ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ..ΑΠΛΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ..

 

Δεν ηρθε σε μας σαν Αρχηγος, ηγετης αρχοντας , αλλα σαν Γιατρος.

Έκανε τυφλούς να βλέπουν, παράλυτους να περπατούν. 

Εθρεψε με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες και πολλαπλάσιες γυναίκες και παιδιά, 

ανέστησε νεκρούς 

Ανασύστασε  τον Λάζαρο, που ηταν τέσσερις μέρες νεκρός κι ειχε αρχίσει να σαπίζει Μεγαλύτερο όμως από όλα τα θαύματά είναι 

η Ανάστασή Του.  

Λέει ο Απόστολος Παύλος:

Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών

Αν ο Χριστός δεν ανέστη, τότε όλα καταρρέουν.

Σε μιαν ιδεολογία όμως εύκολα υπεισέρχεται πλάνη. 

Επειδή δε ,είναι ίδιον της ανθρώπινης ψυχής να θυσιάζεται κανείς για κάτι στο οποίο πιστεύει, εξηγείται το γιατί τόσοι...πολλοί κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους 

Αυτό όμως, δεν μας υποχρεώνει να την δεχθούμε και ως σωστή. 

Οι Απόστολοι δεν πέθαναν για ιδέες.

Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν 

δι ο ακηκόασι, ο εωράκασι τοις οφθαλμοίς αυτών ο εθεάσαντο και αι χείρες αυτών εψηλάφησαν 

Αφελώς οι αρνηταί, ζητούν κάποια μαρτυρία περί του Χριστού,που να μην προέρχεται από τον κύκλο των Μαθητών του,αλλά από  ιστορικους  που να πιστοποιούν την Ανάσταση Του .

Αν ομως υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί, που να είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, τότε απλά θα πίστευαν στην Ανάστασή Του και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί, οπότε και πάλι θα εθεωρείτο απ τους αρνητές αναξιοπιστη η μαρτυρία τους.

Πώς είναι δυνατόν να βεβαιώνει κάποιος την Ανάσταση και ταυτόχρονα 

να μη γίνεται  Χριστιανός; 

Έκτοτε πέρασαν δύο χιλιάδες χρονια περίπου  Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν  κοσμοθεωρίες

Η Εκκλησία Όμως Του Χριστού Παραμένει Ακλόνητη παρά τους συνεχείς και φοβερούς διωγμούς εναντίον της.  

Αυτό δεν είναι ένα θαύμα..

Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, αναφέρεται πως όταν η Παναγία μετά τον Ευαγγελισμό, επισκέφτηκε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Προδρόμου,  εκείνη την εμακάρισε με τα λόγια: 

Ευλογημένη συ εν γυναιξί. 

Και η Παναγια απάντησε ως εξής: 

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο. Ιδού Γαρ Από Του Νυν Μακαριούσι Με Πάσαι Αι Γενεαί 

Ποιος Την ήξερε; Παρά ταύτα από τότε ξεχάσθηκαν αυτοκρατορίες,έσβησαν. 

Λαμπρά ονόματα γυναικών λησμονήθηκαν. 

Ποιός ξέρει ή ποιος θυμάται τη μητέρα του Μεγ. Ναπολέοντος ή τη μητέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς.  

Όμως εκατομμύρια χείλη σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σ’ όλους τους αιώνες υμνούν την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ.

Δεν ζούμε εμείς σήμερα, οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου  αιώνα,την επαλήθευση του προφητικού αυτού λόγου της Παναγίας...

Και κάτι τελευταίο.

Όταν ο Ιησούς βρέθηκε στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου (του λεπρού), η ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα, η μοιχαλίδα, που ο Χριστός έσωσε από βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους των Φαρισαίων για το ηθικό της παράπτωμα, με εκείνα τα φοβερά λόγια Του: 

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν .

Αισθάνεται την ανάγκη να πάη να εκφράση την ευγνωμοσύνη και αφοσίωσή της στον Σωτήρα Χριστό. 

Αγοράζει αρώματα, ντύνεται ταπεινά και σεμνά και ταπεινωμένη και συντετριμμένη με δάκρυα στα μάτια, έρχεται και πλένει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει μ ότι πάνω της είχε μείνει αγνό και καθαρό τα ξέπλεκα  μαλλιά  της.

Τα δάκρυά της εκείνα, ήταν δάκρυα ελέους και συντριβής και κλαίει με πάθος να την ευσπλαχνιστει ο Θεός της αγάπης και της συγχώρεσης.

Το παραπάνω περιστατικό το αναφέρουν οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές.

Ο Λουκάς (ζ. 37-38) γράφει: 

Και ιδού γυνή εν τη πόλει ήτις ην αμαρτωλός, και επιγνούσα ότι ανάκειται εν τη οικία του Φαρισαίου, κομίσασα αλάβαστρον μύρου και στάσα οπίσω παρά τους πόδας αυτού κλαίουσα, ήρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού τοις δάκρυσι και ταις θριξί της κεφαλής αυτής εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε τω μύρω.

Ο Ματθαίος (κστ`, 6-7): Του δε Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν  αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου.Και

Ο Μάρκος (ΙΔ` 3) λέγει: Και όντος αυτού εν Βηθανία εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, κατακειμένου αυτού ήλθε γυνή έχουσα αλάβαστρον  μύρου νάρδου πιστικής πολυτελούς και συντρίψασα το αλάβαστρον κατέχεεν αυτού κατά της κεφαλής.

Λέει γι αυτήν ο Ιησούς.

Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν  αυτή εις μνημόσυνον αυτής.

Τωρα θα μου πείτε πως ο Χριστός άφησε το έργο Του ημιτελές και  παραμένει  αδιάφορος  στο δράμα του ανθρώπου. 

Εμείς να βολοδέρνουμε εδώ κι Εκείνος,  στέκεται απαθής.

Αντιθέτως είναι η μοναδική περίπτωση  ανθρώπου  στην ιστορία, ο οποίος είχε τη βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε την αποστολή Του.

Σε τρία  μολις χρόνια δίδαξε  ό,τι είχε να διδάξει, έπραξε   ό,τι ήθελε να πράξει και είπε

το ¨τ ε τ έ λ ε σ τ α ι ¨.  

που σημαίνει πως τελειωσε το έργο Του επι της γης .

Δείγμα κι αυτό της θεϊκής Του τελειότητας και αυθεντίας. 

Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε

Γιατί οι θλίψεις,γιατί οι αδικίες,γιατί οι αποτυχίες γιατί οι  ασθένειες Χιλιάδες πελώρια γιατί που δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει με την πεπερασμένη λογική του.

Ισως στην αιωνιότητα μας αξιώσει ο Κύριος να πάρουμε απάντηση σε μερικά από τα γιατί.

Μεχρι τότε απλά πιστεύουμε ελπίζουμε και αγαπάμε . 

Χαιρετε

Πηγή: Από τη ζωή και τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου