ΠΟΤΕ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ

 

Ακριβως, η σκληρή αγάπη είναι η πιο αληθινή

—Λυπαμαι αλλα,Θα φύγεις απ αυτό το σπίτι. Και δε θέλω ναξαναγυρίσεις.

Δεν υπήρξε καμία συζήτηση. Ούτε φωνές.

Μόνο μια ξερή φράση… και μια πόρτα που έκλεινε.

Η γιαγιά του που τον είχε μεγαλώσει σήμερα τον έδιωχνε σαν να ήταν ξένος

Ο παππούς, βλέποντας τη σκηνή, έμεινε.

—Τι κάνεις; Γιατί τον διώχνεις έτσι;Είναι ο εγγονός σου

Εκείνη δεν είπε λέξη.

Ο νεαρός, άρχισε να περπατά.

Χωρίς χρήματα. Χωρίς κινητό. Χωρίς κλειδιά.

Πήγε σ έναν φίλο.

—Έχεις πού να μείνεις; —τον ρώτησε.

—Όχι , με έδιωξαν.

—Ωχ… κρίμα. Αλλά οι γονείς μου δεν αφήνουν κανέναν να μείνει εδώ.

Και ειλικρινά… δεν μπορώ να κάνω κάτι για σένα.

Συνέχισε να περπατά.

Ένας άλλος φίλος τον είδε να πλησιάζει.

—Έγινε κάτι;

—Έμεινα χωρίς σπίτι. Μπορώ να μείνω μαζί σου για λίγες μέρες;

—Και τι θα κάνεις εδώ;

—Λυπάμαι. Στο σπίτι μου δεν γίνεται.

Ο νεαρός κατέβασε το κεφάλι.Κι έφυγε.

Έψαξε την κοπέλα του.

Την αγκάλιασε και της εξήγησε τι είχε συμβεί.

Εκείνη ανησύχησε, πήγε να μιλήσει με τους γονείς της… και γύρισε με σβησμένη φωνή.

—Λένε πως δεν μπορείς να μείνεις. Κι εγώ… δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Συγγνώμη, αγάπη μου… αλλά δεν πάει άλλο. Όχι έτσι.

Και έμεινε μόνος.

Κάθισε σε ένα πεζούλι και κοίταξε τον ουρανό.

Είχε δώσει τα πάντα σε ανθρώπους που τώρα δεν του έδιναν τίποτα.

Πέρασαν ώρες.

Κι όταν πίστεψε πως κανείς δεν θα τον αναζητήσει…

Εμφανίστηκε ο παππούς του.

—Πάμε σπίτι, του είπε.

Εκείνος δεν ήθελε.

—Για ποιο λόγο; Για να με ξαναδιώξετε;

—Σε παρακαλώ, εμπιστεύσου με.

Μπήκε στο αυτοκίνητο.

Σιωπή απόλυτη σε όλη τη διαδρομή.

Όταν έφτασαν, η γιαγιά έτρεξε να τον αγκαλιάσει.

Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω.

Τότε, ο παππούς του μίλησε ήρεμα:

—Η γιαγιά σου δεν το έκανε από σκληρότητα.

Το έκανε από αγάπη.

Ήθελε να δεις με τα μάτια σου… ποιοι είναι δίπλα σου μόνον όταν έχεις κάτι να προσφέρεις.

Νόμιζες πως είχες φίλους.

Πίστευες ότι η σχέση σου ήταν σταθερή.

Αλλά εκείνη έβλεπε όσα εσύ δεν ήθελες να δεις.

Άνθρωποι που σε χρησιμοποιούσαν, που επωφελούνταν από σένα… που ήταν εκεί μόνο όταν έδινες, αλλά όχι όταν χρειαζόσουν.

Και έπρεπε να σου δείξει την αλήθεια.

Ο νεαρός άρχισε να κλαίει.

Η γιαγιά πλησίασε.

—Μου ράγισε την καρδιά να το κάνω… αλλά σ’ αγαπάω πάρα πολύ για να σε αφήσω να συνεχίζεις να ζεις σε ένα ψέμα.

Την αγκάλιασε.

Και κατάλαβε κάτι που δεν διδάσκεται με λόγια:

Καμιά φορά, αυτός που σ’ αγαπάει πιο πολύ είναι κι εκείνος που τολμά να σε ταρακουνήσει… για να σου ανοίξει τα μάτια.

Γιατί όταν έχεις, όλοι είναι κοντά σου.

Αλλά όταν δεν έχεις τίποτα, τότε βλέπεις ποιοι αξίζουν πραγματικά.

Ποιοι σ’ αγαπούν… όχι για όσα δίνεις, αλλά γι αυτό που είσαι.

Κι αυτή η αλήθεια, όσο κι αν πονά, σε κάνει πιο δυνατό.

Susana Rangel