,

 ένα βλαστοκύτταρο διαιρέθηκε και έγιναν δύο. 

10 ώρες αργότερα έγιναν τέσσερα και συνέχιζαν να διπλασιάζονται κάθε 10 ώρες. 

Μετά από μια εβδομάδα 30.000 κύτταρα. 

Γενετικά, τα κύτταρα αυτά είναι πανομοιότυπα. 

Είναι ακριβή αντίγραφα και ονομάζονται κλώνοι διότι προέρχονται από το ίδιο 

πρωταρχικό κύτταρο.

Αυτά τα 30.000 βλαστοκύτταρα 

βαλαμε σε 3 διαφορετικά δοχεία, 

 Στο εργαστήριο καλλιεργούμε τα κύτταρα σε ειδικά δοχεία καλλιέργειας και προσθέτουμε ένα υγρό το οποίο αποκαλούμε μέσο καλλιέργειας και αυτό είναι το υγρό στο οποίο ζουν τα κύτταρα. 

Το μέσο καλλιέργειας είναι ουσιαστικά η εργαστηριακή εκδοχή του αίματος, διότι τα κύτταρα στο σώμα ζουν μέσα στη ροή του αίματος. Έτσι, όταν αφαιρουμε τα κύτταρα από το σώμα, τα τοποθετουμε σ αυτό το μέσο καλλιέργειας την εργαστηριακή εκδοχή του αίματος.

 Έτσι λοιπόν, δημιούργησαμε τρεις διαφορετικές εκδοχές αυτού του υγρού, τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς για κάθε ένα από τα δοχεία . 

Θυμίζω, ότι τα κύτταρα είναι γενετικά πανομοιότυπα. 

Άρα, η μόνη διαφορά τους στο εργαστηριακό περιβάλλον είναι η διαφορετική σύνθεση του υγρού.

Στο πρώτο δοχείο, τα βλαστοκύτταρα σχημάτισαν μυικούς ιστούς, 

στο δεύτερο δοχείο έγιναν κύτταρα οστών και 

στο τρίτο έγιναν κύτταρα λίπους. Γιατί συνέβη αυτό ενώ αυτά ήταν γενετικά πανομοιότυπα; 

Πολύ απλά, διότι βρίσκονταν σε υγρό με ελαφρώς διαφορετική σύνθεση. Και το υγρό αυτό, όπως είπαμε και πριν, αποτελεί την εκδοχή του αίματος στο σώμα. 

Άρα, δεν ήταν ο γενετικός τους κώδικας που τα οδήγησε να γίνουν μυς, οστά ή λίπος 

αλλά το περιβάλλον τους. 

Τα κύτταρα δεν έλαβαν μια απόφαση, απλά ανταποκρίθηκαν στο περιβάλλον τους.

Φανταστείτε λοιπόν ότι εσείς αποτελείτε ένα τέτοιο δοχείο, όπως αυτό στο εργαστήριό , μόνο που αντί για 10.000 κύτταρα φιλοξενείτε 50.000.000.000.000 και το μέσο καλλιέργειας, το περιβάλλον τους δηλαδή, είναι το αίμα σας.

Οπότε, το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι τα κύτταρά μας 

δεν ελέγχονται από τα γονίδια τους αλλά από το περιβάλλον τους.

Και εκεί γεννήθηκε ένα ερώτημα. 

Αφού η χημεία του αίματος είναι αυτή που ρυθμίζει και ελέγχει τα κύτταρα, ποιος ρυθμίζει τη χημεία του αίματος; 

Και η απάντηση είναι ο εγκέφαλος.

Και έπεται η δεύτερη ερώτηση. 

Πώς αποφασίζει ο εγκέφαλος να τροποποιήσει ή να ρυθμίσει τη χημεία του αίματος; 

Με ποια κριτήρια επιλέγει ποια χημικά θα εκκριθούν;

Και εδώ έρχεται ένα εκπληκτικό συμπέρασμα. 

Οποιαδήποτε εικόνα έχουμε στο μυαλό μας δημιουργεί μια χημική ανταπόκριση στον εγκέφαλο. 

Έτσι, διαφορετική χημεία παράγει ο εγκέφαλος όταν είμαστε ερωτευμένοι και εντελώς διαφορετική όταν είμαστε φοβισμένοι.

Έτσι λοιπόν, η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, πυροδοτεί μιαν έκρηξη χημικών τα οποία μεταβάλλουν τη σύνθεση του μέσου καλλιέργειας που είναι το αίμα σας το οποία με τη σειρά του ρυθμίζει και ελέγχει τα κύτταρά σας.

Αυτό μπορείτε να το δείτε με πολύ απλό τρόπο, παρατηρώντας το πρόσωπο ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. 

Συνήθως έχει μια λάμψη, μιαν ισχυρή ακτινοβολία. 

Στην αντίπερα όχθη, ο φόβος δημιουργεί σκοτάδι και εσωστρέφεια. Τα χημικά της ευτυχίας προκαλούν έκρηξη αναπαραγωγής κυττάρων 

ενώ τα χημικά του φόβου υποδαυλίζουν τη διαδικασία αναπαραγωγής τους.

Καταλήγοντας , 

η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, ελέγχει τα κύτταρά σας. 

Εάν αλλάξετε αυτή την εικόνα, αλλάζετε τη χημεία του αίματος 

και άρα τη συμπεριφορά των κυττάρων σας. 

Αυτό είναι ένα εκπληκτικό συμπέρασμα που δείχνει ότι 

τα γονίδια δεν ελέγχουν τα κύτταρά σας αλλά ο νους σας. 

Και στο νου σας έχετε πρόσβαση    

Μπορείτε να τον ελέγξετε, μπορείτε να ρυθμίσετε τις σκέψεις σας.

– Πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη γνώση για την υγεία μας;

Το πρώτο ερώτημα που οφείλετε να κάνετε στον εαυτό σας είναι το εξής: Ζω με ευτυχία ή ζω με φόβο; 

Και η απλούστερη εφαρμογή αυτής της γνώσης είναι :

Εάν ζω μέσα στον φόβο, γνωρίζω ότι θα....με αρρωστήσω.

Εάν ζω με αγάπη και με συναισθήματα ευγνωμοσύνης θα είμαι πιο υγιής. 

 Εάν βρίσκεστε σε μια γενικευμένη κατάσταση φόβου, η ενέργεια στο σώμα σας είναι αρκετά πιο αδύναμη από ό,τι αν ήσασταν σε κατάσταση χαράς..

Η κατάσταση της ευτυχίας δημιουργεί έκρηξη αναπαραγωγής κυττάρων ενώ η κατάσταση του φόβου υποδαυλίζει τη διαδικασία. 

Άρα, αυτός είναι ο λόγος που όταν φοβόμαστε νιώθουμε άδειοι. 

Ο φόβος είναι πολύ χρήσιμος και στην αρχή παράγει τα απαραίτητα χημικά που θα μας επιτρέψουν να επιβιώσουμε από μια επικίνδυνη κατάσταση. 

Για παράδειγμα, εάν μας κυνηγάει ένα άγριο ζώο, παράγονται χημικά ώστε να επιτραπεί στο ανθρώπινο σώμα, για μικρό χρονικό διάστημα να λειτουργεί σε βέλτιστη απόδοση.

Όταν μας κυνηγάει λοιπόν ένα άγριο ζώο, τότε δημιουργείται μια τεχνητή κορύφωση ενέργειας ώστε να πάμε σε ένα ασφαλές σημείο. 

Όταν όμως τα χημικά αυτά παράγονται διαρκώς, χωρίς να σταματά η αίσθηση της απειλής, τότε επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

 Η αναπαραγωγή των κυττάρων μας μειώνεται και έχουμε την αίσθηση της αδυναμίας και της κόπωσης.

Το ανοσοποιητικό σύστημα αντλεί τεράστια αποθέματα ενέργειας για να ανταποκριθεί στην απειλή. 

Αυτός είναι ο λόγος που αισθάνεστε κόπωση και ξαπλώνετε στο κρεβάτι. Διότι ένα τεράστιο μέρος της ενέργειάς  διοχετεύεται στην απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος στον εισβολέα. 

Αυτό που θέλετε εκείνη τη στιγμή, είναι τα επίπεδα ενέργειας στο σώμα σας να είναι υψηλά. 

Να μην είστε δηλαδή ήδη αποδυναμωμένοι όταν το ανοσοποιητικό θα απαιτήσει μεγάλο μέρος της ενέργειάς .

Ένας άλλος τρόπος που επιδρά η σκέψη στο ανοσοποιητικό είναι 

 Εάν υπάρχει ένας ισχυρός φόβος, τότε, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί τη διαδικασία υποχώρησης, μεταφέρει δηλαδή τεράστια αποθέματα αίματος και άρα ενέργειας στα άκρα μας για να τρέξουμε και να προστατευτούμε από το υποτιθέμενο άγριο ζώο που μας κυνηγάει. 

Εάν εκείνη την ίδια στιγμή υπάρχει μια μόλυνση στον οργανισμό , τότε ο εγκέφαλος καλείται να απαντήσει

 σ ένα δίλημμα.

«Θα δώσω προτεραιότητα στην τίγρη που με κυνηγάει ή στην καταπολέμηση της μόλυνσης;» 

Εάν ήταν πραγματικές συνθήκες, φυσικά, θα θέλαμε να αποφασίσει, να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τον άμεσο κίνδυνο και αργότερα, να καταπολεμήσει τη μόλυνση.

 Εάν όμως οι συνθήκες δεν είναι πραγματικές, ο κίνδυνος δεν είναι προσωρινός αλλά διαρκής, τότε, η ίδια απόφαση θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα.

Ο φόβος ενεργοποιεί ενστικτωδώς λειτουργίες και μηχανισμούς αποθήκευσης και διατήρησης ενέργειας με σκοπό την καταπολέμηση του αντικειμένου που μας τον προκαλεί. 

Ενώ εμείς, αντιθέτως, αυτό που θέλουμε, είναι να είμαστε καλά, 

να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένοι, ώστε το σώμα μας να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά εξαρχής οποιαδήποτε εισβολή. 

Έχει αποδειχθεί ότι οι ορμόνες του στρες απενεργοποιούν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, ακριβώς για τον παραπάνω λόγο.

Εάν λοιπόν νιώθω διαρκώς αγωνία και φόβο, οι ορμόνες του στρες αναστέλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού μου συστήματος. 

Και είναι τόσο αποτελεσματικές σ αυτό, που θα το καταλάβετε μ ένα απλό παράδειγμα.

Υποθέστε λοιπόν ότι κάνουμε μια μεταμόσχευση από ένα άτομο σε ένα άλλο. 

Ο Α δεν έχει λειτουργικά νεφρά, 

Ο Β έχει δύο λειτουργικά νεφρά και αποφασίζει να δωρίσει το ένα στον πρώτο. 

Τα κύτταρα όμως που βρίσκονται στο σώμα του Β δεν είναι τα ίδια με τα κύτταρα που βρίσκονται στο σώμα του Α. 

Εάν γινόταν λοιπόν η μεταμόσχευση, το ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη θα εξαπέλυε μια σφοδρή επίθεση στο νεοαφιχθέν όργανο διότι θα το θεωρούσε ως εισβολέα. 

Το αποτέλεσμα θα ήταν να καταστρέψει ολοσχερώς το όργανο και άρα δεν θα ήταν εφικτή η μεταμόσχευση οργάνων. 

Για να καταλάβετε λοιπόν πόσο ισχυρή είναι η επίδραση των ορμονών του στρες, ο γιατρός, πριν τη μεταμόσχευση θα δώσει στον δέκτη αυτές ακριβώς τις ορμόνες που παράγει το ανθρώπινο σώμα, μόνο που θα είναι σε υψηλές δόσεις. 

Με αυτόν τον τρόπο, οι ορμόνες του στρες αναστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να μην επιτεθεί στο όργανο.

Σας είπα το παραπάνω παράδειγμα για να κατανοήσετε 

πόσο ισχυρή επίδραση έχει ο φόβος και οι ορμόνες του στρες στη λειτουργία του ανοσοποιητικού. 

