ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ..ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Μια απ τις πιο ωραίες συμφωνίες του Μπετοβεν 

ειναι η Ε ν ά τ η   θα μας απασχολήσει, και 

ιδιαίτερα απ αυτήν  ή περίφημη 

Ω δ ή   στη  χ α ρ ά .

Ο  Μητροπολίτης,Ναυπακτου ,τον Απρίλο του 2008,τότε που τα σύννεφα της οικονομικής ύφεσης, δεν είχαν ακόμα μαζευτει πάνω απ 

το υβριδικό  μ ό ρ φ ω μ α   

της Ευρωπαϊκής Ενώσης  

 

δημοσιευσε ενα σχολιο . 

Το 1972 ως ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επελέγη η Ωδή  της χαράς ,που είναι το τέταρτο μέρος της συμφωνίας του Μπετόβεν που ολοκληρώθηκε το 1824.

Ο Σλοβένος φιλόσοφος Stavoj  Zizek  έγραψε ένα άρθρο για τον ύμνο αυτόν με τίτλο Η Ευρώπη Μεταξύ

 

«Ωδής Χαράς», Χάους Και Απόγνωσης», 

που δημοσιεύθηκε στους New York Times και αναδημοσιεύθηκε στην Καθημερινή (30-12-2007).

Στο άρθρο αυτό υποστηρίζει ότι: 

Οι Θεωρητικοί Του Λόγου Ονομάζουν την 

«ωδή της χαράς» 

ως  Κενό Σημαίνον ,

που σημαίνει ότι είναι Ένα Σύμβολο Που Μπορεί Να Αναπαραστήσει Ο,τιδήποτε, δηλαδή ο καθένας μπορεί να το χρησιμοποιήση για τους σκοπούς του και να του δώση το ιδιαίτερο νόημα που θέλει.

Από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί για να τεκμηριώση αυτήν την άποψη είναι ότι την ¨ωδή της χαράς¨.

Ο Ρομέν Ρολάν, που βραβεύθηκε με το βραβείο Νόμπελ, την θεώρησε ως «Το Σπουδαιότερο Δείγμα Ανθρωπιστικής Σύνθεσης Αφιερωμένης Στην Αδελφοσύνη Των Λαών»

• Την Χρησιμοποίησαν Οι Ναζί σε διάφορες εκδηλώσεις

• Κατά Την Διάρκεια Της Πολιτιστικής Επανάστασης Στην Κίνα, που ήταν εχθρική για κάθε δυτικό προϊόν, θεωρήθηκε ως μουσικό κομμάτι που δήλωνε την πάλη των τάξεων

• Στην Δεκαετία Του ’50 Και ’60 Στους Ολυμπιακούς Αγώνες επελέγη για την απονομή των μεταλλίων, ως ένας συμβιβαστικός ύμνος μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας

• Το Ρατσιστικό Καθεστώς Του Ιάν Σμιθ Στην Ροδεσία την χρησιμοποίησε ως εθνικό ύμνο.

Ο καθένας επέλεξε αυτό το μουσικό κομμάτι για τους σκοπούς του. 

Μπορεί να πη κανείς ότι ενδεχομένως εκφράζει αυτό που λέμε οικουμενικότητα, ίσως ο καθένας μέσα από αυτό θέλει να στείλη

Το Μήνυμα Της Χαράς, Της Επιτυχίας, Της Επικρατήσεως, Της Ελπίδας.

Όμως, ο αρθρογράφος, ερμηνεύοντας αυτό το γεγονός, επισημαίνει ότι Η «Μουσική Αυτή Σύνθεση, Χαρακτηρίζεται 

Από Μια   

Ι δ ι ό μ ο ρ φ η  Α ν ι σ ο ρ ρ ο π ί α  .

Γιατί, στο τέταρτο μέρος της Ενάτης Συμφωνίας, μετά την κεντρική μελωδία την Ωδή της χαράς, αλλάζει ο τόνος, και αντί να  κ ο ρ υ φ ω θ ή   αυτή η μελωδική υμνωδία,

Επαναλαμβάνεται Μια Μουσική Που Βασίζεται Σε

Σ τ ρ α τ ι ω τ ι κ ά  Εμβατήρια 

Με Πνευστά Και Κρουστά 

Όργανα, Τα Οποία Υιοθέτησαν 

Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις 

Τον 18ο Αιώνα Από Τους 

Τ ο ύ ρ κ ο υ ς   Γ ε ν ί τ σ α ρ ο υ ς  .

Έτσι, «ο ρυθμός γίνεται τρόπον τινα καρναβαλιστικός, οι κριτικοί τον χαρακτηρίζουν πομπώδη και η συμφωνία μετατρέπεται σε 

π α ρ ω δ ί α. 

Σύμφωνα με τους ιστορικούς της μουσικής, από το σημείο αυτό και έπειτα, όλα πάνε στραβά και η ταπεινή αξιοπρέπεια του πρώτου μέρους δεν επανέρχεται».

Και ο αρθρογράφος συνεχίζει ότι

 «Ολόκληρη Η Ωδή Της Χαράς Αποπνέει Ένα Αίσθημα 

Υ π ο κ ρ ι σ ί α ς . Το χάος που ξεσπάει με το στρατιωτικό εμβατήριο αποτελεί στην ουσία ένα είδος

 ε π ι σ τ ρ ο φ ή ς  τ ο υ   α π ω θ η μ έ ν ο υ  

 την εκδήλωση δηλαδή ενός συμπτώματος που υπέφωσκε από την αρχή».Το στρατιωτικό εμβατήριο που ακολούθησε την «Ωδή της χαράς» στην πραγματικότητα δηλώνει «την επαναφορά της τάξης, η οποία διακόπτει την γελοία επίδειξη σοβαρότητας που προηγείται».

Η Επιλογή Της «Ωδής Της Χαράς» Ως Ύμνου Της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Μέσα Από Αυτές Τις Αναλύσεις, Δείχνει Τα 

Π ο λ υ π ο ί κ ι λ α   Σ τ ο ι χ ε ί α   Που Διακρίνουν Τον Ευρωπαϊκό Χώρο. Δεν υπάρχει μια ομοιογένεια στην ευρωπαϊκή κουλτούρα και παράδοση, δεν μπορεί κανείς να βρη  κ ο ι ν ο ύ ς  σ τ ό χ ο υ ς   και οραματισμούς, νόημα ζωής και βεβαίως παρατηρείται

 μ ε γ ά λ η   υ π ο κ ρ ι σ ί α , χάος και απόγνωση. 

Αλλά και αυτή η χαρά είναι ένα συναίσθημα και δεν αγγίζει την εσωτερική υπόσταση του ανθρώπου.Παρατηρεί Κανείς Να Κυριαρχή Στην Ευρώπη Μεγάλη Απελπισία, Πολύς Πόνος, Αλλά Και 

Ε π ι θ ε τ ι κ ό τ η τ ε ς  Μερικών Λαών Εναντίον Άλλων.

Τελικά, δεν πρέπει κανείς να αναμένη την ευτυχία και την ελευθερία του από το σύστημα, την οργάνωση, την κοινωνική τάξη –αυτό συνιστά έναν δυτικό τρόπο σκέψης–

Αλλά Θα Πρέπη 

Ο Ί δ ι ο ς  Ο Ά ν θ ρ ω π ο ς 

 

Να  Ν ο η μ α τ ο δ ο τ ή  Την Ζωή Του. 

Θα πρέπη όλοι μας να βρίσκουμε τρόπους να υπερβαίνουμε το εσωτερικό κενό, και να αντιμετωπίζουμε τον εσωτερικό πόνο και Να Μη Αναμένουμε Τέτοιες Λυτρωτικές Ενέργειες Από Το Σύστημα, Την Οργάνωση, Την Κοινωνία, Το Τραγούδι, Την Μουσική.

Η Ωδή Της Χαράς Είναι 

Π ρ ο σ ε υ χ ή  Τ η ς  Κ α ρ δ ι ά ς .

Ν.Ι

Ο προσεκτικός αναγνώστης, μπορεί να δεί πως ήδη απ το 2008, η ευαίσθητη καρδιακή σκέψη του Ιεράρχου, είχε αντιληφθεί τον ¨ολισθηρό δρόμο¨ που βάδιζε το σύνολο της Ευρωπαϊκης Ενωσης.

Οταν ¨το συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα¨ μιας ενώσεως κρατών, δεν είναι παρά 

το 

¨ο ι κ ο ν ο μ ι κ ό   σ υ μ φ έ ρ ο ν¨ , και η δημιουργία συνθηκών ανόδου του επιπέδου διαβίωσης, χωρίς παράλληλα να νοηματοδοτείται η υπαρξη των εκατομμυρίων ασύνδετων μεταξύ των ανθρωπίνων υπάρξεων-κυττάρων, κάποια στιγμή φτάνουμε σ ένα αδιέξοδο που τα τελευταία χρόνια βιώνουμε όλοι έκπληκτοι.

Η νοσογένεια της σημερινής κατάστασής, δεν διέφυγε της προσοχής του ¨Εκκλησιαστικού Ανδρός¨, που με ένα απόλυτα κατανοητό και γλαφυρό παράδειγμα,το παγκοσμίως γνωστό και αγαπημενό μουσικό έργο,

την ε ν ά τ η..του Μπετόβεν..

¨ε ν τ υ σ ε  μ ο υ σ ι κ ά¨..και  έδωσε το στίγμα των πραγμάτων που θάρχονταν πολλα χρόνια πρίν…

Καλή Νύχτα Σας..