Από παιδί εβγαινα έξω χωρίς ομπρέλα και χωρίς να με νοιάζει τίποτα,γινομουν μούσκεμα και να το χαιρομουν.
Σκεψου τωρα να ζεις σε μια χωρα που βρέχει σχεδόν κάθε μέρα.
Μια τέτοια μέρα με ψιλόβροχο, ήταν και η σημερινή και αποφάσισα να πάω για καφέ μόνη μου.
Εγώ με εμένα .
Μου αρέσει να περνώ χρόνο μόνη μου τον θεωρώ απαραίτητο και πολύτιμο.
Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι πολύ μοναχική σαν άτομο.Κατι που νομίζω να συμβαίνει με διαφορετικά και κάπως τρελά ας πούμε.
Το πως προέκυψε ο γάμος και η οικογένεια σε κάποια με το χαρακτήρα μου είναι άλλη ιστορία
Έκατσα λοιπόν στην καρέκλα και περιμένοντας τον καφέ μου, κοιτούσα έξω .Είδα μια κοπέλα διαφορετική από τις άλλες.
Με αλλιώτικο ντύσιμο, αλλιώτικα μαλλιά μακιγιάζ. Παρόλο που είναι όμορφη δεν διάλεξε τον συνήθη τρόπο να ντύνεται σκέφτηκα.
Διάλεξε ένα στυλ διαφορετικό. Αυτό που οι πολλοί θα έλεγαν τρελό.
Από μικρή δεν μου άρεσαν αυτά που κάνουν οι πολλοί .
Αυτά τα τυπικά που τα κάνεις γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι κάνουν όλοι ή γιατί έτσι συνηθίζεται.
Με έκαναν να νιώθω άβολα, να βαριέμαι. Ξέρω κοινωνικές υποχρώσεις, τι θα πει ο κόσμος, πρέπει και …τα ξέρω.
Όμως εγώ δεν μιλώ για το πόσα τελικά κάνουμε από αυτά.
Δεν μιλώ για αυτά που τελικά ενώ είσαι με τόσο κόσμο νιώθεις μόνος και αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί.
Δεν μιλώ τελικα για όσα πραγματικά δεν θέλαμε να κάνουμε και κάναμε τελικά επειδή τα κάνουν οι πολλοί.
Μιλώ γι αυτά που στα αλήθεια θέλουμε και ευχαριστιόμαστε.
Δεν ξέρω γιατί,αλλά από παιδί κάθε φορά πριν από τις γιορτές Πάσχα, Χριστούγεννα πάντα το ίδιο άσχημα ένιωθα.
Ότι αναγκάζομαι και υποχρεώνομαι να κάνω όλα αυτά που κάνουν οι πολλοί μαζί,ενώ καθόλου δεν ήθελα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Πάντα μου άρεσε και φορούσα κατί που θα σχολίαζαν οι πολλοι,πάντα κάτι διαφορετικό.Πάντα είχα μια ιδέα για το πως θα κάνω το κάθε τι.
Λες και όλοι σκεφτόντουσαν με έναν τρόπο κι εγώ με έναν άλλο.Τον δικό μου…
Θυμάμαι αυτό που συνέχεια με ρώτουσε η μάνα μου στην προσπάθεια της να με καταλάβει
Τι νομίζεις; Εσύ θα αλλάξεις το κόσμο; και εγώ πάντα την ίδια απάντηση . Όχι Αλλά ούτε ο κόσμος θα αλλάξει εμένα, έλεγα με το γνωστό ύφος…
Αγαπώ τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Αυτούς που έτσι γεννήθηκαν αλλά και τους άλλους που διάλεξαν να ζήσουν έτσι. Που πάντα έκαναν τους πολλούς να αναρωτιούνται τι γίνεται στο μυαλό τους.
Ίσως τους αγαπώ γιατί δεν μπήκαν ποτέ σε καλούπια παρά μόνο αν έτυχε να είναι αυτό που θέλουν εκείνη τη δεδομένη στιγμή.
Τους αγαπώ γιατί νιώθω άνετα μαζί τους.Τους αγαπώ γιατί με αυτήν τη τρέλα τους δε με κάνουν να βαριέμαι,γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει μαζί τους,γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε κάνει ο κόσμος κανένα βήμα αλλά κυρίως γιατί χωρίς αυτούς δεν θαχε πλάκα…
Τους αγαπώ γιατί τα βάζουν με όλους προκειμένου να υπερασπιστούν ότι πιστεύουν,θα υπερασπιστούν τους φίλους τους και θα τρέξουν κόντά τους όταν χρειαστεί χωρίς να σκεφτούν τίποτα, θα δείξουν τον ενθουσιασμό τους σαν μικρά παιδιά, θα γελάσουν δυνατά ακόμα και εκεί που έχει ησυχία αν τους έρθει…
Αγαπώ αυτούς τους τρελούς, τους διαφορετικούς, γιατί θα τα αφήσουν όλα για έναν έρωτα και θα το ζήσουν χωρίς διχτυα ασφαλείας .
Θα προσπαθήσουν να τα αλλάξουν όλα γιατί δεν τους αρέσει όπως είναι.
Τους αγαπώ γιατί δεν δίνουν δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος.
Γιατί κάνουν κάτι αγκαλιές σφιχτές που κολλάνε όλα σου τα σπασμένα. Μα πιο πολύ τους αγαπώ γιατί είναι οι μόνοι που όσο κι αν μεγάλωσαν δεν έχασαν ποτέ αυτό το κατι που έχουν μέσα τους…
Να τους αγαπάτε αυτούς τους τρέλους. Αυτούς τους παράξενους. Αυτούς τους διαφορετικούς. Κι αν έχετε έναν τέτοιο στη ζωή σας μην τον αφήσετε να φύγει. Να μην τον χάσετε.
Να τον προσέχετε και να τον αγαπάτε γιατί όσο κι αν μιλά πολύ, όσο κι αν γελά δυνάτα, όσο κι αν θυμώνει εύκολα, όσο κι αν παθιάζετε για να σας πείσει για το δικό του, έχει μια ευαίσθητη καρδιά που σας αγαπά,θα σας ζητήσει συγνώμη αν σας στεναχωρήσει και θα μείνει το βράδυ να μιλάτε με τις ώρες όταν έρθουν τα δύσκολα…
Να τους αγαπάτε αυτούς τους τρελούς γιατί αλλιώς όλα θα ήταν βαρετά κι επίπεδα.
Να τους αγαπάτε γιατί χωρίς αυτούς η ζωή δεν έχει πλάκα.
ΠΗΓΗ: www.newsitamea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου