ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ..ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ..: ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο κόσμος μας είναι σκληρός και αδυσώπητος.

Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πλεον ο ένας τον άλλον.

Ζούμε όλοι επιφυλακτικά και φυλαγμένα.

Πώς μπορείς να είσαι ανοιχτός, συμπεριληπτικός, ανεκτικός και αλληλέγγυος σ έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο επιθετικός, αγενής και βίαιος;

Θυμάστε αυτή τη φωτογραφία;

Είναι μία διάσημη εικόνα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο.

Στο βάθρο βρίσκονται οι τρεις νικητές του αγώνα άλματος σε μήκος.

Αριστερά, στην τρίτη θέση, ο Ιάπωνας ΝαότοΤατζίμα.

Στη μέση, στο ψηλότερο σκαλί, δαφνοστεφανωμένος και χαιρετώντας στρατιωτικά,

ο χρυσός νικητής Τζέσι Οουενς.

Ο θρυλικός Αμερικανός στους αγώνες εκείνους θα κέρδιζε συνολικά τέσσερα χρυσά.

Και δεξιά, ο ηττημένος ναζί.

Ο Γερμανός Λουτς Λονγκ, με το χέρι προτεταμένο στον χαρακτηριστικό ναζιστικό χαιρετισμό.

Ήταν καλύτερος ο κόσμος του 1936; Όχι. Πολύ χειρότερος ήταν.

Στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου καθόταν ο Αδόλφος Χίτλερ.

Σε λίγα χρόνια η πόλη θα ισοπεδωνόταν και το χώμα της Ευρώπης θα ποτιζόταν από το αίμα εκατομμυρίων νεκρών.

Οι δυναμικές που θα οδηγούσαν στην καταστροφή βρίσκονταν ήδη σε ισχύ.

Νομίζετε ότι έχουμε βία, επιθετικότητα και αγένεια στις κοινωνίες μας σήμερα;

Πού να δείτε τι είχανε αυτοί τότε.

Ξέρετε τι έγινε όταν ο Τζέσι Οουενς επέστρεψε θριαμβευτής στη χώρα του;

Ο πρόεδρός της αρνήθηκε να τον συναντήσει και να τον συγχαρεί επειδή ήταν μαύρος.

Σήμερα, όμως, θέλω να σας γράψω για τον άλλο.

Για τον ναζί στα δεξιά που έχει μια ιστορία την οποία μπορεί να μη γνωρίζετε.

Ο Καρλ Λούντβιχ Λονγκ, τον οποίο φωνάζαν Λουτς, γεννήθηκε το 1913 στη Λειψία, που τότε ήταν μέρος του Βασιλείου της Σαξονίας.

Εκτός από αθλητής και κάτοχος του ευρωπαϊκού ρεκόρ στο άλμα εις μήκος, ήταν και δικηγόρος

(τότε οι αθλητές δεν ήταν επαγγελματίες όπως σήμερα).

Έφθασε μάλιστα στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως μια μεγάλη ελπίδα της χώρας του για ένα χρυσό μετάλλιο, ειδικά απέναντι στον Αμερικανό κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ.

Οι περισσότεροι ξέρουν την ιστορία του τι έγινε εκείνη την ημέρα, με την απογοήτευση του Χίτλερ και τον θρίαμβο του μαύρου αθλητή απέναντι στους Αρειους.

Δεν ξέρουν όμως ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα και, κυρίως, ύστερα από αυτόν,

ο ΤζέσιΟουενς και ο ΛουτςΛονγκ

(που τελικά δεν ήταν «ναζί»)

έγιναν φίλοι.

Η αφορμή βεβαίως ήταν η άμιλλα, οι κοινές αθλητικές καταβολές, ο σεβασμός και η αλληλοκατανόηση που προκύπτει μέσα από την κοινή προσπάθεια.

Οι δυο άνδρες διαπίστωσαν ότι συνεννοούνται, ότι σε προσωπικό επίπεδο έχουν κοινές αξίες και ότι βλέπουν τη ζωή μέσα από παρόμοια φίλτρα.

Κράτησαν επαφή και μετά την Ολυμπιάδα, αλληλογραφώντας για πολλά χρόνια.

Και μετά, ξέσπασε ο πόλεμος.

Το τελευταίο γράμμα που έγραψε ο ΛουτςΛονγκ στον φίλο του από την Αμερική σώζεται. Το έγραψε από το μέτωπο, όπου υπηρετούσε ως υποδεκανέας της Βέρμαχτ. Είναι το εξής:

«Εδώ είμαι, Τζέσι, σε ένα μέρος όπου τα μόνα πράγματα που φαίνεται να υπάρχουν είναι η ξηρή άμμος και το υγρό αίμα. Δεν φοβάμαι και τόσο για τον εαυτό μου, φίλε μου Τζέσι, φοβάμαι για τη γυναίκα μου, που είναι στο σπίτι, και για τον μικρό μου γιο, τον Καρλ, που δεν έχει γνωρίσει τον μπαμπά του.

Η καρδιά μου το λέει, για να είμαι ειλικρινής, πως τούτη θα είναι η τελευταία φορά που γράφω.

Αν είναι έτσι, σου ζητώ κάτι. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα.

Είναι το να πας στη Γερμανία όταν ο πόλεμος τελειώσει και κάποτε να βρεις τον Καρλ μου και να του πεις για τον μπαμπά του.

Πες του, Τζέσι, πώς ήταν τον καιρό που δεν χωριζόμασταν από τον πόλεμο.

Πες του πώς μπορούν να είναι τα πράγματα ανάμεσα στους ανθρώπους σε τούτη τη Γη.

Αν το κάνεις αυτό για εμένα, το πράγμα που χρειάζομαι περισσότερο από όλα να ξέρω ότι θα γίνει, θα κάνω και εγώ κάτι για εσένα τώρα. Θα σου πω κάτι που ξέρω ότι θέλεις να ακούσεις. Και είναι αλήθεια.

Τότε στο Βερολίνο, που σου μίλησα για πρώτη φορά, και ήσουν γονατιστός στο έδαφος,

ήξερα ότι προσευχόσουν.

Τότε δεν ήξερα πώς το ξέρω.

Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε.

Βρέθηκα κοντά σου τότε το 1936 για ένα σκοπό μεγαλύτερο από την Ολυμπιάδα του Βερολίνου.

Και εσύ, πιστεύω, θα διαβάσεις αυτό το γράμμα, που κανονικά δεν θα έπρεπε να μπορεί να φτάσει σε εσένα, για ένα σκοπό σπουδαιότερο κι απ’ τη φιλία μας.

Πιστεύω ότι θα συμβεί επειδή πλέον πιστεύω ότι ο Θεός θα το κάνει να συμβεί. Αυτό είναι που έχω να σου πω, Τζέσι.

Νομίζω ότι μπορεί να πιστεύω στον Θεό.

Και προσεύχομαι σ’ Αυτόν ότι, αν και μπορεί να είναι αδύνατο αυτό το γράμμα να φθάσει σε εσένα, αυτές οι λέξεις που γράφω θα διαβαστούν από εσένα τελικά.

Ο αδερφός σου, Λουτς

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κρατήσει την καλοσύνη και την ανθρωπιά του την ώρα που το σύμπαν καταρρέει και όλα χάνονται; Το μίσος και η κακία είναι αποκούμπια, καταφύγια των απελπισμένων και των αβοήθητων. Γιατί ο υπεραθλητής σε μια κοινωνία που έβραζε επέλεξε την αξιοπρέπεια και τη φιλία; Πώς το έκανε; Τι τον κράτησε;

Την ιστορία του Λουτς Λονγκ τη σκέφτομαι συχνά, και ιδιαίτερα όποτε βλέπω πράγματα όπως ο Τραμπ να κοροϊδεύει άτομα με αναπηρία ή σχολιαστές του Ιντερνετ να αναρωτιούνται γιατί να υπάρχει ο όρος «γυναικοκτονία».

Είναι στον άνθρωπο; Πρέπει να είσαι μιας συγκεκριμένης πάστας για να έχεις μέσα σου την αγάπη και την αλληλεγγύη για τον άλλο, ακόμα και όταν τριγύρω σου σφυρίζουν σφαίρες; Ή είναι η καλοσύνη κάτι που μαθαίνεται, εκπαιδεύεται, σαν μυς, σαν ένα δύσκολο, απαιτητικό ολυμπιακό άθλημα;

Στις 10 Ιουνίου του 1943 στη Σικελία μια σφαίρα πέτυχε τον ΛουτςΛονγκ. Πέθανε τέσσερις ημέρες αργότερα. Δεν έμαθε ποτέ ότι το γράμμα του, πράγματι, έφθασε στον προορισμό του.