Οτι και να κάνουμε, τελικά η φθορά είναι ο μεγαλός νικητής και θάνατος το επώνυμό της
όλων ανωνύμων και επωνύμων.
Μέχρι τότε συμβαίνουν αλλαγές σ όλη μας την ύπαρξη την σωματική, βοηθούσης και της ψυχικής.
Χαρτί και μολύβι και γράφετε:
Πρώτα-πρώτα,το δέρμα μας
καθώς μεγαλώνουμε χάνει σταδιακά τη δύναμη και την ελαστικότητά του.
Το κολλαγόνο και η ελαστίνη εκφυλίζονται κι εμφανίζονται ρυτίδες, σακούλες και πτυχώσεις .
Το ταλαιπωρημένο δέρμα εμφανίζει πιο εύκολα μελανιές ενώ μειώνεται η παραγωγή σμήγματος και το δέρμα γίνεται πιο ξηρό.
Επιπλέον, λεπταίνουν και γκριζάρουν τα μαλλιά και τα νύχια μεγαλώνουν πιο αργά.
Οι μύς είναι πιο δυνατοί μεταξύ 20 και 30 ετών. Σταδιακά, μετά τα τριάντα, συρρικνώνονται και ελαττώνεται ο αριθμός και το μέγεθος των μυϊκών ινών
Στα σαράντα, αρχίζει να αυξάνεται η περίμετρος της μέσης επειδή οι μύς μετατρέπονται σε λίπος το οποίο συγκεντρώνεται στον κορμό και επι πλεον αρχίζει η ελάττωση της μυϊκής μάζας σε χέρια και σε πόδια.
Τα οστά γίνονται λιγότερο πυκνά, περισσότερο εύθραυστα και μειώνεται το ύψος τους,καθώς μεγαλώνουμε από την ηλικία των 25 και έπειτα.
Η οστεοπόρωση αυξάνει τον κίνδυνο καταγμάτων Το ύψος μας από την ηλικία των 40 ετών μειώνεται κατά ένα εκατοστό κάθε δέκα χρόνια, επειδη οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι χάνουν σταδιακά την ικανότητα αναπλήρωσης του νερού μέσα στην ημέρα.
Το βάρος αυξάνεται καθώς ο μεταβολικός ρυθμός μειώνεται με την ηλικία, αν κάποιος συνεχίζει να προσλαμβάνει τις ίδιες θερμίδες.
Τα μάτια χάνουν βαθμιαία μετά τα 40 την ικανότητα να προσαρμόζουν το σχήμα του οφθαλμικού φακού, ώστε να εστιάζει καλά στα κοντινά αντικείμενα, γεγονός που οδηγεί συχνά σε πρεσβυωπία.
Επιπλέον,μειώνεται η παραγωγή δακρύων λεπταίνει ο αμφιβληστροειδής χιτώνας ελαττώνεται η διαύγεια του οφθαλμικού φακού,οι κόρες των ματιών δεν ανταποκρίνονται καλά στα οπτικά ερεθίσματα και τα μάτια γίνονται ευαίσθητα στη λάμψη κάτι που κάνει επικίνδυνη την οδήγηση το βράδυ στα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών.
Η ακοή επηρεάζεται από τα 30 και καθώς περνούν τα χρόνια,μειώνεται η ικανότητα να ξεχωρίζουμε τους διάφορους ήχους,κάτι που γίνεται εμφανές από την ηλικία των 50 ετών.
Ένας στους τρεις ανθρώπους άνω των 60 ετών παρουσιάζει μερική απώλεια ακοής.
Η γεύση αρχίζει να μειώνεται γύρω στα 40 στις γυναίκες και στα 50 στους άντρες, καθώς μειώνεται ο αριθμός των γευστικών καλύκων στη γλώσσα.
Η αίσθηση της όσφρησης ελαττώνεται συνήθως μετά την ηλικία των 70 ετών.
Τα δόντια επηρεάζονται σημαντικά από τα γονίδια και την φροντίδα που τους παρέχουμε.
Η παραγωγή σάλιου μπορεί να μειωθεί καθώς μεγαλώνουμε με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα στοματικά βακτηρίδια τα δόντια να γίνουν πιο εύθραυστα και να εμφανιστεί ξηροστομία.
H καρδιά χάνει προοδευτικά την δύναμη να ωθεί γρήγορα,μεγάλες ποσότητες αίματος σε όλο το σώμα, με αποτέλεσμα να κουραζόμαστε πιο εύκολα.
Επιπλέον, τα αιμοφόρα αγγεία χάνουν την ελαστικότητά τους ενώ την ίδια στιγμή συσσωρεύεται λίπος στα εσωτερικά τοιχώματα των αρτηριών.Έτσι, η καρδιά πρέπει να λειτουργεί πιο σκληρά για να τροφοδοτήσει με αίμα τον οργανισμό, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στην υπέρταση.
Η μείωση στην αποδοτικότητα της καρδιάς είναι μεγαλύτερη για όσους κάνουν καθιστική ζωή αρχίζει γύρω στα 30 χρόνια και μέχρι τα 60 έχει μειωθεί περίπου στο μισό.
Το μέγεθος του εγκεφάλου και ο αριθμός των νευρικών κυττάρων ελαττώνονται με το πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα η μνήμη να γίνεται λιγότερο αποδοτική, τα αντανακλαστικά μας να μειώνονται και ο συντονισμός των κινήσεων να γίνεται πιο αργός.
Το πεπτικό σύστημα γίνεται λιγότερο αποδοτικό καθώς γερνάμε.Το εσωτερικό τοίχωμα των εντέρων μπορεί να μ η ν απορροφά καλά τα θρεπτικά συστατικά, μειώνονται οι ουσίες που παράγουν το στομάχι,το λεπτό έντερο, το ήπαρ και το πάγκρεας για να γίνει η πέψη των τροφίμων.
Ως επακόλουθο είναι η δυσπεψία, οι ανεπάρκειες θρεπτικών συστατικών, η δυσκοιλιότητα και νά ένας υπέρτονος σφιγκτήρας,που μας κάνει μίζερη τη ζωή.
Με το πέρασμα του χρόνου,η ικανότητα του οργανισμού να διατηρεί στα φυσιολογικά επίπεδα την θερμοκρασία του μειώνεται καθώς ο πολύτιμος θυρεοειδής αδένας χάνεται και η Hasimoto όλο και περισσότερο πλήττει άνδρες και γυναίκες. Χαρακτηριστικό το αίσθημα του κρύου που νοιώθουν οι άνω των 60 όπως και οι ανάγκες σε ύπνο.
Μπορεί να χρειάζεται κανείς περισσότερη ώρα για ν αποκοιμηθεί,κι απελπισμένος να αναζητά υπνωτικά χάπια,που τον οδηγούν σ ενα φαυλό κύκλο, γιατί ο τεχνητός ύπνος δεν ξεκουράζει ενώ στις ηλικίες άνω των 75 ετών είναι πολύ συνηθισμένο να ξυπνάει κανείς αρκετές φορές το βράδυ.
Ολα αυτά,κι άλλα πολλά που δεν φαίνονται είναι αποτέλεσμα της φθαρτότητας θνητότητας που σαν ενα software, τοποθέτησε μέσα μας ο Δημιουργός,προκειμένου να μην μείνη αθάνατο το κακό κι ο άνθρωπος,η κορωνίδα της δημιουργίας, επιστρέψει στη πατρίδα του,που ήταν που είναι ο Παράδεισος,
ο άλλος ο πέραν των 5 αισθήσεων.
Κάποιοι θα υπομειδιάσουν.
Ομως ας σκεφθούν οτι κάτι τέτοιο δεν ποθούμε μ όλη τη δύναμη της ψυχής μας,απ τη στιγμή που θα καταλάβουμε τον εαυτό μας;
Μήπως όλοι μας δεν ψάχνουμε αγωνιωδώς κάποιον επίγειο παράδεισο;
Δεν είναι τυχαίο που αναζητούμε παραδείσους Είναι η πανίσχυρη κυτταρική μνήμη που μας παρακινεί.
Ας το σκεφτούμε λίγο με ψυχραιμία Ισως ακούγεται λίγο αφελές για τ αυτιά των..προοδευτικών.
Κάπως έτσι υπήρξε για την εποχή του κι ο μεγάλος αρνητής,
Ο Βολταίρος,ο φραγκος φιλόσοφος,που ήταν άθεος και ασεβής.
Έβριζε το θεό,βλασφημούσε Έκανε τον έξυπνο. Και ποίο ήταν το κέρδος του;Το τέλος αυτού του, κατα τα άλλα μεγάλου στοχαστή ήταν τρομερό:
Σύμφωνα με τη παράδοση της εποχής του, Ξεψυχώντας άρχισε να παραμιλάει με τρόπο φρικτό.
Με πιάνουν, φώναζε. Με τραβούν. Με σέρνουν μπροστά στον θρόνο του Θεού.
Ο διάβολος προσπαθεί να με πάρει
Να η κόλαση Κρύφτε με. Κρύφτε με.
Η νοσοκόμος, μάλιστα που τον περιποιόταν βλέποντας το τέλος του τρομοκρατήθηκε.
Και από τότε, όταν επρόκειτο να πάει σε άλλον ασθενή,ρωτούσε πρώτα να μάθει μήπως ήταν άπιστος.
Είδα το τέλος του Βολταιρου έλεγε. Και δεν θέλω ποτέ , να ξαναδώ θάνατο άπιστου .
Μέσα σε μια τέτοια αγωνία πέθανε ο Βολταίρος, που διανύοντας το 84ο έτος του, και πριν πεθάνει ,παρευρέθηκε στην πρώτη απόδοση της τραγωδίας του Ειρήνη Irène, στο Παρίσι Το ταξίδι του και η υποδοχή του ήταν μια αποθέωση πόσο αστείο ηχεί στα αυτιά μας η λέξη αποθέωση, αλλά και το αποτέλεσμά της, η συγκίνηση απ την αναγνώριση του κόσμου τον κατέβαλε και πέθανε λίγο αργότερα με τον τρόπο που περιγράψαμε, και που δεν είναι απλώς λόγια στις 30 Μαΐου 1778
Προκειμένου να έχει χριστιανική κηδεία,το γιατί ζήτησε κάτι τέτοιο,παραμένει αναπάντητο,είχε υπογράψει μια μερική ανάκληση των γραπτών του.
Ομως δεν έγινε αποδεκτή απ την παπική εκκλησία,και δεν του έγινε εκκλησιαστική ταφή.
Σε φίλο του έδωσε την ακόλουθη γραπτή δήλωση:
Πεθαίνω λατρεύοντας το Θεό, που αγαπά τους φίλους μου,που δεν μισεί τους εχθρούς μου και που απεχθάνεται την καταπίεση.
Ένας ηγούμενος μετέφερε κρυφά το πτώμα του Βολταίρου σ ένα αβαείο στην πόλη Champagne, όπου θάφτηκε.Τα λείψανά του διακομίστηκαν στο Παρίσι το 1791 και ενταφιάστηκαν στο Πάνθεον των ανθρώπων.
Μένει να μάθουμε αν η, πέρα απ την δική μας λογική, ευσπλαχνία του Χριστού,τον συγχώρεσε και τον έφερε εκεί που ,κατά βάθος, πρέπει να πίστευε και να λαχταρούσε.
Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει,να βλέπουμε στον τρόπο πού πεθαίνουν μερικοί άνθρωποι κάτι από την φρίκη, στην οποία πηγαίνει η ψυχή τους.
Πόσο όμως διαφορετικά είναι τα πράγματα στην περίπτωση άλλων
Ο μεγάλος και σοφότατος διδάσκαλος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος αναφέρει, ότι στα χρόνια του ζούσε στην Ρώμη ένας ανάπηρος,τον έλεγαν Σέρβουλο
ένα τίποτα για τον κόσμο Ζούσε ζητιανεύοντας σε κάποια γωνιά στον δρόμο,όπου τον μετέφεραν οι δικοί του.
Ενώ όμως ήταν πάμπτωχος,ήταν πάμπλουτος σε αρετές. Πολλές φορές έδινε ελεημοσύνη από τις ελεημοσύνες πού του έδιναν, για να συντηρείται.
Ο Σέρβουλος δεν ήξερε καθόλου γράμματα.
Είχε όμως αγοράσει την αγία Γραφή.Και όσες φορές του έκαναν επίσκεψη διάφοροι εγγράμματοι,τούς παρακαλούσε να του την διαβάζουν.
Ακούγοντας, λοιπόν, ο Σέρβουλος συνεχώς τον λόγο του Θεού με πολλή προσοχή και ευλάβεια, έμαθε απ’ έξω την αγία Γραφή.
Και η δύναμη του λόγου του Θεού φώτισε πλούσια τον νου και την καρδιά του.
Κι έτσι με ψυχική ανδρεία υπέμεινε την δοκιμασία του δοξολογώντας νύκτα και ημέρα τον Θεό .
Το αν και πόσο ευαρέστησε στον Θεό με τον τρόπο της ζωής του,δείχνει το οσιακό του τέλος, όπως άλλωστε και το τέλος των περισσοτέρων Αγίων της Εκκλησίας μας.
Περιμένοντας να πεθάνει, παρακίνησε τους ανθρώπους που ήταν γύρω του, να σηκωθούν και να ψάλλουν μαζί του.
Κάποια στιγμή σταματά και τους λέει:
Σωπάτε ακούστε τους ύμνους,που αντηχούν από τον ουρανό.Και λέγοντας αυτά έφυγε η ψυχή από το σώμα του.
Την ίδια στιγμή ο τόπος γέμισε από ευωδία.
Και η ευωδία αυτή παρέμεινε μέχρι την ώρα πού ενταφιάστηκε το λείψανο του.
Σίγουρα η φθαρτότητα μας οδηγεί στο θάνατο πέραν απο κάθε άλλη προοπτική.
Αρκεί το τέλος να είναι ένα πανηγύρι σαν του Σέρβουλου αλλιώς...
Χαιρετε.
