Ζούμε με τρόπο φευγαλέο. Μεταθέτουμε συνεχώς την απόφασή μας για την επαύριο.
Η προτροπή για επαγρύπνηση μπροστά στον θάνατο είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο οι ασκητές Πολέμησαν Ενάντια Στην Ακηδία,την Αργία Και Την Αμέλεια
Ενάντια δηλαδή σε όλες εκείνες τις συμπεριφορές που μας κλέβουν την εύκαιρη στιγμή και μας εκτρέπουν σε αδιαφορία.
Εάν είχαμε ασκηθεί να αντιλαμβανόμαστε την σπουδαιότητα κάθε στιγμής ως τελευταίας η ζωή μας θα άλλαζε ριζικά
Ολόκληρη η ζωή σε κάθε στιγμή είναι μία έσχατη πράξη.
Ο θάνατος είναι το κριτήριο που δοκιμάζει τη στάση μας για τη ζωή.
Οσοι τον Φοβούνται Φοβούνται Τη Ζωή. και τη σπαταλουν Με δειλό, και περιδεή τρόπο.
Μόνον εάν μάθουμε ν’ αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, Εάν βρούμε το νόημά του και καθορίσουμε τη θέση του στη ζωή μας Θα μπορέσουμε να ζήσουμε άφοβα και με πληρότητα.
Περιμένουμε να φθάσουμε στο τέλος για να σκεφθούμε τον θάνατο.
Θα πρέπει να εχουμε καθημερινά μνήμη θανάτου.
Μόνο που η απλή αναφορά αυτής της αλήθειας στον σύγχρονο άνθρωπο που υποφέρει από ανασφάλειες και έλλειψη πίστης τον κάνει να σκεφτεί ότι καλείται να ζήσει στη σκιά του θανάτου,σε μια κατάσταση μελαγχολίας.
Θα νομίσει ότι ο θάνατος τον περιμένει σε κάθε του βήμα και ότι η ζωή δεν έχει πια κανένα νόημα.
Τον περισσότερο χρόνο μας τον περνούμε Καταστρώνοντας Σχέδια Σαν να πρόκειται να ζήσουμε μίαν άλλη ζωή σε έναν μεταγενέστερο χρόνο.
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάποια πράγματα μέσα μας πεθαίνουν, τα αποχωριζόμαστε για πάντα. Αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να είναι μία επίπονη διαδικασία δύσκολη όσο και ο θάνατός.
Οι γονείς λαχταρούν το παιδί τους να παραμείνει μικρό αγόρι και στο βάθος ενοχλούνται από τη θέα του νέου που απεκδύεται τη νεότητά του.
Θάνατος του εαυτού σημαίνει ότι αφήνουμε μέσα μας Μόνον Ό,Τι Είναι Ουσιώδες Για Να Ζήσουμε Με Πληρότητα.
Είναι αποτέλεσμα αμαρτίας απομάκρυνσης από τον Θεό τον πλησίον, και τον βαθύτερο εαυτό .
Με αυτή την έννοια, έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος Δεν Υπάρχει Χωρίς Νόημα. Μπορεί να είναι συνέπεια της αμαρτίας Αλλά Δεν Υπάρχει Κάτι Κακό Καθαυτό Μέσα Στον Ίδιο Τον Θάνατο Που Να Βεβηλώνει Το Πρόσωπο Του Αποθανόντος.
Έχει Δύο Όψεις.Από τη μια έχουμε τον σαρκικό κι απ την αλλη τον χωρισμό από τον Θεό, με την Καθοδο εκει Οπου Ο Θεος Ειναι Απων. Στον Τοπο Της Οριστικης Του Απουσιας.
Αυτή η δεύτερη όψη του θανάτου είναι η πιο οδυνηρή και σκληρή
Μπορεί να πρέπει να υποστούμε έναν θάνατο προσωρινό, αλλά ο απόστολος Παύλος τον περιγράφει ως κοιμηση
Δεν υπάρχει πλέον εκείνος ο θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου, ο οριστικός χωρισμός από τον Θεό.Κατ αυτή την έννοια πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο.
Ακόμα και τώρα έστω δισταχτικά και σε στάδιο εμβρυακό γινόμαστε κληρονόμοι της αιωνιότητας.
Όταν ανακαλούμε το παρελθόν, θλιβόμαστε γιατί στερήσαμε από την αγάπη μας πρόσωπα που πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε.
Υιοθετούμε αυτή την εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση.
Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζώντων, όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή, ειναι ζωντανοι εν Χριστω
Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία. Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον Θεό ως Θεό των ζώντων. Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.
Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Χαιρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου