ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Με τα Εισόδια της Θεοτόκου, τιμούμε το γεγονός της αφιέρωσης της τριετούς Παναγίας από τους γονείς της στον ναό του Σολομώντα. 

Η Παναγία , γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα.

Την τριετη Μαρία οι γονείς της την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία, πατέρα του τιμίου Προδρόμου, και αυτός την ανέβασε στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου 

Στην εικονογράφηση των Εισοδίων της Θεοτόκου, βλέπουμε,  την Παναγία σαν μικρό τριετές κοράσιο . Ο Ζαχαρίας , έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στην κεφαλή της. 

Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιεροσύνης στην κεφαλή του. 

Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχοντας τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του. 

Αυτό δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό .

Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. 

Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους,  

Η εορτή των Εισοδίων  μας διδάσκει την προσευχή ως τρόπο ζωής, γενομενη η ίδια τύπος και διδασκαλία της προσευχής. 

Ο Ιωακείμ και η Άννα έχοντας ως προσωπικό τους πρόβλημα την ατεκνία ειχαν επίμονη και παρακλητική προσευχή, και ο Θεός εισακουσε το αίτημα τους. 

Με την είσοδο της Παναγίας στον ναό ξεκινά και η ατέρμονη προσευχή της προς το Θεό. 

Εισοδεύεται στα άγια των αγίων και εκεί κατευθύνει το νου της και συγκεντρώνει όλη την ύπαρξη της στην επαφή με το Θεό. 

Η προσευχή της Παναγίας είναι  ελεύθερη από υλικές η πνευματικές δεσμεύσεις γιατί γίνεται τρόπος ζωής, βίωμα προσωπικό της και σχέση διαπροσωπική με το Θεό. 

Στο ιερό που βρίσκεται δεν μιλά τόσο εκείνη προς το Θεό όσο ο Θεός προς εκείνη. 

Αυτή η εμπειρία της προσευχής είναι που οδηγεί τον Θεό να γίνει άνθρωπος για να σώσει τον κόσμο.

Σε μια εποχή που ο άνθρωπος αγνοεί τον τρόπο επικοινωνίας με τον πλησίον, παρουσιάζεται από την εκκλησία η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου 

ως απάντηση στο σύγχρονο επικοινωνιακό αδιέξοδο. 

Η σύγχρονη κοινωνία χαρακτηρίζεται από νοσηρές διαπροσωπικές σχέσεις. 

Στο χώρο της καρδιάς εκεί, στα «Άγια των Αγίων» της ύπαρξής μας ακούμε τα μηνύματα του Θεού. 

Στο βάθος της καρδιάς θα αναπτύξουμε την θεανθρώπινη συνεργασία με σκοπό τη συνάντηση του άλλου στο τέλος της πορείας. Μέσα από αυτήν την καρδιακή προσευχή με οδηγό την Θεοτόκο, θα μπορέσει ο άνθρωπος να βρει τελικά το νόημα της πραγματικής ζωής

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

 

Μην αφήνετε τίποτα για αργότερα.

Αργότερα, ο καφές κρυώνει.

Αργότερα, χάνεις το ενδιαφέρον σου.

Αργότερα, η μέρα μετατρέπεται σε νύχτα.

Αργότερα, οι άνθρωποι μεγαλώνουν.

Αργότερα, οι άνθρωποι γερνούν.

Αργότερα, η ζωή περνάει.

Αργότερα, μετανιώνεις που δεν έκανες κάτι...

Όταν είχες την ευκαιρία.

Η ζωή είναι ένας φευγαλέος χορός, μια λεπτή ισορροπία στιγμών που ξετυλίγονται μπροστά μας, για να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Η λύπη είναι ένα πικρό χάπι που πρέπει να καταπιείς, ένα βάρος που βαραίνει την ψυχή με το βάρος των χαμένων ευκαιριών και των ανείπωτων λέξεων.

Ας μην αφήνουμε τίποτα για αργότερα.

Ας αδράξουμε τις στιγμές καθώς έρχονται, με τις καρδιές ανοιχτές και τα χέρια απλωμένα για να αγκαλιάσουμε τις δυνατότητες που βρίσκονται μπροστά μας.

Γιατί τελικά, δεν μετανιώνουμε για όσα κάναμε, αλλά για όσα αφήσαμε ανεκπλήρωτα, τα λόγια που άφησαμε ανείπωτα, τα όνειρα που άφησαμε ανεκπλήρωτα

ΗΡΘΕ ..ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΙ ΕΦΥΓΕ ΞΑΦΝΙΚΑ..

 

Ο Δημήτριος Σούρας, 

έφυγε , στις 19 Νοεμβρίου 2024, απο μια βακτηριδιακη λοιμωξη.

Παντα προσπαθουσε να καταπολεμήσει το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.

Μεγάλωσε με μιαν έντονη αγάπη για τη λογοτεχνία και το θέατρο, που έθρεψαν την σκέψη και την ανθρωπιά του.

Αφιέρωσε τη ζωή του στην ψυχιατρική 

Πριν ένα χρόνο,  είχε δώσει συνέντευξη , λέγοντας πως θα ήθελε ο κόσμος να γνωρίζει δύο πράγματα για εκείνον.

«Όταν πεθάνω, θέλω να θυμάστε δύο πράγματα για μένα. Ότι αγαπώ τον άνθρωπο και ότι πίσω από κάθε παιδί ψάξτε τους γονείς», είχε πει τότε.

Αυτό που τον ξεχώριζε ήταν η ικανότητά του να μεταφέρει τα μηνύματά του με απλότητα, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του κοινού. 

Μια ανάρτηση που ταιριάζει  στην πορεία της ζωής του:

«Κάποιοι φεύγουν νωρίς, αθόρυβα, άδικα. Κάποιοι άλλοι αργότερα παίρνοντας μαζί τους εικόνες, συμπεριφορές, τρόπους ζωής, εποχές. 

Τελικά τι μένει; Μερικές ασπρόμαυρες ή χρωματιστές στιγμές, λίγα ή πολλά συναισθήματα, και – πάνω από όλα – πολλές ανεξίτηλες ζωγραφιές ψυχής οι αναμνησεις
Το τέλος όλων μας αναπόφευκτο, μην το φοβηθείς. 

Ζήσε όσο μπορείς καλύτερα αγαπώντας και προστατεύοντας τον εαυτό σου. 

Και όταν κάποτε σου σταθεί απέναντι, δείξε του με θάρρος όλη σου την υπόσταση και άφησε έτσι το δικό σου… memorial.

Ο Θεος να τον αναπαυσει.

Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ..ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ¨ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ¨

 

 

 

 

Παρουσιάστηκε αθόρυβα χωρίς επίδειξη.

Ο λαός συρρέει προς Αυτόν, Τον περιτριγυρίζει, τον ακολουθεί. 

Εκείνος περνάει σιωπηλός αναμεσά τους και τους κοιτάζει με μια ατέλειωτη συμπόνια. Απλώνει τα χέρια Του και τους ευλογεί, ξυπνά μέσα τους την αγάπη.

 

 

 

Ο λαός κλαιει και φιλάει το χώμα που Εκείνος βαδίζει.

Τα παιδιά ρίχνουν μπροστά του λουλούδια,   Είναι Αυτός ,είναι Αυτός ο ίδιος λένε όλοι. 

Φτάνει να τον αγγίξουν η να ψαύσουν τα ενδύματά του για να θεραπευτούν, 

ένας τυφλός βρήκε το φως του και έναν νεκρό κοριτσάκι ανασταίνεται με ένα Tου λόγο.

 

 

 Ο λαός βλέποντας μπροστά του τα ολοζώντανα θαύματα  αναταράζεται φωνές, αναφιλητά.

Και να που εκείνη τη στιγμή φάνηκε μπροστά. ο Μέγας Ιεροεξεταστής με τη συνοδεία του. 

Ψηλός, ξεραγκιανος με βαθουλωμένα μάτια. 

Τα είχε δει όλα, τον τυφλό που βρήκε το φως του και το μικρό κορίτσι που αναστήθηκε και το πρόσωπο του σκοτείνιασε. 

Διέταξε τους φρουρούς του να Τον συλλάβουν και να Τον κλείσουν σε μία σκοτεινή φυλακή. 

Σε λίγο η πόρτα άνοιξε και μπήκε στο σκοτεινό κελλί ο καρδινάλιος με μια δάδα στο χέρι. 

Πλησίασε τον ¨Αγνωστο¨ και του λέει: 

Εσύ είσαι;  

Γιατί ήρθες λοιπόν να μας ενοχλήσεις;

Αυριο θα σε κάψω πάνω στην πυρά σαν τον χειρότερο αιρετικό.

Θα περίμενε κανείς τον Καρδινάλιο, όταν αναγνώρισε εκεί μπροστά του τον ίδιο το Χριστό, να πέσει στα γόνατα και να του ζητήσει έλεος. 

Ηταν Εκείνος που στο όνομά Του είχε αφιερώσει τη ζωή του : 

Ο Μέγας Ιεροεξεταστής 

αντιπροσωπεύει την επίγεια ευτυχία και ευημερία,τον επίγειο άρτο Αγαπά την ειρήνη και το καλό του κόσμου,  δεν θέλει την οδύνη και συγκρούεται με τον Χριστό  που βάζει τον άνθρωπο σε περιπέτειες διότι τον κάνει ελεύθερο, τον εμπιστεύεται. 

Η ελευθερία έχει ένα βαρύ τίμημα, 

που είναι η τραγικότητα στην οποία μπορεί να οδηγήσει την ύπαρξη.

Ο Χριστός αφήνει τον άνθρωπο ελεύθερο να κάνει τις επιλογές του, να διαλέξει μόνος του το δρόμο του,ή κοντά Του, ή μακρυά Του. 

Μόνον ένας Θεός θα δημιουργούσε ένα τόσο ελεύθερο ον που θα το άφηνε να τον Σταυρώσει. 

Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μικραίνει κανείς τον άνθρωπο 

Αυτό κάνει ο Μ.Ιεροεξεταστής,όταν επικρίνει το Χριστό που αρνήθηκε 

τον πρώτο πειρασμό, να κάνει τις πέτρες ψωμιά για να χορτάσει τους ανθρώπους.

Ποτέ τους δεν θα χορτάσουν χωρίς εμάς.

Συ δεν θέλησες να τους χορτάσεις  για να μην τους στερήσεις την ελευθερία .

Αλλά αυτοί έρχονται, και καταθέτουν την ελευθερία τους στα πόδια μας και μας λένε 

κάντε μας δούλους, μα χορτάστε μας.

 

 

 

 

Ο Μ.Ιεροεξεταστής εξασφαλίζει τον επιούσιο άρτο,μιαν οργανωμένη κοινωνία όπου επικρατεί δικαιοσύνη. 

Επίγειος άρτος.Ο Θεός εδώ δεν έχει χώρο, δημιουργεί μπελάδες. 

Μ.Ιεροεξεταστής είναι ο πειρασμός που ο Ντοστογιέφσκι  τον πρόβαλλε σαν ένα φανταστικό ήρωα να μιλά και να πράττει. 

Είναι ο πειρασμός που βρίσκεται στα κατάβαθα της ύπαρξής μας που αντιτείνει τις δικές του προτάσεις στο λόγο, ή μάλλον στη σιωπή του Χριστού.

 

 

 

 

Ο Ιεροεξεταστής είναι μέρος,

του εαυτού μας, που αντιτάσσεται στο Χριστό, με μη αντιληπτο τρόπο. 

Γενεές-γενεών, ανθρώπων με αγνή ψυχή έχουν παρασυρθεί απ’ το πνεύμα του Μ.Ιεροεξεταστή 

που μιλά για καλοσύνη  φιλανθρωπία, ισότητα και δικαιοσύνη, αλήθειες 

πανανθρώπινες,όχι θεανθρώπινες 

όταν  απουσιάζει  ο Χριστός. 

Δίχως το Χριστό ο ανθρωπος, ειναι 

μονο χώμα, ενα κτήνος, ένας άβουλος δούλος. 

Πόθησες την ελεύθερη αγάπη του ανθρώπου λέει στο Χριστό ο Μ.Ιεροεξεταστής.

 

 

 

 

 

 

 

Οι πειρασμοί στην έρημο στρέφονταν εναντίον της ελευθερης εκλογής, εκ μέρους του ανθρώπου.

Ο Καρδινάλιος δεν θέλει την ελευθερία, αλλά την υποταγή. 

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το θαύμα κάτι που αρνήθηκε ο Χριστός για να μείνει ο άνθρωπος  ελεύθερος. 

Δεν θέλει να επιβάλλει την πίστη με το θαύμα,αλλά μετην ελευθερη βουληση του ανθρωπου.

Οστις θ ε λ ε ι  οπισω ελθειν.

Χαιρετε.