Ενα νέο παιδί, ο Αργυρης χωρίς ιατρικο προηγούμενο Ξαφνικά, και την ώρα που ήταν έτοιμος να πετάξει για την Αμερική,να σπουδάσει με υποτροφία σε μεγάλο Πανεπιστημίο μια ζαλάδα ένας περίεργος πυρετός καθολου πόνος καθολου ανησυχια Κανείς δεν το πίστεψε όταν, ο φίλος ογκολόγος, με χαμηλωμένο το βλέμμα τους βεβαίωσε πως η πτήση θα πρέπει να αναβληθεί.
Μέσα σε 2 μήνες το παιδί έφυγε, ¨πέταξε¨ ,όχι όμως για την Αμερική αφήνοντας τους δικούς με μιαν απορία Είναι δυνατόν να πεθαίνουν νέα παιδιά, γεμάτα ζωή, αγάπη, όνειρα, χαρά, ελπίδα.Κι όμως να που γίνεται Τώρα το γιατί είπαμε δεν είναι δικό μας θέμα, καθ ολοκληρίαν.Μόνον Εκείνος ξέρει.Ο γιατρός του ο φίλος ογκολόγος που είπαμε, μου μετέφερε τις κουβέντες που έκανε μαζί του (περνώντας απ το εξοχικό μου, στο δρόμο για το πατρικό του πιό πάνω απο εμένα την προηγουμενη Ανοιξη )
Τα αναφέρω με επιφύλαξη, γιατί όταν μου τάλεγε ο Πάνος,είδα δάκρυα στην άκρη των ματιών του Παρακάτω ο μικρός διάλογος Πανου-Αργυρη.
¨Κύριε Πάνο προκειται να πεθάνω, έτσι δεν είναι;Ναί Αργύρη μου.
Εσείς που ξέρετε απο ¨Θάνατο¨ , πές τε μου Εκεί που θα πάω θα πονω; Δεν ξέρω Αργύρη μου Εγώ, αν θέλεις θα σε βοηθήσω να μην πονάς εδώ.Για απέναντι, αν και σύ το θέλεις, να σου φέρω τον Πνευματικό μου
Πιστεύεις στον Θεό Αργύρη, έτσι δεν είναι;
Οχι γιατρέ μου, κανείς δεν μου είχε μιλήσει για το Θεό Ο,τι ξέρω είναι τα γνωστά.Θέλεις να σου φέρω τον π. Αριστόβουλο να μιλήσετε;Θα τόθελα αν είναι δυνατόν Την επομένη κιόλας έφερα τον ιερεα ο οποίος έμεινε 3 ώρες μαζί του. Βγαίνοντας, τα μάτια του ηταν κόκκινα, η φωνή του όμως απίθανα απαλή και γεματη χαρά.
Ο Αργύρης σώθηκε, μου είπε.Πρώτη φορά μου είδα άνθρωπο να δέχεται τον Χριστό, σαν Σωτήρα του, με την πρώτη,να μετανοεί για ό,τι έκανε, και να μην εκφράζει πικρία γι αυτά που θα μπορούσε να κάνει.Δεν ημουν εγώ που του μίλησα Κι είναι η πρώτη φορά που έχω τη βεβαιότητα οτι ο Αργύρης σώθηκε και είναι ηδη στον Παράδεισο.
Ο Αργύρης την επόμενη ημέρα έπεσα σε κώμα.Δεν έφυγα απο κοντά του ούτε στιγμή Σάββατο πρωϊ συνήλθε και με ζήτησε.Μου ψιθυρισε στ αυτί.Ηρθε π. Αριστόβουλος;Μου είπε οτι θα με κοινωνήσει Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο ιερέας, σοβαρός και συγκινημέμος ,και με απόλυτη σοβαρότητα τον κοινώνησε.Τον ευλόγησε, τον ασπάστηκε κι έφυγε.
Ο Αργύρης βυθίστηκε σχεδόν αμέσως.Δεν πονούσε,εφυγε χωρίς καμμια άλλη εκπληξη, μόνο Εκείνη Τη Στιγμή άνοιξε τα μάτια του και ψιθύρισε ¨δεν το πιστεύω τοση ομορφιά
Τωρα θα πεί κανείς παραμύθια.Μπορεί και ναι μπορεί και όχι Ομως εμείς ίσως θα πρέπει .Να δούμε την μικρότητα μας, την αδυναμία μας, την κακία μας, την βλακεία μας, και να προστρέξουμε εκεί όπου μπορούμε να ελπίζουμε.Μπορούμε να πιστεύουμε.Κι αν έχουμε μάθει να αγαπούμε χωρίς πάθη.Να περιμένουμε τη θεραπεία και ,γιατί όχι, την ίαση της ψυχής μας αρχικά , (κι αν αυτό είναι δυνατό) και του ταλαίπωρου σώματός μας.
Χαίρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου