ΨΑΛΜΟΣ 102 ος

 

Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον

Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καί πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ·
εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ·
τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου·

τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς 

τὴν ζωήν σου, 

τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ 

οἰκτιρμοῖς·

τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν 

ἐπιθυμίαν σου, ἀνακαινισθήσεται ὡς 

ἀετοῦ ἡ νεότης σου.

ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ 

κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις.

ἐγνώρισε τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ 

τῷ Μωυσῇ, 

τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ τὰ θελήματα αὐτοῦ.

οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, 

μακρόθυμος καὶ πολυέλεος·

οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς 

τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·

οὐ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν 

ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν 

ἀνταπέδωκεν ἡμῖν,

ὅτι κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ 

ἀπὸ τῆς 

γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος 

αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν·

καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ 

δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς 

ἀνομίας ἡμῶν.

καθὼς οἰκτείρει πατὴρ υἱούς, 

ᾠκτείρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους 

αὐτόν,

ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, 

ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν.

ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι 

αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως 

ἐξανθήσει·

ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ, καὶ οὐχ 

ὑπάρξει καὶ οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν 

τόπον αὐτοῦ.

τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ 

αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς 

φοβουμένους αὐτόν, 

καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπὶ υἱοῖς υἱῶν

τοῖς φυλάσσουσι τὴν διαθήκην αὐτοῦ 

καὶ μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ 

τοῦ ποιῆσαι αὐτάς.

Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν 

θρόνον αὐτοῦ, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ 

πάντων δεσπόζει.

εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ 

ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοὶ ἰσχύϊ 

ποιοῦντες τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ 

ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ.

εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πᾶσαι αἱ 

δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοὶ αὐτοῦ οἱ 

ποιοῦντες τὸ θέλημα αὐτοῦ·

εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔργα 

αὐτοῦ, ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας 

αὐτοῦ· 

εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.