ΑΤΕΛΕΣΤΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

 

Η Ατομικη Περιχαρακωση ειναι εξω απο το πνευμα της Εκκλησιας. 

Ειναι η δικανικη αντιληψη :

Μακρυα Απο Τον Θεο Και Τους Αλλους.

Οι ¨χριστιανοι¨ δημιουργουμε ομαδικα στεγανα καλουπια  Οργανώσεις, ας πούμε θρησκευτικές, με υψηλά ιδανικά και σκοπούς, μεσα στα οποια οχυρωνομαστε απο τον  μολυσμενο κοσμο, για να διατηρησουμε την καθαροτητα μας σαν να ειμαστε 

Εμείς οι εκλεκτοι του θεου που τηρουν με προτυπο τροπο τις εντολες του. Και , ειναι αληθεια, οτι τις τηρουμε με προσηλωση, αλλά τηρώντας τες φθάνουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας καθαρό. 

Αποκτουμε δηλαδη την ψευδαισθηση οτι εκπληρωνουμε τον σκοπο μας, 

το τελος  μας 

Αρα κατα βαθος Δεν Εχουμε  Αναγκη Τον Θεο. 

Ειμαστε υπεροπτες.

Εχουμε καβαλησει το καλαμι, και χανομαστε σε λεπτομερειες.

Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και μέσα από τις πράξεις  φιλαδελφείας και ελεημοσύνης χρησιμοποιούμε τους άλλους για να αναδείξουμε την  αρετή μας. 

Οι αλλοι δεν γινονται αιτια για να αποδωσουμε  δοξα στον θεο , αλλα γίνονται αφορμή για να δοξάσουμε Τον Εαυτό Μας.  

Κοβουμε τα νηματα που μας  συνδεουν με τους αλλους Παυουμε να λειτουργουμε ως  προσωπα  και κλεινομαστε στην ατομικοτητα  μας.

Αγωνιζομαστε¨ομαδικα¨αλλά για να προσφέρουμε το καθαρό άτομό μας, κάτι δηλαδή ξένο προς τον οντολογικο τροπο που ειναι ο θεος.   

Ο Θεος Μας Προσφερεται Ως Τριαδα 

Κι Εμεις Του Ανταποδιδουμε  Μοναδες, Ατομα. 

Η ανθρώπινη όμως ατομική προσπάθεια  μόνο να βελτιώσει μπορεί τις εξωτερικές εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά, αλλά δεν μπορεί να μεταβάλει τη φύση, να μεταβάλει τη θνητή και φθαρτή σάρκα σε σαρκα αφθαρσιας.

Αυτή η μεταβολή προϋποθέτει τον εκκεντρισμό του ανθρώπου 

Στο Σώμα Του Χριστού..

Ο εκκεντρισμός μας στην Εκκλησία σημαίνει καθολική, σωματική μετοχή στο σώμα του Χριστού, βρωση και ποση της σαρκος και του αιματος του.  

Η Βρώση Και Η Πόση Σαρκός Και Αίματος Του Χριστού Μεταβάλλει  Τα Άτομα Σε Μέλη Ενός Ενιαίου Σώματος, την ατομική επιβίωση σε κοινωνία ζωής και ενότητα ζωής,  που έχουν τα μέλη του σώματος μεταξύ τους και με την κεφαλή.

Σ Αυτή Τη Μεταβολή Του Ατομικού Τρόπου Ύπαρξης της φύσης, σε προσωπικό γεγονός κοινωνίας και σχέσης  συνίσταται η χριστιανική άσκηση.

Γιατι η ελευθερη υπακοη, προϋποθετει παντοτε την αγαπη. Ειναι μια πραξη κοινωνιας, ανάλογα με το παράδειγμα της νηστείας, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς και για τις άλλες μορφές της άσκησης την εγκράτεια  της ερωτικής επιθυμίας, τη σωματική συμμετοχή στην προσευχή  τις μετανοιες που καθιερωσε η μοναχικη παραδοση,  τις ταπεινωτικές πράξεις διακονίας, πράξεις υπακοής και άρνησης του ατομικού θελήματος, πράξεις φιλαδελφείας και ελεημοσύνης την υποταγή στο λειτουργικό τυπικό, τη μετοχή στα μυστήρια. 

Είναι Όλες Αυτές Έμπρακτες  Μορφές Αντίστασης στην ταυτισμένη με τη σάρκα  εγωκεντρική ατομικότητα, μορφές δυναμικής πάλης του ανθρώπου να υπερβεί τα απρόσωπα στοιχεία της βιολογικής  φύσης, να ολοκληρωθεί  μέσα από τη σχέση με τον θεό και τους συνανθρώπους του, στην προσωπική του ετερότητα που μόνο με την αγάπη μπορεί να πραγματωθεί.

Μ αυτό το περιεχόμενο η ασκηση δεν ειναι στερηση και μιζερια ζωης, εχθρότητα για το σώμα και απαξίωση της ύλης αλλα  φιλοκαλια ,ερωτας για το καλλος της ατελεστης τελειοτητας που είναι η αποκατάσταση στην πρώτη της ομορφιά της αμαυρωμένης εικόνας του θεού στον άνθρωπο.

Χαιρετε.