Σε όλους είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ρατσισμός προς τους ξένους.
Όσοι ξένοι ήλθαν εδώ βρήκαν τα πάντα, μόνο τη ψυχή μας δεν τους δώσαμε!
Εντούτοις στην Ελλάδα υπάρχουν ανόητοι και αρκετοί κουτοπόνηροι. Από αυτούς είναι εκείνοι που αντιδρούν στην Επίσκεψη του τούρκου Προέδρου .
Και οι μεν ανόητοι πιστεύουν τα παραμύθια των Ευρωπαίων ότι
οι τούρκοι, τάχα μόνοι τους, έκαναν τις Γενοκτονίες των χριστιανών
στη Μ. Ασία και αγνοούν «εν τη αφελεία» τους ποιοι απεφάσισαν και όπλισαν τόσο τους Οθωμανούς δημίους όσο και τον Κεμάλ Ατατούρκ. Και για ποιο λόγο το έκαναν..
Εδώ είναι και το μεγάλο ερώτημα!
Οι τούρκοι ποτέ με δική τους απόφαση δεν πολέμησαν ούτε τους Ρωμηούς, ούτε τους Έλληνες.
Ποτέ!
Οι τούρκοι πάντα υπήρξαν τα πειθήνια όργανα των Δυτικών
(Αυτών που στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και στην συνέχεια στον Εμφύλιο, που οι ίδιοι προκάλεσαν, κατέσφαξαν τη μισή Ελλάδα)
Τόσο η εισβολή στην Κύπρο όσο και τα Σεπτεμβριανά στην Πόλη είναι ξεκάθαρα έργο των Άγγλων.
Θυμούνται οι Κύπριοι φοιτητές που έφυγαν από την Ελλάδα για να πάνε να πολεμήσουν στην Κύπρο το 1974 ποιων καράβια τους εμπόδιζαν. Όπως θυμόταν και διηγουνταν ό Κωνσταντινοπολίτης δημοσιογράφος Δημήτρης Καλούμενος, που κατέγραψε τις καταστροφές των Σεπτεμβριανών, πώς οι Εγγλέζοι τα προκάλεσαν.
Την επάρατη εκείνη ημέρα ,
6 Σεπτεμβρίου 1955, το μεσημέρι, έλεγε το BBC ότι μπήκε βόμβα στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη.
Ο Πατριάρχης τηλεφώνησε στο δημοσιογράφο Καλούμενο, του είπε την πληροφορία και τον παρακάλεσε να την επαληθεύσει.
Ο Καλούμενος έμαθε ότι η πληροφορία δεν ήταν -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αληθινή. Όντως!
Ο γιός του άγγλου Προξένου δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε να βάλει τη βόμβα.
Το κατάφερε το βράδυ. Έτσι ακολούθησε το προγραμματισμένο ομαδικό έγκλημα.
Όμως ο Τούρκος πάντα πρέπει να φταίει… Διερωτήθηκαν ποτέ αυτοί οι αφελείς γιατί κατά την Καταστροφή της Σμύρνης ενώ
στο «φράγκικο μαχαλά» που ζούσαν οι Παπικοί, ένα δρόμο πάνω από την ρωμαίικη συνοικία, δεν άνοιξε «ρουθούνι», στην άλλη πλευρά εγίνοντο φοβερά εγκλήματα με πλήρη, αδιάντροπη και φανερή κάλυψη από όλους τους Ευρωπαίους;
Αυτούς τους «πολιτισμένους», που τότε μας πετούσαν στη θάλασσα, μετά μας έκαψαν στα Καλάβρυτα, και τώρα οδήγησαν 10.000 ανθρώπους στην αυτοκτονία και εκατομμύρια στην απόγνωση με την απάνθρωπη οικονομική εκμετάλλευση αυτού του λαού.
Έρχεται ο Ερντογάν στην Ελλάδα και οι αφελείς αυτοί είναι εναντίον του. Εναντίον του είναι και οι κουτοπόνηροι , οι «τουρκοφάγοι». Αυτοί που συντηρούν την δύναμη και τον «κορβανά» τους από την πολεμική κατά της Τουρκίας.
Αυτοί που τους έχουν ορίσει οι ξένοι ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους. Που κραυγάζουν κατά των Τούρκων για να μπορούν απερίσπαστοι εκείνοι (οι Ευρωπαίοι) και… κάποιοι άλλοι να αρπάξουν τον Εθνικό μας Πλούτο. Αυτοί που από το πρωί μέχρι το βράδυ βρίζουν ή ειρωνεύονται το Νεοοθωμανό Σουλτάνο, νομίζοντας πως κάτι σημαντικό κάνουν.
Αυτοί που εκμεταλλεύονται τους αφελείς, που προαναφέραμε. Ερχεται ο Ερντογάν, ένας από τους πιο επιτυχημένους πολιτικούς της εποχής μας.
Έρχεται ο Ταγίπ Ερντογάν κατόπιν Αμερικανικής εντολής, όπως μπορούμε να συμπεράνουμε από την επίσπευση της επίσκεψης μετά την επιστροφή του κ.Τσίπρα από της Η.Π.Α. Κρίμα!
Η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα κοινά συμφέροντα με την Τουρκία παρά με την καταρρέουσα Ευρώπη και Αμερική.
Έπρεπε τέτοιες πρωτοβουλίες να γίνονταν με Ελληνική απόφαση και αποκλειστικά για τα ελληνικά συμφέροντα.
Χρειαζόμαστε την Τουρκία.
Η Ανατολή έχει τιμιότητα και δεν ρίχνει πισώπλατες μαχαιριές όπως η Δύση. Όσοι γνώρισαν τους Τούρκους από κοντά διαπίστωσαν ότι ήμαστε ένας λαός με δύο (όχι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους) γλώσσες. Ποιος Έλληνας δεν θα εκφράσει τα πιο βαθειά του πάθη και συναισθήματα με τουρκικές λέξεις, όπως:
σεβντά, μεράκι, λεβεντιά, ινάτι, καυγά, ρουσφέτι Όσο και αν μας «γαργαλάνε» τον εγωισμό μας οι «γκραικογάλλοι» με το να μας γυρίζουν συνέχεια πίσω στην αρχαιότητα για να ζούμε με μύθους και να αποκοπούμε τελικά από την σύγχρονη πραγματικότητα, η Τουρκία θα μας θυμίζει τις εποχές που πορευθήκαμε μαζί.
Τότε που οι Οθωμανοί είχαν την Εξουσία και Ρωμηοί τον Πλούτο. Τότε που το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δεύτερη δύναμη της Αυτοκρατορίας, είχε αποκλειστική εξουσία σε όλους τους χριστιανούς από τη Μουσούλη μέχρι τη Βιέννη σχεδόν.
Τότε που η ρωμαίικη γλώσσα , η γλώσσα του εμπορίου, μιλιόταν σε όλα τα λιμάνια της Μεσογείου.
Ο Σταυρός Του Χριστού, μας βάζει μπροστά στο αιώνιο δίλημμα
Γιατί η καλωσύνη ξεσήκωσε θέριεψε το μίσος;
Γιατί η καλωσύνη συκοφαντείται πάντοτε σ αὐτὸν τον κόσμο;
Κι όμως Ξέρουμε πως αυτοί που βασάνισαν, και σταύρωσαν τον Χριστό, δεν ήταν τέρατα ήταν κι αυτοί όπως όλοι μας.
Οπως ο μοιραίος Πιλάτος που προσπάθησε να ¨υπερασπιστεί τον Ιησού¨, να μεταπείσει τον όχλο, αν είναι δυνατό ποτέ να μεταπεισθεί ο όχλος, και μάλιστα ο Ιουδαϊκός
Κι όταν απέτυχε,ένιψε τα χέρια του, δείχνοντας τη διαφωνία του σ αὐτὸ το φόνο.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στη δική μας ζωή όπως και στη ζωή γύρω μας.
Όταν Έρχεται Η Στιγμή να πούμε ένα αποφασιστικό, όχι στο ψέμμα και την αδικία, στο κακό και στο μίσος, απλά νίπτουμε τας χείρας μας.
Η πρώτη σημασία του σταυρού είναι η κρίση του κακού αυτού του κόσμου, μέσα στον οποίο πανηγυρίζει αιώνια το κακό, και ο οποίος κόσμος προωθεί τον τρομακτικό θρίαμβο του πάνω στη γη Μήπως όλη αυτή τη δυστυχία που βλέπουμε αλλά και που δεν βλέπουμε, μια κι η αξιοπρεπής δυστυχία, ξέρει να κρύβει τον εαυτό της, δεν οφείλεται στην κακότητα αυτών που με δόλιο τρόπο, πρώτα μας δάνεισαν, χρησιμοποιώντας ανίκανους, να πουν όχι πολιτικους και τώρα απαιτούν τα δανεικά, κι οι ανίκανοι πολιτικοί, τα παίρνουν απ αυτούς, που πάντα υπήρξαν νομοταγείς;
Μετά το σταυρό του Χριστού ακολουθεί ο δικός μας σταυρός
Ας μην ξεχνάμε οτι ο Χριστός είπε, πριν λίγο καιρό, μιλώντας στα πλήθη
ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι, αράτω τον σταυρόν αυτού καθ ἡμέραν και ακολουθείτω μοι (Λουκ. 9, 23).
Το να σηκώνει κανείς το σταυρό του καθημερινά, δεν είναι απλώς το να αντέχει φορτία και μέριμνες της ζωής, αλλά πάνω απ ολα το να ζει αρμονικά με τη συνείδησή του.
Το να έχει ηρεμία κι ευτυχία στην καρδιά του.
Ακόμη και σήμερα, μπορεί να συλλαμβάνεται, να βασανίζεται, να κτυπιέται, να φυλακίζεται ή να εξορίζεται.
Όλα αυτά δε χάριν της υπακοής και πειθαρχίας, όλα στο όνομα της τάξεως, για το καλό όλων.
Πόσοι Πιλάτοι δε νίπτουν τα χέρια τους, πόσοι στρατιώτες δε σπεύδουν να εκτελέσουν τις διαταγές της στρατιωτικής ιεραρχίας, πόσοι άνθρωποι υπάκουα, δουλόπρεπα δεν τους χειροκροτούν, η τουλάχιστον δεν κοιτάζουν σιωπηλά το κακό να θριαμβεύει;
Ευθύνη γι αυτούς που παρακολουθούν σιωπηλά, χωρίς να αντιδρούν, αγνοώντας τον Πνευματικό Νόμο, που αργά ή γρήγορα, θα δώσει την κάθαρση, που είναι πόνος, πολύς και βαρύς
Ας θυμηθούμε και μεις το Σταυρό ως επιλογή από την οποία κρέμονται τα πάντα στον κόσμο, και που χωρίς αυτόν θριαμβεύει το κακο και το σκότος.