Στην Ορθοδοξη Παράδοση,
Μέλλοντας αιώνας..
ειναι η κατάσταση της ανθρωπότητας,
στη Βασιλεία του Θεού.
Έκει, η ανιδιοτελής, θυσιαστική
αγάπη παρουσιάζεται ως:
το θεμέλιο της αιώνιας ζωής,
το κατ’ εξοχήν γνώρισμα μιας ολοκληρωμένης ύπαρξης,
η δύναμη που υπερβαίνει τον χρόνο, τον πόνο και τον θάνατο.
Αν το δούμε ανθρωποκεντρικά,
Η αγάπη ειναι θεμέλιο για κοινωνίες δίκαιες.
Η αγάπη αντίβαρο στην τεχνολογία, στις συγκρούσεις και στην αποξένωση.
Η αγάπη ως η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος
Η θεολογία βλέπει τον
«μέλλοντα αιώνα»
ως την τελική αποκατάσταση την φανέρωση της Βασιλείας του Θεού.
Η δημιουργία δεν θα υπόκειται πλέον στη φθορά, αμαρτία και αποξένωση, αλλά θα ζει στην πληρότητα
της κοινωνίας με τον Θεό.
Στην καρδιά αυτού του μέλλοντος κόσμου δεν βρίσκεται ούτε
η δύναμη, η δόξα, η γνώση,
αλλά η αγάπη.
ως οντολογική πραγματικότητα,
ως ο τρόπος υπάρξεως του Θεού:
« Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν ».
Επομένως, το μέλλον του ανθρώπου δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από την αγάπη,
Διότι ο άνθρωπος προορίζεται να μετάσχει στη ζωή του Θεού δηλαδή στη ζωή της αγάπης.
Η αγάπη είναι η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος διότι:
Είναι η τελική μορφή κοινωνίας με τον Θεό
Στον μέλλοντα αιώνα, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό
Θα είναι άμεση, φωτισμένη, ολοκληρωμένη, και κατ’ εξοχήν σχέση αγάπης.
Η θέωση, ως μετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, είναι η πλήρης βίωση αυτής της αγάπης.
Ο απόστολος Παύλος σημειώνει ότι:
«Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει».
Ο θάνατος, που είναι η διάλυση των δεσμών, δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη.
Έτσι, η αγάπη δεν είναι απλώς μια ηθική εντολή·
είναι η ουσία της αιωνιότητας.
Είναι το κριτήριο της τελικής κρίσεως
Στην παραβολή της τελικής κρίσης, το κριτήριο δεν είναι :
η γνώση, οι θρησκευτικές πράξεις ή τα χαρίσματα, αλλά
η πραγμάτωση της αγάπης:
«ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε…».
Η αγάπη αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου.
Είναι η υπέρβαση του ατομισμού και η είσοδος στην κοινωνία
Ο μέλλων αιώνας δεν είναι ατομική λύτρωση, αλλά κοινωνία φυσεων.
Στην αιώνια ζωή, ο άνθρωπος δεν σώζεται μόνος του, αλλά μέσα σε σχέση — σχέση αγάπης με τον Θεό και με τον άλλον.
Η αγάπη αποτελεί το «υλικό» της Βασιλείας.
Είναι η πιο αυθεντική εικόνα της ανθρώπινης φύσης
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα» Θεού, και η αγάπη είναι το χαρακτηριστικό που
διασώζει αυτήν την εικόνα.
Στον μέλλοντα αιώνα, η εικόνα αυτή όχι μόνο θα αποκατασταθεί, αλλά θα φτάσει στην πληρότητά της.
Η φράση
«η αγάπη ως η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος»
συνοψίζει το χριστιανικο Δογμα:
ότι το τέλος της ιστορίας δεν θα είναι η φθορά, η κρίση ή η απώλεια, αλλά
η φανέρωση της αγάπης ως της αληθινής ουσίας της ζωής.
Η ελπίδα του μέλλοντος αιώνος είναι Πρόσωπο, ο Χριστός,
στον οποίο η αγάπη ενσαρκώθηκε και μέσα από Τον Οποίο ο άνθρωπος καλείται να γίνει αυτό για το οποιο πλασθηκε :
Φορέας και κοινωνός της αγάπης του Θεού.
Είναι η δύναμη που υπερβαίνει τον θάνατο
Στην πατερική παράδοση,
ο «μέλλων αιών» δεν είναι απλώς μια χρονική προέκταση του παρόντος, αλλά η τελείωση της Βασιλείας, η φανέρωση του Θεού «καθώς ἐστίν». Και επειδή «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν», ο μέλλων αιών έχει ως οντολογικό του θεμέλιο την αγάπη.
Δεν είναι κάτι που προστίθεται από έξω, αλλά η ίδια η φύση της θείας ζωής, στην οποία ο άνθρωπος καλείται να μετέχει.
Η αγάπη ως το πλήρωμα της θεώσεως
Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η θέωση δεν είναι υπερφυσικό επίτευγμα, αλλά συμμετοχή στις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Αυτή η μέθεξη βρίσκεται στον τρόπο της αγάπης.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι η αγάπη είναι «ἕξις θεία», δηλαδή μόνιμη κατάσταση ομοιώσεως με τον Θεό.
Στον μέλλοντα αιώνα, αυτή η ομοίωση δεν θα είναι αγώνας, αλλά κατάσταση, μια αβίαστη ροή χάριτος.
Η αγάπη υπέρβαση του ιδίου θελήματος
Για τους Πατέρες, η πτώση του ανθρώπου ταυτίζεται με την προσκόλληση στο ίδιον θέλημα.
Η αγάπη, ως κένωση και δωρεά, αποτελεί την υπέρβασή του.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει πως εκείνος που έφθασε στην τέλεια αγάπη
οὐ διακρίνει πρόσωπον προσώπου,
αλλά βλέπει όλους με την ίδια ευσπλαχνία.
Αυτή η παγκόσμια, άκτιστη, αδιάκριτη αγάπη είναι ο τρόπος του Θεού και συνεπώς ο τρόπος του μέλλοντος αιώνος.
Η αγάπη ως σκοπός της Οικονομίας
Όλη η θεία οικονομία
—η δημιουργία, η ενσάρκωση, ο σταυρός, η ανάσταση—
έχει ένα τέλος:
την αποκατάσταση του ανθρώπου στην κοινωνία της αγάπης.
Ο Μέγας Αθανάσιος σημειώνει ότι ο Υιός έγινε άνθρωπος
«ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
Αυτή η θεοποίηση είναι η είσοδος στον τρόπο της αγάπης, όχι απλώς ηθικά, αλλά υπαρξιακά.
Η αγάπη ως η ουσία της αιωνιότητας
Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ταυτίζει την αιωνιότητα με την ατελεύτητη κίνηση της ψυχής προς τον Θεό.
Η κίνηση αυτή δεν είναι φόβος ούτε ανάγκη· είναι πόθος, και ο πόθος αυτός είναι αγάπη.
Στον μέλλοντα αιώνα, η ψυχή δεν θα έχει αγάπη ως επιθυμία του αγαθού που λείπει, αλλά ως μέθεξη του Αγαθού που δεν τελειώνει.
Η αγάπη ως κριτήριο και φανέρωση του προσώπου
Οι Πατέρες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος γίνεται αληθινό πρόσωπο όταν ζει εν κοινωνία.
Ο ατομισμός είναι μια μορφή «νεκρώσεως».
Γι’ αυτό και στην τελική κρίση, όπως τονίζουν οι πατερικές ομιλίες στον Ματθ. 25, το κριτήριο δεν είναι η εξωτερική πράξη, αλλά το εσωτερικό ήθος:
αν η καρδιά έχει γίνει τόπος φιλοξενίας της αγάπης.
Εκεί φανερώνεται το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου