ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…

 

 

 

 

 

 

 

 

Συνανθρωποι ,πεθαινουν  απ τη μια στιγμη στην αλλη. Λιγο ενδιαφερει η αιτια. Σημασια εχει οτι 

ερχονται αντιμετωποι με την κριση. 

Αιώνια χαρά απ τη μιά, 

Αίωνια κόλαση απ την άλλη. 

Επιστροφή στον Παράδεισο απ τη μια, κατάληξη στην κόλαση απ την άλλη. 

 

 

 

 

 

Μακάριος αυτός που φτάνει στο τέλος χωρίς να αφήσει Το Εγώ Του, Να Πυργώσει Στα Σύννεφα και να τον κάψει σαν τον Δαίδαλο, μέχρι να τον ποντίσει στα μαύρα νερά της απελπισιάς και του θανάτου.

 

 

 

 

Μια ζωή αναζήτηση της ευτυχίας Λαχανιασμένη, πεινασμένη, διψασμένη,  μα πάντα ανικανοποίητη  η θεϊκή καταβολή, πασχίζει να πιάσει φύτρα, μα το Εγώ ειμαι Αυτός να μην τον αφήνει, να σκύψει στη βρύση να πιεί αχόρταγα την ξεδιψαστική μετάνοια.

 

 

 

Χαλεποι οι καιροί μας αποκαρδωτικοί να σε σπρώχνουν στο παραλήρημα και το ζόφο.

Να μην τολμάς να ελπίσεις, γιατι έδιωξες απ την ψυχή σου την ελπίδα και την πίστη σ Εκείνον που είπε οτι είναι τα πάντα για σένα.

 

Χαιρετε 

 

 

 

 

Ιωάννης  Χρυσόστομος Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ομιλία ΟΣΤ,ε΄