ΥΠΑΠΑΝΤΗ..

 

Κατ αρχάς Υπαπαντή σημαίνει συνάντηση  αλλά και υποδοχή.

Την Συνάντηση του δικαίου Συμεών και υποδοχή στο Ναό του Ιησού.

Ο Συμεών είχε λάβει πληροφορία ότι πριν πεθάνει θα συναντήσει  

τον Μεσσία  Χριστό .

Αμέσως κατάλαβε ότι  Αυτός  ήταν ο Αναμενόμενος.

Τότε στράφηκε προς τον ουρανό και είπε: 

Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα, κι έτσι έγινε, κατα τον Μέγα Αθανάσιο,ο πρώτος κήρυκας του Χριστού στον Αδη,πριν ακόμα προλάβουν να κηρύξουν Αυτόν τα σφαγιασθέντα, λιγο μετά, βρέφη απ τον  Ηρώδη.

Ο Συμεών, πλήρης χάριτος,μιλά στην Μαρια,  και προφητεύει το μέλλον του Παιδιού της λέει οτι θα είναι σημείον αντιλεγόμενον και αιτία σωτηρίας αλλά και πτώσης πολλών.

Οπως ακόμη πως η στάση μας απέναντί του θα κρίνει τη σωτηρία ή την απώλειά μας.

Αυτή η προτύπωση της Υπαπαντής ακολουθείται έως τις μέρες μας με το Σαραντισμό των βρεφών απο την Εκκλησία μας, όπου η μητέρα προσφέρει το νεογέννητο παιδί της στον Θεό  δια του ιερέα και εκείνος στη συνέχεια και μετά την αναγνωση της ευχής και το νυν απολύεις  το επιστρέφει στη μάνα για να το μεγαλώσει σύμφωνα  με την Εκκλησία.

Μεγάλη η Πνευματική ευθύνη των γονέων απέναντι 

στο δώρο του θεού σ αυτούς.

Στον Παράδεισο η ψυχή τρεφόταν από την άκτιστη θεία Χάρη και το σώμα με τη σειρά του από τη ψυχή.

Με την παρακοή, εισήλθε στη ζωή μας ο θάνατος  που τώρα κυριαρχεί  στο χώρο της ψυχής .

Η ψυχή στρέφεται προς το σώμα για να τραφεί,κι αυτό προς τη φύση.

Ετσι ξεκινά η οδύσσεια του φυσικού πλέον ανθρώπου με τις αρρώστιες, τα μικρόβια, τη φθορά τον θάνατο.

Ο άνθρωπος παρεσυνεβλήθει τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ομοιώθει αυτοίς .

Ο κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένος άνθρωπος κατήντησε να ζει σαν τα ζώα και πολλές φορές  χειρότερα, κι από αυτά. 

Ο Αδάμ και η Εύα,αμέσως μετά την παρακοή  είδαν ότι είναι γυμνοί και ντράπηκαν,επειδή είδαν ότι κατάντησαν μόνο σώμα. 

Για να ζήσουμε πλέον πρέπει να τρεφόμαστε σαν τα ζώα.

Ο οργανισμός μας δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτά. 

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε σαν τα ζώα,και συνήθως ζούμε σαν κι αυτά  στο κυνήγι της ηδονής και της οδύνης.

Ο Θεός δεν δημιούργησε ούτε ηδονή ούτε οδύνη, αυτά μπήκαν στη φύση μας μετά την πτώση.

Με την περιτομή θύμιζε στους Ιουδαίους ο Μωυσής ότι 

η φιληδονία είναι παρά φύση κατάσταση  ότι μετά την πτώση εισήλθε η ηδονή στη ζωή του ανθρώπου.

Η περιτομή γινόταν την όγδοη ημέρα και για τις επόμενες 33 ημέρες  απαγορευόταν η προσέλευση στο Ναό για το παιδί και τη μητέρα. 

33 χρόνια έζησε ο Χριστός στην γη. 

Την τεσσαρακοστή  όμως ημέρα προσέρχονταν στο Ναό για να προσφέρουν και να ευλογηθούν.

Μέχρι σήμερα τηρούμε αυτό το έθιμο με τον σαραντισμό των βρεφών.

Διατήρησε η Εκκλησία αυτό το έθιμο που καθιέρωσε ο Μωυσής,για να μας θυμίζει ότι ο τρόπος που ζούμε τώρα ο τρόπος που τρεφόμαστε,ο τρόπος που γεννιόμαστε,δεν είναι ο φυσιολογικός για μας, ζούμε έτσι και πεθαίνουμε, επειδή πέσαμε,επειδή εκτραπήκαμε,επειδή βγήκαμε από το σχέδιο του Θεού και βρεθήκαμε 

να ζούμε σαν τα ζώα. 

Μέσα σ αυτή την αδιέξοδη κατάσταση, ήρθε κι έγινε άνθρωπος ο Χριστός για να μας δώσει την δυνατότητα να  πετύχουμε εκείνο που δεν κατόρθωσαν οι πρωτόπλαστοι.

Γεννήθηκε Για να δώσει την δυνατότητα της υιοθεσίας σ ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Την ημέρα της Υπαπαντής 

ο δίκαιος Συμεών δέχτηκε στην αγκαλιά του το θείο βρέφος  αναγνώρισε τον Μεσσία και 

ζήτησε την απόλυσή του από την κοιλάδα τούτη του κλαυθμώνος.

Εμείς κάθε Κυριακή, κάθε γιορτή δεχόμαστε όχι στην αγκαλιά μας αλλά μέσα στην ύπαρξή μας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Όσοι μπορούν και νοιώθουν τη δωρεά της θείας Μετάληψης,κάθε μέρα γιορτάζουν Υπαπαντή και κάθε μέρα αναφωνούν: 

Νυν απολύεις τον δούλο σου Κύριε μαζί με τον δίκαιο Συμεών που έζησε πριν 2000 χρόνια 

γιατί ο άνθρωπος και ο Χριστός χθες και σήμερα είναι ο αυτός .

Χαιρετε.