ΟΙ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΕΣ..ΚΙ ΟΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ.. ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ..

Ο Καβάφης Είναι ο ποιητής

που έχει διαβαστεί αποσπασματικά

όσο κανένας άλλος

που έχει αναλυθεί κατά λέξη

όσο κανένας άλλος σε τέτοιο μαλιστα βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του,

σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε

ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει

Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε

το συγκείμενο και όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο

βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και

(ευτυχώς) δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει

τι θέλει να πει ο ποιητής  γιατί δεν τον έχει μπροστά του..

 να τον ρωτήσει και να του απαντήσει.

Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης

και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης. Το να ζητείται από τον κάθε

μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή-και να είναι σε θέση να  την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, έγκλημα Επίσης, ένα ποίημα είναι

–ευτυχώς και πάλι-κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο

και λέει άλλα πράγματα στον καθένα ανάλογα με την ηλικία του,

το χαρακτήρα του, τα βιώματά του,

τα όνειρά του, τους εφιάλτες του,

τις εμμονές του, το βλέμμα του,

τον τρόπο που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει.Ένα ποίημα μού λέει άλλα πράγματα από αυτά που λέει σε σένα

 και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20

και άλλα στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.

 

Ας μάθουμε επιτέλους

στους ανθρώπους να σκέφτονται

και όχι τι να σκέφτονται.

 

Τον φόβο σου 

μόνο εσύ μπορείς να τον θρέψεις 

και μόνο εσύ μπορείς να τον καταστρέψεις.

 

Τα τέρατα ζουν μέσα σου

και στο χέρι σου είναι μόνο 

αν θα τα αφήσεις να μεγαλώσουν ή όχι.

Ή, όπως λέει και ο Καβάφης,

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

 

Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου

να είναι λίγοι και καλοί.

Μην αναλώνεσαι με ανθρώπους

που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα,

που σε μειώνουν,

που δεν θέλουν το καλό σου,

που δεν ξέρουν να δίνουν.

 

Μην εξαντλείσαι..

μέσα στην πολλή συνάφεια του κόσμου.

 

Αυτά που δεν λες, αυτά που δεν ζεις,

 αυτά που δεν θες να παραδεχθείς

ούτε στον εαυτό σου,

τα απωθημένα και

τα καταπιεσμένα σου ένστικτα

είναι αυτά που θα έρθουν μια μέρα

και θα σε εκδικηθούν, θα σε πνίξουν.

Μην καταπιέζεις τον εαυτό σου,

μην δημιουργείς αδιέξοδα

εκεί που δεν υπάρχουν.

Ζήσε.

 

Δεν έχουν σημασία

μόνο αυτά που ζήσαμε.

Ίσως μεγαλύτερη σημασία έχουν

αυτά που δεν ζήσαμε.

Ό,τι αρχίζει, θα τελειώσει.

Ό,τι δεν αρχίσει ..δεν θα τελειώσει και ποτέ.

 

Το να παραδεχθούμε ότι κάτι πέθανε,

ότι έκανε τον κύκλο του,

ότι δεν είναι πια ό,τι ήταν,

ότι το χάσαμε για πάντα,

δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Η μόνη λύση είναι, όμως,

να αποχαιρετήσεις 

αυτό που φεύγει.. 

Πηγή athensvoice.gr ,κείμενο Λουκία Μητσάκου