Ο Κίργκεγκωρ , κατανοώντας πολύ καλά το αντιβιβλικό πνεύμα των ισχυρισμών του Λουθήρου του δόγματος δηλαδή sola scriptura, αντέδρασε σε ό,τι είναι γνωστό ως προτεσταντισμός ισχυριζομενος πως η πίστη, αντί να βοηθά τον άνθρωπο να διεισδύσει στα του Θεού, απλώς τον συντρίβει.
Ετσι, η πίστη αποβαίνει η μεγάλη παγίδα του ¨υποκειμένου¨, καθώς διαρκώς, δομικά αυτοαναιρείται.
Την στιγμή που αρχίζει κανείς να νομίζει ότι εννόησε το θείο, αυτό διαφεύγει, και το υποκείμενο μένει μόνο, γυμνό, σε αγωνία.
Ετσι λοιπόν, αναιρώντας υπαρξιακά, και ταυτόχρονα τραγικά, την analogia fides, φτάνει, ο Κίργκεγκωρ, στα υπαρξιστικά δόγματα.
Όπως το : η ύπαρξη προηγείται της ουσίας μου, το άτομο είναι αυτό που εξίσταται από την ουσία του, η πραγματική ύπαρξη είναι ολότελα αδιάφορη για την ουσία κλπ
Κατά την ορθόδοξη Θεολογία, ο μόνος ισως τρόπος για να αποφευχθεί η αναλογία μεταξύ Θεού και ανθρώπου, είναι να αποδεχτεί κανείς ότι Αυτός που μίλησε στον λαό του Ισραήλ και του αποκαλύφθηκε ως ο Θεός είναι στην πραγματικότητα ο Χριστός, και όχι ο Πατήρ.
Ο μέλλων να ενσαρκωθεί Υιός, είναι Αυτός που εμφανίζεται, άσαρκος ακόμη, στους Προφήτες, και επιτρέπει με κτιστά ρήματα και νοήματα να μεταφερθεί η άκτιστη πραγματικότητα στον άνθρωπο δεν επιτρέπει να θεωρηθεί αυτή η μεταφορά του ακτίστου στο κτιστό ρήμα προϊόν αναλογίας.
Το άκτιστο μπορεί να κοινωνεί με το κτιστό, το οποίο και υπερβαίνει κατά πάντα, βιάζοντάς το, με μια ιερή, όχι εξουσιαστική βία, μεταμόρφωσης και πνευματικής ανόδου.
Το κτιστό μετέχει αληθινά στο άκτιστο, μεταστοιχειώνεται σε κάτι πνευματικό, με την βιβλική έννοια και όχι απλά ψυχικό, καθώς δύναται πράγματι να υποδεχτεί θαυμαστά το ξένον, το άλλον, που είναι ο Θεός κίνησις υπέρ φύσιν.
Έτσι λοιπόν, ο άσαρκος ακόμη Χριστός, εμφανιζόμενος στην Παλαιά Διαθήκη, μεταμορφώνει δυναμικά τον άνθρωπο, ενώ, αντιθέτως, αν θεωρηθεί καταρχήν δυνατή μια κάποιας μορφής κοινωνία με τον Θεό καθ' εαυτήν, έξω από το γεγονός του σαρκωθησομένου Λόγου σε κάποια ουμανιστική, ορθολογική, ενορατική βάση, τότε θα υπάρξει θεολογικό πρόβλημα.
Συγκεκριμένα, το γεγονός Ενσάρκωση, θα θεωρηθεί απλώς ως το επιστέγασμα, και όχι η προϋπόθεση, μιας ήδη υφιστάμενης, και μάλιστα αυτοδικαίως, ipso jure, κοινωνίας με τον Θεό, σύμφωνα ακριβώς με τις προϋποθέσεις της δυτικής θεολογίας .
Το βιβλικό πνεύμα ωστόσο είναι σαφές. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο ως μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα δίπλα, μάλλον έξω από Αυτόν, ενώ παράλληλα αληθεύει ότι απολύτως καμία προϋπόθεση λογική, συναισθηματική, κλπ, δεν δέσμευσε τον Θεό στο δημιουργικό Του έργο.
Ως εκ τούτου, ο βιβλικός Θεός, ο Ζων Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, που ήρθε σε επαφή, μίλησε με τον Αδάμ και του γνώρισε τον εαυτό Του , διατηρεί εμφανιζόμενος όλη την ρεαλιστικότητα της πρωτογένειάς Του, τον υπαρξιακό δυναμισμό του ριζικά Άλλου, που ξεπερνά οποιαδήποτε περί αυτού περιγραφική πλατωνική ή μυστική ιδέα: είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο περίφημος της Μεγάλης Βουλής Άγγελος, που στέκει δίπλα στον Πατέρα ως Σοφία ή δημιουργικός Λόγος Αυτού.
Είναι ίδιος με τον Πατέρα, Ένας με Αυτόν, όπως υπαρξιακά προσεγγίζεται αυτό το Εν του Θεού από τους Προφήτες, και όμως διαφορετικός από Αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου