Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

a spiritual portrait of Elder Sophrony, by Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos






Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos

wrote this book about Elder Sophrony

as an expression of gratitude

for his long association (17 years)

with the Elder and


 “to share with readers the spiritual wealth
that I unworthily received”. 
The first part of the book is

a spiritual portrait of Elder Sophrony. 

After a brief survey of his theology,
the author examines the Elder’s writings

in the light of the experience of saints

of the Church, particularly St Paul,

St Symeon the New Theologian

and St Gregory Palamas,

thus placing his teaching in a wider context. 

There is a careful analysis

of the Elder’s correspondence

 with David Balfour, which reveals

 “many subtle details of the spiritual life”

but also how

“a genuine spiritual father guides those
entrusted to him”. 

The second part of the book

records what the author learnt and

experienced during visits to the Monastery

of St John the Baptist in meetings and

informal conversations with the Elder

and as a concelebrant at the Divine Liturgy. 

Over the years he carefully recorded

the Elder’s words and amassed

an archive of notes that he publishes here. 

The subjects covered reflect both

Father Sophrony’s and the author’s

personal and pastoral concerns

and include prayer

(particularly the Jesus Prayer);

monasticism and obedience;

 priesthood and the temptations it brings;

giving spiritual guidance;

the problems facing those

who become Orthodox;

and family life. 

The discussions also shed light

on theological issues close

to the Elder’s heart.  

The Elder’s teachings are presented

mostly in his own words,

interspersed with brief accounts

of the author’s impressions

of the blessed life he lived during visits

to the Monastery of St John the Baptist. 

 We see the Elder in church during

the Divine Liturgy and daily services,

in the refectory, and meeting pilgrims. 

The author also describes visits

to the Holy Mountain

to see the places where the Elder lived

and to meet monks following

the same tradition.  

After the chapters arranged chronologically

by year, this part of the book ends

with a collection of undated sayings

of the Elder which were not spoken

directly to the author

but were passed on to him by others.  
The book shows us

a “great hesychast and theologian,

but also a wise, discerning and prophetic

spiritual father”

and brings us closer to the man in Christ. 


Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

ΟΙ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΕΣ..ΚΙ ΟΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ.. ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ..



Ο Καβάφης Είναι ο ποιητής
που έχει διαβαστεί αποσπασματικά
όσο κανένας άλλος
που έχει αναλυθεί κατά λέξη
όσο κανένας άλλος σε τέτοιο μαλιστα βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του,
σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε
ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει
Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε
το συγκείμενο και όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο
βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και
(ευτυχώς) δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει
τι θέλει να πει ο ποιητής  γιατί δεν τον έχει μπροστά του..
 να τον ρωτήσει και να του απαντήσει.
Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης
και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης. Το να ζητείται από τον κάθε
μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή-και να είναι σε θέση να  την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, έγκλημα Επίσης, ένα ποίημα είναι
–ευτυχώς και πάλι-κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο
και λέει άλλα πράγματα στον καθένα ανάλογα με την ηλικία του,
το χαρακτήρα του, τα βιώματά του,
τα όνειρά του, τους εφιάλτες του,
τις εμμονές του, το βλέμμα του,
τον τρόπο που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει.Ένα ποίημα μού λέει άλλα πράγματα από αυτά που λέει σε σένα
 και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20
και άλλα στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.



 
Ας μάθουμε επιτέλους
στους ανθρώπους να σκέφτονται
και όχι τι να σκέφτονται.

 
Τον φόβο σου 
μόνο εσύ μπορείς να τον θρέψεις 
και μόνο εσύ μπορείς να τον καταστρέψεις.
 
Τα τέρατα ζουν μέσα σου
και στο χέρι σου είναι μόνο 
αν θα τα αφήσεις να μεγαλώσουν ή όχι.
Ή, όπως λέει και ο Καβάφης,



Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
 
Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου
να είναι λίγοι και καλοί.
Μην αναλώνεσαι με ανθρώπους
που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα,
που σε μειώνουν,
που δεν θέλουν το καλό σου,
που δεν ξέρουν να δίνουν.
 
Μην εξαντλείσαι..
μέσα στην πολλή συνάφεια του κόσμου.
 
Αυτά που δεν λες, αυτά που δεν ζεις,
 αυτά που δεν θες να παραδεχθείς
ούτε στον εαυτό σου,
τα απωθημένα και
τα καταπιεσμένα σου ένστικτα
είναι αυτά που θα έρθουν μια μέρα
και θα σε εκδικηθούν, θα σε πνίξουν.
Μην καταπιέζεις τον εαυτό σου,
μην δημιουργείς αδιέξοδα
εκεί που δεν υπάρχουν.
Ζήσε.
 
Δεν έχουν σημασία
μόνο αυτά που ζήσαμε.
Ίσως μεγαλύτερη σημασία έχουν
αυτά που δεν ζήσαμε.

Ό,τι αρχίζει, θα τελειώσει.
Ό,τι δεν αρχίσει ..δεν θα τελειώσει και ποτέ.
 
Το να παραδεχθούμε ότι κάτι πέθανε,
ότι έκανε τον κύκλο του,
ότι δεν είναι πια ό,τι ήταν,
ότι το χάσαμε για πάντα,
δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Η μόνη λύση είναι, όμως,
να αποχαιρετήσεις 
αυτό που φεύγει.. 



Πηγή athensvoice.gr ,κείμενο Λουκία Μητσάκου