Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ..

 

Posted on 20 Απριλίου, 2013 by kosmaser

Η οσία Μαρία  Αιγυπτία, εζησε στην αμαρτία, αλλά με τη μετάνοια της έφθασε στο ύψος του αγιασμού. Γι αυτό και η Εκκλησία μας την προβάλλει την  Ε Κυριακή των νηστειών, για να παίρνουμε θάρρος και να θερμαίνεται  η καρδιά και η ελπίδα μας, για την εν Χριστώ σωτηρία που μας πρόφερε μέσα απ’ τα Άχραντα Πάθη και την Ανάσταση Του ο Χριστός.

Η Ατομικη Περιχαρακωση που αρνειται τον τροπο υπαρξης του θεου ,την αγαπητικη κοινωνια και επιλεγει να υπαρχει μονον ως βιολογικη οντοτητα ως ατομο .

Γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια για το πρόσωπο, καταλαβαίνουμε ποσο εξω απο το πνευμα της Εκκλησιας ειναι η δικανικη αντιληψη για την αμαρτια.

Μακρυα Απο Τον Θεο Και Τους Αλλους. 

Αυτος Ειναι Και Ο Ορισμος Της Αμαρτιας 

Αυτο Που Ονομαζουμε¨Αποφυγη Της Αμαρτιας ¨ Δεν ειναι καποια συγκεκριμενα πραγματα που αμα δεν τα κανουμε,  σωθηκαμε αλλά  η στάση της ζωής μας, ο τρόπος του είναι μας κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας.Για παράδειγμα

Ο  καταναλωτισμος ειναι η αναγκη του ανθρωπου να ικανοποιησει στο μεγιστο βαθμο καθε  επιθυμια της φυσης του, ωστε να φθασει να αισθανεται , ισορροπημενος, ευχαριστημενος, σε τελικη αναλυση ενας μικρος θεος. 

Ο καταναλωτης προσλαμβανει, κατα καποιο τροπο, τον κοσμο οπως τον προσλαμβανει και η εκκλησια αλλά όχι για να συνδιαλεχθεί μαζί του σε μια σχέση αλληλοπροσφοράς αλλα για να τον χρησιμοποιησει. 

Ο κοσμος για τον καταναλωτη ειναι “αντικειμενος”, τα παντα γυρω του είναι:   χρηστικα αντικειμενα τα οποια εξουσιαζει, αποφασιζει για την τυχη τους, σπαταλά, υποτάσσει. 

Συχνα, οι ¨χριστιανοι¨ δημιουργουμε:  ¨ομαδικα στεγανα καλουπια¨ κάτι σαν οργανώσεις ας πούμε  θρησκευτικές, με υψηλά ιδανικά και σκοπούς, μεσα στα οποια ¨οχυρωνομαστε¨ απο τον περιγυρο ¨μολυσμενο¨ κοσμο, για να διατηρησουμε την καθαροτητα μας, σαν να ειμαστε Εμείς ¨οι εκλεκτοι του θεου¨ που τηρουν με προτυπο τροπο τις εντολες του. 

Και συχνα, ειναι αληθεια, οτι τις τηρουμε με προσηλωση, αλλά τηρώντας τες φθάνουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας ¨καθαρό¨.  

Αποκτουμε δηλαδη την ψευδαισθηση οτι εκπληρωνουμε τον σκοπο μας, το ¨τελος  μας¨ Αρα κατα βαθος

Δεν Εχουμε Αναγκη Τον Θεο.

Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και μέσα από τις πράξεις φιλαδελφείας και ελεημοσύνης ,στις οποίες επιδιδόμαστε, χρησιμοποιούμε τους άλλους για να αναδείξουμε την ¨αρετή μας¨. 

Οι αλλοι δεν γινονται αιτια για να αποδωσουμε δοξα στον θεο ,τον μονο άξιο προς δοξολογια  αλλα γίνονται αφορμή για να δοξάσουμε Τον Εαυτό Μας.

