Ηράκλειτος, πως ο Λόγος είναι το ενοποιητικό στοιχείο του Κόσμου.
Η σημασία του Λόγου είναι προσιτή σε όλους τους ανθρώπους. Εντούτοις,
μόνο μερικοί φθάνουν στο σημείο της κατανόησης και αυτοί είναι οι αφυπνισμένοι.
Ενώ οι πολλοί συνεχίζουν να κοιμούνται , ζώντας σ ένα δικό τους προσωπικό κόσμο
Ο Λόγος δρα σε όλους το ίδιο. Επομένως, ο ίδιος ο κόσμος νοείται μόνο μέσα από μια κοινή λογική.
Τελικά, όλα είναι ένα, όλα κινούνται και αλλάζουν, το κάθε τι έχει το αντίθετό του και, το όλον, το περιέχον, ο κόσμος διαπνέονται από την καθολική σοφία που είναι :
Ο Λόγος.
Αυτόν το Λόγο θα τον βρούμε στην αρχή του κατα Ιωάννην Ευαγγελίου, που αξίζει να το μελετήσετε
Η Ορθοδόξη Εκκλησία μόνο σκοπό έχει το να
θ ε ρ α π ε ύ ε ι και να ζ ω ο π ο ι ε ι την νεκρά από την αμαρτία,ψυχή.
Σ’ αυτό έγκειται η θεραπεία της ψυχής, και σ’ αυτό συντελούν τα Μυστήρια και η ασκητική ζωή της Εκκλησίας.
Η ατμόσφαιρα της Ορθοδόξου Παραδόσεως, δεν έχει σχέση με την θρησκοληψία, και τις ακρότητες, απλά θεραπεύει τον άρρωστο ψυχικά,και πιθανόν υγιέστατο σωματικά συνάνθρωπο .
¨Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία¨
Μητροπολίτου Ναυπάκτου.. Κεφάλαιο Γ’
Η απελπισία, είναι ένα από τά αίτια τού ψυχολογικού προβλήματος.
Η δύναμη τής ελπίδας στο Θεό είναι θαυματουργική καί σωτήρια.
Είναι παρηγοριά , ενίσχυση καί θεραπεία.
Χωρίς αυτήν φτάνουμε στήν απόγνωση καί στό χάος.
Είναι η πυξίδα η οποία κατευθύνει τήν πορεία τής ζωής μας.
Είναι ο πιό πιστός φίλος καί συμπαραστάτης τού ανθρώπου.
Χωρίς τήν ελπίδα αυτή, ο άνθρωπος νεκρώνεται.
Οί άνθρωποι τού κόσμου τούτου είναι θύματα τού ένστικτου τού θανάτου όπως τό εκλαμβάνει ο Φρόϋντ,
ο πιστός απαλλάχθηκε από αυτό διά τού Λόγου, βεβαιώνει ο Απ. Παύλος
Καί απαλλάξει,ο Χριστός, αυτούς τούς πιστούς του, όσοι φόβω θανάτου διά παντός τού ζήν ένοχοι ήσαν δουλείας.
Διά τούτο, εκεί πού τελειώνει η ψυχανάλυση, αρχίζει η Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία.
Η οποία ατυχώς δέν λειτουργεί στους αδιάφορους,
αλλα μόνον στους πιστους.
Κυρια αίτια τών ψυχολογικών προβλημάτων είναι η φιλαυτία
η αρρωστημένη αγάπη του εαυτού μας που δημιουργεί εκνευρισμό, καχυποψία,λογισμούς έμμονες ιδέες.
Έχοντας τήν ελπίδα μου στόν Θεό, γίνομαι φίλος τού εαυτού μου, οι επιλογές μου δέν στρέφονται εναντίον μου ,δέν αντιμάχομαι τόν ¨αδερφό¨ μου καί δέν τόν κατηγορώ γιά τά δικά μου λάθη, γιά τά οποία πρέπει νά μετανοήσω καί ν αλλάξω τήν συμπεριφορά μου.
Επιμύθιον.
H ¨ορθόδοξη συγχρονικότητα¨ συντελείται όταν ο άρρωστος άνθρωπος κατορθώσει , με βοήθεια, να βρεί αυτό το κλειδί
Οταν το ανακαλύψει τί θα μπορούσαν να του κάνουν ¨τα απασφαλισμένα¨ ογκογονίδια .
Με τον Εσπερινό της συγχωρήσεως , ξεκινά η Μεγάλη Περίοδος της Ορθοδοξίας.
Συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, και καθαροί απ την όποια ενοχή, ξεκινάμε την προσπάθεια, ή μάλλον τον αγώνα της Τεσσαρακοστής.
Ζούμε σε μια κοινωνία, επόμενο είναι να δημιουργούνται παρεξηγήσεις και συγκρούσεις.
Πάντα υπάρχουν οι χαμένοι και οι κερδισμένοι απ αυτές.
Πάντα ,μέσα μας, γεννιέται η συναίσθηση της ενοχής, που μας υπενθυμίζει οτι με τις πράξεις ή τις παραλείψεις μας, βλάψαμε κάποιους, διαταράξαμε την τάξη, και πικράναμε. Χρειαζόμαστε κάτι που θα πάρει αυτό το βάρος απο πάνω μας.
Θα εξαλείψει την ενοχή, τις τύψεις και θα επαναφέρει τη γαλήνη στη ψυχή μας.
Αυτό το κάτι είναι η συγχωρηση, η ολοκληρωτική εξάλειψη της όποιας ενοχής,
Χρειαζόμαστε τη συγχωρηση, γιατί είμαστε άνθρωποι, και σαν τέτοιοι, συνεχώς κάνουμε σφάλματα και πέφτουμε σε πλάνη.
Τώρα για να μάθουμε να συγχωρούμε, πρέπει να ξεχάσουμε τα σφάλματα εκείνων που μας πλήγωσαν, και μας ζημίωσαν.
Απλό να το λές, δύσκολο να το κάνεις.
Δεν διαγράφεται απ τον σκληρό δίσκο της λογικής μας.
Είναι ανέφικτο να ξεχάσουμε μια για πάντα το κακό που μας ταλαιπωρεί.
Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε νομοταγείς όταν όλοι κλέβουν από τους πολιτικούς μας μέχρι τον Γιώργο τον υδραυλικό ;
Ομως συγχωρωντας αυτόν που μας αδίκησε, δεν σβήνουμε το κακό, συνειδητοποιούμε, πώς το κακό μας παραπλανά, κι έτσι μπορούμε να το πολεμήσουμε.
Οταν συγχωρούμε καθαρίζουμε τη μνήμη του κακού απ την καρδιά, όπως σβήνουμε ένα άσχημο κείμενο απ τη μνήμη του υπολογιστή μας.
Ομως το κακό ακόμα υπάρχει στη καρδιά μας, όπως το σβησμένο κείμενο στον κάλαθο των αχρήστων του υπολογιστή μας.
Πρέπει να τον αδειάσουμε για να φύγει.
Ετσι κι η συγχώρηση, πρέπει να μπει στο βάθος της καρδιάς μας, και να τα πετάξει όλα.
Ετσι μόνο καθαρίζει το ίχνος, και μείς γινόμαστε και πάλι καινούργιοι
Τί θέλω να πω μ όλα αυτά.
Η άνοια, το Αλτσχάϊμερ, η έκπτωση των νοητικών λειτουργιών όπου το μυαλό μας πεθαίνει πολύ πριν γεράσει και πεθάνει το σώμα ,και για να πάμε λίγο πιό πέρα τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι άλυτα μυστήρια για την επιστήμη ,την λογική επιστήμή μας,που καυχόμαστε οτι έχει προοδεύσει τόσο πολύ.
Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα γιατί ο ίδιος ο οργανισμός μας επιτίθεται στα όργανα του και τα καταστρέφει όπως στη :
Ρευματοειδή Αρθρίτιδα, τον Λύκο , τον Υποθυρεοειδισμό,και τόσα άλλα.
Κάτι άλλο τρέχει που δεν έχουμε ιδέα τί το πυροδοτεί.
Δεν είναι νόσος φθοράς .
Ανοια, Η Νοσος του 21 ου αιωνα.
Σαν κεραυνός εν αιθρία πέφτει η διάγνωση,έστω κι αν απο καιρό αγνοούσαμε επιδεικτικά τα συμπτώματα, τις οχλήσεις, τα πρωτοβρόχια, τα συννεφα.
Τα βάζαμε στην άκρη, δεν θέλαμε να τα σκεφτόμαστε, είχαμε άλλα να κάνουμε, να σκεφτούμε, να προγραμματίσουμε.
Τα παιδιά , τα εγγόνια, είχαν προτεραιότητα,όχι το χέρι μας που ετρεμε λίγο και ας μας έπεφτε ο καφές απ το κουτάλι.Η τα κλειδιά που επανειλημμένα ξεχνούσαμε στην πόρτα μπαίνοντας.
Δεν θέλαμε να σκεφτούμε οτι κάτι έτρεχε.
Νομίζαμε οτι ήταν αποτέλεσμα της φθοράς με τα χρόνια.
Τα καϋμένα τα νειάτα τί γρήγορα που περνούν.
Κι όμως τίποτα απ τα παραπάνω δεν θα συνέβαινε αν είχαμε εκπαιδευτεί απο μικροί να συγχωρουμε να σβήνουμε απ τη μνήμη τους λογισμούς κάθε είδους καλούς κακούς , ανόητους, πειρασμικούς, φιλόδοξους, μεγαλόπνοους.
Το φάρμακο για αρρώστιες απ αυτές που λέμε οτι είναι ανίατες, και δεν γίνεται τίποτα παρα μόνον αναμονή του μοιραίου,
είναι να συγχωρούμε
αυτούς που μας έβλαψαν, που μας αδίκησαν, που μας έκλεψαν,
γιατι είναι το μόνο που στη πραγματικότητα μας συμφέρει.
Γιατί Και μόνο η ορμονική καταιγίδα, σ αυτόν που οργίζεται,φτάνει για να κάψει χιλιάδες νευρωνικά κυκλώματα.
Να εξαντλήσει τους πολύτιμους ενδοκρινείς, παρακρινείς και αυτοκρινείς μας αδένες , που σε τελική ανάλυση, είναι οι μόνοι που γηράσκουν, αφου τα κύτταρα μας είναι , είτε το θέλουμε, είτε όχι εν δυνάμει αθάνατα.
Οι αδένες μας σκοτώνουν
Θα μου πείτε , καλά να τα λές, αλλά άντε κάντα μέσα στο χορό στην ένταση της σύγκρουσης,την ώρα που εξώφθαλμα σε αδικούν σε εξοντώνουν.
Πολύ σωστά.Δεν μπορώ να το κάνω, κι έτσι το βάζω κάτω απ το χαλί και προσποιούμαι οτι ξέχασα οτι δεν τρέχει τίποτα.
Ταπεινολογόντας συγχωρώ.
Ομως το ι χ ν ο ς καίει την ψυχή μου.
Δεν μπορώ να χωνέψω την προφανή, αυταπόδεικτη αδικία.
Τότε συμβαίνει κάτι που ξεφεύγει απ τα τετριμμένα.
Οπως ίσως γνωρίζετε,
Στον εγκέφαλο αυτων που πάσχουν από Αλτσχάϊμερ συμβαίνουν περίεργα πράγματα, που όσο κι αν θέλουμε δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε.
Είμαστε απλοί παρατηρητές της βαθμιαίας έκπτωσης αυτού που περήφανα λέμε λογικό.
Παραθεμα :
Σε ηλικία 50 ετών, στο κορύφωμα της καριέρας του, τον χτύπησε το αστροπελέκι
Η διάγνωση δόθηκε απο το πρώτο όνομα της ιατρικής κοινωνίας της εποχής εκείνης.
Η πρόβλεψη ,ομιχλώδης, καταδικαστική.
Θα πάρει αυτά τα φάρμακα να απαλύνουμε τα συμπτώματα και βλέπουμε.
Σε ένα χρόνο ο 50χρονος βγήκε μια μέρα απ το σπίτι, χάθηκε και τον γύρισε η αστυνομία.
Το λαμπρό αυτό μυαλό που έπαιζε στα δάχτυλα την διεθνή οικονομία, χάθηκε στη Δραπετσώνα.
Ενα χειμωνιάτικο πρωϊνό, σηκώθηκε, ντύθηκε, μόνος του, έφαγε το πρωϊνό του, όπως συνήθιζε πάντα,και έφυγε μαζί με τον , οδηγό, και νοσοκόμο του, που τον πρόσεχε διακριτικά αφ ότου μας τον έφερε χαμένον η αστυνομία.
Τον πήγαινε όπου του έλεγε και τον άφηνε, παρακολουθώντας τον απο μακριά, κι όταν καταλάβαινε οτι ήθελε να φύγει τον πλησίαζε και τον συνόδευε στο αυτοκίνητο.
Εκείνη τη μέρα του ζήτησε να πάνε στο Λαύριο, στα παλιά μεταλεία
Πράγματι πήγαν στο λιμάνι κι απο εκεί τον οδήγησε σε μια τοποθεσία όπου υπήρχαν τα υπολείμματα των μεταλλείων, εγκατελειμμένα στο χρόνο.
Κάθισε στη ρίζα ενός δένδρου, και βυθίστηκε στις σκέψεις του, όπως συνήθως έκανε, κατα τις διηγήσεις του νοσοκόμου-φύλακά του, που τον παρακολουθούσε απο απόσταση.
Σε κάποια στιγμή ύστερα απο ώρα, είδε οτι συνομιλούσε με κάποιον.
Δεν ήταν κάτι το έκτακτο, πάντα μιλούσε και πολύ καλά μάλιστα με τον κόσμο.
Κι έτσι ο νοσοκόμος δεν έδωσε σημασία, όμως τώρα συγκέντρωσε την προσοχή του στο ζευγάρι των ανδρών.
Για μια στιγμή απέσπασε την προσοχή του η φωνή μιας γυναίκας που μάλωνε με το παιδί της, κι όταν ξαναγύρισε τα μάτια του ο άνδρας μου δεν βρίσκονταν κάτω απ το δένδρο. Αμέσως ο νοσοκόμος σηκώθηκε και άρχισε να ψάχνει ένα γύρω, γνωρίζοντας οτι κάπου εκεί κοντά θα τον εύρισκε.
Πράγματι σε λίγα λεπτά βρέθηκε σε ενα εξωκλήσι, κάθονταν στο στασίδι και χαμογελούσε.
Οταν τον πλησίασε ο νοσοκόμος, του είπε γλυκά :
Συγχώρα με Νίκο μου, σε τάραξα αλλά δεν μπορούσα να διακόψω τον Νεκτάριο που μου μιλούσε τόσο όμορφα .
Κι ηταν τόσο απλό και εύκολο ένα συγνωμην, εγω εφταιξα όλο κι όλο.
Το είπα στον παπούλη, του είπα πού έκανα λάθος, με έφερε στην εκκλησία, φόρεσε το πετραχήλι και μου είπε οτι όλα
τα αμαρτήματά μου-αρρώστιες μου
έφυγαν.
Ομως μου είπε οτι πρέπει να πάω σε κάποιο μοναστήρι εδώ κοντά να μου διαβάσει κάποια ευχή ο ιερέας εκεί.
Ξέρεις κανένα μοναστήρι εδώ κοντά;
Πράγματι ο Νίκος τον πήγε στο Μοναστήρι στην Καμάριζα, κι εκεί έπεσε το δεύτερο αστροπελέκι
Είδε την εικόνα του Αγίου Νεκτάριου, στο όνομα του οποίου είναι το μοναστήρι, και πέτρωσε.
Αυτός μου μίλησε.είπε στον Νίκο, αλλά και στον ιερέα που στη συνέχεια του διάβασε τη συγχωρητική ευχή,οπως Εκείνος του ζήτησε να κάνει.
Το βράδυ στο σπίτι δεν είπε κανείς τίποτα.
Ολα κύλησαν σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό.
Ο Νίκος,απ τη φύση του επαγγέλματός του,
ποτέ δεν σχολίαζε το παραμικρό, εκτός κι αν τον ρωτούσες
Κανείς δεν τον ρώτησε, σε κανέναν δεν σχολίασε τίποτα.
Την επόμενη μέρα, όλα με τον ίδιο τρόπο.
Το πρωϊνό, το ντύσιμο, τα φάρμακα, μόνο που αυτό το πρωϊνό, φόρεσε ένα ζωηρόχρωμο κουστούμι, και μια όμορφη γραβάτα, έβαλε κολώνια, κάτι που είχε να κάνει πολύ καιρό.
Εφυγε με τον Νίκο. Ομως αυτή τη φορά δεν πήγε στην αγαπημένη του παραλία, αλλά στο Αιγινητειο, στον καθηγητή και οικογενειακό μας φίλο.
Το τί έγινε εκεί δεν μάθαμε ποτέ.
Ο Καθηγητής με ένα περίεργο χαμόγελο μας είπε κάτι περί ιατρικού απορρήτου.
Πέρασε ένα εξάμηνο περίπου.
Το καθημερινό πρόγραμμα, ρουτίνα.
Ηταν Νοέμβριος 9, η γιορτή του Αγίου Νεκταρίου, όταν το απόγευμα δέχτηκα το τηλεφώνημα απο τον καθηγητή και τον δικηγόρο μας. Ηρθαν κι οι δυό στο σπίτι μας. Είμασταν όλη η οικογένεια.
Η μέρα εκείνη ήταν η καλύτερη της ζωής μας.
Ο Καθηγητής σοβαρός, μας ανεκοίνωσε οτι ο μπαμπάς μας
δεν είχε τίποτα πλέον.
Το Β-αμυλοειδές εξαφανίστηκε, άγνωστο πώς απ το κεφάλι του, δεν είπε αυτό ακριβώς, αλλά κατι πιό περίπλοκο που δεν κατάλαβα, και πως μετεβίβασε σε μένα με γενικό πληρεξούσιο όλες τις αρμοδιότητες διαχείρισης της κινητής και ακίνητης περιουσίας μας, και
ο ίδιος φεύγει για το Αγιο Ορος,
γιατί ήδη είχε χάσει πολύτιμα χρόνια ασχολούμενος με τη λογική,και πάει να βρή την καρδιά του και τον Χριστό του.
Τον δικό του Χριστό, αυτόν που του σύστησε ο Αγιος Νεκτάριος στο Λαύριο εκείνη τη μέρα, ο οποίος και του εξήγησε τί ακριβώς ήταν η αρρώστια του και που οφείλονταν, και πώς θεραπεύεται.
Εδώ ο καθηγητής σοβάρεψε, και μας είπε οτι μέχρις εδώ μπορούσε να μας πεί, γιατί τα παρακάτω αν λέγονταν θάπρεπε όλοι μας να τα παρατήσουμε και να πάρουμε τα βουνά αν όχι τα μοναστήρια.
Φεύγοντας, στην πόρτα, έσκυψε και μου είπε:
Ο άνδρας σας είναι αλλος άνθρωπος πλέον.
Μην προσπαθήσετε να τον καταλάβετε, και πρός Θεού μην τον εμποδίσετε να φύγει.
Είναι ο πιό υγιής ευτυχισμένος ανθρωπος που έχω δεί τα 30 χρόνια της ιατρικής μου ζωής.
Πριν γυρίσει για να μπεί στο αυτοκίνητο, νομίζω οτι είδα δάκρυα στα μάτια του.
Ο ουρανός είχε πάρει ένα απίθανο χλωμό χρώμα , ενώ η ατμόσφαιρα θύμιζε φθινόπωρο, πνιγμένο στο γιασεμί και φρεσκοσκαμμένο χώμα.
Ποιός σκέφτονταν εκείνη την ώρα το Αλτζχάιμερ και το Β- αμυλοειδές.
.jpg)
