ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΓΩ ΚΟΛΑΖΕΤΑΙ

 

Αλίμονο σου,δυστυχισμένε.

Το  μυαλό  θα σε φάει,το εγώ θα σε φάει .

Ο Εωσφόρος,που εσύ υπερασπίζεσαι και θες να τον σώσεις,ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στην Κόλαση;

Όταν στράφηκε στο Θεό κι είπε  

Εγώ  

Ναι ναι, άκου, νεαρέ, και βάλ’ το καλά στo νου σου.

Ένα μονάχα κολάζεται στην Κόλαση το εγώ  

Το εγώ,ανάθεμά το.

Με το εγώ αυτό ξεχώρισε  από το Θεό.

Πρώτα όλα ήταν ένα με το Θεό ευτυχισμένα στον κόρφο του. 

Δεν υπήρχε εγώ και συ κι εκείνος, δεν υπήρχε δικό σου και δικό μου, δεν υπήρχαν δυό,

Υ π ή ρ χ ε  έ ν α. 

Το Έ ν α, ο Έ ν α ς.

Αυτός είναι ο Παράδεισος που ακούς,  κανένας άλλος.

Από κει ξεκινήσαμε, αυτόν θυμάται και λαχταρίζει η ψυχή να γυρίσει. 

Βλογημένος  ο θάνατος. 

Τί ναι ο θάνατος, θαρρείς;

Ένα μουλάρι, το καβαλικεύουμε και πάμε.

Μιλούσε, κι όσο μιλούσε το πρόσωπό του φωτίζουνταν.

Γλυκό ευτυχισμένο χαμόγελο ξεχύνουνταν από τα χείλια του κι έπιανε όλο του το πρόσωπο.

Ένιωθες  βυθίζουνταν στην Παράδεισο.

Γιατί χαμογελάς, γέροντά μου; 

Είναι να μη χαμογελώ μου αποκρίθηκε 

είμαι ευτυχής παιδί μου.

Κάθε μέρα,κάθε ώρα, γροικώ τα πέταλα του μουλαριού γροικώ το Χάρο  να ζυγώνει.

Είχα σκαρφαλώσει τα βράχια για να ξομολογηθώ  στον άγριο τούτον απαρνητή της ζωής. 

Μα είδα ήταν ακόμα πολύ ενωρίς.

Η ζωή  μέσα  μου δεν είχε ξεθυμάνει.

Αγαπούσα πολύ τον ορατό κόσμο . 

Ελαμπε o Εωσφόρος  στο μυαλό μου, δεν είχε αφανιστεί μέσα στην τυφλωτική λάμψη του Θεού. 

Αργότερα,  συλλογίστηκα, σα γεράσω σαν ξεθυμάνω σαν ξεθυμάνει μέσα μου κι o Εωσφόρος.

Σκώθηκα.Ασκωσε ο γέροντας το κεφάλι.

Φεύγεις; έκαμε άε στο καλό.Ο Θεός μαζί σου. 

Και σε λίγο, περιπαιχτικά   

Χαιρετίσματα στον κόσμο.

Χαιρετίσματα στον ουρανό, αντιμίλησα. 

Και πες στο Θεό, δε φταίμε εμείς, φταίει Aυτός που έκαμε τον κόσμο τόσο ωραίο.

Ο λ ο ι   θα μπούμε στον Παράδεισο,άλλοι με χαρά κι άλλοι με τρόμο .

Γι άλλους θάναι φώς ,και γι άλλους φωτιά

 

γιατί κόλαση δεν υπάρχει στα σπλάγχνα του Θεού.

Αυτή τη κάνουμε μόνοι μας μεσα μας και τη στήνουμε μπρός μας και τη βιώνουμε γιατί δεν θέλουμε να απαλλαγούμε απ αυτήν, γιατί την αγαπάμε όπως αγαπάμε τα πάθη μας φανατικά μεχρι τέλους, 

χωρίς μ ε τ ά ν ο ι α

Χαιρετε.