ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΕΛΑΣΤΙΚΟ ΟΝ

Ο Ουμπέρτο Έκο σε μια συνέντευξή του μεταξύ άλλων είπε :

Ο άνθρωπος έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά.

Είναι ένα θρησκευτικό  πλάσμα.

Ακόμα Κι Αν Είναι Άθεος,  Αναρωτιέται Για Την Ύπαρξη του , και 

Είναι ικανός να γελά  .

Τό γέλιο είναι η σκέψη για το θάνατο. Και τέλος, 

Κατανοεί την εμπειρία του  μόνον  μέσω μιας ιστορίας ενος μυθου   

 

 

Μεταφράζοντας αυτά τα τρία χαρακτηριστικά παρατηρουμε τρία κομβικά σημεία :

Θεός·θάνατος και·εμπειρία ζωή. 

Ο άνθρωπος, ενδιαφέρεται να μάθη: 

Για τον Θεό, που τον δημιούργησε, 

Για το Τί Είναι Θάνατος,και όλα που συνδέονται με τον θάνατο και 

Τί είναι ζ ω ή , που βιώνει  εμπειρικά,  ζώντας στην κοινωνία με άλλους άνθρώπους.

Ερμηνεύοντας τις σκέψεις αυτές, μέσα από την ορθόδοξη παράδοση, βλεπουμε πως :

 

Ο άνθρωπος στην πραγματικότητα 

Δεν Είναι Ένα Απλό Θρησκευτικό Όν, Αλλά 

Θεολογικό  Και Εκκλησιαστικό .

Είναι θεολογικό, γιατί αναζητά τον Θεό Ως Πρόσωπο και όχι ως μια ιδέα και ως μια συναισθηματική – ψυχολογική κατάσταση.

Κι αυτήν την αναζήτηση εννοεί  ως κοινωνία   με τον Θεό, που σημαίνει ότι είναι εκκλησιαστικό όν, γιατί μέσα στην Εκκλησία βιώνει την κοινωνία με τον Θεό και τους ανθρώπους. 

Μια ιδέα θρησκευτική, δεν αναπαύει την ύπαρξη του ανθρώπου.

 

 

 

 

 

Επίσης, ο άνθρωπος  γ ε λ ά , όχι γιατί θέλει να αντιμετωπίση τον θάνατο, άλλωστε ο θάνατος δεν υπερβαίνεται με τεχνικά “τερτίπια”, αφού είναι ένα βαθύτατο πνευματικό, αλλά και βιολογικό γεγονός 

Αλλά γελά επειδή είναι κατ’εικόνα  και καθ’ ομοίωση Θεού δημιουργημένος.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει ότι ο άνθρωπος, σε διαφορά με τα ζώα,

Είναι Γελαστικό Όν, ακριβώς γιατί υπερέχει από τα ζώα στον τρόπο της δημιουργίας του.

Ακόμη επειδή συνδέεται η εμπειρία με την ιστορία, γι’ αυτό λέμε ότι η ¨ορθόδοξη θεολογία¨ είναι ένα διήγημα, μια ιστορία, από την άποψη ότι ο θεόπτης,που είναι ο πραγματικός θεολόγος, διηγείται  Αυτά Που Είδε Και Άκουσε.  

Δεν στοχαζεται,δεν διανοείται απλώς Δεν ομιλεί μέσα από την  φαντασια  του και τις αφηρημένες ιδέες του.

Στην πραγματικότητα 

Ο Άνθρωπος Είναι Θεολογικό Και Εκκλησιαστικό Όν.Θέλει να βρη τον Θεό και θέλει να έλθη σε κοινωνία  με Αυτόν και τους ανθρώπους.

Κι αυτό επιτυγχάνεται  

μέσα  στην Εκκλησία, που λειτουργεί ως οικογενεια  και όχι ως ένα ψυχολογικό συναισθηματικό γεγονός.

 

ΣΗΜΕΡΟΝ

 

Στην Εκκλησία Μας , 

ό λ α  συμβαίνουν τώρα..σημερα.

Α κ ο υ μ ε .

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου. 

Όχι πριν δυο χιλιαδες χρονια.  

Αυτη ειναι η αιώνιος ζωή,  

Δεν πάμε ούτε στον παράδεισο ούτε στην κόλαση. 

Ε ί μ α σ τ ε  απο τωρα σημερα στον Παραδεισο ή στην κολαση.  

Για να σκεφθειτε έναν συνανθρωπό με καρκινο στα κοκκαλα ,που μονο η λησμονια της μορφινης τον καλμαρει κι αυτό για μερικες ωρες 

Α υ τ ο ς βιωνει την κολαση.  

Μια κολαση δικη του 

Η αιωνιότητα που οι περισσοτεροι ας πουμε υποψιασμενοι, εχουν κανει καραμέλα, συμφωνα με τα συμφεροντα τους, δεν είναι τόπος και χρόνος. 

Είναι ¨τρόπος¨ ύπαρξης εδώ και τωρα έτσι όπως ζουμε. 

Πίστη, είναι να έχεις σχέση με τον Θεό.  

Πίστη είναι να έχεις ¨συναντήσει¨ τον Ιησού Χριστό. Είναι μια κατάσταση μυστηριακή. Ενα μυστηριο Που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με τη λογική.

Ας πουμε.

Η προσευχή,  είναι  μια προσπάθεια συνάντησης με τον Θεό. Αλήθεια, τι είναι ο Θεός  

Ο Θεός δεν ερμηνεύεται με εκλογικεύσεις.  

Δεν χωρα στην ανθρώπινη λογική. 

Οι περισσοτεροι ψαχνουνε το θελημα του Θεου.. 

Να αγαπάμε.  Αυτό είναι το θέλημα του Θεού.  

Να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να προσευχόμαστε για όσους μας μισούν

 Εάν μισουμε αυτόν που μας μισεί, έχει αραγε κάποιο αποτέλεσμα;

Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως.

Εάν αγαπάτε μόνον αυτούς που σας αγαπούν, το ίδιο κάνουν και οι αμαρτωλοί. 

Εάν βοηθάτε όνο όσους σας βοηθούν, το ίδιο κάνουν και οι αμαρτωλοί. 

Δανείζετε μηδέν Απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί Του υψίστου  

Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.

Οικτίρμων. Φιλεύσπλαχνος. Ασύλληπτο νόηµα.  

Ο άνθρωπος που έχει επίγνωση γίνεται ταπεινός.

Και η ταπεινότητα οδηγει στην επιείκεια για τους άλλους.  

Θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους,  ευπρεπείς, σοβαρούς, δυνατούς, καλύτερους 

Και τους άλλους υποδεέστερους,  επειδή είναι  διαφορετικοί. 

Όμως δεν χρειάζεται να είναι τίποτε άλλο ο άνθρωπος στη ζωή του παρα  ο ι κ τ ί ρ μ ω ν.  

Σημερα, παγκοσμια, βιωνουμε  

την  θρησκευτικη  βία  φανατισμό  και θανατο.

Δεν Χρειάζεται προστασία ο Θεός από εμάς. 

Ζουμε, κι αφου ζουμε κάνουμε λάθη. 

Σημερα ζουμε εναν τρόμο της αμαρτίας  Μιας αμαρτίας Που με τιποτα, δεν είναι προσβολή του Θεού

Δεν μπορουμε.. να προσβάλουμε τον Θεό. Με την  αμαρτία απλα αυτοκαταστρεφομαστε με το να απομακρυνομαστε απ την αγαπη.

Μεγάλη αμαρτία είναι  η παράβαση των βασικών εντολών 

Να μην αγαπάς τον Θεό και  να μην αγαπάς τον συνάνθρωπο.  

Η αλαζονεία από τη μια και  ο εγωκεντρισμός  από την άλλη.  

Στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου 

Ο πλούσιος απολάμβανε όλα τα αγαθά  που του πρόσφεραν τα πλούτη του, ρούχα και φαγητά..

Ο φτωχός Λάζαρος, μάζευε τα ψίχουλα  που έπεφταν απ’ τα τραπέζια του πλούσιου.  

Ποιο ήταν τότε το μεγάλο αμάρτημα  του πλούσιου..Δεν πρόσεξε καν τον Λάζαρο.  Ήταν τόσο απασχολημένος  με τον εαυτό του,  που δεν παρατήρησε τον συνάνθρωπό του. 

Τα πραγματα είναι απλά.

Δικο μας το ζητημα  πού θα στρεψουμε την προσοχη μας ωστε να κάνουμε παραδεισο  το σημερα που είναι η συνοψη της ζωής μας

Μονο το σημερα.

Χαιρετε.