.. ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

 

Ο δ ο ξ α σ μ ό ς δεν είναι θαύμα Είναι το τελικό φυσικό στάδιο της μεταμορφώσεως της ιδιοτελούς εις ανιδιοτελή αγάπη και η άφιξη του ανθρώπου στην κατάσταση για την οποίαν εδημιουργήθη. 

Οι εμφανίσεις του αναστάντος  Χριστού εν δόξη δεν ήσαν και δεν είναι θαύματα. Θαύμα δεν ήταν η ανάσταση του Κυρίου της δόξης. 

Θαύμα  ήταν Η  Σταύρωση και ο  θάνατός Του.   

Ο αναστάς Χριστός εμφανίζεται μόνο για την ¨τελείωση¨ της αγάπης,  ακόμα και στη περίπτωση του Παύλου, ο οποίος είχε φθάσει το κατώφλι του ¨δοξασμού¨ , μη γνωρίζων, ότι ο Κύριος της δόξης τον οποίον επρόκειτο να ίδη, είχε γεννηθεί, σταυρωθεί και αναστηθεί.  

Όλοι οι μετέπειτα θεωθέντες  Αποτελούν, με τους αποστόλους, το θεμέλιον της Εκκλησίας, διότι τήν ίσην δωρεάν έδωκεν αυτοίς ο Θεός ως και ημίν, λέγει ο Πέτρος 

Δηλαδή οδηγήθησαν, ως οι απόστολοι κατά την  Πεντηκοστή εις πάσαν την αλήθειαν, η οποία είναι ο αναστάς και αναληφθείς εν δόξη Χριστός, επιστρέψας σαρκί εν ταις ακτίστοις πυρίναις γλώσσαις του Πνεύματός Του, δια να κατοικήση ως άνθρωπος μετά του Πατρός Του εν τοις γενομένοις ναοίς του Αγίου Πνεύματος πιστοίς ως ακριβώς  υπεσχέθη  Ιω. 14-17. 

Ούτως, η Εκκλησία των  ναών του Αγίου Πνεύματος προφητών,έγινε το Σώμα του Χριστού κατά του Οποίου  πύλαι  άδου θανάτου ου κατισχύσουσιν.

Δοξασμός είναι η μέθεξις όχι μόνον της ψυχής αλλά και του σώματος εις την αθανασία και αφθαρσία για την τελείωση της αγάπης. 

Δύναται να είναι θέα μικράς ή μακράς διαρκείας.  

Μετά από κάποιαν έκστασιν αποπροσανατολισμού ο νεωστί θεωθείς βλέπει τα πάντα γύρω του διαβεβρωμένα με την δόξαν βασιλείαν του Θεού η οποία αφού δεν είναι ούτε φώς, ούτε σκότος, και δεν ομοιάζει με τίποτε το κτιστόν,  υπερβαίνει πάντα τα ρήματα και νοήματα καί παρ’ότι αποκαλυπτομένη παραμένει μυστήριον αδιαπέραστον  ανέκφραστον και ως εκ τούτου  απερίγραπτον.  

Κατά την διάρκεια της θέας  τα πάθη, τα οποία είχον ουδετερο ποιηθεί και καταστεί αδιάβλητα με τον φωτισμόν, καταργούνται Ο θεούμενος ούτε τρώγει, ούτε πίνει, ούτε κοιμάται,ούτε κουράζεται και δεν επηρεάζεται από τη ζέστη ή το κρύο.   

Αυτά τα φαινόμενα εις τους βίους των αγίων, πρίν και μετά την ενσάρκωσιν του Κυρίου της δόξης δεν είναι θαύματα, αλλ’  η  αποκατάσταση  της υγείας της νοσούσης ανθρωπίνης φύσεως. 

Οι Γεροντολόγοι  έχουν αποδείξει ότι το  γήρας είναι αρρώστια και ερευνούν, μήπως και ο  ίδιος  ο Θάνατος είναι αρρώστια.  

Θα μπορουσαν να αποτελέσουν συμβολή, εις την εν λόγω έρευνα,οι θεούμενοι και τα  λείψανά των.  Τα σώματα εκατοντάδων θεουμένων παραμένουν σχετικώς ακέραια επί αιώνας εις μίαν κατάστασιν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.  

Από τα παλαιότερα παραδείγματα είναι το ακέραιο σώμα του Αγίου Σπυρίδωνος,του λαβόντος μέρος, το 325, στη Α’ Οικ. Σύνοδο στην Κέρκυρα 

Μόνο στη Μονή των Σπηλαίων στο Κίεβο, υπάρχουν 120 ακέραια ιερά λείψανα. Αυτό είναι το πλαίσιο των λεχθέντων από τον Αποστόλο Παύλο, ότι καί η κτίσις ελευθερωθήσεται  από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού Ρωμ. 8:21  

Από τα συμφραζόμενα γινεται φανερό, ότι η ελευθερία της δόξης είναι εδώ.Ελευθερία από την φθορά και την θνητότητα.  Αλλ’ ακόμη και εκείνοι, οι οποιοι  έφθασαν στον φωτισμο, ως και εκείνοι, των οποίων και τα σώματα δια της θεώσεως προγευθηκαν την αθανασία και την αφθαρσία περιμένουν τήν υιοθεσία , την απολύτρωσιν του σώματος ημών

Οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι και ημείς αλλαγησόμεθα Δεί γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν  

Αυτά τα γνωρίζει κανείς, όχι από στοχασμό, επάνω εις βιβλικά κείμενα, αλλά από την εμπειρία  του δοξασμού, από τήν ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού. 

Η εμπειρία  του δοξασμού, και όχι μόνον βιβλικά κείμενα, είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας  στη σωματική ανάσταση του βιολογικού μέρους της ανθρωπίνης προσωπικότητος.

© Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου