Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

 

‘

Όλα τα γεγονότα που εορτάζουμε στην Εκκλησία μας είναι γεγονότα γεμάτα πνευματική έμπνευση, και αν δεν έχουμε έμπνευση δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε και να τα βιώσουμε, 

είπε αρχικά ο Σεβασμιώτατος.

Ο Χριστός μας από δούλους της αμαρτίας, μας έκανε Υιούς του Θεού κατά χάριν. 

Μας αγάπησε όλους ο Χριστός και θυσιάστηκε για εμάς ανιδιοτελώς…. Πρέπει να μην παρακολουθούμε μόνο τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά να τις ζούμε. 

Να σταυρώσουμε τον εαυτό μας δηλαδή τα πάθη μας, τους άσχημους λογισμούς μας και τις επιθυμίες, πρόσθεσε.

Τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας μιλάνε για την πτώση του ανθρώπου, για την ενανθρώπιση του Χριστού, για την μετάνοια, για την αγάπη του Θεού στον άνθρωπο ότι και αν έχει κάνει. 

Όταν στρέφεται ο άνθρωπος προς τον Θεό μπορεί να γίνει και Άγιος τόνισε σε άλλο σημείο.

Όλα τα Τροπάρια μιλάνε για την Σταυρωαναστάσιμη ζωή. Έχουμε την χαρμολύπη. Λύπη για τις αμαρτίες μας και χαρά για την Σωτηρία μας.

Σε ερώτηση για το πώς βίωνε μαζί με τον Γέροντά του, 

Άγιο Καλλίνικο Εδέσσης, 

αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης, περιέγραψε: 

ζούσε με πολύ νηστεία από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή και την Μεγάλη Εβδομάδα , δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα. 

Ήταν νηστευτής και κατεξοχήν ένας Επίσκοπος ασκητής. 

Όταν τον είδε ο Άγιος Παϊσιος κάποτε τον Άγιο Καλλίνικο στο Άγιον Όρος, έπεσε κάτω να του ασπαστεί τα πόδια και είπε σε έναν μοναχό μαθητή του πώς μέχρι τώρα δεν έχω δει άλλον Επίσκοπο Άγιο όπως τον Καλλίνικο.

Βίωνε το γεγονός του Σταυρού των Παθών και της Αναστάσεως του Χτιστού ως προσωπικό του γεγονός. Αγαπούσε πολύ τον Χριστό και ο νους του ήταν συνεχώς σε Αυτόν. Ζούσε τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας. 

Έλεγε πολλές φορές  τελείωσαν οι Εορτές, Γίναμε καλύτεροι; Αλλάξαμε; Μετανοήσαμε, πρόσθεσε.

Καλή Ανάσταση να αναστηθούμε από τα έργα της αμαρτίας, ευχήθηκε.

https://www.orthodoxianewsagency.gr/radiofono/o-mitropolitis-naypaktou-sto-pemptousia-fm-gia-tin-stayroanastasimi-poreia-tis-megalis-evdomados-ixitiko/

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

 

Ο κόσμος μας είναι σκληρός και αδυσώπητος. 

Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πλεον ο ένας τον άλλον.

Ζούμε όλοι επιφυλακτικά και φυλαγμένα.

Πώς μπορείς να είσαι ανοιχτός, συμπεριληπτικός, ανεκτικός και αλληλέγγυος σ έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο επιθετικός, αγενής και βίαιος; 

Θυμάστε αυτή τη φωτογραφία;

Είναι μία διάσημη εικόνα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. 

Στο βάθρο βρίσκονται οι τρεις νικητές του αγώνα άλματος σε μήκος.

Αριστερά, στην τρίτη θέση, ο Ιάπωνας ΝαότοΤατζίμα. 

Στη μέση, στο ψηλότερο σκαλί, δαφνοστεφανωμένος και χαιρετώντας στρατιωτικά, 

ο χρυσός νικητής Τζέσι Οουενς. 

Ο θρυλικός Αμερικανός στους αγώνες εκείνους θα κέρδιζε συνολικά τέσσερα χρυσά. 

Και δεξιά, ο ηττημένος ναζί. 

Ο Γερμανός Λουτς Λονγκ, με το χέρι προτεταμένο στον χαρακτηριστικό ναζιστικό χαιρετισμό. 

Ήταν καλύτερος ο κόσμος του 1936; Όχι. Πολύ χειρότερος ήταν. 

Στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου καθόταν ο Αδόλφος Χίτλερ. 

Σε λίγα χρόνια η πόλη θα ισοπεδωνόταν και το χώμα της Ευρώπης θα ποτιζόταν από το αίμα εκατομμυρίων νεκρών. 

Οι δυναμικές που θα οδηγούσαν στην καταστροφή βρίσκονταν ήδη σε ισχύ.

Νομίζετε ότι έχουμε βία, επιθετικότητα και αγένεια στις κοινωνίες μας σήμερα;

Πού να δείτε τι είχανε αυτοί τότε.

Ξέρετε τι έγινε όταν ο Τζέσι Οουενς επέστρεψε θριαμβευτής στη χώρα του; 

Ο πρόεδρός της αρνήθηκε να τον συναντήσει και να τον συγχαρεί επειδή ήταν μαύρος.  

Σήμερα, όμως, θέλω να σας γράψω για τον άλλο. 

Για τον ναζί στα δεξιά που έχει μια ιστορία την οποία μπορεί να μη γνωρίζετε. 

Ο Καρλ Λούντβιχ Λονγκ, τον οποίο φωνάζαν Λουτς, γεννήθηκε το 1913 στη Λειψία, που τότε ήταν μέρος του Βασιλείου της Σαξονίας. 

Εκτός από αθλητής και κάτοχος του ευρωπαϊκού ρεκόρ στο άλμα εις μήκος, ήταν και δικηγόρος 

(τότε οι αθλητές δεν ήταν επαγγελματίες όπως σήμερα). 

Έφθασε μάλιστα στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως μια μεγάλη ελπίδα της χώρας του για ένα χρυσό μετάλλιο, ειδικά απέναντι στον Αμερικανό κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ. 

Οι περισσότεροι ξέρουν την ιστορία του τι έγινε εκείνη την ημέρα, με την απογοήτευση του Χίτλερ και τον θρίαμβο του μαύρου αθλητή απέναντι στους Αρειους. 

Δεν ξέρουν όμως ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα και, κυρίως, ύστερα από αυτόν, 

ο ΤζέσιΟουενς και ο ΛουτςΛονγκ 

(που τελικά δεν ήταν «ναζί») 

έγιναν φίλοι. 

Η αφορμή βεβαίως ήταν η άμιλλα, οι κοινές αθλητικές καταβολές, ο σεβασμός και η αλληλοκατανόηση που προκύπτει μέσα από την κοινή προσπάθεια. 

Οι δυο άνδρες διαπίστωσαν ότι συνεννοούνται, ότι σε προσωπικό επίπεδο έχουν κοινές αξίες και ότι βλέπουν τη ζωή μέσα από παρόμοια φίλτρα. 

Κράτησαν επαφή και μετά την Ολυμπιάδα, αλληλογραφώντας για πολλά χρόνια. 

Και μετά, ξέσπασε ο πόλεμος. 

Το τελευταίο γράμμα που έγραψε ο ΛουτςΛονγκ στον φίλο του από την Αμερική σώζεται. Το έγραψε από το μέτωπο, όπου υπηρετούσε ως υποδεκανέας της Βέρμαχτ. Είναι το εξής:

«Εδώ είμαι, Τζέσι, σε ένα μέρος όπου τα μόνα πράγματα που φαίνεται να υπάρχουν είναι η ξηρή άμμος και το υγρό αίμα. Δεν φοβάμαι και τόσο για τον εαυτό μου, φίλε μου Τζέσι, φοβάμαι για τη γυναίκα μου, που είναι στο σπίτι, και για τον μικρό μου γιο, τον Καρλ, που δεν έχει γνωρίσει τον μπαμπά του. 

Η καρδιά μου το λέει, για να είμαι ειλικρινής, πως τούτη θα είναι η τελευταία φορά που γράφω. 

Αν είναι έτσι, σου ζητώ κάτι. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. 

Είναι το να πας στη Γερμανία όταν ο πόλεμος τελειώσει και κάποτε να βρεις τον Καρλ μου και να του πεις για τον μπαμπά του. 

Πες του, Τζέσι, πώς ήταν τον καιρό που δεν χωριζόμασταν από τον πόλεμο. 

Πες του πώς μπορούν να είναι τα πράγματα ανάμεσα στους ανθρώπους σε τούτη τη Γη. 

Αν το κάνεις αυτό για εμένα, το πράγμα που χρειάζομαι περισσότερο από όλα να ξέρω ότι θα γίνει, θα κάνω και εγώ κάτι για εσένα τώρα. Θα σου πω κάτι που ξέρω ότι θέλεις να ακούσεις. Και είναι αλήθεια. 

Τότε στο Βερολίνο, που σου μίλησα για πρώτη φορά, και ήσουν γονατιστός στο έδαφος, 

ήξερα ότι προσευχόσουν. 

Τότε δεν ήξερα πώς το ξέρω. 

Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε. 

Βρέθηκα κοντά σου τότε το 1936 για ένα σκοπό μεγαλύτερο από την Ολυμπιάδα του Βερολίνου. 

Και εσύ, πιστεύω, θα διαβάσεις αυτό το γράμμα, που κανονικά δεν θα έπρεπε να μπορεί να φτάσει σε εσένα, για ένα σκοπό σπουδαιότερο κι απ’ τη φιλία μας. 

Πιστεύω ότι θα συμβεί επειδή πλέον πιστεύω ότι ο Θεός θα το κάνει να συμβεί. Αυτό είναι που έχω να σου πω, Τζέσι. 

Νομίζω ότι μπορεί να πιστεύω στον Θεό. 

Και προσεύχομαι σ’ Αυτόν ότι, αν και μπορεί να είναι αδύνατο αυτό το γράμμα να φθάσει σε εσένα, αυτές οι λέξεις που γράφω θα διαβαστούν από εσένα τελικά. 

Ο αδερφός σου, Λουτς

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κρατήσει την καλοσύνη και την ανθρωπιά του την ώρα που το σύμπαν καταρρέει και όλα χάνονται; Το μίσος και η κακία είναι αποκούμπια, καταφύγια των απελπισμένων και των αβοήθητων. Γιατί ο υπεραθλητής σε μια κοινωνία που έβραζε επέλεξε την αξιοπρέπεια και τη φιλία; Πώς το έκανε; Τι τον κράτησε; 

Την ιστορία του Λουτς Λονγκ τη σκέφτομαι συχνά, και ιδιαίτερα όποτε βλέπω πράγματα όπως ο Τραμπ να κοροϊδεύει άτομα με αναπηρία ή σχολιαστές του Ιντερνετ να αναρωτιούνται γιατί να υπάρχει ο όρος «γυναικοκτονία». 

Είναι στον άνθρωπο; Πρέπει να είσαι μιας συγκεκριμένης πάστας για να έχεις μέσα σου την αγάπη και την αλληλεγγύη για τον άλλο, ακόμα και όταν τριγύρω σου σφυρίζουν σφαίρες; Ή είναι η καλοσύνη κάτι που μαθαίνεται, εκπαιδεύεται, σαν μυς, σαν ένα δύσκολο, απαιτητικό ολυμπιακό άθλημα; 

Στις 10 Ιουνίου του 1943 στη Σικελία μια σφαίρα πέτυχε τον ΛουτςΛονγκ. Πέθανε τέσσερις ημέρες αργότερα. Δεν έμαθε ποτέ ότι το γράμμα του, πράγματι, έφθασε στον προορισμό του. 

Μετά τον πόλεμο, το 1951, ο Τζέσι Οουενς ταξίδεψε στην ελεύθερη, πια, Γερμανία, και γνώρισε τον γιο του φίλου του.

σ.σ. Δεν ξερω αν σας συγκινησε η ιστορια, εμενα παντως σιγουρα.

 

https://www.kathimerini.gr/columns/562984999/pos-na-eisai-kalos-anthropos/

Θοδωρής Γεωργακόπουλος

Καθημερινή 18.04.2024 • 15:25

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ..

 

Η Ανάσταση είναι η μεγάλη Ελπίδα που χάρισε ο Χριστός στους ανθρώπους, που  ζούν κάτω από το φόβο του θανάτου

Δεν περιφρόνησε το ανθρώπινο σώμα ο Χριστός, αντίθετα το τίμησε. Ανέβηκε  και παρέμεινε στο Σταυρό, απ τον οποίο κατέβηκε νεκρός, για ν αναστηθεί, με το ίδιο σώμα του οποίου τα σημάδια έδειξε στους μαθητές.

Ολα αυτά δείχνουν την αξία του ανθρώπινου σώματος, που θα αναστηθεί την κατάλληλη στιγμή, και μας χαρίζουν ελπίδα και θάρρος για την αντιμετώπιση του μόνου πραγματικού εχθρού, που είναι ο θάνατος .

Το κήρυγμα,  της Αναστάσεως, είναι η απάντηση  σ αυτούς, που είναι επηρεασμένοι από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους,που περιφρονούν  το σώμα θεωρώντας το σαν φυλακή της ψυχής.

Η Ορθοδοξία θέλει το συν-αμφότερο, ψυχή και σώμα, εικόνα Θεού.Τιμά το σώμα Το δοξάζει στα πρόσωπα των Αγίων που πέρασαν στη Θέωση.

Η αρχαία ελληνική γραμματεία, ομιλεί για  ταφή του νεκρού με τιμές από τους δικούς του που είναι παρηγοριά, στην απαράκλητη θλίψη του θανάτου.

Στην Χριστιανική πίστη,

η παρηγοριά δεν προέρχεται από την ταφή του νεκρού σώματος. Αλλά απο την  επιστροφή του στην αληθινή πατρίδα, ¨τήν μένουσαν πόλιν¨που είναι η πορεία της ψυχής στον τόπο της αναπαύσεώς της, όπου θα αναμένει την ανάσταση του νεκρού σώματος, κατά το πρότυπο του Χριστού, για να απολαύση μαζί Του, ολόκληρος ο άνθρωπος..σώμα και ψυχή την Βασιλεία των ουρανών

Αυτής της πορείας η Αρχή είναι η Κυριακή των Βαϊων.

Χαιρετε.

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ..ΝΟΜΟΣ..ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο Ιπποκράτης εκτός απο μεγάλος Ιατρός ήταν και Φιλόσοφος. 

Ισχυριζεται πως ο Νομος διαφέρει απο την έννοια που δίνουν οι νομικοί. 

Στη γλώσσα του ,Νόμος είναι 

η προϋπόθεση, η απαίτηση 

για να δημιουργηθεί μια επιστήμη 

ή μια τέχνη. 

Η Ιατρική είναι το πιο σπουδαίο επάγγελμα. 

Όσοι όμως την ασκούν, είναι αμαθείς και όσοι τους κρίνουν, επιπόλαιοι, υστερεί σήμερα πολύ σε σχέση με τα υπόλοιπα επαγγέλματα. 

Νομίζω ότι το κακό αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η πολιτεία δεν προβλέπει για τους αμαθείς ιατρούς καμία τιμωρία εκτός απο την ανυποληψία 

(δηλαδή την περιθωριοποίηση απο τους ανθρώπους μέσω της ελλείψεως της εκτίμησης απέναντι στο πρόσωπο τους). 

Οι ιατροί αυτοί , μοιάζουν υπερβολικά με τους βοηθητικούς ηθοποιούς στις τραγωδίες. 

Δηλαδή, έχουν μορφή, ενδυμασία και προσωπείο ηθοποιού, αλλά 

δεν είναι πραγματικοί ηθοποιοί, 

το ίδιο μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει και με τους ιατρούς.

Πολλοί έχουν το όνομα , αλλά ελάχιστοι είναι ιατροί στην πραγματικότητα.

Στο πιο πανω κείμενο , ο Ιπποκράτης εκφράζει την δυσαρέσκεια του σχετικά με την Πολιτεία η οποία αφήνει ατιμώρητους του αμαθείς ιατρούς που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. 

Μας παραθέτει έναν προβληματισμό δηλαδή ότι γιατρός μπορεί να γίνει ο καθένας, όμως ελάχιστοι είναι στην πραγματικότητα ιατροί με ολη τη σημασία της λέξεως. 

Η επικαιροτητα, απλα αποδεικνυει ποσο  δικιο ειχε ο Μεγαλος αυτος Φιλοσοφος. 

Χαιρετε

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ..ΚΙ Ο ΧΑΞΛΕΥ

 

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ..

Posted on 18 Δεκεμβρίου, 2013 by kosmaser

 

 

 

 

 

 

 

 

          

 

 

 

 

Ό Άλντους Χάξλεϋ, έγραψε το 1932, το ¨The Brave New World¨ 

Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, 

κοιτωντας απλώς το μέλλον.απ την προσωπική του χαραμάδα με βοηθό την ¨αγκιστρωτή του Ελικα¨   Uncinate Gyrous¨  

Απ την αρχή, επιλέγει ως πρώτη εικόνα ,το εργαστήριο που είναι υπεύθυνο για τις γεννήσεις. 

Σε καθεστώς πλήρους αποστείρωσης παρακολουθούμε τους εργαζόμενους νοσηλευτές να φροντίζουν μωρά στα μπουκάλια  τους, να αναπτύσσονται  με απαρασάλευτο, προγραμματισμό. 

Τα παιδιά είναι αποκλειστικά εργαστηριακή υπόθεση.

Οι εγκυμοσύνες απαγορεύονται δια νόμου κι ως εκ τούτου οικογένειες δεν υπάρχουν. 

Από θέση αρχής χωρίζονται σε κατηγορίες.

 

Οι λιγότεροι σε αριθμό είναι οι προικισμένοι πνευματικά και 

οι περισσότεροι οι χειρώνακτες. 

Τα νούμερα καθορίζονται από τις ανάγκες της κοινωνίας. 

Τα μεγάφωνα παίζουν χαμηλόφωνα τραγουδάκια 

Το φοβερώτερο δε απ όλα, που εντυπωσιάζει τον σύγχρονο ερευνητή, σκεπτόμενο πραγματικό επιστήμονα.¨χόκους-πόκους, χόκους-πόκους, θανατος στους στρεπτοκόκκους ¨ 

Κάπως έτσι εξασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη, αφού δεν υπάρχει ούτε υπερπληθυσμός, ούτε ανεργία, ούτε η αδηφάγα ανταγωνιστικότητα που απ-ανθρωποιεί τους ανθρώπους στα πλαίσια της επιβίωσης. 

Εξάλλου, με τη μεθοδική  πλύση εγκεφάλου, αποφεύγεται και η διαφορετικότητα, αφού κάθε ομάδα νεογέννητων διαποτίζεται αλάθευτα από τα ιδανικά που πρέπει να υπηρετήσει.

 

 

Όμοιοι άνθρωποι, σε απόλυτη κοινωνική αρμονία με εξασφαλισμένη πληθώρα αγαθών σε ονειρική συμβίωση. 

Ένας καλοκουρδισμένος, επίγειος παράδεισος. 

Όμως και σ αυτόν τον παράδεισο,οι άνθρωποι ασφυκτιούν.

Ζούν αποκλειστικα με χαπάκια ευτυχίας,και πάλι καταλήγουνε στη νεύρωση και την τρέλα.

Και να που,Εντελώς απροσδόκητα εμφανίζεται ένας Άγριος,  απο μιαν ¨άγρια φυλή¨ που κατοικούσε κάπου μακριά. 

Φήμες που μιλούσαν για μια κοινωνία ζούγκλας, με ανθρώπους αχαλίνωτους , που καυγάδιζαν και πολλές φορές εγκληματούσαν, που διατηρούσαν οικογένειες και καθορίζονταν από την τύχη, που εμφάνιζαν αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, που παρέμεναν στο ζωώδες ,εκπροσωπώντας το από καιρό εξαφανισμένο απολίτιστο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. 

Άνθρωποι ακατέργαστοι, καθόλου εκλεπτυσμένοι, πραγματικά αγρίμια, ενδεχομένως επικίνδυνοι.

Κι εδώ ξεκινά η σύγκρουση του παλιού με το καινούριο. Ο Άγριος περιφέρεται από υπεύθυνο σε υπεύθυνο σαν αρκούδα σε τσίρκο. Πραγματικά μαινόμενος αδυνατεί να προσαρμοστεί επιμένοντας στο πρωτόγονο και το ενστικτώδες, που δεν μπαίνει σε καλούπια και παραμένει απρόβλεπτο. 

Είναι το εξωφρενικό μέσα στον αρτηριοσκληρωτικό προγραμματισμό του απαρέγκλιτου. 

Μια πραγματική βόμβα.

Παρά τις αδυναμίες της παρουσίασής του,αδυναμίες που επισημαίνει κι ο ίδιος ο Χάξλεϋ, δημιουργεί επαρκώς τον αντίθετο πόλο που βαραίνει το Νέο Κόσμο. 

Το ανθρώπινο συναίσθημα και το απροσδιόριστο της ανθρώπινης φύσης που έχει ανάγκη τους συνανθρώπους και που είναι αδύνατο να βιώσει την ατομική ευτυχία γιατί πολύ απλά ευτυχία μεμονωμένη είναι ευτυχία ανύπαρκτη. 

Ακόμα κι οι ανεπιθύμητες επιθετικές συμπεριφορές είναι αναπόσπαστες από την ανθρώπινη φύση που είναι καταδικασμένη να συγκρούεται και να συνυπάρχει σ’ ένα αντιφατικό δίπολο που όμως καθορίζει επακριβώς όλο το βάθος της πολυπλοκότητας της ύπαρξης.

Η κατάργηση της διπολικότητας 

στα πλαίσια του πολιτισμού δεν είναι παρά ευνουχισμός, δηλαδή δυστυχία, η άλλη όψη της βαρβαρότητας. 

Τελικά ποιος είναι πιο βάρβαρος; 

Ο Άγριος με την ασημαντότητα της οχλοβοής του ή οι άνθρωποι του Νέου Κόσμου με τον εκλεπτυσμένο ακρωτηριασμό που ομαλοποιεί τη συνύπαρξη;

 

 

 

 

Ο Άγριος απαγγέλλει Σαίξπηρ.

Οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου τον αγνοούν καθώς τα βιβλία που εκφράζουν τ ανθρώπινα πάθη κρίνονται απαγορευμένα. 

Παρά τη χοντροκομμένη υπερβολή, κρύβεται άλλη μια αλήθεια. 

Η τέχνη είναι συνυφασμένη με τα ανθρώπινα πάθη, κι αυτό την καθιστά αιώνιο σύντροφο. 

Η εξωραϊστική τέχνη δεν είναι τέχνη και γι’ αυτό είναι καταδικασμένη εξ’ αρχής. 

Ο Άγριος όταν πια χάνει τελείως τον εαυτό του, κυριολεκτικά ένα βήμα πριν από τη συντριβή, 

καταφεύγει στην τέχνη.  

Ο Σαίξπηρ λειτουργεί ως ύστατο καταφύγιο, ως τελική αναπνοή κι επαναδιαπραγμάτευση.  

Μετά απ’ αυτό έρχεται το τέλος, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο απ’ την αρχή.

 

Το τέλος του Αγρίου δεν είναι τίποτε άλλο απ το τέλος της ανθρωπότητας, που πλέον αλλάζει μορφή χάνοντας κάθε υπόσταση. 

Γίνεται Θαυμαστός Νέος Κόσμος.

Και κάπως έτσι τα πράγματα για τον αναγνώστη γίνονται απλά. 

Φυσικά και συμπαθούμε τον Άγριο, φυσικά κι απεχθανόμαστε το Νέο Κόσμο με την άκρατα τυποποιημένη ελευθερία του, που δεν είναι τίποτε άλλο από το απόλυτο ανελεύθερο. 

Όμως λίγο πριν το φινάλε ο Χάξλεϋ ξεθάβει αλήθειες που συγκλονίζουν.

Ο Άγριος συζητά με το Συντονιστή του Νέου Κόσμου. 

Ο Συντονιστής εκπροσωπώντας τη σοφία του κυνισμού μιλάει για πολέμους, για κτηνωδίες, για την τραγικότητα της ιστορίας, για το ολοκληρωτικά απάνθρωπο του παρελθόντος. 

Ναι, ευνουχίζει τους πολίτες, ναι, τους χειραγωγεί πετσοκόβοντας κάθε ελευθερία σκέψης, ναι, υπάρχει μοναξιά,πλαστή ευτυχία,αποξένωση  καθώς περνά ο καιρός οι άνθρωποι θα βλέπουν πως η ανεξαρτησία δεν γίνηκε για το ανθρώπινο είδος  Μπροστά στο μακελειό της ιστορίας ο Νέος Κόσμος προτείνει νιάτα κι αφθονία. 

Που είναι το κακό.. 

Η Δαμόκλειος λεπίδα,στέκεται πάνω μας καλογυαλισμένη, αφού καταδεικνύει το αδιέξοδο, χωρίς όμως να το αποδίδει πουθενά αλλού πέρα από την ίδια την παραδοξότητα της ανθρώπινης φύσης. 

Της αυτοκαταστροφικής, αντιφατικής, απολύτως ελαττωματικής ανθρώπινης φύσης.

Ο Χάξλεϋ δεν ψαχνει πολιτικά συστήματα, ούτε  πάλη τάξεων, ούτε συμφέροντα, ούτε τίποτε.  Κέντρο του είναι ο άνθρωπος, με την τραγικότητα της ύπαρξής του που είτε έτσι, είτε αλλιώς παραμένει εγκλωβισμένος.

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος γραμμένος το 1932 δεν καταστρέφει απλώς το μύθο της προόδου που σήμερα, 100 χρόνια αργότερα, επιβεβαιώνεται κατά γράμμα  αλλά προχωρά ακόμη περισσότερο. Φέρνοντας τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του καταδεικνύει το ατελέσφορο της ύπαρξης που έχει καθαρά εσωτερικά αίτια.  

Ο άνθρωπος δεν έχει άλλη λύση από τον επαναπροσδιορισμό του εαυτού του, και την αναζήτηση μιας άλλης, διαφορετικής οπτικής. 

Ποιός άραγε θα μπορούσε να του δώσει μια τέτοια προοπτική; 

Μήπως να ξαναδιαβάζαμε τί λέει ο Χριστός για τον κόσμο, ή την κτίση , αν θέλετε.

Χαίρετε