Posted on 30 Οκτωβρίου, 2014 by kosmaser
Ολοκληρη η ζωή μας είναι γεμάτη πόνο.Το ίδιο κι η ιστορία.
Στα χρόνια μας, η επιστήμη , μείωσε τις αιτίες του πόνου, πλην όμως όταν πλέον καθημερινά βλέπουμε την ποσότητα του πόνου του άλλου, απ την κάθε είδους εξαθλίωση, δεν μιλάμε για κατόρθωμα να γίνει κανείς αναίσθητος, το αντίθετο κατόρθωμα είναι να μην γίνει.
Ο Dante επέμενε οτι ο πόνος μας ενώνει ξανά με τον Θεό.
Μήπως τελικά ο πονος δεν είναι κατι το εγκοσμιο; Αλλωστε τον μεγαλύτερο πόνο τον αισθάνθηκε, εκούσια Εκείνος, ο Μεγάλος, ο Μόνος,Ο Ξένος
Ο Υιός του Ανθρώπου, καρφωμενος πάνω στον Σταυρό οταν είδε κάτω την Μητέρα Του και δίπλα της τον Μαθητή που αγαπούσε ιδιαίτερα και ξαφνικά ο πόνος ο μεγαλύτερος του κόσμου, συνέπλευσε με εκείνον της αγάπης προς την Μητέρα και τον Μαθητή κι έγινε ένα ξεχωριστό Μυστήριο, και ένωσε με ακατάλυτα δεσμά,
την Ζωή με την αιωνιότητα.
Κι όμως στο Μυστήριο αυτό δεν ήσαν παρόντες άλλοι ούτε οι υπόλοιποι Μαθητές, παρά μόνον
δύο Γυναίκες η Μαρία η Μαγδαληνή, κι η αδελφή της Μητέρας Του.
Οι Στωϊκοί φιλόσοφοι, εδίδασκαν την αδιαφορια στον πόνο γενικά.
Ο Χριστός μας λέει Μακάριους εφ όσον πενθούμε, γιατί θα βρούμε παρηγοριά,κι εφ όσον κλαίμε τώρα,θα γελάσουμε.
Απ την άλλη παραδόξως καταδικάζει τη χαρά
Ουαί οι γελώντες νυν, οτι πενθήσετε και κλαύσετε.
Ο πόνος λοιπόν φαίνεται οτι είναι η οδός της σωτηρίας για τον Χριστιανό.
Τί άλλο θα μπορούσε να είναι η στενή και τεθλιμμένη οδος η απάγουσα εις την Ζωήν.
Απ την απαρχή του ανθρώπου μεχρι σήμερα εχουν γίνει και γίνονται ανακαλύψεις, εφευρέσεις άπειρες. Ηδη ειμαστε στην αυγη της Τεχνητης Ευφυιας. Η τεχνολογία έχει αφηνιάσει.
Είπαμε ανακαλύψεις άπειρες
Αποκαλύψεις όμως ελάχιστες.
Μεχρι τη χρονική στιγμή που ηρθε στον κόσμο, κτίση είναι το ορθότερο,ο Χριστός, κανένας απ τους ως τότε ας πούμε μύστες, δεν είχε συνδέσει τον πόνο με την αιωνιότητα με την Σωτηρία Της Ψυχής στο άπειρο.
Κανένας δήθεν μεγάλος δεν είχε σκεφθεί πως
ο πόνος, σαν γεγονός φυσικό, είναι εντελώς αδικαιολόγητος, λογικά και ηθικά ασύλληπτος
Ομως μήπως έχει καμμια σημασία η υπαρξη καποιας αιτίας, που θα στήριζε την υπαρξη του;
Απ την άλλη ,ο πόνος είναι το πιο έντονα χρωματισμένο συμβάν στη ζωή του ανθρώπου.
Αυτό το εντονότερο απ όλα τα συμβάματα στη ζωή ενός Ανθρώπου δεν έχει φυσική την ουσία του.
Κάποιο μέλος της οικογένειάς του αρρωσταίνει, κι αμέσως το Υποκείμενο προσγειώνεται, και γλυτώνει την Υβριν.
Ο Χριστός θεωρεί και τον πιο μικρό πόνο σημαντικό.
Απ την άλλη ο Βούδας πείθει τον άνθρωπο να ξεχνά τον πόνο του.
Ο Χριστός, δεν θέλει να σε σώσει απ τον πόνο Αντίθετα αυτό που θέλει είναι
να σε σωσει μέσω του πόνου.
Δεν προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο σου Αντίθετα τον διεγείρει
Δεν σε ναρκώνει αλλά σε ξυπνάει.
Σε καλεί να εργαστείς κι αυτό απαιτεί να είσαι ξυπνιος.
Κι ο πόνος είναι αναγκαίος για να μένεις ξύπνιος.
Δεν σου δίνει ο Χριστός κάποιο ναρκωτικό για να κοιμηθείς.
Δεν πρέπει επ ουδενί να κοιμηθείς μέχρι την συντέλεια.
Αφού λοιπόν θα κοιμόσουνα αν δεν πονούσες, έρχεται ο ό πόνος και σ εμποδίζει να κοιμηθείς
Ο πονος είναι δράση βούληση.
Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε,αλλά θαρσείτε Εγώ νενίκηκα τον κόσμον.
Ετσι τελειώνει στο κατα Ιωάννην η αναφορά του Χριστού στις τελευταίες υποθήκες Του.
Εγώ είμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα.Αμην αμην λέγω υμίν οτι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς.
Βαρειά η προειδοποίηση του επερχόμενου πόνου.
Αν μαζέψουμε σε μια ζυγαριά όλα τα μεγάλα δήθεν του κόσμου, όπως είναι η χαρά, το πάθος της δημιουργίας, η υπερηφάνεια της αναγνώρισης, το μίσος η κάθε φιλοδοξία, η βούληση για εξουσία και δύναμη,
δεν μπορούν να εμπνεύσουν την δημιουργικότητα του πόνου, μέσα στην ιστορία.
Ο πόνος απο μόνος του είναι μεγάλη δύναμη.
Ισως μεγαλύτερη απο κάθε άλλη δύναμη.
Ποιός μπορεί να νικήσει εκείνον που έχει αποφασίσει ν ανέβει στο σταυρό, ή αν θέλετε που έχει αποφασίσει να μην κατέβει απ τον σταυρό; Κανεις
Θελετε ένα δυνατό παράδειγμα;
Η γυναίκα οταν γεννά πονά και λυπάται.
Μάταιη είναι η χαρά της γέννησης του παιδιού της Ο πόνος όμως δεν είναι μάταιος .
Τόσοι και τόσοι μεγάλοι Ελληνες φιλόσοφοι ηλθαν και μας άφησαν ψήγματα σοφίας.
Τόσοι προφήτες σ όλη την κτίση, ψέλισαν κάμποσα λόγια απ όσα διατύπωσε λακωνικά μα τόσο περιεκτικά ο Χριστός.
Είμαστε υπερήφανοι που οι πρόγονοί μας έκαναν τις πιό μεγάλες ανακαλύψεις οτι στην γλώσσα μας διατυπώθηκαν οι μεγάλες Αλήθειες.
Κι όμως κανείς μα κανεις δεν υποψιάσθηκε πώς μπορούν να γίνουν ζωοφόρο κράμα πόνος, αγάπη ,θλίψεις, θάνατος.
Μόνον Εκείνος, ο Υιός του Ανθρώπου
Ο Χριστός.
Χαιρετε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου