όσο η αλληλεπίδραση με αγαπημένα πρόσωπα ενδυναμώνεται .
Παραδοξως εκείνοι που είναι εξαιρετικά έξυπνοι,αισθάνονται στην πραγματικότητα, βαθυτερα ευτυχισμένοι, με 2-3 φιλους.
Τα συγκεκριμένα άτομα παίρνουν λιγότερη ικανοποίηση όταν βγαίνουν έξω με άλλους.
Στο British Journal of Psychology,διαβαζουμε πως οι έξυπνοι επιλέγουν να έχουν ενα μικρο αριθμό φίλων μονο.
Σε άρθρο της Washington Post, η Carol Graham ερευνωντας τους παράγοντες της ανθρώπινης ευτυχίας, εξηγεί:
Τα ευρήματα της έρευνας δείχνουν και δεν είναι παράλογο ότι άνθρωποι με υψηλότερη ευφυΐα καθώς και ικανότητα να την διαχειρίζονται, είναι λιγότερο πρόθυμοι να αφιερώσουν πολύ χρόνο στην κοινωνικοποίησή τους, γιατί συνήθως είναι επικεντρωμένοι σε πιο μακροπρόθεσμους στόχους.
Πράγματι, όσο κι αν στους υπόλοιπους μπορεί να φαίνεται παράξενο, άτομα με πολύ υψηλό δείκτη ευφυίας, είναι αφοσιωμένα στην προσπάθεια να ανακαλύψουν μια μοναδική καινοτομία ή να αποδείξουν κάποια θεωρία και, κατά συνέπεια, δεν θεωρούν σημαντικό να αφιερώσουν χρόνο για να βγουν με φίλους για δείπνο και ν ακούσουν ιστορίες από τις πρόσφατες διακοπές τους.
Οι έξυπνοι προσαρμόζονται πιο εύκολα στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής και μένουν λιγότερο προσκολλημένοι στις συνήθειες των υπολοίπων.
Κι έτσι, δεν αισθάνονται σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη για κοινωνική αλληλεπίδραση.
Αν, λοιπόν, προτιμάτε να έχετε μόνο λίγους, στενούς φίλους , και συχνά να μένετε στο σπίτι για να εργαστείτε μην ανησυχείτε.
Σύμφωνα με πρόσφατα επιστημονικά ευρήματα, αυτό μπορεί να δείχνει απλώς ότι έχετε υψηλότερο δείκτη ευφυίας.
Η σιωπή συντροφεύει τις ώρες των αγίων, τις ώρες της περισυλλογής, αυτοσυγκέντρωσης, αυτομεμψίας, μελέτης, της προσευχής.
Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη
του σοφού επιστήμονα.
Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου.
Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα θαύματα, οι αδιαφήμιστες ηρωικές πράξεις, οι μυστικές προσωπικές επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας.
Έτσι έχουμε :
τη σημαντική σιωπή του αγίου,
την κορυφαία σιωπή του σοφού,
την υπομονετική σιωπή του ήρωα, την ακριβή σιωπή του υπομονετικού την ευαγγελική σιωπή του αυτοθυσιαζόμενου.
Κουραστήκαμε από την ακατάσχετη πολυλογία, προχειρολογία και φθηνολογία.
Το κόστος τους είναι βαρύ, αλλοιώνουν την ουσία, τα πρώτα, τα σημαντικά, τα καίρια και ιερά.
Έχουμε ανάγκη από την ανάπαυση στη χρυσή σιωπή, την πολύτιμη ακοή, τη βιωματικότητα των απαραίτητων λόγων.
Χρειάζεται αντίσταση στους πρόχειρους κι εύκολους λόγους.
Αξίζει να καταλαγιάσουμε, να ησυχάσουμε, να ξαποστάσουμε για ν’ ακούσουμε μέσα στην ησυχία
τη χαμηλή φωνή του Θεού,
την εναγώνια φωνή της συνειδήσεως τη διδακτική φωνή του παρελθόντος,
Τους αναφέρει μόνον ο Λουκάς, που ως ιατρός, φρόντισε και τη διέσωσε.
Είναι από τα τελευταία θαύματα .
Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος Του Εμπιστεύονται και αναθέτουν τον εαυτό τους, την υγεία τους, στο Χριστό.
Ο πόνος τους είχε ενώσει . Ήταν και οι δέκα μαζί, για να παρηγορεί ο ένας τον άλλον να εξυπηρετούνται.
Γι’ αυτό περιέλαβαν στην συντροφιά τους και τον Σαμαρείτη.
Όταν συνάντησαν τον Χριστό, κραύγασαν όλοι μαζί με μεγάλη φωνή:
«Διδάσκαλε λυπήσου μας, ελέησέ μας».
Στη συνέχεια τους παραγγέλλει:
«Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι».
Οι ιερείς μπορούσαν, σύμφωνα με το Νόμο, να πιστοποιήσουν τη θεραπεία τους.
Βλέπουμε ότι ο Χριστός δε ζητά την πίστη των λεπρών ως προϋπόθεση για την επιτέλεση του θαύματος.
Ούτε όμως και από πριν τους διαβεβαίωσε ότι τους έχει θεραπεύσει.
Οι λεπροί πήγαν στους ιερείς με απόλυτη Υπακοη στον λόγο του Χριστού.
Και καθως πηγαιναν..εγιναν καλα.Το θαύμα έγινε. Η Υπακοη ενηργησε.
Είδαν ότι έφυγε από το σώμα τους η ανίατη και φοβερή αρρώστια.
Οι λεπροί απέκτησαν την υγεία τους. Και εδώ βρίσκεται η νέα δοκιμασία τους:
Την ύπαρξη τους, που απέκτησε από τον Χριστό την υγεία της, θα εξακολουθούν να την εμπιστεύονται στον Χριστό, ή θα τη στηρίζουν στις υγιείς βιολογικές τους δυνάμεις;
Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι οι θεραπευθέντες λεπροί εμπιστεύτηκαν τις φυσικές τους δυνάμεις και ικανότητες.
Ξανακλείστηκαν στον εαυτό τους, στον εγωισμό τους, και ξέχασαν τον Ευεργέτη Κύριο, εφ’ όσον δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη της επικοινωνίας μαζί Του.
Οι εννέα απ’ αυτούς επανήλθαν σε κατάσταση αμαρτίας, αφού η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους παραμέρισε την παρουσία και την κοινωνία της αγάπης του Χριστού.
Άσχημο πράγμα η αχαριστία.
Και θλιβερὸ το φαινόμενο, ο ευεργετηθεὶς να γυρνάει την πλάτη στον ευεργέτη. Να τον χαρακτηρίζει η έλλειψη ευαισθησίας έκφρασης ευγνωμοσύνης! Και ευχαριστίας!
Να λαμβάνει τα δώρα, να ευεργετείται πλουσιοπάροχα και να ανταποδίδει αχαριστία! Αυτὴ τη στάση τήρησαν οι εννέα απὸ τους δέκα θεραπευθέντες λεπροὺς.
Ενώ και οι δέκα δέχθηκαν την ευεργεσία της θεραπείας τους απὸ τον Χριστό, μόνον ο ένας αισθάνθηκε την ανάγκη να Τον ευχαριστήσει.
Κι αυτὸς ήταν Σαμαρείτης.
Όταν τον είδε ο Κύριος ευχαριστήθηκε για την πράξη του, αλλά λυπήθηκε για την αγνωμοσύνη των άλλων.
Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής του λογικού ανθρώπου.
Είναι μεγάλη αρετή και χρειάζεται αγώνα και εσωτερική καλλιέργεια για ν’ αποκτηθεί.
Στο βαθύτερό της περιεχόμενο η ευγνωμοσύνη είναι έκφραση της ανταμοιβής του ευγνώμονος προς τον ευεργέτη.
Σ’ αυτή την περίπτωση ο ευγνώμων συμβαίνει να αισθάνεται και νέα ικανοποίηση.
Ευχαρίστηση αισθάνεται κι’ εκείνος που δέχεται την έκφραση της ευγνωμοσύνης του συνανθρώπου.
Ο θεραπευθείς Σαμαρείτης επαινέθηκε από τον Κύριο για την ευγνώμονα συμπεριφορά του.
Ο Χριστός μετά απ’ αυτό του χάρισε και τη σωτηρία της ψυχής του.
Οι ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο είναι πάρα πολλές, με κυριότερη τη σωτηρία.
Ο αχάριστος είναι δυστυχισμένος. Πρώτον, γιατί στερεί από τον εαυτό του τη χαρά που δημιουργείται, όταν κάποιος κάνει επιβεβλημένο καθήκον και δεύτερον, είναι δύσκολο να τύχει της ίδιας μεταχείρισης όταν ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση.
Ο Χριστιανός που θ’ αναγνωρίσει την αξία της αρετής της ευγνωμοσύνης κάνει συνέχεια έργα αγάπης, γιατί σκέφτεται πάντοτε ότι δεν έχει εκπληρώσει το χρέος του έναντι των ευεργεσιών του Θεού και των συνανθρώπων του.
Είναι χρέος του και δική του ωφέλεια να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί τον Θεό και τους ανθρώπους που τόσο τον ευεργέτησαν.
Ο άνθρωπος που ευγνωμονεί δεν πιστεύει ποτέ ότι πρόσφερε όσα έπρεπε.
Αισθάνεται την ανάγκη να ευγνωμονεί συνέχεια. Γι αυτο κι η Μονολογιστη Ευχη :
Μια μικρή ικεσία, που ομως, έχει μεγάλη δύναμη, ιδιως όταν λέγεται με πίστη γιατι ελκύει το έλεος του Θεού,που απαλλάσσει τον άνθρωπο από κάθε κακοδαιμονία.
Η ικεσία των λεπρών είναι
η ¨αδιάλειπτη προσευχή¨της Εκκλησίας
την ακούμε σε κάθε εκκλησιαστική ακολουθία.
Σε κάθε ¨αίτηση του Ιερέως¨ Ο λαός, με το στομα των ψαλτων απαντά Κύριε ελέησον. Είμαστε Μέλη Της Εκκλησίας,αρα πρέπει να αποκτήσουμε εκκλησιαστικό φρόνημα, και η ικεσία αυτή να γίνει δική μας
Αδιαλειπτη Προσευχη.
Η ικεσία των λεπρών και της δεήσεως της Εκκλησίας, είναι η λεγομένη
Eυχή του Ιησού, δηλ. το
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν,
που πρεπει να λέμε , για να απαλλαγούμε από την ¨πνευματική μας λέπρα¨.
Λέγοντας την ευχή, ζούμε την μακαρία κατάσταση της ταπεινώσεως, η οποία, κατά τον άγιο Μάξιμο, συνίσταται στην διπλή γνώση.
Την γνώση της δυνάμεως του Χριστού και την γνώση της δικής μας αδυναμίας
Αντίθετα η άγνοια της δυνάμεως του Χριστού και η άγνοια της δικής μας ασθενείας συνιστά την υπερηφάνεια.
Όλος ο δυτικός πολιτισμός,παρά την λάμψη του και την εξωτερική του επιτυχία,
είναι ¨αιρετικός¨, αφού στην βάση του είναι ¨αυτολυτρωτικός και αυτοθεωτικός¨.
Επειδή αγνοεί την σωστική δύναμη του Θεανθρώπου και την αδυναμία του ανθρώπου.
Ακόμη και η θρησκευτική ζωή του δυτικού ανθρώπου διακρίνεται για τα δύο αυτά επικίνδυνα σημεία.
Γι’ αυτό με βεβαιότητα τονίζουμε, πως λέγοντας την μικρή, αλλά χαριτωμένη αυτή ευχή ζούμε το πνεύμα της Ορθοδόξου Παραδόσεως και διαποτιζόμαστε από το ρεύμα της αιωνίου ζωής.
Με το
¨Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού¨ ομολογούμε την πίστη στον Θεάνθρωπο και με το ¨ελέησόν με τον αμαρτωλόν¨,ζητάμε, ως αμαρτωλοί, απ Αυτόν την σωτηρία.
Στην Ορθοδοξία, όπως φαίνεται στην ευχή αυτή, συνδέονται στενά.
Η πίστη και η ζωή.
Η προσευχή είναι κατά τους Πατέρας θεοποιός αρετή γιατί προετοιμάζει το έδαφος για να κατοικήσει μέσα μας ο Θεός.
Με την αδιάλειπτη προσευχή γίνεται ενοίκηση του Θεού και η καρδιά μας γίνεται κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος.
Η σύντονος προσευχή τας σαρκικάς ορέξεις αναστέλλει και την πλεονεκτικήν αμβλύνει γνώμην και τον τύφον καθαιρεί και τον φθόνον αναιρεί και τον θυμόν παιδαγωγεί και την μνησικακίαν¨αγ. Γρηγόριος Παλαμάς.
Αντίθετα η απουσία της προσευχής από την ζωή οδηγεί τον άνθρωπο στην αναλγησία την οποιαν, οι Πατέρες ονομάζουν πώρωση.
Να λέμε την ευχή το πρωί, το βράδυ, και όποια άλλη ώρα της ημέρας μπορούμε, άλλοτε με τα χείλη, άλλοτε με τον νου, άλλοτε με την καρδιά και τότε θα ελευθερωθούμε από την πνευματική μας λέπρα,θα καταλάβουμε το ζωοπάροχο πνεύμα της Ορθοδοξίας και θα αποκτήσουμε την σωτηρία μας.
Το μυκοβακτήριο της λέπρας ανακαλύφθηκε το 1873 από τοΝορβηγό γιατρό Γκέρχαρντ Αρμάουερ Χάνσενκαι αναγνωρίστηκε από τον Άλμπερτ Νάισερ.Ως τότε, πολλοί νόμιζαν ότι ήταν κληρονομική.Ο Χάνσεν συμπέρανε τη μολυσματικότητά της και έδειξε ότι ήταν δυνατόν να ελεγχθεί κάπως, αν οι πάσχοντες απομονώνονταν.
Η λέπρα παραμορφώνει οσους πάσχουν αλλοιώνοντας τοδέρμα τους, ενώ παρουσιάζονται και εξογκώματα. Επίσης μπορεί να απονεκρώσει τα νεύρα του δέρματος με αποτέλεσμα ο ασθενής να μη νιώθει τίποτα στα σημεία αυτά.
Η λέπρα μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα κάθε ηλικίας κυρίως μεγαλύτερα των 3 ετών. Παρόλο που είναι πολύ παλιά ασθένεια ακόμα και στις μέρες μας ένας μεγάλος αριθμός ατόμων νοσεί κυρίως σε χώρες τηςΑσίας, τηςΑφρικήςκαι χώρες της Νότιας Αμερικής.
Υπολογίζεται ότι καθημερινά νοσούν περίπου 1000 άτομα απο λεπρα σημερα.
Η ευχή του Ιησού δεν είναι έργο μόνον των μοναχών Όλοι μπορούν να αποκτήσουν εμπειρίες και να απολαύσουν τους θησαυρούς της.
Χαιρετε.
σ.σ.Οσοι θέλουν να αποκτησουν το πολυτιμο βοηθημα,
¨Μια βραδυα στην ερημο του Αγιου Ορους¨, που μιλα για την ¨ευχη του Ιησου¨ (κοστιζει ελαχιστα..όσο ενας..καφές,) αλλα προσφέρει πνοη ζωής, μπορουν να απευθυνθουν στην ηλεκτρονικη Διευθυνση της Ιερας Μονης Πελαγιας...http://www.pelagia.org/index.php