Κοβουμε τα νηματα που μας συνδεουν με τους αλλους , παυουμε να λειτουργουμε ως προσωπα  και κλεινομαστε στην ατομικοτητα μας. 

Αγωνιζομαστε ¨ομαδικα¨, αλλά για να προσφέρουμε το καθαρό άτομό μας, κάτι δηλαδή ξένο προς τον οντολογικο τροπο που ειναι ο θεος.   

Ο Θεος Μας Προσφερεται Ως Τριαδα Κι Εμεις Του Ανταποδιδουμε Μοναδες, Ατομα. 

Η ανθρώπινη όμως ατομική προσπάθεια–και αρετή ακόμη- μόνο να “βελτιώσει” μπορεί τις εξωτερικές εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά, αλλά δεν μπορεί να μεταβάλει τη φύση, να μεταβάλει τη θνητή και φθαρτή σάρκα σε σαρκα αφθαρσιας.

Αυτή η μεταβολή προϋποθέτει τον εκκεντρισμό

του ανθρώπου Στο Σώμα Του Χριστού, στην υπαρκτική πραγματικότητα που συνιστά τη ζωή ως προσωπική κοινωνία, όχι τη ζωή ως ατομική επιβίωση στην Εκκλησία ξαναγυρνάμε ως κοινωνία υποστασεων,  όχι προσωπων..

Ο εκκεντρισμός μας στην Εκκλησία σημαίνει καθολική, σωματική μετοχή στο σώμα του Χριστού, βρωση και ποση της σαρκος και του αιματος του.   Η Βρώση Και Η Πόση Της Σαρκός Και Του Αίματος Του Χριστού Μεταβάλει Τα Άτομα Σε Μέλη Ενός Ενιαίου Σώματος, την ατομική επιβίωση σε κοινωνία ζωής και ενότητα ζωής, ενότητα που έχουν τα μέλη του σώματος μεταξύ τους και με την κεφαλή.

Σ Αυτή Τη Μεταβολή Του Ατομικού Τρόπου Ύπαρξης της φύσης σε προσωπικό γεγονός  κοινωνίας και σχέσης συνίσταται η χριστιανική άσκηση. 

Γιατι η ελευθερη υπακοη, προϋποθετει παντοτε την αγαπη. Ειναι μια πραξη κοινωνιας, ανάλογα με το παράδειγμα της νηστείας, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς και για τις άλλες μορφές της εκκλησιαστικής άσκησης: την εγκράτεια της ερωτικής επιθυμίας, τη σωματική συμμετοχή στην προσευχή τις “μετανοιες” που καθιερωσε η μοναχικη παραδοση, τις ταπεινωτικές πράξεις διακονίας, πράξεις υπακοής και άρνησης του ατομικού θελήματος, πράξεις φιλαδελφείας και ελεημοσύνης την υποταγή στο λειτουργικό τυπικό, τη μετοχή στα μυστήρια. 

Είναι Όλες Αυτές Έμπρακτες Μορφές 

Αντίστασης στην ταυτισμένη με τη σάρκα  εγωκεντρική ατομικότητα, μορφές δυναμικής πάλης του ανθρώπου να υπερβεί τα απρόσωπα στοιχεία της βιολογικής του φύσης, να ολοκλη ρωθεί , μέσα από τη σχέση με τον θεό και τους συνανθρώπους του, στην προσωπική του ετερότητα που μόνο με την αγάπη μπορεί να πραγματωθεί. 

Με αυτό το περιεχόμενο η ¨ασκηση¨ δεν ειναι στερηση και μιζερια ζωης, εχθρότητα για το σώμα και απαξίωση της ύλης αλλα ¨φιλοκαλια¨, 

ερωτας για το καλλος της ¨ατελεστης τελειοτητας¨ που είναι η αποκατάσταση στην πρώτη της ομορφιά της αμαυρωμένης εικόνας του θεού στον άνθρωπο.