ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ

 

 

 

Δυο λογια για τήν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία, μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, πού ἑορτάσαμε, καί τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, πού θά ἑορτάσουμε, οπως τα διατυπωσε ο Μητροπολιτης Ναυπακτου την14η Αυγουστου 2022 σε κηρυγμα Του.

Κατ αρχας τό ἀρχέτυπο τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀναδημιουργίας του εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὅπως ἀποκαλύφθηκε στό Ὄρος Θαβώρ, ενωπιον των 3 Μαθητων Του.

Η Θεοτοκος μας  ἔδειξε τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι να ἑνωθῆ μέ τόν Χριστό, νά πορευθῆ ἀπό τό κατ’ εἰκόνα, πού εἶναι τό νoερό καί το αὐτεξούσιο, στό καθ’ ὁμοίωση, πού εἶναι ἡ κατά Χάρη θέωση, και πού επιτυγχανεται μέ τον ὀρθόδοξο ἡσυχασμό καί τήν μυστηριακή ζωή, τήν πράξη καί τήν θεωρία.

Αὐτή σε γενικες γραμμες εἶναι ἡ ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία  σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς, σήμερα, παρά τήν διδασκαλία αὐτήν πού πέρασε σε ὅλη τήν πατερική διδασκαλία καί τήν ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τίς εὐχές τῶν Μυστηρίων, ἐπιχειρεῖται νά εἰσαχθῆ μιά ἄλλη ἀνθρωπολογία, με  νέους ὅρους.

Ετσι , Ἀντί τοῦ κατ’ εἰκόνα καί τοῦ καθ’ ὁμοίωση γίνεται λόγος γιά τήν ἀγάπη καί την ἐλευθερία, ὅπως τό εἰσήγαγε ἡ ρωσική θεολογία.

Φυσικά και ὑπάρχει ἡ ἀξία μεταξύ τῆς σχέσεως ἀγάπης καί ἐλευθερίας, ἀλλά δεν πρέπει νά γίνεται ἀντικατάσταση τῆς θεολογίας 

τοῦ κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωση.

Ἀντί τωρα τῆς διδασκαλίας ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου  ἔχει λογική καί νοερά ἐνέργεια πού ἀναπτύσσονται φυσιολογικά ὡς:  

νοῦς καί λόγος, μιλουν  μόνο γιά τήν λογική,τήν λογικοκρατία καί τήν ἐλευθερία τῆς βούλησης.

Ἀντί τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων ὅτι : 

ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ὡς ἄρσεν καί θῆλυ, γίνεται λόγος γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, και  την ἐλευθερία τοῦ προσώπου, χωρις  τήν ἀναγκαιότητα τῆς φύσης προκειμένου νά δικαιολογηθοῦν ὅλες οἱ ἐμπαθεῖς καταστάσεις.

Ἀντί τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θέωση γίνεται μέ τήν μετοχή τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, 

γίνεται λόγος γενικά καί ἀφηρημένα  γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Εννοειται οτι ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν κόσμο, ἀλλά ἄν δέν ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις, αὐτή ἡ ἀγάπη ενεργει  κολαστικά, ὅπως, ἐπίσης, αν ειναι φίλαυτη καί ἰδιοτελής ἀγάπη, ἡ ὁποία πρέπει νά θεραπευθῆ καί νά γίνη ἀνιδιοτελής.

Ὁ Χριστός καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δείχνουν τι εἶναι ὁ ἄνθρωπος, καί ποιός εἶναι ὁ σκοπός του.

Προφανως δέν χρειάζονται ἐκπτώσεις στήν ὀρθόδοξη θεολογία μέ τήν ἀντικατάστασή της ἀπό ξένες θεολογίες.

 

Περίληψη από κήρυγμα του Μητροπολίτου Ναυπάκτου που εκφώνησε στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, την Κυριακή 14η Αυγούστου

 

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ

 

Πρίν λίγες μέρες ἀπό τό Τηλεσκόπιο - Ὁρίζοντα Γεγονότων φωτογραφήθηκε γιά πρώτη φορά ἡ τεράστια μαύρη τρύπα πού βρίσκεται στό κέντρο τοῦ Γαλαξία μας.

Ἀμέσως αὐτό τό γεγονός ἀνακοινώθηκε ἀπό τίς ἐρευνητικές ὁμάδες, μέ συνεργασία τῶν ἐπιστημονικῶν φορέων.

Σημειωνει ο Μητροπολιτης Ναυπακτου :

Μέ ἐντυπωσίασε ἡ εἰκόνα πού εἶδα καί ἀμέσως τήν συσχέτισα, ὡς παράδειγμα καί μόνον, μέ τόν λόγο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου:

Κράτα τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μή ἀπελπίζεσαι.

Κατά τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία ὁ Ἅδης εἶναι ὁ χῶρος τοῦ θανάτου, στόν ὁποῖο κατέβηκε ὁ Χριστός, πού εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινό, καί ἐκεῖ ἐνίκησε τόν θάνατο καί τόν διάβολο.

Ἔτσι, ὅποιος μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι τό ἄκτιστο Φῶς, φθάσει στήν χαρισματική κατάσταση τῆς αὐτομεμψίας, τῆς βιώσεως τοῦ πνευματικοῦ Ἅδου, τότε πρέπει νά διακατέχεται ἀπό τό φῶς τῆς ἐλπίδας. Δηλαδή, μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ αἰσθάνεται τήν πνευματική του φτώχεια, ἀλλά μετέχει καί τοῦ Φωτός τοῦ Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἄνθρωπος τῆς μετάνοιας καί τῆς αὐτομεμψίας αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ Φωτός καί βέβαια φωτίζεται ἀπό τόν Θεό.

Εἶναι μιά φωτισμένη μαύρη τρύπα.

Μέσα στήν καρδιά του ἐνεργοῦν μεγάλες πνευματικές δυνάμεις, πού πάντως ἐμπνέονται ἀπό τό Φῶς τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, ἡ πνευματική μαύρη τρύπα στήν ζωή μας πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό τήν ἐμπειρία τοῦ θείου Φωτός.

Διαβαστε το Αρθρο του Μητροπολιτου Εδω

https://www.parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-312/7411-2022-312-07

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ

 

Ο David Chester ισχυριζεται πως η κβαντική μηχανική μας υποψιαζει για τη πραγματικότητα σαν ενα  νοητικό κατασκεύασμα. 

Ερευνες στην κβαντική βαρύτητα, όπως ο χωροχρόνος που αναδύεται μέσω ολογράμματος,  δείχνει ότι ο χωροχρόνος δεν είναι θεμελιώδης. Κατά μία έννοια, η νοητική κατασκευή της πραγματικότητας δημιουργεί το χωροχρόνο, ώστε να κατανοήσει τον ..εαυτό του. 

Σκεφτείτε ότι τα όνειρά σας είναι οι προσωπικές σας προσομοιώσεις. Αν και είναι πρωτόγονα , τα όνειρα δίνουν καλύτερη ανάλυση από τα μοντέλα των σύγχρονων υπολογιστών, και είναι σπουδαίο παράδειγμα εξέλιξης του ανθρώπινου νου. 

Ιδιαίτερα στα συνειδητά όνειρα, ο άνθρωπος έχει συνείδηση του ότι βρίσκεται σε όνειρο. 

Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι ο νους είναι δυνατό να κάνει πολύ ακριβείς εξομοιώσεις, που είναι αδύνατο να διαχωριστούν από την πραγματικότητα.

Αν και κάποιες από αυτές τις ιδέες είναι αμφιλεγόμενες σε πολλούς επιστημονικούς κύκλους, ισως πρέπει να εξετάζουμε με κριτικό πνεύμα τη συνείδηση και κάποιες όψεις της φιλοσοφίας. 

Χαιρετε

ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ..ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΥ ΕΝ ΓΥΝΑΙΞΙ..

 

Posted on 13 Μαΐου, 2019 by kosmaser

Μια φορα , ηταν ενας Χριστιανός που τον ελεγαν  Ιωάννη. 

Ηταν πλουσιος , αγραμματος, αλλα  ευλαβής.

Μια μερα, αποφασισε , μοίρασε την περιουσία του και πήγε σ ενα Μοναστήρι. 

Όμως οντας αγραμματος,στενοχωριόταν επειδή δεν ήξερε να διαβάζει προσευχές, όπως οι άλλοι μοναχοί, μια και δεν έπαιρνε τα γράμματα.

Δεν μπορουσε ούτε μία ευχή να πει απ’ έξω, ούτε το Πάτερ Ημών.Οι Μοναχοι προσπάθησαν να του μάθουν γράμματα, να του ερμήνευσουν τις διαφορες προσευχές,και τους  ψαλμούς.

Ο Ιωαννης δεν μπορούσε να μάθει τίποτα.

Κάποιος όμως έμπειρος και ενάρετος γέροντας προσφέρθηκε τότε να τον βοηθήσει. 

Του διάβασε μια-μια όλες τις ευχές, και τον ρώτησε ποια του φαινόταν ωραιότερη για να την μάθει.

Πιο πολύ μ’ αρέσει, λέει, το Θεοτόκε Παρθένε.

Και ο γεροντας αυτός  με κόπο πολύ και 

του ‘μαθε την ευχή :

Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ, εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Και με την συνεχή επανάληψη και τον καιρο ο Ιωαννης,  την αποστήθισε, και  χάρηκε πολύ, σαν να απέκτησε πολύτιμο θησαυρό και την έλεγε ασταμάτητα ολη  μέρα και νύχτα και στις αγρυπνίες π α ν τ ο ύ . 

Τα χείλη του συνεχώς εκινούντο. Απέφευγε να λέγει  περιττά  λόγια  και απομακρυνόταν από τους άλλους μοναχούς, για να λέει όλο και περισσότερο την προσευχή αυτή και να απολαμβάνει την γλυκύτητά της.

– Γιατί μας αποφεύγεις ευλογημένε; Του είπε μια ημέρα ένας αδελφός.

– Για να λέω κάποτε-κάποτε το Χαῖρε Μαρία  αδελφέ μου γιατί είμαι αμαρτωλός. 

Από τότε λοιπόν οι πατέρες χαϊδευτικά τον πείραζαν και τον έλεγαν Χαῖρε Μαρία… και όχι με το όνομά του.

Έλα εδώ  Χαῖρε Μαρία…, πήγαινε εκεί Χαῖρε Μαρία, κάνε τούτο Χαῖρε Μαρία, κάνε το άλλο

Ετούτος όμως ο μακάριος τα δεχόταν όλα με χαρά και αγαλλίαση..

Έλεγε λοιπόν αδιάκοπα για πολλά χρόνια και με πολύ ευλάβεια την αγία αυτή ευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο εως την ώρα της κοιμήσεώς του, που χωρίστηκε η μακαρία και ευλογημένη ψυχή του απ’ το σώμα του.

Οι μοναχοί κατά τον θάνατό του, καθώς διάβαζαν το ψαλτήριο και εν συνεχεία την νεκρώσιμο ακολουθία του, αισθάνθηκαν όλοι τους μιαν άρρητη ευωδία που προερχόταν από το ιερό του λείψανο και γι’ αυτόν τον λόγο τον ενταφίασαν σε έναν ξεχωριστό τόπο ,πίσω από το Άγιο Βήμα

Η ευωδία αυτή όχι μόνο δεν λιγόστεψε μετά την ταφή αλλά καθημερινά και μεγαλωνε.  Την ενάτη μέρα όταν πήγαν με τον Ηγούμενο να του διαβάσουν τρισάγιο και να τον μνημονεύσουν είδαν ένα παράδοξο θαύμα και απόρησαν όλοι.

Είχε φυτρώσει στον τάφο του ένας ωραιότατος κρίνος και στο κάθε φύλλο του ήσαν γραμμένα με χρυσά γράμματα οι λέξεις:

Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία.

Η ευωδία του κρίνου εκείνου δεν έμοιαζε με την μοσχοβολιά κανενός επίγειου άνθους. 

Τότε ο Ηγούμενος είπε στους αδελφούς:  Πατέρες μου από αυτό το θαυμάσιο, ας γνωρίσουμε πόση αγιοσύνη είχε τούτος ο τρισμακάριος και πόσο πόθο και αγάπη έτρεφε προς την Κυρία μας του ουρανού την Υπεραγία Θεοτόκο. 

Ασφαλώς η ρίζα αυτή του κρίνου θα βρίσκεται βαθιά στην καρδιά του.

Όταν πέρασαν τα τρία χρόνια στην εκταφή, όπως μας διασώζει η ευσεβής παράδοσις, είδαν με τα μάτια τους οι μοναχοί και διαπίστωσαν ότι ο κλώνος αυτού του υπερθαύμαστου ολόλευκου κρίνου εξήρχετο απ’ το στόμα του.

Οι δε ρίζες του ήσαν ριζωμένες στην άλιωτη και ευωδιάζουσα καρδιά του. 

Από εκεί είχε φυτρώσει ο ιερός εκείνος κρίνος.

Χαῖρε Μαρία.

Ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ βιβλίου

«Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία»