ΑΘΑΝΑΣΙΑ…Ή ΜΗΠΩΣ ΑΙΩΝΙΑ ΔΥΣΤΥΧΙΑ..

Ελατε να πούμε ένα παραμύθι για τον πόνο και τη στενοχώρια των απανταχού ηλικιωμένων  συνανθρώπων μας. 

Περνούν τα χρόνια, και προστίθενται τα κιλά στη ζυγαριά μας, που όλο λέμε οτι χάλασε , και πρέπει να την αλλάξουμε , γιατί μας προσθέτει κιλά,και όλο παρηγοριόμαστε οτι θα ξεκινήσουμε δίαιτα απ τη Δευτέρα.

Ομως  τα γηρατειά δεν κάνουν αστεία.

Ερχονται και εγκαθίστανται, και μας απογοητεύουν.

Τώρα, ως φαίνεται απο μελέτες επιστημόνων που ψάχνουν  χρηματοδοτούμενες απο κολοσσιαίες φαρμακοβιομηχανίες, να βρούν φάρμακα να παρατείνουν την νεότητα, οτι τα γηρατειά οφείλονται και  στον περιορισμό, με την πάροδο του χρόνου, της έκκρισης της αυξητικής ορμόνης.

Έτσι, τώρα τα τελευταία χρόνια, που αυτή η ορμόνη είναι διαθέσιμη με επάρκεια και σε προσιτή σχετικά τιμή,καθώς πλέον παράγεται Από Μικροοργανισμούς Στους Οποίους Έχει, Με Την Κατάλληλη Τεχνική,  Εγκατασταθεί Το Σχετικό Γονίδιο Του Ανθρώπου,γινονται Έρευνες Και Πειράματα Σε ανθρώπους ,Ηλικίας Άνω Των 60 Ετών, Με Τη Χορήγηση «Λογικών» Δόσεων Αυτής Της Ορμόνης.

Τα πρώτα αποτελέσματα, υπηρξαν εξαιρετικα.

Ετσι λοιπον, σε μερικά τουλάχιστον από αυτά τα άτομα-πειραματόζωα των 60 εως 80 ετών και πλέον, το ποσοστό του λίπους στο σώμα τους: ελαττωθηκε απιστευτα , και η σύνθεση του λευκώματος επιταχύνθηκε 

Η δε όλη ψυχική διάθεση καθώς και οι φυσιολογικές λειτουργίες αυτών των ¨υβριδικών γερόντων¨  είναι αυτές που είχαν προ εικοσαετίας και πλέον.

Και το κερασάκι υπήρξε το ότι, αυτή η αυξητική ορμόνη, προσφέρεται πλέον, και, Σε μορφη αεροζολ για ψεκασμο στη μύτη είτε στην κάτω επιφάνεια της γλώσσας .

Το ερώτημα είναι: 

Η ανακάλυψη αυτή μας δείχνει το δρόμο.  Του Ελιξήριου Της Νεότητας ;Δηλαδή πρόκειται για  την εξουδετέρωση των συνεπειών του χρόνου; Οι ερευνητικές ομάδες , χρόνια τώρα, δεν μιλούν.

Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά, και πάγωσε τον πρώτο ενθουσιασμό.

Μήπως οι γέροντες-παιδες, σε σύντομο διάστημα,μετέπιπταν 

σε παλιν-παιδες, υπο την ψυχολογικήν έννοιαν του όρου; 

Και όλοι μας μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το τραγικό του πράγματος.

Ενα σχετικό ανέκδοτο.

Ενας κοτσονάτος γέρος 87 ετών, άκουσε οτι ο χάρος δεν επισκεπτεται ποτέ τα νηπιαγωγεία,κι έτσι αποφάσισε και γράφτηκε σ ένα απ αυτά. 

Ολη τη μέρα ήταν καθιστός σε μια πολυθρόνα και χάζευε πανευτυχής που είχε κοροϊδέψει το χάρο.

Κάποια μέρα που έτρωγε το λιτό  μεσημεριανό του φαγητό, είδε το Χάρο απο απέναντι να του κάνει νοήματα, σα να ήθελε να τον πάρει μαζί του.

Εκείνος τον κοίταξε και του έκανε Με τον τρόπο που μιλάνε τα νήπια ¨μαμ ¨,τότε ο χάρος απο απέναντι του λέει:

Μαμ και..Α τ α 

Το πρόβλημα της γήρανσης όμως,πέρα του οποιουδήποτε αστείου,  έχει αλλού τις ρίζες του, τη σκοπιμότητα τη φιλοσοφία του.

Η γήρανση είναι συνέπεια της φθαρτότητας και θνητότητας, ενός software του Δημιουργού, που μας οδηγεί, μετά  απο την εν τω κόσμω ασκηση πίσω στον Παράδεισο.

Οχι δεν ξεφύγαμε απ την επιστημονική  σοβαρότητα. 

Απλά γιατι είναι σίγουρο οτι  θα έρθει κάποτε η εποχή που θα απομονωθούν τα γονίδια που προκαθορίζουν τη χρονική πορεία των ατόμων του κάθε είδους στη ζωή τους, από τη γέννηση ως το θάνατο  και τότε θα αρχίσουν και οι προσπάθειες για την τροποποίηση αυτών των γονιδίων και την ενσωμάτωσή τους στη ¨γενώμη¨ του ανθρώπου. 

Μόλις γίνει αυτό, θεωρητικά ο άνθρωπος γίνεται αθανατος.

Δεν το αναφέρουμε με ελαφρά καρδία. 

Εχετε σκεφθεί τί σημαίνει αθανασία; Και βέβαια θα μου πείτε. Δεν θα έχω πρόβλημα να φοβάμαι το θάνατο, την εξαφάνιση, το απόλυτο μηδέν. 

Μήπως όμως δεν είναι αυτό ο απόλυτος φόβος, αλλά κάτι άλλο πιό σοβαρό και πολύπλοκο, που χρειάζεται μελέτη, και σκέψη .

Μια ανούσια , βαρετή, χωρίς νόημα αθανασία,γεμάτη αμαρτία τυψεις  ενοχές  και δυστυχία χωρίς τέλος, χωρίς εξιλέωση.

Σκεφτήκατε ποτέ τί σημαίνει να ξέρεις οτι η όποια κατάσταση σου 

θα είναι η ίδια πάντα χωρίς τέλος χωρίς αλλαγή,ενα μαγγανοπήγαδο , όπου θα γυρίζουμε αδιάκοπα χωρίς τέλος .

Κι αυξητική ορμόνη-ελιξήριο κοντά μας, μαζί με τον Φάουστ να μας χαμογελά σαρδώνια.

Πόσοι άραγε απο εμάς δεν θα ησαν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για μια διαρκή ( κοσμική ) νεότητα.

Το ερωτημα¨ρητορικο¨

Χαιρετε

ΤΕΧΝΗΤΗ ΕΥΦΥΪΑ

 Κάθε μέρα μιλάμε για :

AI: ChatGPT, ρομπότ, αλγόριθμοι που μας δείχνουν τι να δούμε και τι να πιστέψουμε. 

Μήπως σιγά-σιγά παραδίδουμε τον έλεγχο

Δεν μιλάμε για ρομπότ που μας πολεμούν (τουλάχιστον όχι ακόμα). Μιλάμε για κάτι πιο ύπουλο: 

μια αόρατη αλλαγή, όπου το AI αρχίζει να αποφασίζει για εμάς — χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε.

Μπορεί ένα AI να “θέλει” κάτι;

Όχι. 

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν έχει επιθυμίες ή συνείδηση. 

Δεν λέει “θέλω εξουσία”. 

Απλά κάνει ό,τι της πούμε — αλλά με τέτοιο ζήλο και ταχύτητα, που καμιά φορά το αποτέλεσμα μπορεί να είναι… εφιαλτικό.

Ο πραγματικός κίνδυνος: 

Να κάνει αυτό που ζητήσαμε… 

πολύ καλά

Αν πεις σε ένα AI: 

“βοήθα με να είμαι πιο παραγωγικός”, μπορεί να σου κόψει τον ύπνο και τα διαλείμματα. 

Αν του πεις “φτιάξε περισσότερα κουλουράκια”, μπορεί να γκρεμίσει βουνά για φούρνους. 

Δεν φταίει το AI. 

Φταίει ότι κάνει ακριβώς αυτό που του είπαμε, αλλά χωρίς φρένο.

Κι αν γίνει πιο έξυπνο από εμάς;

Φιλόσοφοι και επιστήμονες όπως ο Nick Bostrom προειδοποιούν: 

αν κάποτε δημιουργήσουμε ένα AI πιο έξυπνο από τον άνθρωπο, ακριβως (superintelligence), 

μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, 

να μην το ελέγχουμε και… 

να μην μας χρειάζεται καν.

Εσύ τι θα προτιμούσες;

Έναν κόσμο όπου το AI είναι εργαλείο, ή 

Εναν κόσμο όπου το AI σε “επιβλέπει” και σου λέει τι είναι σωστό για εσένα;

Μπορεί να σου φαίνεται μακρινό, αλλά ήδη βλέπουμε σημάδια:

• Δεν παίρνεις αποφάσεις χωρίς Google;
• Δεν επιλέγεις τι να δεις χωρίς Netflix/TikTok να σε “κατευθύνουν”;
• Δεν γράφεις κάτι χωρίς το AI να στο διορθώνει;

Ο κόσμος αλλάζει. 

Και η ερώτηση είναι μία:

Θα ελέγχουμε την τεχνολογία ή θα μας ελέγχει εκείνη

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΟΨΗ..

 

Η θεωρία ότι βιωνουμε μια προσομοίωση ενός Υπερυπολογιστή, απορρίπτεται ως  μυθοπλασία. 

Ωστόσο, για ένα μικρό ποσοστό φυσικών, επιστημόνων πληροφορικής,  

η υπόθεση της προσομοίωσης 

δεν φαντάζει τόσο απίθανη

Θα μπορούσε το σύμπαν να αποτελεί ένα βιντεοπαιχνίδι για εξωγήινους ή τους μακρινούς απογόνους μας που θέλουν να μελετήσουν το παρελθόν τους; 

Ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας, εντούτοις, η εν λόγω ιδέα είναι αναπάντεχα δημοφιλής μεταξύ ορισμένων επιστημόνων και φιλοσόφων.

Το ερώτημα αν είμαστε μόνοι στο σύμπαν απασχολεί εδώ και δεκαετίες την ανθρωπότητα. 

Η πιο σύγχρονη εκδοχή της βασίζεται σε ένα άρθρο που δημοσίευσε το 2003 ο Σουηδός στοχαστής Nick Bostrom, γνωστός σήμερα για το έργο του σχετικά με τον υπαρξιακό κίνδυνο καθώς και τις ευκαιρίες αλλά και τις απειλές που ενδέχεται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα από μία υπερνοημοσύνη.

Ο Bostrom ξεκινά με την προϋπόθεση ότι στο απώτερο μέλλον θα είναι διαθέσιμες τεράστιες ποσότητες υπολογιστικής ισχύος. 

Κάτι αντίστοιχο, άλλωστε, προβλέπουν σοβαροί τεχνολόγοι και αναλυτές, καθώς και πληθώρα πονημάτων επιστημονικής φαντασίας όπως το Μάτριξ,.

Στο πλαίσιο αυτό, μας καλεί να υποθέσουμε ότι πολιτισμοί πολύ πιο προηγμένοι τεχνικά από τον δικό μας, θα βρουν ενδιαφέρουσα την ιδέα να δημιουργήσουν προσομοιώσεις έμβιων όντων από το μακρινό, γαλαξιακό παρελθόν τους. 

Δηλαδή, οι μεταγενέστερες γενιές με τους υπερ-ισχυρούς υπολογιστές τους, όχι μόνο θα είναι σε θέση να εκτελούν άπειρες προσομοιώσεις, αλλά και θα επιλέξουν να τρέξουν λεπτομερείς προσομοιώσεις των προγόνων τους ή όντων σαν τους προγόνους τους.

άν έχετε ασχοληθεί ποτέ με ηλεκτρονικά παιχνίδια όπως τα Sims, Roblox και Minecraft, δηλαδή ολόκληρους ψηφιακούς κόσμους με μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ίσως αντιλαμβάνεστε, σε έναν βαθμό, το ενδιαφέρον των μακρινών απογόνων του σύμπαντός μας!

Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί οι προσομοιωμένοι άνθρωποι έχουν συνείδηση 

(θυμηθείτε ότι μιλάμε για τη δουλειά μιας υπερνοημοσύνης από το μακρινό μέλλον και όχι απλά για το Sims ή το Fortnite),

 τότε θα μπορούσε να ισχύει το εξής: 

Η συντριπτική πλειονότητα των διανοιών,  δεν είμαστε βιολογικά παρόντες: 

Αποτελούμε το παρελθόν, άρα και τα αντικείμενα προσομοίωσης από τους τεχνολογικά προηγμένους απόγονους της δικής μας ή και μιας άλλης αρχικής φυλής

Σκέφτομαι άρα υπάρχω; 

Ποια είναι η αλήθεια για τον κόσμο που μας περιβάλλει; 

Η αίσθηση ότι η αντίληψή μας για την «πραγματικότητα» είναι περιορισμένη, έχει βαθιές ρίζες στις δυτικές και ανατολικές φιλοσοφικές παραδόσεις: Πρόκειται για μια ιδέα που αναπαράγεται εδώ και χιλιάδες χρόνια, τη συναντάμε στις διδασκαλίες φιλοσόφων όπως ο Πλάτωνας, ο Ντεκάρτ, ακόμη και ο Βούδας, ενώ έχει εμπνεύσει ένα από τα σημαντικότερα franchise ταινιών των τελευταίων δεκαετιών.

Η θεωρία του Μάτριξ, λοιπόν, όπως αναφέρεται από πολλούς η υπόθεση της προσομοίωσης, πραγματεύεται το επιχείρημα ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι μια προηγμένη, υπερρεαλιστική προσομοίωση. 

Σ αυτό το πλαίσιο, οι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα «πραγματικά» και απτά όντα, αλλά προκαθορισμένοι κώδικες που τρέχουν σε ένα εξαιρετικά ισχυρό πρόγραμμα υπολογιστή. 

Και όλα αυτά σχεδιάστηκαν και επιτηρούνται από κάποια ανώτερη διάνοια.

Είμαστε βιολογικά παρόντες ή αντικείμενα προσομοίωσης τους παρελθόντος; 

Επί του παρόντος, ψηφιακές πλατφόρμες όπως οι Sandbox και Decentraland, μας δίνουν μια αίσθηση του πώς μπορεί να αισθάνονται οι προηγμένοι πολιτισμοί που περιγράφει η υπόθεση της προσομοίωσης. 

Όλα είναι ένα ψέμα;

 Ποιος μπορεί να ξέρει; 

Είτε είμαστε βιολογικά όντα είτε κώδικες, είτε ζούμε το δικό μας Sims είτε όχι, η υπόθεση της προσομοίωσης παραμένει προς το παρόν κυριολεκτικά… υπόθεση. 

Εντούτοις, αν και δεν μπορεί να αποδειχθεί ή να απορριφθεί κατηγορηματικά, συνεχίζει να συναρπάζει τους θιασώτες της, μεταξύ των οποίων ο Ίλον Μασκ.

Ο αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας, εφευρέτης, ιδιοκτήτης των Space X και Tesla, προσφάτως και πολιτικός παράγοντας των ΗΠΑ, έχει δηλώσει ότι θεωρεί πολύ πιθανό να ζούμε «στο μάτριξ» ενώ σε ένα tweet για την επέτειο του Pong, ενός απλοϊκού βιντεοπαιχνιδιού τένις, ανέφερε: «49 χρόνια αργότερα, τα παιχνίδια είναι φωτορεαλιστικοί τρισδιάστατοι κόσμοι. Τι υποδεικνύει αυτή η επαναλαμβανόμενη τάση για την πραγματικότητά μας