ΑΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΤΟΣ ΛΟΓΟΣ

 

Για κάθε περιττό μας λόγο θα μας ζητηθεί ευθύνη την ημέρα της Κρίσεως

Κάποια αδελφή έλεγε θλιμμένη στο Στάρετς Ζωσιμά:

-Τι να κάνω, γέροντα, που νικιέμαι από τη γλώσσα μου και φλυαρώ και ματαιολογώ; Στεναχωριέμαι πολύ γι’ αυτό και παίρνω κάθε τόσο απόφαση να διορθωθώ, αλλά πάλι πέφτω.

-Να θυμάσαι ότι, όπως είπε ο Κύριος, για κάθε περιττό μας λόγο θα μας ζητηθεί ευθύνη την ημέρα της Κρίσεως. Κατάφυγε στη βοήθειά Του. Και όποτε αμαρτάνεις να μετανοείς. 

Χίλιες φορές έπεσες; Χίλιες να μετανοήσεις.

– Κάποιες φορές λέω κάτι χρήσιμο ή ψυχωφελές. Ενώ όμως αρχίζω με πνευματικούς λόγους, σε λίγο, χωρίς να το καταλάβω, 

ξεγλιστράω στην αργολογία ή την κατάκριση 

ή την περιέργεια ή τον κομπασμό…

Μετά από όλα αυτά με κυριεύει κατάθλιψη και αθυμία. Τι να κάνω; Δεν μπορώ να διορθωθώ…

– Για να μάθεις να μιλάς καλά και προσεκτικά, πρέπει πρώτα να μάθεις να σωπαίνεις, τη συμβούλεψε ο γέροντας. 

Όσο θερμό κι αν είναι το κελί μας, αν ανοίγουμε συχνά τα παράθυρα θα παγώσει. Κι αν ανοίγουμε κάθε τόσο ένα μπουκάλι με άρωμα, σύντομα θα εξατμιστεί.

Γι’ αυτό ο προφήτης λέγει 

ἐκωφώθην καί ἐταπεινώθην καί ἐσίγησα 

ἐξ ἀγαθῶν  (Ψαλμ. Λη’2). 

Ακούς; «ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν». 

Αποφάσισα δηλαδή να μην ξεστομίζω 

ούτε αγαθούς λόγους. Και τότε, συνεχίζει, 

«ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου».

Όπως γράφει ο Κάλλιστος Καταφυγιώτης, 

ο καλός λόγος είναι κατώτερος από 

τη σιωπή με διάκριση. 

Βέβαια, κι από τη σιωπή του στόματος ανώτερη είναι η σιωπή του νου-τόσο ανώτερη, όσο και η ψυχή από το σώμα. Γιατί είναι δυνατό, ενώ τηρείται σιωπή του στόματος, εσωτερικά ο νους να σχηματίζει λογισμούς και νοήματα.