ΑΣΕ...ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ..

  

 

Ο θάνατος είναι κάτι  άγνωστο, κρύο, απαίσιο, απαράδεκτο, κακό, κι είναι μόνο μερικά απο τα επίθετα που χρησιμοποιεί ο κόσμος για ένα γεγονός, που το χαρακτηρίζουμε ξορκισμένο.

Ας το προσεγγίσουμε όμως , απο μιαν άλλη οπτική γωνία που συνήθως αποφεύγουμε, παρασυρόμενοι απ την απατηλή σκέψη:

 ¨Α σ ε   έχουμε  καιρό¨.

Αλλά όπως έχουμε σχολιάσει παλιότερα, ο Μακάριος Σπηλαιωτης, είπε στον νεαρό Καζαντζάκη , όταν τον επισκέφθηκε στη σπηλιά όπου ασκήτευε:

Πρόσεξε παιδί μου μ η ν και σε ξυπνήσει κάποια μέρα ο χάρος.

Μήπως και  τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά;

Μήπως τελικά είναι αλήθεια ότι, όπως λέγει ο Απ. Παύλος:

Η Ζωή Είναι Χριστός Και Ο Θάνατος Είναι Κέρδος;

Μήπως τελικά είναι αλήθεια ότι:  

Ο  θάνατος δεν είναι η αποχώρηση από την εφήμερη ζωή, αλλά η ένδυση της αιωνιότητας;

Υπάρχει Όμως, Κι Ένα Άλλο Σημείο που υπογραμμίζεται από τον Απ. Παύλο, όπως κι από το σύνολο των γραφών.

Ο Άνθρωπος Δεν Δημιουργήθηκε Για Να Πεθάνει η κλήση του είναι για  την αιώνια ζωή.

Ο Θάνατος Είναι Το Αποτέλεσμα της αμαρτίας, με την έννοια : Της Απομάκρυνσης Από Τον Θεό,  Της Διάστασης Από Τον Πλησίον,   Του Διχασμού Του Από Τον Αληθινό Και Βαθύτερο Εαυτό Του με αυτή την έννοια,¨έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος¨ Ο θάνατος είναι ο εχθρός, τόσο του θεού όσο και δικός μας. Πράγματι, Είναι Εχθρός Του Θεού κατά τον πιο οδυνηρό και δραματικό τρόπο, αφού εκτείνεται ακόμα και Πάνω Στον Ίδιο Τον Χριστό.

Παρόλο Όμως Που Είναι Τόσο Τρομερός Εχθρός, Το Γεγονός ότι σ’ αυτόν  παραδίδεται ακόμα κι ο Χριστός που είναι τέλειος θεός και άνθρωπος, φανερώνει ότι ο θάνατος δεν υπάρχει χωρίς νόημα.

Ο Θάνατος Μπορεί Να Είναι συνέπεια της αμαρτίας αλλά δεν υπάρχει κάτι κακό καθαυτό μέσα στον ίδιο τον θάνατο, που να βεβηλώνει το πρόσωπο του αποθανόντος.

Ο Χριστός Πέθανε Πάνω Στον Σταυρό Και Κατήλθε Στον Άδη,Αλλα Δεν Αμαυρωθηκε, απο την κοινωνια του με το μυστηριο του θανατου.Έτσι υπάρχει εδώ μία αντίφαση. Από τη μια μεριά ο θάνατος, ως συνέπεια του κακού ,δεν θα έπρεπε να υπάρχει, κι οφείλουμε να τον νικήσουμε.

Από την άλλη μεριά, μόνον ο θάνατος, μας δίνει τη δυνατότητα να σπάσουμε τον αέναο κύκλο του διηνεκούς,και το διηνεκές είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την αιωνιότητα

Εάν Δεν Υπήρχε Θάνατος σ’ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς,Σιγά-Σιγά Θα Καταλήγαμε  Στον Μαρασμό  Και ΤηνΑποσύνθεση  χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής. Κάθε Χρόνο το βράδυ της ανάστασης και τις σαράντα μέρες που ακολουθούν ψάλλουμε ¨Χριστός Ανέστη Εκ Νεκρών, Θανάτω Θάνατον Πατήσας¨ αλλά τι βλέπουμε; 

Τον Θάνατο Ελεύθερο Και Ενεργό,  Τους Ανθρώπους Να Πεθαίνουν Όπως Πρίν. Ωστόσο, Καλό Είναι Να Έχουμε Κατά Νούν Ότι ο θάνατος έχει δύο όψεις.

Από τη μια έχουμε τον σαρκικό  θάνατο,αλλά έχουμε επίσης και τον θάνατο που νοείται Ως Χωρισμός  Από Τον Θεό, Ως Καθοδος Στον Τοπο Εκεινο Οπου Ο Θεος Ειναι Απων, Τον Τοπο Της Οριστικης Και Ριζικης Του Απουσιας. 

Αυτή η δεύτερη όψη του θανάτου είναι οπωσδήποτε η πιο οδυνηρή και σκληρή.Ο Χριστός Βίωσε Και Τις Δύο Όψεις Του Θανάτου.Επέλεξε να συμμεριστεί μαζί μας όλες τις συνέπειες του κακού ακόμα και τον πλήρη χωρισμό του από τον θεό. Και παρόλο που κατεβαίνει στον τόπο όπου κατέρχονται όλοι όσοι έχουν απωλέσει  τον θεό, φέρει μαζί του Την Πληρότητα Της Θείας Παρουσίας. Έτσι, Δεν Υπάρχει Πλέον Τόπος Όπου Ο Θεός Είναι Απών.

Αυτό Το Γεγονός Μας Επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς  μορφώνεται και η δική μας κατάσταση μετά τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.

Μπορεί Να Πρέπει να υποστούμε έναν θάνατο προσωρινό, αλλά ο Απόστολος Παύλος τον περιγράφει ως κοιμηση.Δεν Υπάρχει  Πλέον  Εκείνος Ο Θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου, ο οριστικός χωρισμός από τον θεό.

Κατ Αυτή Την Έννοια πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο,ακόμα και τώρα -έστω δισταχτικά και σε στάδιο εμβρυακό- γινόμαστε κληρονόμοι της αιωνιότητας.

Όταν Ανακαλούμε Το Παρελθόν, συχνά θλιβόμαστε, γιατί στερήσαμε   από την αγάπη μας, πρόσωπα που πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε. Υιοθετούμε Αυτή Την Εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση. 

Ο Θεός ,Δεν Είναι Ο Θεός Των Νεκρών, Αλλά Των Ζώντων ,Ετσι Όλοι Όσοι Έφυγαν Από Τούτη Τη Γή, ειτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε το πιστεύουμε , είτε όχι..Ειναι  Ζωντανοι   Εν Χριστω.

Ετσι κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση  και μεσιτεία. Δεν Είναι Ποτέ Αργά ,εάν αληθινά πιστεύουμε τον θεό ως θεό των ζώντων.Και Κάτι Άλλο, εξ ίσου σημαντικό.Ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα. Ο Θάνατος Του Σώματος δεν διασπά την σχέση, Αφού Αυτή Ήταν, Είναι Και Θα Παραμείνει Ζωντανή  ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν   σε τούτη τη ζωή. 

Ο Θανατος Δεν Ειναι Ποτε Το Τελος. Συνεχίζουμε Να Ζούμε  Ό τ α ν   Πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή,αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας, σε όσους ακολουθούν.

Και Ας Γνωρίζουμε Όσο Πιό Έγκαιρα Γίνεται οτι όπως και να το κάνουμε, συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας..