ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ.. ΛΙΓΑ ΚΙ ΑΠΛΑ .

Τί έλεγαν οι αρχαίοι μας μέτρο σε όλα.

Μπορείς απλώς να περπατάς;

Το περπάτημα φέρνει ευχαρίστηση,  και εάν περπατάς συχνά, έχεις σωστα λιπιδια,  ξεχαστε τη χοληστερίνη, χαμηλό ζάχαρο και φυσιολογική πίεση., δεν κινδυνευεις να..πεθανεις.

Μπορείς να φας  το αυγό σου, ακομα και λιγα παϊδακια στη Μυρτια, αλλά όχι πιο συχνά από όσο σε συμφέρει. Ο Απόστολος Παύλος είπε στους Κορινθίους:

Πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα συμφέρει..

Να μην πιέζεις το πρόγραμμά σου, για να κοιμάσαι οπωσδήποτε το οκτάωρο, αλλά να φροντίζεις να κοιμάσαι αρκετά και καλά, για να ξυπνάς ευχάριστα.Κανείς δεν λέει τίποτα ακραίο.

Kανεις δεν σου ζητά να γίνεις Ολυμπιονίκης ούτε αδύνατος σαν μοντέλο.

Απλώς, να μην είσαι 120 κιλά, για να μπορείς να αισθάνεσαι εσύ καλά, να ανεβαίνεις εύκολα τις σκάλες στο…Μετρο, χαμογελωντας με τα απορημενα βλεμματα των κινουμενων στις κυλιομενες..και να έχεις καλή εμφάνιση.

Ο καλύτερος δείκτης υγείας είναι η εμφάνισή μας και όχι η ζυγαριά.Ποιος θα ρωτουσε τον Πορτογαλο Σέρτζιο Ολιβέιρα, για αιμ.δεικτες 

Το πιάτο σου να έχει ¨λίγο πράσινο¨

Το πρωινό σου να είναι γερό και το βραδινό σου λίγο . Δεν χρειάζεται να μετράς μερίδες και ιδίως γελοίες θερμίδες.

Σίγουρα δεν θα ζήσουμε 130 χρόνια, αλλά να μην υποφέρουμε απ τα 55 μας για όσο ζούμε. 

Το ζητούμενο να είμαστε 70 ή 80 χρονών και να περπατάμε άνετα. Βέβαια, η ποιότητα ζωής φέρνει συνήθως, και περισσότερα χρόνια. 

Κι αυτό δεν είναι μύθος.

Ολοι έχουμε ακούσει τον όρο υποχόνδριος.

Με το παραμικρό σύμπτωμα ο υποχόνδριος έχει επιβεβαιωθεί  ότι είναι άρρωστος. 

Παράλληλα, συνήθως αντιστέκεται σθεναρά στον καθησυχασμό, όπως για παράδειγμα τις ιατρικές εξετάσεις, και νομίζει ότι τα αποτελέσματα είναι λανθασμένα ή καθησυχάζεται για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα και στην συνέχεια πιστεύει ότι είναι πολύ άρρωστος. 

Αποκτά εμμονή με την υγεία του, αναπτύσσει μη ρεαλιστικούς φόβους μόλυνσης και έντονο ενδιαφέρον για τις ιατρικές πληροφορίες, ενώ συχνά αποκτά έντονο φόβο για τα φάρμακα και τις αντιβιώσεις.

Με Τον Τρόπο Αυτό λαμβάνει προσοχή και φροντίδα από τον ατυχή, υποχωρητικό  συζυγο…Σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμπτώματα υποχονδρίασης εμφανίζονται μετά από τραυματικές εμπειρίες, όπως προβλήματα υγείας που πέρασαν άτομα του οικείου περιβαλλοντος του ατόμου, προκαλώντας στο ίδιο έντονο άγχος και φόβο για νόσο, καθώς και τον θάνατο.

Έτσι, άνθρωποι με Ιδεο-Ψυχ-Αναγκαστική ή Υποχονδριακή Προσωπικότητα ,που είναι αρκετά συχνές στον γενικό πληθυσμό, αν και σε βαθμούς διαφορετικης έντασης , ξεφεύγουν από το μέτρο και φτάνουν στην συνεχή ενασχόληση με την τήρηση των κανόνων υγείας.

Το αποτέλεσμα είναι να γίνεται η ζωή τους πραγματικό μαρτύριο.  

Ό σ ο ι   Τελικά Ακολουθούν υγιεινή διατροφή και άσκηση και έχουν καλό ύπνο, δεν έχουν μόνο καλύτερη καρδιολογική υγεία, αλλά και λιγότερη κατάθλιψη.

Λίγα λόγια .Απλά λόγια.Οχι βαρύγδουπες κουβέντες ανθρώπων που έμαθαν να ασκούν ασφυκτική πίεση πάνω μας προτεινοντας πράγματα που και σωστά δεν είναι, ρίχνουν τη διάθεσή μας, και τελικά μας παχαίνουν.

Χαιρετε.

ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ

Σημερα ζουμε Ένα Μυστήριο Δίδυμο.

Μια ζωή που είναι πραγματική και 
μια ε ι κ ο ν ι κ ή , φανταστική. 
Στην πραγματική του ζωή , ο ανθρωπος, είναι παρών την καθε στιγμή. 

Στην εικονική απασχολείται με χίλια δυο άλλα πράγματα, όπως:
Γιατί Φέρθηκε Έτσι Στον Α, Γιατί Του Μίλησε Άσχημα Ο Γείτονας Του.
Τί να κάνει  με τις καταθέσεις του.
Ακριβαίνει Η Ζωή Και Τον Πνίγει Η Αγωνία Αν Θα Τα Καταφέρει. 
Αργεί Ο Γυιός Του Το Βράδυ, Και Τον Τρώει Η Έννοια Αν Έχει Μπλέξει Και Χίλια Δυο Άλλα Πράγματα, Που Δεν Αφορούν Το Παρόν, Αλλά είναι απλά.
Σημεία Στο Παρελθόν ή Το Μέλλον. 
Ομως μ αυτό τον τρόπο γινόμαστε δέσμιοι του χτές και του αύριο, κι ετσι  βυθιζόμαστε σ αυτό που σήμερα ¨φοριέται¨ όλο και περισσότερο, 
στη   κ α τ ά θ λ ι ψ η.












Ο Χριστός έδωσε στους Μαθητές Του , πριν 2000 χρόνια μόνο μια Προσευχή,την  Κυριακή , δηλάδή Προσευχή του Κυρίου.

Η Κυριακή Προσευχή καταλήγει.
¨Και Μη Εισενέγκεις Ημάς Εις Πειρασμόν, Αλλά Ρύσαι Ημάς Απο Του Πονηρού.¨

Μ αυτήν τη φράση παρακαλούμε τον Χριστό, να μην μας αφήσει αβοήθητους στις λήψεις των διαφόρων αποφάσεων, που κάθε στιγμή παίρνουμε, και για το πιό μικρό πράγμα, να μας προστατεύσει απο κάθε είδους πονηρή επιλογή ,μια και ανά πάσα στιγμή χρειάζεται να παίρνουμε αποφάσεις, στις οποίες εμπλέκεται το πονηρό στοιχείο, ιδιως τώρα με την οικονομική κρίση Και εδώ αντλούμε απο την τεράστια πηγή του Ευαγγελίου, και τα λόγια του Χριστού, ο οποίος είπε οτι.












Στον Κόσμο Θα Έχουμε Πολλή Θλίψη, Όμως Θα Πρέπει Να Έχουμε Θάρρος Γιατί Εκείνος Νίκησε Τον Κοσμο  Για Λογαριασμό Μας. Θα πρέπει λοιπόν να προσπαθούμε, με κάθε τρόπο να είμαστε παρόντες  στην κάθε στιγμή της ζωής μας,έτσι ώστε να εμποδίζουμε τα διάφορα γεγονότα, να μας αποσπούν απ το κατάδικό μας παρόν.

Χαιρετε.

ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ..

Εἶναι γνωστή ἡ δύναμη τῆς φωτιᾶς. Τό πῦρ στήν φιλοσοφία τοῦ Ἡρακλείτου εἶναι σύμβολο τῆς ζωῆς, τῆς κίνησης, τῆς νομοτέλειας, εἶναι ρυθμιστής τοῦ σύμπαντος. 

Τό πρόβλημα δέν εἶναι τό πῦρ, πού εἶναι στοιχεῖο τῆς φύσεως, καί ἀπαραίτητο γιά τήν ζωή μας, ἀλλά ἡ κακή χρήση τοῦ πυρός, ἡ παράχρησή του.Ἐκεῖνο πού προβληματίζει ὅλους μας εἶναι ἡ ἐπιδημία τῶν ἀνεξέλεγκτων πυρκαγιῶν, κάθε χρόνο τέτοια περίοδο, πού εἶναι σταθερά ἐπαναλαμβανόμενα γεγονότα, ἡ χρησιμοποίηση τῆς φωτιᾶς γιά νά καίγονται οἱ πόλεις καί οἱ οἰκισμοί μέ φοβερές συνέπειες, ἤτοι τήν ἀπώλεια ἀνθρώπων, τήν καταστροφή τῶν οἰκιῶν καί τόν ἀφανισμό τῶν δασῶν καί τῶν ζώων.

Ἡ ἐπιδημία αὐτή ὀφείλεται σέ πολλά αἴτια, ὅταν ὅμως πρόκειται γιά ἐμπρησμούς, αὐτό ὀφείλεται στά «ἄρρωστα μυαλά» τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. Πολλοί κάνουν λόγο γιά Θεομηνία. Τό ἐρώτημα εἶναι: γιατί ἐμπλέκουν τόν Θεό σέ ὅλες τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τους; 

Δέν μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά Θεομηνία, ἀλλά γιά ἀνθρωπομανία, γιατί τέτοιες καταστροφές ὀφείλονται σέ ἀνθρώπους, πού ὁ Ντοστογιέφσκι θά τούς ὀνόμαζε «δαιμονισμένους», οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν τίς ἐσωτερικές ἀρρωστημένες καταστάσεις τους, ἀδιαφορώντας γιά τά φρικτά ἀποτελέσματα πού δημιουργοῦνται.Διερωτῶμαι:

 Ὅταν παρατηροῦνται τέτοια τρομακτικά γεγονότα, γιατί ἀμέσως τό μυαλό τῶν «θεολογούντων» ἀναμειγνύη τόν Θεό σέ αὐτά, ἄλλοτε μιλώντας γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε γιά τήν ἀγάπη Του; Γιατί ἐμπλέκουν τόν Θεό στίς δικές μας ἐμπαθεῖς διαθέσεις;

Βεβαίως, ὑφίσταται ἡ ἀποστασία ἀρχόντων καί ἀρχομένων καί ὑπάρχουν ἀμφίπλευρες εὐθύνες, ἀλλά αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀποδίδεται στόν Θεό, ἀφοῦ ξεκινοῦν ἀπό τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων καί ἐγκληματικές τους ἐνέργειες.

 Ὁ Θεός καί σέ αὐτές τίς περιπτώσεις σέβεται τήν ἐλευθερία τους, ἀκόμη σέβεται καί τήν ἐλευθερία τοῦ διαβόλου, ἀλλά παρεμβαίνει θεραπευτικά καί περιορίζει τό καταστροφικό ἔργο του.

Ἐκεῖνο πού παρατηρῶ εἶναι ὅτι μερικοί, ἐξετάζοντας διάφορα γεγονότα εὔκολα εἰσέρχονται στόν χῶρο τῆς θεολογίας , ἐνῶ αὐτά κινοῦνται στόν χῶρο τῆς δαιμονολογίας. Οἱ δαίμονες παρακινοῦν τούς ἀνθρώπους γιά τό κακό καί ἐκεῖνοι ἀποδέχονται τίς ἐνέργειές τους.Παρατηρῶ ὅτι ὅσοι κάνουν λόγο γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἤ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀγνοοῦν τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Ἡ δαιμονολογία εἶναι βασικό κεφάλαιο τῆς ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Ὅταν διαβάση κανείς τό Εὐαγγέλιο καί δῆ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε θά διαπιστώση ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ πολεμική τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, ὄχι γιά νά ἀσκήση ἁπλῶς τόν ἀλτρουϊσμό καί τήν φιλανθρωπία, ἀλλά γιά νά νικήση τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἄλλωστε, αὐτή ἦταν ἡ διαδικασία τῆς πτώσεως.Δυστυχῶς, πολλοί σύγχρονοι Κληρικοί καί θεολόγοι ἀρέσκονται νά ὁμιλοῦν γιά τήν ὀργή ἤ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιά κοινωνικά θέματα, χρησιμοποιώντας ὡραία διπλωματική, εὐγενῆ, ἐκκοσμικευμένη γλώσσα, τήν γλώσσα τῶν ἀνθρώπων μέ ὑψηλές θέσεις, πού συζητοῦν στό σαλόνι, ἐκφράζοντας ἁπλῶς τήν θλίψη τους καί ἀμνηστεύοντας τούς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς, πού εἶναι ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Δηλαδή ἠθικολογοῦν καί δέν θεολογοῦν.Ἔτσι, ἀκυρώνουν στήν πράξη τό ἔργο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος δέν γνωρίσει τό μίσος τοῦ διαβόλου καί δέν πολεμήσει τόν διάβολο, δέν θά μπορέση νά αἰσθανθῆ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅποιος ὁμιλεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀμνηστεύει τό μίσος καί τό ἔργο τοῦ διαβόλου, μᾶλλον εἶναι ἀντίθετος πρός τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας.Τά γεγονότα πού ζήσαμε καί ζοῦμε εἶναι ὄντως τραγικά. Εὐθύνονται πολλοί γι' αὐτά, κυρίως οἱ ἐμπρηστές. Παρακαλοῦμε τόν Θεό νά περιορίση τό κακό, νά θεραπεύση αὐτό πού πράττουν οἱ «δαιμονισμένοι», γιατί καί αὐτῶν σέβεται τήν ἐλευθερία, ἀλλά περιορίζει τό καταστρεπτικό τους ἔργο.Νά μάθουμε ὅμως καί ἐμεῖς νά μή ἐκφράζουμε μιά «θεολογία» τῶν παθῶν μας, ἀλλά νά παρηγοροῦμε τούς ἀνθρώπους, ἀγαπώντας ἐν ἀληθείᾳ καί ἀληθεύοντας ἐν ἀγάπῃ. Γιατί στό τέλος ἡ τρομολαγνεία καί ἡ ἀγαπολαγνεία εἶναι μιά ἀρνητική θεολογία, εἶναι μιά ἄλλη πνευματική πυρκαγιά, αἰώνιας διάρκειας.–

ΠΙΚΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ..

Θυμηθηκα τον π.Επιφανιο, που παντα ελεγε πως οσο και να μας πικρανει καποιος, ας μην του το κραταμε.



Στην Εκκλησιαστικη Παρεμβαση, διαβασα ενα σχολιο του Πρωτοπρεσβυτερου π. Θωμα Βαμβινη, με τιτλο : 
Πικρια για την εξουσια. 
https://www.parembasis.gr/index.php/el/



Εκει λεει μεταξυ των αλλων ο π. Θωμας.

Ὁ ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή μιλώντας γιά τό ὅτι
«συνέκλεισε [...] ὁ Θεὸς τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν, ἵνα τοὺς πάντας ἐλεήσῃ» (11,32), 
περιγράφει τήν κατάσταση αὐτῶν πού βρίσκονταν «εἰς ἀπείθειαν», μεταξύ ἄλλων, μέ τόν ἑξῆς λόγο: 

«ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν· ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει». 

Ἐδῶ ἡ ἀναφορά στήν πικρία γίνεται μέ μιά ἀναδιατύπωση τοῦ ψαλμικοῦ στίχου: 

«οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου»(Ψαλμός, 9, 28). 

Ἡ πικρία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων συνδέεται ἀπό τόν Δαβίδ καί τόν ἀπ. Παῦλο μέ τήν «ἀρά» (κατάρα, ὕβρη) καί τήν ἐπιθετικότητα τῶν ἀσπίδων.
Αὐτή ἡ ἐπιθετικότητα τῆς πικρίας δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τόν Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. 
Γι’ αὐτό στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή ὁ ἀπ. Παῦλος λέει: 

«Πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ».

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι πρώτη ἀπό ὅλες τίς κακίες βάζει τήν πικρία, πάσης προελεύσεως, γι’ αὐτό γράφει «πᾶσα πικρία». 
Ἐπίσης, δείχνοντας τό θεολογικό ὕψος τῆς ἀδικίας πού συντελεῖται μέ τήν πικρία καί κάθε κακία, προηγουμένως γράφει:

«μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως». 

Ἡ πικρία «λυπεῖ» τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ νά κατοικήση μέσα μας, ὅταν συντηροῦμε ἤ, τό χειρότερο, καλλιεργοῦμε πικρίες αὐτοκαταστροφικές, παθητικές ἤ ἐπιθετικές.
Ὁ ἀπ. Παῦλος θέλει νά μήν ὑστερῆ κανείς στήν πρόσληψη καί συντήρηση τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτό στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή γράφει: 

«ἐπισκοποῦντες μή τις ὑστερῶν ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μή τις ρίζα πικρίας ἄνω φύουσα ἐνοχλῇ καὶ διὰ ταύτης μιανθῶσι πολλοί». 
Θέλει τούς Χριστιανούς νά προσέχουν τόν ἑαυτό τους, ὄχι μέ ψυχολογισμούς, ἀλλά ἐλέγχοντας μή τυχόν ὑστεροῦν «ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ», μή τυχόν ὑπάρχει ρίζα πικρίας πού βλαστάνει καί ἐνοχλεῖ καί μολύνει πολλούς· πικρία ἀπό ἐγωπάθεια, φθόνο, ἀκατάσχετο πόθο ἐξουσίας πού ἐνοχλεῖ, ἀλλά καί μεταδίδει τόν μολυσμό της σέ πολλούς.
Ἄν θέλουμε νά ὑπάρχη «τό φῶς τό ἀληθινόν» καί ἡ «ἄνωθεν εἰρήνη» στίς καρδιές καί τίς κοινωνίες, θά πρέπει νά ἐγκολπωθοῦμε τήν προτροπή τοῦ ἀπ. Παύλου:

«Πᾶσα πικρία [...] ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ».

ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ

Ὅσοι μέ ἐρωτοῦν γιά τό πῶς γράφω τά κείμενά μου καί γενικά τά βιβλία πού ἐκδίδω, τούς ἀπαντῶ αὐτό πού εἶναι ἀλήθεια. Χρησιμοποιῶ τρεῖς τρόπους. Ὅταν θέλω νά γράψω ἕνα σοβαρό κείμενο, προτιμῶ νά γράψω σέ χαρτί, χρησιμοποιώντας μολύβι, ὄχι στυλό. Ὅταν θέλω νά γράψω ἕνα κείμενο στό ὁποῖο πρέπει νά κάνω πολλές ἀλλαγές, μεταφορές παραγράφων κλπ. χρησιμοποιῶ τόν ὑπολογιστή μέ τό πληκτρολόγιο. Καί ὅταν θέλω νά ἐκφράσω τίς σκέψεις μου γρήγορα καί κατά κάποιον τρόπο ἐλεύθερα, τότε ὑπαγορεύω αὐτό πού θέλω σέ ἄλλον γραφέα.

Ὅπως φαίνεται, περισσότερο μέ διευκολύνει νά γράφω σέ χαρτί μέ μολύβι. 

Μέ τόν τρόπο αὐτόν ἔγραψα πολυσέλιδα βιβλία, γιά παράδειγμα τά δύο βιβλία τῆς 

«Ἐμπειρικῆς Δογματικῆς», 

κατά τίς παραδόσεις τοῦ 

π. Ἰωάννου Ρωμανίδη. 

Ὅταν σκεφθῆ κανείς ὅτι τυπώθηκαν περίπου 900 σελίδες, τότε θά ὑπολογίση ὅτι οἱ χειρόγραφες σελίδες μου ἦταν περίπου 3.000. 

Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ ἄλλα βιβλία μου.

Δέν μποροῦσα νά ἐξηγήσω γιατί μοῦ ἀρέσει νά γράφω ἰδιοχείρως καί μάλιστα μέ μολύβι καί ὄχι μέ στυλό. Τό ἐξηγοῦσα ὅτι αὐτό δείχνει τήν φυσικότητα, ὅτι στό γράψιμο συμμετέχει ἡ ὅραση, ἡ σκέψη καί ἡ κίνηση καί γι’ αὐτό παράγουν μιά στερεότυπη γραφή. 

Ἐπίσης, τό μολύβι εἶναι κάτι φυσικό, πού σβήνονται εὔκολα τά γράμματα πού γράφονται στό χαρτί, καί βοηθᾶ στήν κίνηση πάνω στό χαρτί, ἐνῶ τό στυλό δυσκολεύει.

Πρόσφατα, διάβασα ἕνα κείμενο μέ τίτλο «Γιατί ἡ "συνταγή" τῆς μάθησης εἶναι στό μολύβι καί ὄχι στό πληκτρολόγιο». 

Τό κείμενο ἀναφέρεται σέ «μιά νέα μελέτη τοῦ Πανεπιστημίου Σταβάνκερ στή Νορβηγία καί τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Μασσαλίας στή Γαλλία», σύμφωνα μέ τήν ὁποία «οἱ μαθητές καί οἱ φοιτητές πού χρησιμοποιοῦν μολύβι καί χαρτί εἶναι ἀποδοτικότεροι στό νά μαθαίνουν καινούργια πράγματα σέ σύγκριση μέ ὅσους χρησιμοποιοῦν ὑπολογιστή καί πληκτρολόγιο».

Ὑποστηρίζεται ἀπό τούς εἰδικούς ὅτι αὐτό συμβαίνει «ἐπειδή ὅταν γράφουμε μέ τό χέρι οἱ κινήσεις πού κάνουμε ἀποτυπώνουν καλύτερα τά ὅσα καλούμαστε νά μάθουμε σέ μιά περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου πού ὀνομάζεται περιοχή τοῦ Μπροκά ή ελικα του Μπροκα.

πρόκειται γιά μιά περιοχή στήν κάτω μετωπιαία ἕλικα τοῦ ἀριστεροῦ ἡμισφαιρίου τοῦ ἐγκεφάλου πού μελετήθηκε ἐνδελεχῶς ἀπό τόν Γάλλο γιατρό Πωλ Μπροκά, ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε ὅτι ἀποτελεῖ τό "κινητικό κέντρο τοῦ λόγου".

Τό νά ἀγγίζουμε ἁπλῶς τό πληκτρολόγιο προκειμένου νά γράψουμε ἐνεργοποιεῖ ἐλάχιστα αὐτήν τήν περιοχή τοῦ ἐγκεφάλου, κάτι πού, ὡς φαίνεται, δέν ἐνισχύει ἐξίσου τήν διαδικασία τῆς μάθησης.

Οἱ ἐρευνητές κατέληξαν σέ αὐτά τά συμπεράσματα πού δημοσιεύονται στό ἐπιστημονικό περιοδικό 

"Advances in Haptics" ἔπειτα ἀπό παρακολούθηση ἐθελοντῶν σέ ὁρισμένους ἐκ τῶν ὁποίων ζητήθηκε νά γράψουν μέ μολύβι καί χαρτί, ἐνῶ στούς ὑπολοίπους σέ ὑπολογιστή. Καί οἱ δύο ὁμάδες ἐθελοντῶν κλήθηκαν νά μάθουν μιά ἄγνωστη ἀλφάβητο.

Οἱ ἐπιστήμονες κατέγραψαν τήν πορεία τῆς μάθησης τῶν ἐθελοντῶν στήν τρίτη καί στήν ἕκτη ἑβδομάδα τοῦ πειράματος καί, ὅπως εἶδαν, τά ἄτομα πού χρησιμοποιοῦσαν τήν "παραδοσιακή" μέθοδο τοῦ μολυβιοῦ καί τοῦ χαρτιοῦ εἶχαν καλύτερες ἐπιδόσεις στήν ἐκμάθηση τῆς νέας ἀλφαβήτου. Παράλληλα ἀπεικονίσεις τοῦ ἐγκεφάλου ἔδειξαν ὅτι στά ἄτομα πού εἶχαν χρησιμοποιήσει μολύβι καί χαρτί ὑπῆρχε πολύ πιό ἔντονη δραστηριότητα τῆς περιοχῆς τοῦ Μπροκά» 

(i Paideia, 11-11-2016).

Ἐκτός ἀπό αὐτά, ὅπως γνωρίζω ἀπό τήν πείρα, τό νά γράφη κανείς ἰδιοχείρως σημαίνει ὅτι πρέπει νά γνωρίζη πῶς θά «πιάνη» τό μολύβι (νά τό θεωρῆ πινέλο ζωγράφου), τό χέρι νά στηρίζεται σέ κάποιο σταθερό μέρος καί φυσικά νά ὑπάρξη κάποιος ἀντιγραφεύς.

Πάντως τό γράψιμο εἶναι χαρά καί δημιουργία, ἀρκεῖ κανείς νά τό κάνη γιά ὠφέλεια καί ὄχι γιά βλάβη, μέ αἴσθηση καθήκοντος καί ὄχι νά ἐκφράζη τά πάθη του.

Ν.Ι.