Άρα, όσο περισσότερο μπαίνουμε στο συναίσθημα του φόβου, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε. 

Πώς είναι εφικτό να διατηρήσουμε το εδω και τωρα στο διηνεκές;

Ό νους ελέγχει τη βιολογία μας και τη ζωή μας. 

Όμως, υπάρχουν δύο νόες, 

ο συνειδητός και ο υποσυνείδητος. 

Ο συνειδητός αφορά τη διάνοιά και είναι αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς. 

Ο υποσυνείδητος είναι ένα σύνολο προγραμμάτων που λειτουργούν στο παρασκήνιο με σκοπό να διευκολύνουν τη ζωή μας.

Όταν περπατάμε, δεν σκεφτόμαστε πώς θα περπατήσουμε, απλά το κάνουμε. 

Αυτό είναι ένα υποσυνείδητο πρόγραμμα που δημιουργήθηκε όταν ήμασταν  στην ηλικία των δύο ετών. Έτσι, πολλές αυτοματοποιημένες λειτουργίες προέρχονται ακριβώς απ αυτό το μέρος του εγκεφάλου μας που αποκαλούμε υποσυνείδητο.

Εάν σας ρωτήσω, τι θα θέλατε για το μέλλον σας; Πιθανότατα να μου απαντήσετε ότι θα θέλατε να είστε ευτυχισμένοι, να είστε υγιείς, να έχετε μια καλή σχέση. 

Όλα αυτά προέρχονται από τον συνειδητό νου.

Το σώμα λοιπόν είναι σαν ένα όχημα και ο νους είναι ο οδηγός. 

Όταν το αυτοκίνητο το οδηγεί ο συνειδητός σας νους, τότε θα το κατευθύνει εκεί που θέλει, για παράδειγμα στην κατεύθυνση της εκπλήρωσης όλων όσων επιθυμείτε για το μέλλον σας. 

Ενα απλό παράδειγμα. 

Εάν σας ρωτήσω τι θα κάνετε την επόμενη Παρασκευή, πιθανολογώ ότι θα είστε σε θέση να μου απαντήσετε. Πώς βρίσκετε όμως αυτές τις απαντήσεις; Αφού η Παρασκευή δεν έχει συμβεί ακόμα και είναι στο μέλλον, πώς μπορείτε να μου απαντήσετε;

Ο συνειδητός νους , τι κάνει, παράγει σκέψεις, ώστε να μπορέσετε να μου δώσετε την απάντηση. 

Καθώς όμως ο συνειδητός νους ψάχνει να βρει τις σκέψεις, 

ποιος κρατάει το τιμόνι; 

Ο υποσυνείδητος νους ο οποίος ενεργοποιεί τα προγράμματα αυτοματισμού. 

Αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να περπατάμε αφηρημένοι ή να οδηγούμε αφηρημένοι χωρίς να σκοτωθούμε. 

Ο συνειδητός νους δεν λέει αριστερό πόδι, δεξί πόδι, αριστερό πόδι, δεξί πόδι για να περπατήσετε.

Αφήνει απλά το πρόγραμμα του υποσυνείδητου να αναλάβει τον έλεγχο. 

Το ίδιο συμβαίνει στο αυτοκίνητο. Πόσες φορές δεν πιάνουμε τη συζήτηση με έναν φίλο που κάθεται στη θέση του συνοδηγού και μετά από κάποια λεπτά συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε προσέξει καθόλου το δρόμο; 

Εάν σας ρωτήσω τί συζητήσατε με τον φίλο σας θα είστε σε θέση να μου απαντήσετε. 

Εάν σας ρωτήσω όμως κάτι για τη διαδρομή την ώρα που ήσασταν αφηρημένοι δεν θα το θυμάστε.

Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα κρίσιμο συμπέρασμα. 

Το 95% της ζωής μας λειτουργεί βάσει των υποσυνείδητων προγραμμάτων του, διότι 

κατά 95% ,κάθε ημέρα, ο συνειδητός μας νους σκέφτεται. 

Σκέφτεται τι έγινε χθες, τι έγινε πριν μια ώρα, τι θα γίνει την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα κ.λ.π. 

Άρα, λοιπόν, όλες αυτές τις ευχές που κάνετε για τον εαυτό σας, 

όπως να είστε υγιής, να έχετε μια καλή σχέση κ.λ.π., ποιος θα τις εκπληρώσει αφού ο συνειδητός σας νους είναι απών;

Η ζωή αποτελεί το αποτέλεσμα των προγραμμάτων του υποσυνείδητού σας. 

Και εδώ είναι το πρόβλημα.

 Κι αν κάποια από αυτά τα προγράμματα δεν σας εξυπηρετούν πια; 

Κι αν κάποια από αυτά τα προγράμματα σας οδηγούν σε λάθος συμπεριφορές;

Τότε, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα το αντιληφθείτε. 

Θυμάστε  το παράδειγμα του αυτοκινήτου; Δεν θα ήσασταν σε θέση να μου απαντήσετε τι συνέβαινε στη διαδρομή καθώς ήσασταν αφηρημένοι με τη συζήτηση με τον φίλο σας.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα προγράμματα του υποσυνείδητού σας που οδηγούν τη ζωή σας. 

Δεν μπορείτε να κρίνετε ποια είναι ωφέλιμα και ποια όχι διότι ο συνειδητός νους είναι απών.

 Τελευταίες επιστημονικές έρευνες υποδηλώνουν ότι μέχρι και 70% αυτών των προγραμμάτων του υποσυνείδητού σας αποτελούν αρνητικά, αποδυναμωτικά προγράμματα.

Και σκέφτομαι 

«Ω Θεέ μου, εάν το 70% αυτών των προγραμμάτων είναι προβληματικά, τότε, πιθανόν στο 70% της ζωής μου σαμποτάρω τον εαυτό μου».

Και η επόμενη ερώτησή μου είναι «Ωραία, μπορώ να δω ποια προγράμματα είναι αρνητικά;» 

Και η απάντηση είναι «Όχι, 

διότι τα προγράμματα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια όταν η προσοχή μου δεν είναι παρούσα. 

Όταν η προσοχή μου είναι παρούσα, τότε τα προγράμματα αυτά δεν αναλαμβάνουν το τιμόνι της ζωής μου».

Έχεις έναν φίλο. 

Γνωρίζεις τη συμπεριφορά του φίλου σου πολύ καλά. 

Επίσης γνωρίζεις και τους γονείς του. 

Παρατηρείς ότι η συμπεριφορά του φίλου σου μοιάζει πολύ με αυτή του γονιού του και μια μέρα αποφασίζεις να του πείς 

«Ρε συ Βασίλη, μοιάζεις πολύ με τον πατέρα σου».

Κι εκείνος γίνεται έξω φρενών 

«Τι; Τρελός είσαι; Δεν μοιάζω καθόλου με τον πατέρα μου». 

Ενώ όλοι μπορούν να δουν λοιπόν ότι ο Βασίλης μοιάζει με τον πατέρα του, ο Βασίλης είναι ο μόνος που δεν το αναγνωρίζει. Γιατί; 

Επειδή ο Βασίλης είναι ο πατέρας του μόνον όταν η προσοχή του είναι απούσα και τα προγράμματα του υποσυνείδητου έχουν αναλάβει τον έλεγχο. 

Άρα, ο Βασίλης δεν είναι πραγματικά παρών για να παρατηρήσει τις συμπεριφορές που τον κάνουν να μοιάζει με τον πατέρα του.

-Ακόμα όμως κι αν το καταλάβουμε, πόσο εύκολο είναι να αλλάξουμε μια συμπεριφορά που είναι τόσο αυτοματοποιημένη;

Μα αυτό είναι το πρόβλημα. 

Ότι τα προγράμματα αυτά εγκαθίστανται από τη εμβρυική ακόμα περίοδο. 

Από 7 μηνών, το παιδί έχει πλήρως διαμορφωμένο εγκέφαλο. 

Γνωρίζει τι τρώει η μητέρα, τι αισθάνεται. 

Θα σε ρωτήσω λοιπόν το εξής: 

Τι έμαθες όταν ήσουν ενός έτους;

– Δεν το γνωρίζω. Φαντάζομαι κανείς δεν το γνωρίζει….

Ακριβώς! Διότι ό,τι έμαθες τότε έγινε πρόγραμμα λόγω του ότι ο συνειδητός νους δεν δουλεύει πλήρως σε εκείνη την ηλικία. 

Γι αυτό σήμερα δεν θυμάσαι τι έμαθες και γι αυτό σήμερα έχεις άγνοια αυτών των προγραμμάτων. 

Το συγκλονιστικό όμως είναι ότι το γεγονός ότι δεν γνωρίζεις τα προγράμματά σου, σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις πώς συμπεριφέρεσαι στο 95% της ζωής σου. 

Γιατί; 

Γιατί στον 95% της ζωής σου, ο συνειδητός νους σου είναι απών διότι σκέφτεται το παρελθόν και το μέλλον και άρα λειτουργείς βάσει αυτών των προγραμμάτων

 Τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή και σας αρέσουν, συμβαίνουν διότι έχετε προγράμματα που τα επιτρέπουν να συμβούν. 

Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τα αρνητικά προβλήματα της ζωής , είτε αφορά τη σχέση σας με τα χρήματα, είτε τη σχέση με τον σύντροφό σας είτε την αυτοεικόνα σας. 

Και αυτά προέρχονται από τα προγράμματά σας.

Άρα, πολύ απλά, αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για τα προγράμματα που έχετε μέσα σας, απλά ρίξτε μια ματιά στη ζωή σας. 

Το 95% όλων όσων συμβαίνουν στη ζωή σας προέρχονται από αυτά τα προγράμματα.

Εάν λοιπόν θέλετε μια καλή δουλειά, μια καλή σχέση, μια καλή υγεία και δεν το πετυχαίνετε, δεν είναι το σύμπαν ή η κοινωνία που σας τα στερούν. 

Είναι ο εαυτός σας

Και για την ακρίβεια τα προγράμματά του υποσυνείδητού σας. 

Έτσι, αν προσπαθείτε να κάνετε μια υγιεινή ζωή αλλά δεν τα καταφέρνετε, δεν φταίει κάποιος άλλος, φταίει το πρόγραμμα που παίζει μέσα σας και δεν υποστηρίζει αυτή την επιλογή.

Ο συνειδητός νους είναι δημιουργός. Ο υποσυνείδητος είναι ένα σύνολο προγραμμάτων. 

Όταν ερωτευόμαστε, όλη μας η προσοχή, ο συνειδητός μας νους 

είναι στραμμένος στη σχέση.

Δεν παίζει κανένα υποσυνείδητο πρόγραμμα, διότι αυτό που θέλουμε είναι να βιώσουμε τη σχέση και όχι να σκεφτόμαστε άσχετα πράγματα. 

Ο νους έρχεται στο παρόν και αναλαμβάνει να οδηγεί το αυτοκίνητο. Αυτό είναι το φαινόμενο του μήνα του μέλιτος. 

Είναι η περίοδος εκείνη που ο συνειδητός νους παραμένει στο παρόν θέλοντας να βιώσει τη σχέση.

Και εκεί υπάρχει χαρά, ενθουσιασμός, αγάπη. 

Και όταν οδηγεί ο συνειδητός νους το αυτοκίνητο, αυτό που κάνει είναι να σας κατευθύνει σε όσα θέλετε και εύχεστε μέσα σας για τον εαυτό σας. Αυτός είναι ο λόγος που το φαινόμενο του μήνα του μέλιτος αποτελεί μια στιγμή παραδείσου. 

Γιατί; Γιατί δεν σκέφτεστε αλλά βιώνετε και άρα κατευθύνετε τη ζωή σας στην υλοποίηση των ονείρων σας.

Καθώς βιώνουμε όμως το μήνα του μέλιτος, ταυτόχρονα, έχουμε κι άλλα πράγματα στη ζωή μας, όπως η δουλειά μας ή άλλες σχέσεις και ο συνειδητός μας νους αναγκάζεται από κάποια στιγμή και έπειτα να σκέφτεται και τους άλλους τομείς. Υποθέστε λοιπόν πως εμείς οι δύο βρισκόμαστε σε μήνα του μέλιτος. Κάποια στιγμή, εγώ σκέφτομαι τη δουλειά μου και ταυτόχρονα φτιάχνω και το αυτοκίνητό μου.

Μου κάνεις μια ερώτηση και τότε ξαφνικά, εγώ σου απαντώ απότομα ή με φωνές.

 Εσύ παθαίνεις σοκ και σκέφτεσαι «Μα τι συμπεριφορά ήταν αυτή;».

Και αν θυμάσαι την ιστορία του Βασίλη που είπαμε πιο πάνω, έτσι κι εγώ δεν θυμάμαι τον τρόπο που μίλησα.

 Διότι ήμουν απών. 

Πιθανότατα είναι ένα πρόγραμμα διότι έτσι έκανε ο πατέρας μου με τη μητέρα μου και αποθήκευσα αυτό το πρόγραμμα σαν πρότυπο συμπεριφοράς που θα βγαίνει στην επιφάνεια όταν ο συνειδητός μου νους είναι απών.

Εσύ λοιπόν αντιδράς και μου φωνάζεις «Μα καλά, πώς μου μίλησες έτσι;» κι εγώ, που πραγματικά δεν θυμάμαι πως σου μίλησα απαντώ «Μα καλά τι είπα; Γιατί κάνεις έτσι;». Και κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα.

Έτσι λοιπόν, όταν ξεκινάει μια διαφωνία, η μία επιλογή είναι να συμβεί αυτό που γίνεται συνήθως, να αρχίζουν να τσακώνονται οι δύο πλευρές. 

Η άλλη επιλογή, η οποία όμως προϋποθέτει ότι και οι δύο πλευρές έχουν τη γνώση όσων αναφέραμε παραπάνω, είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση.

Στο παραπάνω παράδειγμα, όταν σου μίλησα απότομα, αντί να μου επιτεθείς, θα μπορούσες να με ρωτήσεις 

«Εννοούσες πραγματικά αυτό που μου είπες;» 

Έτσι, θα μου έδινες το χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που είπα προέκυψε από ένα πρόγραμμα και θα με βοηθούσε να αρχίσω να το διορθώνω.

Ενώ όταν δημιουργείται μια σύγκρουση ή μια διαφωνία, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι κανένας δεν θα μπορέσει να βελτιωθεί.

 Οι άνθρωποι λοιπόν πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι έχουμε προγράμματα, καλά και κακά. 

Ας δώσουμε χώρο ο ένας στον άλλον να ξαναδεί το πρόγραμμά του και να το διορθώσει χωρίς να κλείνουμε αυτές τις δυνατότητες απλά με διαφωνίες και φωνές.

– Εάν οι σκέψεις επιδρούν στα κύτταρά μας και οι σχέσεις μας αποτελούν μία από τις κύριες πηγές που πυροδοτούν τις σκέψεις μας,  ο τρόπος που σχετιζόμαστε επηρεάζει και την υγεία μας; 

Και δεν εννοώ μόνο την ψυχική αλλά και την σωματική.

Απολύτως, όπως είπαμε πριν, το υπερβολικό στρες αναστέλλει το ανοσοποιητικό μας. 

Και εάν η σχέση μας προκαλεί στρες, φόβο ή άλλα αρνητικά συναισθήματα, τότε φυσικά θα επδράσει αρνητικά τόσο στην ψυχική όσο και στη φυσική μας υγεία. Το ίδιο και το αντίστροφο. Μια καλή σχέση θα μας βοηθήσει να είμαστε πιο υγιείς.

– Εάν βρισκόμαστε σε μία κακή σχέση, πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν αξίζει να τη διατηρήσουμε ή απλά πρέπει να την τελειώσουμε;

Ο υπέροχος άνθρωπος που κάποτε γνωρίσατε είναι εκεί. Εάν όμως δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει και το μόνο που συμβαίνει είναι να τσακώνεστε, τότε, η κατάσταση πιθανόν να μην αλλάξει και ίσως τότε δεν αξίζει να διατηρηθεί. 

Αλλά αν σκεφτείτε ότι ο μήνας του μέλιτος μπορεί να διατηρηθεί για όλη την υπόλοιπη ζωή σας αξίζει να προσπαθήσετε.

 Μόνο όμως εφόσον καταλαβαίνουν και οι δύο πλευρές την αναγκαιότητα να βελτιωθούν και να αλλάξουν αυτά τα προγράμματα που επιδρούν στη ζωή τους.

Και επειδή δεν θυμόμαστε αυτά τα προγράμματα, ο πιο απλός τρόπος να τα αντιληφθούμε είναι να ακούσουμε γι αυτό από τον σύντροφό μας. Εάν λοιπόν οι δύο πλευρές έχουν την ωριμότητα να διερευνούν αυτά τα προγράμματα κάνοντας συζητήσεις και όχι καυγάδες, τότε σίγουρα αξίζει.

– Και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτά τα προγράμματα; Με ποιον τρόπο μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το νου μας;

Ο συνειδητός νους και ο υποσυνείδητός νους έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο μάθησης. 

Ο συνειδητός νους μαθαίνει μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από ένα σεμινάριο, μέσα από την ίδια την εμπειρία. 

Ο υποσυνείδητος νους όμως μαθαίνει μέσα από την επανάληψη. 

Έτσι, όσο συγκλονιστικό κι αν είναι ένα βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτα στη ζωή σας εάν δεν αρχίσετε να επαναλαμβάνετε τις αρχές του ξανά και ξανά ώστε να γίνουν συνήθειες και άρα προγράμματα του υποσυνείδητου νου σας.

Όταν μαθαίνετε οδήγηση, ο συνειδητός νους σας είναι 100% εκεί. Για να γίνει αυτή η γνώση όμως υποσυνείδητη θα πρέπει να οδηγήσετε εκατοντάδες φορές ώστε να αισθάνεστε την άνεση να αφαιρείστε ή να μιλήσετε στον διπλανό σας.

Να θυμάστε ότι μέχρι την ηλικία των 7 ετών, το παιδί είναι σαν μια κάμερα χωρίς κριτική σκέψη. 

Ό,τι βλέπει, το καταγράφει και το υιοθετεί.

Ο Βασίλης, για παράδειγμα, βλέπει την συμπεριφορά της μητέρας απέναντι στον πατέρα του και απλά καταγράφει ότι έτσι πρέπει να του φέρεται η μελλοντική του σύντροφος. Και όταν βλέπει τη συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα υιοθετεί τον τρόπο που εκείνος πρέπει να αντιδρά στη σύντροφό του. 

Και εάν η σχέση των γονιών του είναι καλή, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι και οι δικές του σχέσεις θα είναι καλές. Εάν όμως δεν ήταν, απλά θα αναπαράγει καταστροφικές σχέσεις. Τα πρώτα 7 χρόνια, όλες οι συμπεριφορές γίνονται προγράμματα διότι ο συνειδητός νους είναι σε ύπνωση.

Οι άνθρωποι πρέπει να αφυπνιστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αλλάξουν τη ζωή τους. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια παύση, σε ένα pause. Και είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής μας και να αποφασίσουμε να κάνουμε πραγματικές αλλαγές. Το αποτέλεσμα αυτή της κατάστασης θα είναι η αλλαγή.

Με τρομάζει διότι υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές αυτής της αλλαγής. Η μία λέει ότι βγαίνω δυνατότερος, πιο υγιής και πιο ευτυχισμένος, μαθαίνοντας από τα λάθη μου και δημιουργώντας μεγαλύτερη αρμονία με τον εαυτό μου, με τους άλλους και με τον πλανήτη.

Η άλλη εκδοχή λέει ότι παραδίδω τη δύναμή μου και επιτρέπω στην κυβέρνησή μου να αποφασίζει για τη ζωή μου. Και αυτή η δεύτερη εκδοχή είναι που με τρομάζει εμένα (γέλιο). Δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον να αποφασίσει για το καλό μου.