Τους αναφέρει μόνον ο Λουκάς, που ως ιατρός, φρόντισε και τη διέσωσε.
Είναι από τα τελευταία θαύματα .
Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος Του Εμπιστεύονται και αναθέτουν τον εαυτό τους, την υγεία τους, στο Χριστό.
Ο πόνος τους είχε ενώσει . Ήταν και οι δέκα μαζί, για να παρηγορεί ο ένας τον άλλον να εξυπηρετούνται.
Γι’ αυτό περιέλαβαν στην συντροφιά τους και τον Σαμαρείτη.
Όταν συνάντησαν τον Χριστό, κραύγασαν όλοι μαζί με μεγάλη φωνή:
«Διδάσκαλε λυπήσου μας, ελέησέ μας».
Στη συνέχεια τους παραγγέλλει:
«Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι».
Οι ιερείς μπορούσαν, σύμφωνα με το Νόμο, να πιστοποιήσουν τη θεραπεία τους.
Βλέπουμε ότι ο Χριστός δε ζητά την πίστη των λεπρών ως προϋπόθεση για την επιτέλεση του θαύματος.
Ούτε όμως και από πριν τους διαβεβαίωσε ότι τους έχει θεραπεύσει.
Οι λεπροί πήγαν στους ιερείς με απόλυτη Υπακοη στον λόγο του Χριστού.
Και καθως πηγαιναν..εγιναν καλα.Το θαύμα έγινε. Η Υπακοη ενηργησε.
Είδαν ότι έφυγε από το σώμα τους η ανίατη και φοβερή αρρώστια.
Οι λεπροί απέκτησαν την υγεία τους. Και εδώ βρίσκεται η νέα δοκιμασία τους:
Την ύπαρξη τους, που απέκτησε από τον Χριστό την υγεία της, θα εξακολουθούν να την εμπιστεύονται στον Χριστό, ή θα τη στηρίζουν στις υγιείς βιολογικές τους δυνάμεις;
Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι οι θεραπευθέντες λεπροί εμπιστεύτηκαν τις φυσικές τους δυνάμεις και ικανότητες.
Ξανακλείστηκαν στον εαυτό τους, στον εγωισμό τους, και ξέχασαν τον Ευεργέτη Κύριο, εφ’ όσον δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη της επικοινωνίας μαζί Του.
Οι εννέα απ’ αυτούς επανήλθαν σε κατάσταση αμαρτίας, αφού η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους παραμέρισε την παρουσία και την κοινωνία της αγάπης του Χριστού.
Άσχημο πράγμα η αχαριστία.
Και θλιβερὸ το φαινόμενο, ο ευεργετηθεὶς να γυρνάει την πλάτη στον ευεργέτη. Να τον χαρακτηρίζει η έλλειψη ευαισθησίας έκφρασης ευγνωμοσύνης! Και ευχαριστίας!
Να λαμβάνει τα δώρα, να ευεργετείται πλουσιοπάροχα και να ανταποδίδει αχαριστία! Αυτὴ τη στάση τήρησαν οι εννέα απὸ τους δέκα θεραπευθέντες λεπροὺς.
Ενώ και οι δέκα δέχθηκαν την ευεργεσία της θεραπείας τους απὸ τον Χριστό, μόνον ο ένας αισθάνθηκε την ανάγκη να Τον ευχαριστήσει.
Κι αυτὸς ήταν Σαμαρείτης.
Όταν τον είδε ο Κύριος ευχαριστήθηκε για την πράξη του, αλλά λυπήθηκε για την αγνωμοσύνη των άλλων.
Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής του λογικού ανθρώπου.
Είναι μεγάλη αρετή και χρειάζεται αγώνα και εσωτερική καλλιέργεια για ν’ αποκτηθεί.
Στο βαθύτερό της περιεχόμενο η ευγνωμοσύνη είναι έκφραση της ανταμοιβής του ευγνώμονος προς τον ευεργέτη.
Σ’ αυτή την περίπτωση ο ευγνώμων συμβαίνει να αισθάνεται και νέα ικανοποίηση.
Ευχαρίστηση αισθάνεται κι’ εκείνος που δέχεται την έκφραση της ευγνωμοσύνης του συνανθρώπου.
Ο θεραπευθείς Σαμαρείτης επαινέθηκε από τον Κύριο για την ευγνώμονα συμπεριφορά του.
Ο Χριστός μετά απ’ αυτό του χάρισε και τη σωτηρία της ψυχής του.
Οι ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο είναι πάρα πολλές, με κυριότερη τη σωτηρία.
Ο αχάριστος είναι δυστυχισμένος. Πρώτον, γιατί στερεί από τον εαυτό του τη χαρά που δημιουργείται, όταν κάποιος κάνει επιβεβλημένο καθήκον και δεύτερον, είναι δύσκολο να τύχει της ίδιας μεταχείρισης όταν ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση.
Ο Χριστιανός που θ’ αναγνωρίσει την αξία της αρετής της ευγνωμοσύνης κάνει συνέχεια έργα αγάπης, γιατί σκέφτεται πάντοτε ότι δεν έχει εκπληρώσει το χρέος του έναντι των ευεργεσιών του Θεού και των συνανθρώπων του.
Είναι χρέος του και δική του ωφέλεια να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί τον Θεό και τους ανθρώπους που τόσο τον ευεργέτησαν.
Ο άνθρωπος που ευγνωμονεί δεν πιστεύει ποτέ ότι πρόσφερε όσα έπρεπε.
Αισθάνεται την ανάγκη να ευγνωμονεί συνέχεια. Γι αυτο κι η Μονολογιστη Ευχη :
Κυριε, Ιησου Χριστε, ελεησον με..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου