ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ..

 

Posted on 20 Οκτωβρίου, 2012 by kosmaser

 

 

 

 

 

 

Το  μ ι κ ρ ο β ί ω μ α,

Ζούμε, μέσα σε επάλληλα σύμπαντα ένος μικρόκοσμου,και γιατί όχι,να μην δεχόμαστε οτι υπάρχουν το ίδιο άπειρα σύμπαντα, χωρίς τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου.

https://kosmaser.wordpress.com/2012/10/04/ 

Σε ένα σύμπαν χωρίς χώρο και χρόνο ,όπως στην ουσία έχει αποδειχτεί ότι είναι το γνωστό σύμπαν, η έννοια του θανάτου, του τέλους, πιθανόν να μην υφίσταται. 

 

 

 

 

Mια προσέγγιση, στον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου, 

τον  Θ ά ν α τ ο, φέρει το παράξενο όνομα.

Β ι ο-κ ε ν τ ρ ι σ μ ό ς, προέρχεται από το χώρο της κβαντο-φυσικής,όπως και της θεωρίας των

¨π α ρ ά λ λ η λ ω ν   συμπάντων¨.

Δεν συντρέχει λόγος να επικεντωθούμε στον όρο και την έννοια του, αλλά να μπούμε στην ουσία του, που είναι ο θάνατος και τα περί αυτόν.

Α ξ ί ω μ α :

Καμίας Μορφής Ενέργεια Δεν Χάνεται.

Υφισταμένη Α λ λ ά ζ ε ι Μορφές, Τροποποιείται, Μεγαλώνει, Μικραίνει, Όμως Δ ε ν Καταστρέφεται.

Α π λ ά   Υ π ά ρ χ ε ι   Για Πάντα όσο μπορεί να είναι αυτό  για την περιορισμένη αντίληψή μας.

 

 

Για τον Α δ η   μιλά η Θεολογία. Για τους ειδήμονες, η θεωρία των ¨παράλληλων  συμπάντων¨,δεν υφίσταται όπως τις αντιλαμβανόμαστε. Ο,τιδήποτε ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και σαν πληροφορία είναι απλά ένα εργαλείο κατανόησης ενός συγκεκριμένου χωροχρόνου, και  πραγματικότητας  

Ο εγκέφαλός μας, δ ε ν   έχει , θεωρητικά τη δυνατότητα να κατανοήσει  την ύπαρξη του απείρου, εφ’ όσον είναι  προγραμματισμένος να κατανοεί μόνο πεπερασμένα σύνολα, ικανά να τον βοηθήσουν στην επιβίωσή του σ έναν αφιλόξενο  κόσμο, τον κόσμο μας .

Ο  Αϊνστάιν , με αφορμή το θάνατό ενός φίλου , είχε παραδεχτεί:  

Ότι Ο Διαχωρισμός Ανάμεσα Στο Παρελθόν, Το Παρόν Και Το Μέλλον,Είναι Απλά  Μια άγονη, λόγω χαρακτήρα ,

Ψ ε υ δ α ί σ θ η σ η , και μάλλον είχε δίκηο.

Η  Α θ α ν α σ ί α   Σύμφωνα με τους ασχολουμένους με το αντικείμενο επιστήμονες, ό χ ι  σαν  θεολογικός όρος,  δεν είναι μια ατελευτητη ύπαρξη σε έναν κόσμο δίχως τέλος γιατί πολύ απλά, σαν έννοια, βρίσκεται περαν από την έννοια του χωρο-χρόνου όπως τον ξέρουμε.

Σ έναν κόσμο έξω από την αντιληπτική μας ικανότητα, κι από ό,τι θεωρούμε ως πραγματικό ή μη. 

Μήπως βλέπετε μιαν ομοιότητα με τον ¨άλλο κόσμο¨ της Θεολογίας;

Όσο δεδομένη είναι η πεπερασμένη ικανότητα μας, στον προσδιορισμό της πραγματικότητας, άλλο τόσο είναι, και  στον προσδιορισμό της  μ η  πραγματικότητας. 

Αυτής που δεν περιορίζεται από το χώρο, το χρόνο και τους νόμους ενός χιλιοστού του σύμπαντος,αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη την δημιουργία και τις παράλληλες, άπειρες όπως και ο χωροχρόνος, μορφές της.

 

 

Συμπερασματικα,

πολλοί θα αγνοήσουν τον σχολιασμό, καθότι ¨ψυχικοί¨,  προσηλωμένοι,που θα πεί καρφωμένοι στην πραγματικότητα της καθημερινότητας. Κανείς δεν μπορεί να τους κρατήσει κακία, αλλ ούτε να τους λοιδωρήσει.

Καθημερινά βλέπουμε την ανθρώπινη εξαθλίωση, με τις χιλιάδες μορφές της που Πάντα υπήρχε, όμως ηταν καλά κρυμμένη μακιγιαρισμένη με τα ¨ψιμίθια της απωλειας¨ 

Τώρα που χάθημε το ψεύτικο λούστρο της υποκρισίας, φάνηκε σε όλη την γυμνότητά της.

 

 

 

 

 

 

 

Ανθρωποι σαν εμάς, αυτοχειριάζονται ,που σημαίνει αυτοκτονούν ,καθημερινά,για πολλους λογους . 

Πριν 2000 χρόνια Ο Χριστος μας είπε:

¨ Δευτε πρός Με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμας.Μάθετε απ εμού οτι πράος   ειμί και ταπεινός τη καρδία.¨

Επίκαιρο πράγματι σήμερα ,που η Επιστήμη μιλά πλέον για μιαν αθανασία της ¨ενεργείας του νού¨.

Ο Ιανός,οντότητα με δύο πρόσωπα. 

Αθανασία του ν ο υ . Αθανασία της ψυχής. Κι όλο αυτό το μεγαλείο,τυλιγμένο στο πρόστυχο περιτύλιγμα της αθλιοτητας του σήμερα, κρίμα.

Χαιρετε..