ΠΙΚΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ..

Θυμηθηκα τον π.Επιφανιο, που παντα ελεγε πως οσο και να μας πικρανει καποιος, ας μην του το κραταμε.



Στην Εκκλησιαστικη Παρεμβαση, διαβασα ενα σχολιο του Πρωτοπρεσβυτερου π. Θωμα Βαμβινη, με τιτλο : 
Πικρια για την εξουσια. 
https://www.parembasis.gr/index.php/el/



Εκει λεει μεταξυ των αλλων ο π. Θωμας.

Ὁ ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή μιλώντας γιά τό ὅτι
«συνέκλεισε [...] ὁ Θεὸς τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν, ἵνα τοὺς πάντας ἐλεήσῃ» (11,32), 
περιγράφει τήν κατάσταση αὐτῶν πού βρίσκονταν «εἰς ἀπείθειαν», μεταξύ ἄλλων, μέ τόν ἑξῆς λόγο: 

«ἰὸς ἀσπίδων ὑπὸ τὰ χείλη αὐτῶν· ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει». 

Ἐδῶ ἡ ἀναφορά στήν πικρία γίνεται μέ μιά ἀναδιατύπωση τοῦ ψαλμικοῦ στίχου: 

«οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου»(Ψαλμός, 9, 28). 

Ἡ πικρία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων συνδέεται ἀπό τόν Δαβίδ καί τόν ἀπ. Παῦλο μέ τήν «ἀρά» (κατάρα, ὕβρη) καί τήν ἐπιθετικότητα τῶν ἀσπίδων.
Αὐτή ἡ ἐπιθετικότητα τῆς πικρίας δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τόν Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. 
Γι’ αὐτό στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή ὁ ἀπ. Παῦλος λέει: 

«Πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ».

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι πρώτη ἀπό ὅλες τίς κακίες βάζει τήν πικρία, πάσης προελεύσεως, γι’ αὐτό γράφει «πᾶσα πικρία». 
Ἐπίσης, δείχνοντας τό θεολογικό ὕψος τῆς ἀδικίας πού συντελεῖται μέ τήν πικρία καί κάθε κακία, προηγουμένως γράφει:

«μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως». 

Ἡ πικρία «λυπεῖ» τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ νά κατοικήση μέσα μας, ὅταν συντηροῦμε ἤ, τό χειρότερο, καλλιεργοῦμε πικρίες αὐτοκαταστροφικές, παθητικές ἤ ἐπιθετικές.
Ὁ ἀπ. Παῦλος θέλει νά μήν ὑστερῆ κανείς στήν πρόσληψη καί συντήρηση τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτό στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή γράφει: 

«ἐπισκοποῦντες μή τις ὑστερῶν ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μή τις ρίζα πικρίας ἄνω φύουσα ἐνοχλῇ καὶ διὰ ταύτης μιανθῶσι πολλοί». 
Θέλει τούς Χριστιανούς νά προσέχουν τόν ἑαυτό τους, ὄχι μέ ψυχολογισμούς, ἀλλά ἐλέγχοντας μή τυχόν ὑστεροῦν «ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ», μή τυχόν ὑπάρχει ρίζα πικρίας πού βλαστάνει καί ἐνοχλεῖ καί μολύνει πολλούς· πικρία ἀπό ἐγωπάθεια, φθόνο, ἀκατάσχετο πόθο ἐξουσίας πού ἐνοχλεῖ, ἀλλά καί μεταδίδει τόν μολυσμό της σέ πολλούς.
Ἄν θέλουμε νά ὑπάρχη «τό φῶς τό ἀληθινόν» καί ἡ «ἄνωθεν εἰρήνη» στίς καρδιές καί τίς κοινωνίες, θά πρέπει νά ἐγκολπωθοῦμε τήν προτροπή τοῦ ἀπ. Παύλου:

«Πᾶσα πικρία [...] ἀρθήτω ἀφ' ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ».