Δεν υπάρχουν άθεοι Ειδωλολάτρες υπάρχουν.
Ο Ερνέστος Ρενάν βροντοφωνεί παρέα με χιλιαδες ομοιους του..
Ο Κόσμος Θα Ανυψώνεται Δια Σου Είσαι Ο Ακρογωνιαίος Λίθος Της Ανθρωπότητας Ώστε Το Να Αποσπάσει Κάποιος Το Όνομά Σου Από Τον Κόσμο Τούτο, Θα Ήταν Ίσο Με Τον Εκ Θεμελίων Κλονισμό Του, Οι Αιώνες Θα Διακηρύσσουν Ότι Μεταξύ Των Υιών Των Ανθρώπων Δεν Γεννήθηκε
Κανένας Υπέρτερός Σου.
Η επόμενη φράση τους
Θεός όμως δεν είσαι.
Και δεν αντιλαμβάνονται, οι ταλαίπωροι, ότι όλα αυτά συνιστούν για την ψυχή τους μιαν ανέκφραστη τραγωδία.
Το δίλημμα αναπόφευκτα αμείλικτο:
Ή ε ί ν α ι Θεός, ενανθρωπήσας ο Χριστός, οπότε πράγματι,και μόνον τότε, αποτελεί την ηθικοτέρα, την αγιοτέρα και την ευγενεστέρα μορφή της ανθρωπότητας,
ή δεν είναι Θεός ενανθρωπήσας οπότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, και απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρώπινης ιστορίας.
Ολοι γνωρίζουμε. Τι είπαν για τον εαυτό τους, οι πραγματικα μεγάλοι άνδρες της ανθρωπότητας.
Ο υπέρτατος των φιλοσόφων Σωκράτης διακήρυσσε το διαχρονικό.
¨Εν οίδα ότι ουδέν οίδα¨.
Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης από τον Αβραάμ και το Μωυσή μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Παύλο, αυτοχαρακτηρίζονται …
¨γ η και σ π ο δ ό ς¨
Η συμπεριφορά αντιθέτως του Ιησού,είναι παραδόξως διαφορετική.
Πρώτα -πρώτα διακηρύσσει ότι είναι αναμάρτητος:
Έρχεται ο του κόσμου τούτου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν (Ιωαν. Ιδ΄30).
Εκφράζει επίσης υψηλές ιδέες για τον Εαυτο Του..
Εγώ ειμί το φως του κόσμου
Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή
Εισχωρεί,και στις ιερότερες σχέσεις των ανθρώπων και λέει:
Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ούκ εστί μου άξιος και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ούκ εστί μου άξιος
Ήλθον διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά τις μητρός αυτής και νύμφη κατά της πενθεράς αυτής
Απαιτεί ακόμη και μαρτυρική ζωή και θάνατο από τους μαθητές Του
Παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάςκαι επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον,και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου
ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται
Μη φοβηθήτε από των αποκτενόντων το σώμα Όστις αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων αρνήσομαι αυτόν καγώ…
Ο απωλέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν.
Τόλμησε ποτέ κανείς να διεκδικήσει υπέρ αυτού την αγάπη των ανθρώπων πάνω κι από την ίδια τους τη ζωή;
Τόλμησε ποτέ κανείς να διακηρύξει την απόλυτη αναμαρτησία του;
Τόλμησε ποτέ κανείς να εκστομίσει το:
Ε γ ώ ειμί η α λ ή θ ε ι α
Κανείς και πουθενά
Για να φαντασθούμε προς στιγμήν τον Μαρξ να’ λεγε κάτι τέτοιο; Θα τον περνούσαν για τρελό και δεν θα βρισκόταν κανείςνα τον ακολουθήσει.
Απ την άλλη ,πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσίασαν τα πάντα για χάρη του Χριστού, ακόμα και αυτή τη ζωή τους,πιστεύοντας στην περί Εαυτού αλήθεια των λόγων Του
Εάν οι διακηρύξεις ήσαν ψευδείς ο Ιησούς θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας με το να οδηγήσει τόσους πολλούς σε τόσο βαριά θυσία.
Ποιος άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος όσο σοφός κι αν είναι, θα άξιζε αυτή τη μεγάλη προσφορά και θυσία; Κανένας..
Μ ό ν ο ν εάν ήταν ο Θεός..
Όποιος άνθρωπος απαιτούσε αυτή τη θυσία από τους οπαδούς του, θα ήταν η χειρότερη μορφή της ιστορίας.
Ο Χριστός όμως και την απαίτησε και την πέτυχε. Παρ όλα αυτα και από τους αρνητές της θεότητάς Του αναγορεύτηκε η ευγενεστέρα και αγιότερα μορφή της ιστορίας.
Έκανε τυφλούς να βλέπουν, παράλυτους να περπατούν έθρεψε με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες και πολλαπλάσιες γυναίκες και παιδιά ανέστησε νεκρούς ανασύστασε τον Λάζαρο που ηταν τέσσερις μέρες νεκρός,κι ειχε αρχίσει να σαπίζει
Μεγαλύτερο όμως από όλα τα θαύματά είναι η Ανάστασή Του.
Όλο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού, στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως.
Λέει ο Απόστολος Παύλος:
Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών
Αν ο Χριστός δεν ανέστη, τότε όλα καταρρέουν.
Σε μια ιδεολογία όμως εύκολα υπεισέρχεται πλάνη. Επειδή δε είναι ίδιον της ανθρώπινης ψυχής να θυσιάζεται κανείς για κάτι στο οποίο πιστεύει, εξηγείται το γιατί τόσοι κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους Αυτό όμως, δεν μας υποχρεώνει να την δεχθούμε και ως σωστή. Είναι άλλο πράγμα να πεθαίνεις για ιδέες και άλλο για γεγονότα.
Οι Απόστολοι όμως δεν πέθαναν για ιδέες.
Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν
διο ακηκόασι, ο εωράκασι τοις οφθαλμοίς αυτών,ο εθεάσαντο και αι χείρες αυτών εψηλάφησαν
Αφελώς οι αρνηταί, ζητούν κάποια μαρτυρία περί του Χριστού,που να μην προέρχεται από τον κύκλο των Μαθητών του, αλλά από ιστορικους που να πιστοποιούν την Ανάσταση Του . Αν ομως υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί, που να είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, τότε απλά θα πίστευαν στην Ανάστασή Του και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί, οπότε και πάλι θα εθεωρείτο απ τους αρνητές αναξιοπιστη η μαρτυρία τους.
Πώς είναι δυνατόν να βεβαιώνει κάποιος την Ανάσταση και ταυτόχρονα να μη γίνεται Χριστιανός;
Παρ’ όλα αυτά όμως έχουμε την μαρτυρία Του Παύλου.Ο Παύλος όχι μόνο δεν ήταν Μαθητής του Χριστού, αλλά και εδίωκε μετά μανίας την Εκκλησία Του.
Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι
και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής οι οπαδοί Του αριθμούσαν μόνο μερικές δεκάδες Έκτοτε πέρασαν δύο χιλιάδες περίπου χρόνια.
Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες
Η Εκκλησία Όμως Του Χριστού Παραμένει Ακλόνητη παρά τους συνεχείς και φοβερούς διωγμούς εναντίον της.
Αυτό δεν είναι ένα θαύμα;
Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, αναφέρεται πως όταν η Παναγία, μετά τον Ευαγγελισμό, επισκέφτηκε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Προδρόμου, εκείνη την εμακάρισε με τα λόγια:
¨Ευλογημένη συ εν γυναιξί. Και η Παναγία απάντησε ως εξής:
Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο..Ιδού Γαρ Από Του Νυν Μακαριούσι Με Πάσαι Αι Γενεαί
Τι ήταν τότε η Παναγία; Μια άσημη κόρη της Ναζαρέτ ήταν.Ποίος την ήξερε;
Παρά ταύτα από τότε ξεχάσθηκαν αυτοκρατορίες,έσβησαν λαμπρά ονόματα γυναικών, λησμονήθηκαν σύζυγοι και μητέρες στρατηλατών.
Ποιός ξέρει ή ποιος θυμάται τη μητέρα του Μεγ. Ναπολέοντος ή τη μητέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς. Όμως εκατομμύρια χείλη σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σ’ όλους τους αιώνες υμνούν την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ
την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ.
Δεν ζούμε εμείς σήμερα, οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα,την επαλήθευση του προφητικού αυτού λόγου της Παναγίας;
Και κάτι τελευταίο.
Όταν ο Ιησούς βρέθηκε στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου ,του λεπρού, η ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα,η μοιχαλίδα, που ο Χριστός έσωσε από βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους των Φαρισαίων για το ηθικό της παράπτωμα, με εκείνα τα φοβερά λόγια Του:
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν αισθάνεται την ανάγκη να πάη να εκφράση την ευγνωμοσύνη και αφοσίωσή της στον Σωτήρα Χριστό. Αγοράζει αρώματα, ντύνεται ταπεινά και σεμνά και ταπεινωμένη και συντετριμμένη, με δάκρυα στα μάτια, έρχεται και πλένει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει μ ότι πάνω της είχε μείνει αγνό και καθαρό τα ξέπλεκα μαλλιά της.
Τα δάκρυά της εκείνα ήταν δάκρυα ελέους και συντριβής και κλαίει με πάθος να την ευσπλαχνιστει ο Θεός της αγάπης και της συγχώρεσης.
https://kosmaser.wordpress.com/2013/01/03/
Το παραπάνω περιστατικό το αναφέρουν οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές.
Ο Λουκάς (ζ. 37-38) γράφει:
Και ιδού γυνή εν τη πόλει ήτις ην αμαρτωλός, και επιγνούσα ότι ανάκειται εν τη οικία του Φαρισαίου, κομίσασα αλάβαστρον μύρου και στάσα οπίσω παρά τους πόδας αυτού κλαίουσα, ήρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού τοις δάκρυσι και ταις θριξί της κεφαλής αυτής εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε τω μύρω.
Ο Ματθαίος (κστ`, 6-7):
Του δε Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου.
Και ο Μάρκος (ΙΔ` 3) λέγει:
Και όντος αυτού εν Βηθανία εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, κατακειμένου αυτού ήλθε γυνή έχουσα αλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικής πολυτελούς και συντρίψασα το αλάβαστρον κατέχεεν αυτού κατά της κεφαλής.
Λέει γι αυτήν ο Ιησούς..
Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν εις μνημόσυνον αυτής Ματθ. κς΄13
Τωρα θα μου πείτε πως ο Χριστός άφησε το έργο του ημιτελές και παραμένει αδιάφορος στο δράμα του ανθρώπου.Εμείς να βολοδέρνουμε εδώ κι Εκείνος, από ψηλά , στέκεται απαθής.
Ο Χριστός δεν άφησε το έργο Του ημιτελές.
Αντιθέτως είναι η μοναδική περίπτωση ανθρώπου στην ιστορία, ο οποίος είχε τη βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε την αποστολή Του και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει και να πει.
Σε τρία χρόνια δίδαξε ό,τι είχε να διδάξει, έπραξε
ό,τι ήθελε να πράξει και είπε
το τ ε τ έ λ ε σ τ α ι που σημαίνει πως τελειωσε το έργο Του επι της γης.
Δείγμα κι αυτό της θεϊκής Του τελειότητας και αυθεντίας.
Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου.
Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες Χιλιάδες πελώρια γιατί που δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει με την πεπερασμένη λογική του.
Ισως στην αιωνιότητα μας αξιώσει ο Κύριος να πάρουμε απάντηση σε μερικά από τα γιατί μεχρι τότε απλά πιστεύουμε ελπίζουμε και αγαπάμε…
Πηγή:
Από τη ζωή και τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου