ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Στην ορθόδοξη Παράδοση είναι άγνωστη η κατά το ρωμαιοκαθολικό πρότυπο ¨Μαριολογία¨ ως αυτόνομος κλάδος της δογματικής· τουναντίον, 

το μυστήριο της υπεραγίας μητέρας του Θεού θεωρείται πάντοτε υπό το φως της Σαρκώσεως του Υιού Της, του ενός της αγίας Τριάδος που φανερώθη σαρκί ινα ημεις του αοράτου Πατρος εννοιαν λάβομεν 

Μ. Αθανάσιος.

Οι  αναλύσεις για την κοίμηση της Παναγίας και την εν σώματι μετάστασή της, αποτελουν την κατά πρόληψη των εσχάτων ανάσταση και ανάληψη της Θεομήτορος και ερμηνεύονται ως μεταφύτευσή της από δόξης εις δόξαν.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, η παρουσίαση  της θεοχαρίτωτης υπουργίας της Θεομήτορος στο μυστήριο της Σαρκώσεως του Λόγου επί τη βάσει του τεξομαι τον ασαρκο, σάρκα εξ εμου δανεισάμενον, οπως αναγάγη τον ανθρωπον  ως μόνος δυνατος εις το αρχαιον αξίωμα

δια της συγκράσεως. 

Πρόκειται για συλληψη  υψηλής δογματικής πυκνότητας, που  μυσταγωγει τον αναγνώστη στην  ορθόδοξη πίστη.

Στη συνάφεια αυτή, διαβαζουμε για  την ιστορία της θείας οικονομίας μέσα από το πρίσμα των άκτιστων θεοφανειών του Λόγου, ο Οποίος ενδημεί ασάρκως στους πατριάρχες και προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και εν σαρκί στην Καινή Διαθήκη και εντεύθεν, αποκαλύπτοντας εν Εαυτώ τον Πατέρα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

Στην εν σαρκί φανέρωση του Λόγου, εντοπίζεται η μείζων διαφορά μεταξύ Παλαιάς Καινής Διαθήκης, γεγονός που  συμπεραινεται ορθοδόξως ότι η Ορθοδοξία είναι η Διδασκαλία των Προφητών Αποστόλων και Πατέρων.

Πάντα στην αυτή συνάφεια,εκτιθεται περιεκτικά το δόγμα της καθ’ υπόστασιν ένωσης των δύο φύσεων του ενός και μόνου Χριστού  ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως αχωρίστως και ξεκαθαρίζεται η διαφορά της ορθόδοξης διδασκαλίας περί συνθέτου υποστάσεως του σαρκωμένου Λόγου από την κακόδοξη διδασκαλία περί συνθέτου φύσεως των Μονοφυσιτών.

Γι’ αυτό και διευκρινίζεται ότι η  συγκράσις των δύο φύσεων  του Χριστού, δεν σημαίνει αφομοίωση, ενώ η σύγκρασις στους πιστούς παραπέμπει στην κατά χάριν ένωσή τους εν τη σαρκι του Λόγου με το άκτιστο φως της Αγίας Τριάδος.

Το υπερφυές αυτό γεγονός αντιδιαστέλλεται εμφατικά από τις δαιμονικές εμπειρίες εξωσωματικών εκστάσεων, εφόσον οι άγιοι φθάνουν στην θεωρία του ακτίστου Φωτός έσωθεν, μέσα από την καρδιά.

Πρόκειται για την εν Πνεύματι σύλληψη, γέννηση και αύξηση του Χριστού εντός της καρδιάς των πιστών, γεγονός που τίθεται σε σχέση μυστικού εξεικονισμού προς το μυστήριο της Θεοτόκου, η οποία συνέλαβε κατά σάρκα τον Λόγο εκ Πνεύματος Αγίου. 

Τούτο έρχεται  να υπογραμμίσει τον απαραγνώριστο συνεργειακό ρόλο της Παρθένου στο μυστήριο της δια Χριστού σωτηρίας του γένους μας.