ΞΑΝΑΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΔΑΜΟΚΛΗ

 

 

 

Ο κορονοϊος, μας θυμισε πως ειμαστε θνητοι, και ωρισμενα πραγματα δεν εξαρτωνται απο εμας τους ιδιους. 

Πρεπει να μαθουμε να εχουμε αυτοσυγκρατηση, πιστη, υπομονη, και  ταπεινωση, μια και ειμαστε ανημποροι μπροστα σ ενα ¨μικροβιο¨εναν ιο με μεγεθος 0,03μ . 

Κατι θεωρητικα, αλλα και πρακτικα ανυπαρκτο , μια και δεν εχουμε ιδεα τί ακριβως ειναι ενας ιος. 

https://kosmaser.wordpress.com/2016/09/15/ 

 

 

 

 

 

 

Εντρομος ο Γιαννης λεει πως αυτος ο ιος , κρεμμεται πανω απ το κεφαλι μας, σαν το σπαθι του Δαμοκλη. Κι ετσι ακριβως συμβαινει. Να το θυμηθουμε μια και μας προεκυψε.

Ο Διονυσίος ο Β’, τυραννος των Συρακουσών, το 367 π.Χ. ειχε στην Αυλη του τον Δαμοκλή. Μία μέρα ο Διονύσιος φωναξε τον Δαμοκλή, και τον ρώτησε αν θα ήθελε να πάρει τη θέση , και τα προνόμια του άρχοντα, αλλά μόνο για μία ημέρα. Ο Δαμοκλής δέχθηκε.Του φόρεσαν τα βασιλικα ρουχα και τον πηγαν στη τραπεζαρία, όπου μπορούσε να απολαύσει όποιο είδος φαγητού επιθυμούσε.

Καποια στιγμη, ο  Δαμοκλής παρατήρησε πάνω από το κεφάλι του να κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί, που  συγκρατούσαν τρίχες αλόγου, οι οποίες θα μπορούσαν, ανά πάσα στιγμή να κοπούν με αποτέλεσμα το σπαθί να πέσει στο κεφάλι του.

Όταν ο Δαμοκλής ρωτησε , σχετικά με το σπαθί τον Διονύσιο εκείνος του απάντησε:

 

 

 

 

¨Το σπαθί το τοποθέτησα ο ίδιος εκεί για να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου ,και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά¨.

Ο Δαμοκλής, όταν άκουσε την εξήγηση του Διονυσίου, πανικοβλήθηκε, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός άρχοντα, συγκριτικά με αυτό που πίστευε. Για αυτό άφησε αμέσως τη ζωή του άρχοντα, αδιαφορώντας για μεγαλεία,  και τιμές,  και επεστρεψε στη παλιά ταπεινή του θέση.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελικα πιστευω πως ολη αυτη η ιστορια, με τον κορονοϊο, πρωτογνωρη οχι για μας, αλλα για ολο τον συγχρονο κοσμο, και προσπεραστε προς στιγμην, ολη αυτη την παραφιλολογια, εν πολλοις ανοητη, περι συνωμοσιων, ειναι μια μοναδικη ευκαιρια να ξανασκεφθουμε και να επαναπροσδιορισουμε τη ζωη μας. Εως τοτε ¨μενουμε μεσα, οσο μπορουμε¨και χαμογελαμε.

Χαιρετε.