¨Ελα το βράδυ θάχουμε..λαχανοντολμάδες¨
Λακωνικό το μήνυμα του Ζάχου στο κινητό.
Μ έτρωγε η περιέργεια.
Ο Ζάχος δεν τρώει τέτοιου είδους φαγητά, για πολλούς λόγους.
Πώς ξαφνικά λαχανοντολμάδες, και μάλιστα με..παρέα,
και το βράδυ, που σκίζει τα ρούχα του για λιτότητα στο δείπνο….
Οι Αλκυονίδες φέτος καθυστέρησαν λίγο,
κι έτσι μολονότι Φλεβάρης ,έχουμε μαλακό καιρό, με γλυκούς νοτιαδες.
Νωρίς το απόγευμα, η παρέα μας απελάμβανε
το ηρεμο απογευματινό στο γνωστό μπαλκόνι.
Οι ανταλλαγές ευφυολογημάτων, έδωσαν τη θέση τους
σε…ωριμότερες σκέψεις..
Ο πόνος φίλοι μου, είναι κάτι που ανοιγει τα μάτια της ψυχής,
ή τα κάνει ικανά να δούν το άπειρο και το άγνωστο,
κι ίσως πέρα και πάνω απ αυτο..
Και πρέπει να ανοίγουν τα μάτια της ψυχής,
όχι μόνον οταν ποναμε οι ίδιοι, αλλά κι οταν πονούν οι άλλοι..
Αδυναμία δεν είναι η συμπόνια, αλλά αδυναμία υπάρχει
οταν τη σημασία του πόνου τη νοιώθουμε μόνον αν πονέσουμε οι ίδιοι..
Σας μπερδεψα;
Σίγουρα, αντέτεινε η Αλεξ,
( προφανώς ενήμερη του..πόνου το Ζάχου) που πήρε το λόγο ,
για να ..τον αποφορτίσει, όλοι νοιώθαμε οτι κάτι τον απασχολούσε,
κι ευρισκε την ευκαιρία, περνώντας το απ το κανάλι
του επιθετικού μονολόγου, να το τακτοποιησει στη συνειδηση του..
Οπως ακριβώς με μπέρδεψε ο Κοσμάς με τη.. μυστηριώδη φίλη του,
συνέχισε η Αλεξ, που υποφέρει απο συνεχείς πόνους
( δεν μας ενδιαφέρει η προέλευσή τους..) Οι υπεράνθρωποι, σαν κι αυτόν του Νίτσε, περιφρονούν, ή υποτιμούν
τον πόνο τουάλλου,
οταν όμως έρχεται η ώρα να τους..¨καρφώσουν στο βράχο¨του μαρτυρίου τους,
ως άλλοι Προμηθείς, πονούν και κραυγάζουν..
Κι όμως ολοκληρη η ζωή μας είναι γεμάτη πόνο..Κύριοι..
Το ίδιο κι η ιστορία..Στα χρόνια μας, η επιστήμη μας,
μείωσε τις αιτίες του πόνου, πλην όμως όταν πλέον
καθημερινά βλέπουμε την ποσότητα του πόνου του άλλου,
απ την κάθε είδους εξαθλίωση, δεν μιλάμε για κατόρθωμα
να.. γίνει κανείς αναίσθητος, το αντίθετο κατόρθωμα είναι να μην γίνει..
Ο πόνος Ζάχο μου φλύαρε, είναι η πιό…μεταφυσική ουσία ,
θάλεγα, απλά για να χρωματίσω την έννοια,
(μια και δεν πιστεύω στη μεταφυσική),στη φύση, κι όσοι δεν έχουν
τη δύναμη να νοιώθουν τον πόνο των άλλων, ως πόνο δικό τους,
είναι ταγμένοι οπωσδήποτε, άλλοι πιό λίγο, άλλοι πιό πολύ,
να ζήσουν τον πόνο επάνω στο ίδιο τους το σώμα,
η την ψυχή..Κι αυτή η εμπειρία, τους ανοιγει το δρόμο
προς το άπειρο, προς τον θάνατο, προς τον Θεό,
ή μήπως προς την σωτηρία;
Μην ξεχνάτε τον Dante που επέμενε οτι ο πόνος μας ενώνει ξανά με τον Θεό..
Μήπως τελικά ο πονος δεν είναι κατι το εγκοσμιο;
Αλλωστε τον μεγαλύτερο πόνο τον αισθάνθηκε, εκούσια Εκείνος,
ο Μεγάλος, ο Μόνος, Ο Ξένος, Ο Υιός του Ανθρώπου,
καρφωμενος πάνω στον Σταυρό οταν είδε κάτω
την Μητέρα Του και δίπλα της τον Μαθητή
που αγαπούσε ιδιαίτερα, και ξαφνικά ο πόνος
ο μεγαλύτερος του κόσμου, συνέπλευσε με εκείνον
της αγάπης προς την Μητέρα και τον Μαθητή
κι έγινε ένα ξεχωριστό Μυστήριο,
και ένωσε με ακατάλυτα δεσμά, την Ζωή με την αιωνιότητα..
Κι όμως στο Μυστήριο αυτό δεν ήσαν παρόντες άλλοι,
ούτε οι υπόλοιποι Μαθητές, παρά μόνον…δύο Γυναίκες…
η Μαρία η Μαγδαληνή,η ¨αμαρτωλή¨, κι η αδελφή της Μητέρας του…
Ετσι λοιπόν να που η α-μαρτία συνδέεται με τον πόνο και την μετάνοια,
που είναι, ας μην το ξεχνάμε, ένας μεγάλος πόνος..
Οι Στωϊκοί φιλόσοφοι, εδίδασκαν την αδιαφορια στον πόνο γενικά..
ο Χριστός μας λέει Μακάριους εφ όσον πενθούμε,
γιατί θα βρούμε παρηγοριά..κι εφ όσον κλαίμε τώρα…θα γελάσουμε…
Απ την άλλη παραδόξως καταδικάζει τη χαρά
¨Ουαί οι γελώντες νυν, οτι πενθήσετε και κλαύσετε¨..
Ο πόνος λοιπόν φαίνεται οτι είναι η οδός της σωτηρίας
για τον Χριστιανό. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι
η στενή και τεθλιμμένη οδος η απάγουσα εις την Ζωήν…
Απ την απαρχή του ανθρώπου μεχρι σήμερα
εχουν γίνει και γίνονται ανακαλύψεις, εφευρέσεις άπειρες…
Η τεχνολογία έχει αφηνιάσει..
( Ενας πελάτης μου, στέλεχος πολυεθνικής, που ασχολείται
με την τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων, μου έστειλε ένα τηλέφωνο
που κάνει τα πάντα…Αφού φοβάμαι οτι παρακολουθεί κι εμένα την ίδια..
.Οταν πάψω να το κοιτάζω…σβήνει, μόλις γυρίσω το βλέμμα μου
πάνω του, ανοίγει και με καλωσορίζει με μιαν εξωτική απαλή φωνή,
ζητώντας μου εντολές…)
Είπαμε ανακαλύψεις άπειρες…Αποκαλύψεις όμως ελάχιστες..
Μεχρι τη χρονική στιγμή που ηρθε στον κόσμο
( κτίση είναι το ορθότερο) ο Χριστός, κανένας απ τους
ως τότε ας πούμε μύστες, δεν είχε συνδέσει τον πόνο με την αιωνιότητα…
με την Σωτηρία Της Ψυχής στο άπειρο..
Κανένας δήθεν μεγάλος ,δεν είχε σκεφθεί
πως ο πόνος, σαν γεγονός φυσικό, είναι εντελώς αδικαιολόγητος,
λογικά και ηθικά ασύλληπτος…
Ομως μήπως έχει καμμια σημασία η υπαρξη καποιας αιτίας,
που θα στήριζε την υπαρξη του;
Απ την άλλη ,ο πόνος είναι το πιο έντονα χρωματισμένο
συμβάν στη ζωή του ανθρώπου..
Φίλοι μου φτάσαμε στην ουσία της κουβέντας μας…
Αυτό το εντονότερο απ όλα τα συμβάματα στη ζωή
ενός Ανθρώπου ( Ναι με Α κεφαλαίο) δεν έχει..φυσική την ουσία του..
Τί μου έλεγες Κοσμά για την φίλη σου..πώς περιγράφει τον πόνο της,
ή για νάμαστε πιό σωστοί, πώς εσύ προσλαμβάνεις
τον τροπο με το οποίο η φίλη σου εξωτερικεύει τον πόνο της;
Δεν μου ειπες οτι μόλις γίνεται συνειδητή η ύπαρξή του,
ανεβάζει το Υποκειμενο, στο ύψωμα εκείνο της ζωής,
απ όπου η θέα ξεπερνά τον φυσικό ορίζοντα;
Ακριβώς έτσι είναι, και γι αυτό, μήπως
και το Υποκείμενο νοιώσει το μεγαλείο της στιγμής,
κι υπερηφανευθεί, μια και γίνεται συμμέτοχος
του οδυνογόνου γεγονότος..του πόνου, έρχεται ο περισπασμός…
Κάποιο μέλος της οικογένειάς του.. αρρωσταίνει,
κι αμέσως το Υποκείμενο…προσγειώνεται, και…γλυτώνει την Υβριν…
Ο Χριστός θεωρεί και τον πιο μικρό πόνο σημαντικό..
Απ την άλλη ο Βούδας πείθει τον άνθρωπο..να ξεχνά τον πόνο του..
Ο Χριστός, δεν θέλει να σε σώσει απ τον πόνο…
Αντίθετα αυτό που θέλει είναι να σε σωσει ..μέσω του πόνου..
Δεν προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο σου…Αντίθετα τον διεγείρει…
Δεν σε ναρκώνει αλλά σε ξυπνάει..
Σε καλεί να εργαστείς κι αυτό απαιτεί να είσαι …ξυπνιος..
Κι ο πόνος είναι αναγκαίος για να μένεις ξύπνιος..
Δεν σου δίνει ο Χριστός κάποιο ναρκωτικό για να κοιμηθείς..
Δεν πρέπει επ ουδενί να κοιμηθείς..μέχρι την συντέλεια..
Αφού λοιπόν θα…κοιμόσουνα ..αν ΔΕΝ πονούσες..
έρχεται ο ό πόνος και σ εμποδίζει να κοιμηθείς
( μεταφορικά πάντα, πες στη φίλη σου…)
Ο πονος είναι δράση…βούληση.
¨Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε…αλλά θαρσείτε…
Εγώ νενίκηκα τον κόσμον..¨
Ετσι τελειώνει στο κατα Ιωάννην η αναφορά του Χριστού
στις τελευταίες υποθήκες Του.
¨Εγώ είμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα..
Αμην αμην λέγω υμίν οτι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς.
¨ Βαρειά η προειδοπίηση του επερχόμενου πόνου..
Αν μαζέψουμε σε μια ζυγαριά όλα τα μεγάλα δήθεν του κόσμου,
όπως είναι η χαρά, το πάθος της δημιουργίας,
η υπερηφάνεια της αναγνώρισης, το μίσος η κάθε φιλοδοξία,
η βούληση για εξουσία και δύναμη…δεν μπορούν
να εμπνεύσουν την δημιουργικότητα του πόνου..μέσα στην ιστορία..
Ο πόνος απο μόνος του είναι μεγάλη δύναμη..
Ισως μεγαλύτερη απο κάθε άλλη δύναμη..
Ποιός μπορεί να νικήσει εκείνον που έχει αποφασίσει
ν ανέβει στο σταυρό, ή αν θέλετε που έχει αποφασίσει
να μην κατέβει απ τον σταυρό;
ΚΑΝΕΙΣ…Θελετε ένα δυνατό παράδειγμα;
Η γυναίκα οταν γεννά πονά και λυπάται..
Μάταιη είναι η χαρά της γέννησης του παιδιού της…
Ο πόνος όμως δεν είναι μάταιος..Φίλοι μου η Ορθοδοξία μας
είναι ο μεγάλος Δάσκαλος του πόνου και του θανάτου,
γιατί είναι ταυτόχρονα κι ο μεγάλος δάσκαλος της αγάπης..
Κι όλα μαζί…θάνατος, πόνος κι αγάπη, μας φτιάχνουν
ένα κράμα που η γεύση του δεν είναι παρά η ιδέα της αιώνιας Ζωής..
Δεν αναρωτιέσθε πώς κανείς μα κανεις, πριν τον Χριστό,
δεν συνέλαβε την μεγαλειώδη συνάκραση του πόνου,
της αγάπης του θανάτου και της αιώνιας ζωής,
να λαμπυρίζει μέσα στην μεταφορική κούπα
της φτωχής μας καθημερινότητας;
Τόσοι και τόσοι μεγάλοι Ελληνες φιλόσοφοι ηλθαν
και μας άφησαν ψήγματα σοφίας…
Τόσοι προφήτες σ όλη την κτίση, ψέλισαν κάμποσα
λόγια απ όσα διατύπωσε λακωνικά μα τόσο περιεκτικά ο Χριστός..
Είμαστε υπερήφανοι που οι πρόγονοί μας έκαναν
τις πιό μεγάλες ανακαλύψεις… οτι στην γλώσσα μας διατυπώθηκαν
οι μεγάλες Αλήθειες..Κι όμως κανείς μα κανεις δεν υποψιάσθηκε
πώς μπορούν να γίνουν ¨ζωοφόρο κράμα¨ πόνος αγάπη ,θλίψεις, θάνατος..
Μόνο Εκείνος, ο Υιός του Ανθρώπου Ο Χριστός..
Χαμήλωσε το βλέμμα, σκούπισε ένα δάκρυ απ τα μάτια της,
και πήγε πρός το μέρος του θεορατου Βαγγελάκη
που έτρεμε απο ανεξέλεγκτη χαρά..
Σκύψε Βαγγέλη μου να σε φιλήσω,
ηταν η πρώτη φορά που άκουσες ολόκληρο τον μονολογό μου..
Ο Βαγγελάκης αγκάλιασε με τα πελώρια χέρια του την Αλέξ,
την σήκωσε στο μισό μέτρο και την φίλησε σταυρωτά..
¨Τσιρά γιατρίνα, χωρίς παρεξήζηση,
σ αγαπώ πιότερο απ τη μάνα μου..
Τί όμορφα που μιλάς…Αλλ ανάθεμά με κι αν κατάλαβα πράμα…
Ομως τσε γω αγαπώ, τσε πονώ, αλλα δε φοβάμαι το θάνατο,
αφού έχω τον.. ζατρούλη να με τηράει…¨
Τελικά ο Ζάχος άρχισε, αλλά ήταν η μέρα της καλής μας Αλεξ
για να ξετυλίξει τον μίτο του πόνου..
Για την ιστορία, τελικά φάγαμε κρητικούς λαχανοντολμάδες
με υπέροχο πρόβειο γιαούρτι της τσανάκας…
Ναι αυτό με όλα τα λιπαρά του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου