Λεει ο μακαριστος Ἀρχιμανδρίτης Συμεών Κραγιόπουλος, σε κειμενο του μέ τίτλο:
Μαθητεία στόν Χριστό διά τῆς Ἐκκλησίας Του.
Ναί μέν ἐλευθέρως δέχεται κανείς τήν ἀλήθεια, ὄχι ὅμως ἔτσι ὅπως παρεξηγημένα τό νομίζουμε ἐμεῖς.
Δηλαδή, ἄν θέλει κανείς, γίνεται χριστιανός, ἄν δέν θέλει δέν γίνεται. Ἅπαξ ὅμως καί γίνει χριστιανός
δἐν εἶναι στό χέρι του νά κανονίζει:
Ἄ, αὐτό τό θέλω, τό ἄλλο δέν τό θέλω, αὐτό τό δέχομαι, τό ἄλλο δέν τό δέχομαι, σ’ αὐτό ἀνταποκρίνομαι, σ’ ἐκεῖνο δέν ἀνταποκρίνομαι.
Δέν εἶναι ἔτσι. Καί ἀκριβῶς ἡ προσπάθεια αὐτή νά δεσμευθοῦμε, ἄν θέλουμε, διά μέσου τῆς μαθητείας, ἔχει τόν σκοπό αὐτό : νά βοηθηθοῦμε νά τά πάρουμε σωστά τά πράγματα καί νά ἀνταποκριθοῦμε ἀνάλογα.
Ἀπευθυνόμενος σέ ποιμαινομένους λαϊκούς τούς ἐπισημαίνει ὅτι
τό πνεῦμα πού ἐπικρατεῖ [στίς μέρες μας] μᾶς ἀφήνει χαλαρούς.
Δηλαδή, ἄν θέλεις θά πᾶς στήν ἐκκλησία, ἄν θέλεις δέν θά πᾶς ἤ θά πᾶς ὅ,τι ὥρα θέλεις, θά φύγεις ὅ,τι ὥρα θέλεις.
Ἄν θέλεις θά ἐξομολογηθεῖς, ἄν δέν θέλεις δέν θά ἐξομολογηθεῖς.
Ἄν θέλεις θά κοινωνήσεις, ἄν δέν θέλεις δέν θά κοινωνήσεις ἤ θά κοινωνήσεις ὅποτε θέλεις ἐσύ, ὅπως θέλεις ἐσύ.
Καί μᾶς βολεύει αὐτό τό πνεῦμα. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι, δέν εἶναι.
Καί συνεχίζει:
Ἀπό μιά πλευρά φαίνεται ὅτι ὅλα εἶναι ἐλεύθερα. Ναί, εἶναι ἐλεύθερα ἀπό τήν πλευρά ὅτι εἶσαι ἐλεύθερος νά εἶσαι ἤ νά μήν εἶσαι χριστιανός δέν σέ πιέζει, δέν σέ ἀναγκάζει κανένας
Ἀλλά ἅπαξ καί εἶσαι, δέν μπορεῖς νά κοροϊδεύεις, ἅπαξ καί εἶσαι δέν μπορεῖς νά ζεῖς ὅπως θέλεις.
Ὁ π.Συμεών συνεχιζει:
Ὅσο περισσότερο γίνεσαι τοῦ Χριστοῦ, τόσο πιό πολύ ἐλεύθερος εἶσαι. Ὅσο ἐλευθερώνεσαι ἀπό τήν ἁμαρτία, τόσο ἐλεύθερος εἶσαι.
Ὅσο ἐλευθερώνεσαι ἀπό τόν ἑαυτό σου, τόσο ἐλεύθερος εἶσαι. Δέν σοῦ στερεῖ κανείς τήν ἐλευθερία, ἀλλά γιά νά γίνεις ἐλεύθερος πρέπει νά γίνεις δοῦλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μαθητής τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· νά γίνεις ὑπάκουος στόν Χριστό.
Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται, γνωρίζει τόν ἑαυτό του, τήν ἀθλιότητά του, ζῆ τήν πτωχεία τήν πνευματική
(βλ. Ὀρθόδοξη ψυχοθεραπεία, σ.49)
καί ἀποκτᾶ γνώση Θεοῦ, διότι
ἡ καθαρή θεογνωσία δίνεται στόν ἄνθρωπο πού ἔχει καθαρθῆ καί θεραπευθῆ (ὅ.π. σ.337).
Μπροστά στόν Θεό εἶναι ὅλα ξεσκεπασμένα, ἀλλά μπροστά στά μάτια του πρέπει νά τό δεῖ κανείς. Καί δέν εἶναι μόνο νά τό δεῖ, νά θελήσει νά τό δεῖ· εἶναι νά τό ἀντέξει.
Διότι [...] δέν ὑπάρχει περίπτωση νά δεῖς τόν ἑαυτό σου μπροστά στά μάτια σου, καί νά μήν ταπεινωθεῖς. [...]
Ὅλα αὐτά πού λένε μερικοί:
Δέν μπορῶ νά ταπεινωθω καί ἄλλα παρόμοια δέν ἰσχύουν.
Δέν μπορεῖς νά ταπεινωθεῖς, γιατί δέν θέλησες ποτέ νά δεῖς ποιός εἶσαι, δέν θέλησες νά ξεσκεπαστεῖ ὁ πραγματικός ἑαυτός σου μπροστά στά μάτια σου.
Ὅλη ἡ προσπάθεια ἡμῶν τῶν καλῶν χριστιανῶν τί εἶναι;
Νά σκεπάσουμε τόν ἑαυτό μας, νά ἀποδείξουμε πρῶτα στόν ἑαυτό μας ὅτι κάτι εἴμαστε, νά βεβαιωθοῦμε γι’ αὐτό καί νά τό δοῦν καί οἱ ἄλλοι. Αὐτό εἶναι. Ὑπάρχει πιό ἀνόητο ἀπό αὐτό;.
Σκεφθεῖτε τώρα σέ τί πλάνη εἶναι κανείς, ὅταν δέν θά ξεσκεπαστεῖ ὁ ἑαυτός του καί δέν θά τόν δεῖ, δέν θά ἀντέξει νά τόν δεῖ· σέ τί φοβερή πλάνη εἴμαστε, ὅταν δουλεύουμε μέ ἕναν ἑαυτό ὁ ὁποῖος δέν εἶναι [...] ὁ ἀληθινός ἑαυτός μας, ἀλλά ἕνας ἑαυτός τῆς σκέψεώς μας καί τῆς ἐπιθυμίας μας, πού τόν πλάθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου