Εκεινος με παρακάλεσε να προσευχηθώ μαζί του για τη θεραπεία της.
Ζήτησε από το Θεό Το θαύμα.
Ολοι, πλην της ιδίας, γνωρίζαν ότι ήταν καταδικασμένη από τους γιατρούς να πεθάνει.
Στο νοσοκομείο καρκινοπαθών του Λονδίνου είχαν σταματήσει τη θεραπεία της , γιατί όλα έδειχναν ανώφελα.
Οι ιστοί δεν συγκρατούσαν τα διαβρωμένα από τον καρκίνο σπλάχνα .
Εμεινα κοντά στο κρεβάτι της περισσότερο από δύο ώρες.
Προσευχηθήκαμε, μιλήσαμε, συζητήσαμε. Την κοινώνησα.
Γύρισα στο μοναστήρι και την επόμενη ημέρα έλαβα γράμμα από τον Α. ότι οι γιατροί εξέτασαν την Μ. και αποφάσισαν να συνεχίσουν τη θεραπεία με τις ακτινοβολίες.
Η κατάστασή της και πνευματικά και σωματικά είχε βελτιωθεί αισθητά.
Ο Α. δεν της είπε ότι είχε καρκίνο αλλα ότι θεραπεύτηκε με θαύμα..ότι δεν είχε τίποτε το φοβερό
Το Αποτέλεσμα Ήταν
Να Γίνει Το Θαυμα Χωρίς Καμία Ριζική Μεταβολή Στην Πνευματική Τους Ζωή. Ουτε Αυτη Ουτε Ο Α.
Με Καταλαβαν.
Δεν θέλω να προβώ σε ανάλυση της ζωής του Α. και της Μ. θεωρούσα όμως πάντοτε τον Α. προικισμένο με πλούσια πνευματικά χαρίσματα και μου προκαλούσε πάντοτε βαθιά οδύνη το γεγονός ότι:
δεν κατάλαβε την κλήση του θεού.
Η Μ. βρισκόταν κάτω από την επίδρασή του.
Εγώ βέβαια περίμενα από εκείνον κυρίως να κατανοήσει ότι:
Η Παγκοσμιότητα Του Χριστού Είναι Μοναδική
Έζησαν Τη Χάρη Του Βαπτίσματος
Για μένα αποτελούσε φυσιολογική συνέπεια η εκ νέου επιδείνωση της υγείας της Μ. και μου ήταν πια απίστευτα βαρύ να παρακαλέσω εκ νέου τον θεό, γιατί η πρώτη μου ελπίδα διαψεύστηκε
αυτοί δεν άλλαξαν,
δεν ανακαινίστηκαν.
Η Προσευχή Λοιπόν Για Τους Αρρώστους, Για ΤηνΊασή Τους Με Την ΆνωθενΔύναμη,
Η Θαυματουργία, Είναι Δυνατή Μόνο ΜεΤην Υπόσχεση
Της Μετανοιας, Δηλαδή Της Ριζικής Αλλαγής Όλης Της Ζωής Τους,
Ώστε Η Δόξα Του Θεού Να Βρει Χώρο Μέσα Τους Και Όλη
Η Μετέπειτα Ζωή Τους Να Συνεχισθεί Πλέον Στο Επίπεδο Της Θείας Δόξης.
Εγραψα στον Α. ότι, όσο βαριά και αν είναι η θλίψη του, αυτό του δόθηκε να ζήσει με την Μ…
Από την απάντησή του βλέπω ότι τα λόγια μου δεν βρήκαν απήχηση στην ψυχή του.
Ολο το γράμμα του είναι πένθος ψυχικό, για να μην πω σαρκικό.
Θα ήθελα, να τον δω να ανορθώνεται σε όλο το ύψος του, πραγματικά συνετισμένο από την πείρα ενώ αυτός κάνει λόγο για ....αυτοκτονία εκφράζοντας έτσι τη διάθεση να επιταχύνει την έξοδό του από αυτόν τον κόσμο.
Βέβαια πάλι θα του γράψω, αλλά δεν έχω πια στην ψυχή μου την ίδια έμπνευση που είχα μόλις πριν από λίγο καιρό·δεν υπάρχει ελπίδα πως θέλει να ανορθωθεί.
Mε γυναικείο σχεδόν τρόπο καλλιεργεί τη θλίψη του.
Θα είναι άραγε ωφέλιμο να του μιλήσει κανείς γι’ αυτό απότομα, απερίφραστα, αποφασιστικά;
Δεν είμαι βέβαιος. γι’ αυτό εν μέρει σιωπώ…
Ασκώντας το διακόνημα του πνευματικού, άρχισα να βλέπω λίγο καθαρότερα,πόσο προσεκτικός είναι ο Κύριος, πόσο ευγενής απευθύνεται σε μας ως προς ίσους Του το :
εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού ,το κατανοώ ως εξής:
Κάθε άνθρωπος, που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο :
Μας Εμποδίζει Να Ακολουθήσουμε
Τον Θεό, Είναι Εχθρός Μας
κατά το μέτρο που μας παρεμποδίζει αναμφισβήτητα όμως η πιο δύσκολη κατάσταση παρουσιάζεται κυρίως
με τους πλέον οικείους.
Ο θάνατος πάντα υπήρξε ένα τεράστιο αίνιγμα για τον άνθρωπο.
Ο,τι κι αν έλεγε, ό,τι κι αν έκανε, ο θάνατος ήταν κάτι πάνω απ τις δυνάμεις του.Ισως , αν ψάχναμε, κάτι να βρίσκαμε που να μπορούσε να ρίξει φώς, όμως η πραγματική αιτία,
δεν θα απαντηθεί, παρά στον ίδιο, την ώρα της Κρίσης.
Ομως γιατί ζητούμε το θαύμα;
Μήπως η Θαυματουργία, Είναι Δυνατή Μόνο Με Την Υπόσχεση Της Μετανοιας Δηλαδή Της Ριζικής Αλλαγής Όλης Της Ζωής Του ασθενούς, που ζητά τη βοήθεια του Θεού.Ώστε Η Δόξα Του Θεού Να Βρει Χώρο Μέσα Του, Και Όλη Η Μετέπειτα Ζωή Του Να Συνεχισθεί σ αυτο το Επίπεδο.
Αλλιώτικα, τί νοημα έχει να συνεχίζει να ζεί κανεις οπως πρώτα, απλά βιολογικά.
Τώρα, ο Χριστός οταν θέλει να ξυπνήσει κάποιον, του δίνει ένα σημείο.
Ανώδυνο αρχικά, όμως αυτά
τα ανώδυνα σημεία, δεν τα καταλαβαίνουμε
Πόσες φορές λέμε πως σωθήκαμε απο καθαρή τύχη ( ; ) Κι ύστερα πάλι τα ίδια μέχρι να χτυπήσει η συμφορά Τότε κάπως συνερχόμαστε
Τρέχουμε δεξιά κι αριστερά με τον φίλο του φίλου καλο γιατρό και ζητάμε εναγώνια την σωτηρία
που άλλοτε έρχεται, άλλοτε όχι όμως κάποια στιγμή έρχεται το τέλος κι όλοι οι φίλοι αποχαιρετώντας το νεκρό προς στιγμήν σκέπτονται που να βρίσκεται ο φίλος τους αλλά στο καφεδάκι μετά, επανακάμπτουν όλοι στην τρέχουσα πολιτική και οικονομική αθλιότητα
Είναι ανηφόρα ο δρόμος της σωτηρίας,
και κανείς μας δεν αγαπά τις δυσκολίες .
Να που ξαναρχισε η ανακουφιστικη βροχη.
Ποσες παρομοιες ιστοριες
Ποσοι ταλαιπωροι συνανθρωποι βασανιζονται απο μιαν υπερφιαλη εγωϊστικη συμπραξη στο χωρο του επιστητου.
Και να ειναι τοσο απλα τα πραγματα
Και να ειναι τοσο δυσκολο να γονατισεις μπροστα Του,
μ ενα Κυριε ελεησον με…
Χαιρετε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου