ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ..

 

Κάθε άν­θρωπος έχει  τρεις  Δομες μέσα στο κεφάλι του.

Ακριβως τρεις ανατομικά ξεχωριστούς εγκεφάλους, που είτε συνεργάζονται είτε αντιμάχονται μεταξύ τους . 

Οπως έχουμε  δύο χέρια και δύο πόδια,που οταν αυτα συνεργάζονται  τότε μπορούμε να κάνουμε  λειτουργησουμε.

Όταν για κάποιον λόγο, αυτή η ικανότητα  συνεργασίας χαθεί, τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Κάτι ανά­λογο ισχύει και με  τους  τρεις  εγκεφάλους μας.

Ας τους φανταστούμε σαν τρεις    ηλε­κτρονικούς υπολογιστές που βρισκονται σε τρία διαφορετικά ράφια του ίδιου ντουλαπιού, έναν στο κάτω, έναν στο μεσαίο και έναν στο επάνω ράφι. 

Αυτοί οι τρεις  ανεξάρτητοι μεταξύ τους υπο­λογιστές είναι συνδεδεμένοι  και δημιουργούν ένα δίκτυο. 

Τα δεδομένα  από τα αισθητηρια όργανα  εισάγονται ταυτόχρονα και στους τρεις υπο­λογιστές , που όμως τα επε­ξεργάζονται ανεξάρτητα και με διαφορε­τικό τρόπο, έτσι οι απαντήσεις τους στα ίδια δεδομένα μπορούν είτε να ταιριάζουν εί­τε να διαφέρουν ή και να είναι αντιφατικές μεταξύ τους.

Οι απαντήσεις του κάθ ενα  από τούς τους τρεις υπολογιστές εισάγονται και κυκλοφο­ρούν ανεξάρτητα στο δίκτυο, και μεταφέρο­νται στα τελικά όργανα αντίδρασης. 

Αν οι απαντήσεις είναι αρμονικές, το όλο σύστημα λειτουργεί καλά και ο άνθρωπος νοιώθει το αίσθημα της ασφάλειας, της συναι­σθηματικής πληρότητας και  δυνατό­τητα αυτοπραγμάτωσης. 

Αν είναι δυσαρμονικές τότε εχουμε προβλήματα στο δίκτυο που, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να «κρασαρουν » και τους τρεις   υπολογιστές  και να ρίξουν το σύ­στημα..

Για να αποφευχθεί κατι τετοιο  που θα ήταν καταστροφικό κα­θώς θα οδηγούσε στον θάνατο, έχει προβλε­φθεί η εξής λειτουργία:

Ο υπολογιστής που υπάρχει στο κατώτερο ράφι και ελέγχει την επιβίωση, έχει επιπλέον την υποχρέωση να ελέγχει και τον βαθμό δυσαρμονίας των απα­ντήσεων των τριών ξεχωριστών κομπιούτερ του συστήματος. 

Όταν ο βαθμός δυσαρμο­νίας ξεπεράσει κάποια επιτρεπτά όρια, τότε οφείλει να «κλείνει» την παροχή ρεύμα­τος: είτε προς τον έναν από τους δύο άλ­λους υπολογιστές εκείνον που προκαλεί τη μεγαλύτερη δυσαρμονία, είτε και προς τους δύο στις εξαιρετικές περιπτώ­σεις, αναλαμβάνοντας αυτός μόνος του τη λειτουργία του όλου συστήματος.

Το «κλείσιμο» του άλλου -ή και των δύο άλλων υπολογιστών- υπάρχει η πρόβλεψη να διαρκεί τον λιγότερο δυνατό χρόνο, είναι όμως δυνατόν και να επεκταθεί μέχρι να επι­λυθεί η κατάσταση ή να αντιμετωπιστεί το ερέθισμα που προκαλεί τη δυσαρμονία των απαντήσεων. 

Στο διάστημα αυτό επιτελού­νται μόνον οι βασικότερες λειτουργίες και το όλο σύστημα δηλαδη ο άνθρωπος λειτουργεί σε έναν στοιχειώδη μόνο βαθμό. 

Αυτοι οι τρεις διαφορετικοί μεταξύ τους εγκέφαλοι που ο καθένας τους αντιπροσω­πεύει  ένα διαφορετικό στάδιο καταγωγής και εξέλι­ξης του ανθρώπου, είναι τακτοποιημένοι μέσα στο κρανίο μας σε τρία στρώματα: Με βάση τη σειρά που εξελίχθηκαν.  Ο παλιότερος πιο βαθιά και ο νεότερος στην επιφάνεια, με τον ίδιο τρόπο που τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης βρίσκονται σε τρεις αλλεπάλληλες στρώσεις, η μία επάνω στην άλλη. 

Αυτοί οι τρεις εγκέφαλοι έχουν ο καθένας τις δι­κές του λειτουργίες, τη δική του ευφυία, τη δική του αίσθηση εαυτού, τη δική του αίσθηση χώρου και χρόνου και τις δικές του αναμνήσεις. 

Αν και διασυνδεονται , φαίνεται να λειτουρ­γούν τελείως ανεξάρτητα μεταξύ τους.

Τα ονόματα αυτών των τριών εγκεφά­λων, από τον εξελικτικά παλιότερο προς τον νεώτερο, είναι: «Ερπετικος Εγκέφαλος 

«Μεσεγκεφαλος » 

«Νέο-Εγκέφαλος-Νεο-φλοιος ».

Ο Ερπετικος ειναι κεντρικό σημείο αναφοράς της συμπεριφοράς μας.

Θέλου­με να πιστεύουμε στην ανωτερότητα του αν­θρώπου και στην δύναμη του μυαλού στο να ελέγχει με τη λογική του πράγματα και καταστάσεις 

Η πραγματικότητα όμως σχεδόν πάντα διέψευδε την πεποίθηση μας αυτή, καθώς η λογική εύκολα χάνεται μπροστά στη δύνα­μη των συναισθημάτων μας, που αποτελούν λειτουργίες του μεσεγκεφαλου , του Παλαιο-θηλαστικού.

Και αντίστοιχα, η όποια δύναμη των συ­ναισθημάτων εξαφανίζεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που σχετίζο­νται με βασικά θέματα επιβίωσης, όταν ενερ­γοποιούνται λειτουργίες του πρώτου εγκεφά­λου μας, του Ερπετικού.

Αυτές οι αντιφάσεις, που τόσο προσβάλ­λουν και προκαλούν την ιδέα της ανωτερό­τητας του ανθρώπου σε βαθμό που να προ­σπαθούμε να αγνοούμε την ύπαρξη τους στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, εξηγούνται πάρα πολύ καλά με την ύπαρξη των τριών εγκεφάλων. 

Και συμβαίνουν για πολύ απλούς βιολογικούς λόγους οι οποίοι σχετί­ζονται με την ανατομική θέση των τριών εγκεφάλων μας και του τρόπου που μπαί­νει και κυκλοφορεί το αίμα στην κρα­νιακή μας κοιλότητα. 

Το αίμα εισέρχεται από το κατώτερο μέρος του κρανίου μας με τις σπονδυλικές αρτηρίες. 

Από τη βάση του κρανίου αρχίζει να κυκλο­φορεί για να αιματώσει τη δομή που συνολι­κά ονομάζαμε μέχρι σήμερα ανθρώπινο εγκέφαλο, εισερχόμενο από τα από τα βαθύ­τερα και παλιότερα προς τα επιφανειακότε­ρα και νεότερα μέρη του, δηλαδή αιματώνεται πρώτα ο Ερπετοειδης, μετά το ο Μεσεσεγκεφαλος και τελευταίος ο Νέο – φλοιος .

Όμως η ποσότητα του αίματος που μπορεί να μπει στο κρανίο μας είναι περιορισμένη και δεδομενη. 

Έτσι, το αίμα που εχουμε διαθέσιμο  πρώτα καλυπτει τις ανάγκες του Ερπετικού μας εγκεφαλου. 

Αν οι ανάγκες αυτές καλυ­φθούν επαρκώς, τότε το αίμα που περισσεύει πηγαίνει στον Μεσεγκεφαλο. Και μόνον αφού καλυφθούν και αυτού του τμήματος οι ανάγκες αρχίζει να αιματώνεται και ο Νέο-φλοιος.

Αυτό,  οδηγεί στο εξής:

Σε φυ­σιολογικές συνθήκες, το αίμα πηγαίνει στον «Νέο-εγκέφαλο » μόνον εφόσον έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες αιμάτωσης του «Μεσαι-Εγκεφάλου », και αντίστοιχα, πηγαίνει στον «Μεσ-Εγκέφαλο » μόνον εφόσον έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες του Ερπετικου Εγκεφά­λου 

Με απλά λόγια, η λογική μπορεί να λει­τουργήσει μόνον εφόσον έχουν ικανο­ποιηθεί οι συναισθηματικές μας ανάγκες, κι αυτες μπορούν να ικανιποιηθουν με την προϋποθεση οτι ειμαστε απολυτα ασφαλεις και υγιεις. Δηλαδη δεν εχουμε προβλημα με την επιβίωση. 

Χαριτολόγωντας μόνον αν είναι κάποιος χορτάτος μπορεί να φιλοσοφεί.

Να σημειωσουμε πως , αν διεγερθεί υπερβολικα ο Ερπετικος Εγκέφαλος για λόγους επιβίωσης και αρχίσει να  να καταναλώνει περισσότερο αίμα, τότε το αίμα αυτό το στερειται ο  συναισθήματικος μας κοσμος ή η λογική μας, με αποτέλεσμα  να αρχίσουν να υπολειτουργούν.

Αντίστοιχα, αν διεγερθεί σημαντικά ο «Μεσαι-Εγκέφαλος » που ελέγχει τα συναισθήματα και χρειάζεται περισσότερο αίμα, τότε το αίμα αυτό το στερειται ο Νεοφλοιος   που ελέγχει τη λογι­κή , με αποτέλεσμα  να αρχίσει να υπολειτουργεί.

Αυτός ο βιολογικός μηχανισμός  αιμάτωσης των τριών εγκεφάλων μας κρύβεται κάτω και πίσω από όλα τα ψυχολογικά δρά­ματα και τις  κρίσεις της ανθρώ­πινης ζωής…